ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Bιβλίο, σειρά, ταινίες και μία χελώνα. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την ταινία ‘The Red Turtle’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Την είδα το προηγούμενο Σάββατο. Τη σκέφτομαι ακόμα. Ένας ναυαγός, μία… κόκκινη χελώνα και ένας συμπαντικός έρωτας. Ογδόντα λεπτά χωρίς ίχνος ανθρώπινου διαλόγου, αλλά με τόσα συμπυκνωμένα μηνύματα διάσπαρτα σε ένα (αλληγορικά) ερημικό τοπίο. Ήταν η πρώτη δουλειά του (ΘΕΟΥ) Μίκαελ Ντουντόκ Ντε Βιτ που είδα και σίγουρα όχι η τελευταία.

Με το ‘Κάτι θα γίνει, θα δεις’ του Χρήστου Οικονόμου, ο Γιώργος Μυλωνάς

Πριν πέντε χρόνια παρακολούθησα μερικά μαθήματα δημιουργικής γραφής. Δύο πράγματα θυμάμαι από τότε. Ότι ο ήρωας ενός μυσθιστορήματος/διηγήματος πρέπει να βασανίζεται και την πρόταση του τότε δασκάλου μας να διαβάσουμε τα διηγήματα του Χρήστου Οικονόμου, ο οποίος το 2010 είχε κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του ‘Κάτι θα γίνει, θα δεις’. Πέρασαν πέντε χρόνια, αλλά τελικά διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Η ανάγνωση του δεν μου πήρε πάνω από δυο μέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων τα μισά διηγήματα τα διάβασα δύο φορές. Όχι επειδή δεν τα κατάλαβα. Οι ήρωες του Οικονόμου είναι άνεργοι σε γειτονιές του hardcore Πειραιά και αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωση τους. Όσο τους επιτρέπει η σταθερά αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπειά τους. Δεν θα σου πω ψέματα. Το βιβλίο θα σου μαυρίσει τη ψυχή, αλλά ο τρόπος αφήγησης και τα ελληνικά του Οικονόμου αποτελούν μάθημα -τα λεγε ο δάσκαλος και δεν τον άκουγα- για όποιον θέλει να γράψει και απόλαυση για όποιον θέλει να διαβάσει. Είμαι ήδη στην μέση του τελευταίου του βιβλίου, το ‘Καλό θα ρθει από τη θάλασσα’.

Με το ‘This is Us’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν θέλω να γράψω πολλά, επειδή σκοπεύω να του αφιερώσω σύντομα ολόκληρο κείμενο, όπως του πρέπει. Θα πω απλά ότι είναι αδύνατο να δεις επεισόδιο της σειράς χωρίς να έχεις ένα πακέτο χαρτομάντηλα δίπλα σου και ότι το ‘This is Us’ θέλει να μας ανοίξει την ψυχή με νυστέρι και να βγάλει από μέσα ό,τι υπάρχει. Μετά από κάθε επεισόδιο νιώθεις λίγο πιο άδειος αλλά απόλυτα λυτρωμένος. Υπέροχο.

Με τον πόλεμο Trump-NFL, ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι το θέμα που μονοπωλεί τα αμερικάνικα late night shows τις τελευταίες μέρες. Το ότι δηλαδή ο πιο αντι-δημοφιλής Αμερικάνος πρόεδρος όλων των εποχών, προκειμένου να μην ασχοληθεί με τα σοβαρά που δεν ξέρει και βαριέται (φορολογική αναμόρφωση, Κορέα), είπε να την πει στους Αφροαμερικανούς σταρ του Αμερικάνικου ποδοσφαίρου που επιλέγουν να γονατίσουν κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την συμπεριφορά των αστυνομικών. Το αποτέλεσμα; Οι παίκτες που διαμαρτύρονται έτσι από 10 να γίνουν 350. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων, που κάποτε υποστήριξαν τον πρόεδρο, να κατεβαίνουν στο γήπεδο χέρι χέρι μαζί με τους παίκτες του. Και οι Seth Meyers, Stephen Colbert και Trevor Noah να τον ‘γλεντάνε’ εμπνευσμένα. Αν και εκείνος που έκανε τη διαφορά, εκείνος με τον οποίο δεν τόλμησε ο Donald να ανοίξει twitter διαμάχη, είναι ο LeBron James που τον αποκάλεσε και επίσημα ‘αλήτη’.

Με τα παγκόσμια ρεκόρ στο speedgaming, ο Γιάννης Σαχανίδης

Εγώ με το gaming έχουμε πια ελάχιστη σχέση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως κατά καιρούς δε χαίρομαι με διάφορα πράγματα που αφορούν τα παιχνίδια που έπαιζα μικρότερος. Ανακάλυψα λοιπόν αυτή την εβδομάδα το κανάλι Summoning Salt του YouTube, όπου ένας τυπάκος αφηγείται την εξέλιξη του παγκόσμιου ρεκόρ στο speedgaming διαφόρων κλασικών τίτλων, όπως τα The Legend of Zelda, Super Metroid, Mario Kart 64 και Super Mario World. Δεν ξέρω αν ξέρετε το speedgaming, είναι ουσιαστικά η προσπάθεια των gamers να ολοκληρώσουν ένα παιχνίδι στο συντομότερο δυνατό χρόνο και η δημοφιλία αυτού του κομματιού του gaming μεγαλώνει συνεχώς από το 2004, όταν και αναφέρονται τα πρώτα ρεκόρ. Οι χιλιάδες ώρες παιξίματος, τα κόλπα, το πως οι πιτσιρικάδες ανακαλύπτουν κάθε κρυμμένο feature για να κόψουν χρόνο (που πολλές φορές μετριέται στα εκατοστά του δευτερολέπτου) από το ρεκόρ, όλα αυτά κάνουν τα βίντεο πολύ ενδιαφέροντα. Πάντως ακόμα δεν ψάχνω το Super Mario 3 για να ξεκινήσω κι εγώ, οπότε μια χαρά. Πότε είπαμε θα μπει το gaming στους Ολυμπιακούς;

Με το ‘Λογική & Ευαισθησία’, ο Αντώνης Τζαβάρας

Δεν ξέρω αν το Netflix έχει απλώς εντοπίσει την πρόσφατη νοσταλγία μου για ταινίες των ’90s ή αν με κάποιον τρόπο την έχει προκαλέσει, αλλά τις τελευταίες μέρες έχω πέσει πολύ βαθιά στον λάκκο του reviewing. Το ‘Sense & Sensibility’ ήταν ένα δωράκι απ’ το πουθενά. Πίσω στο 1995, ο Ανγκ Λι σκηνοθέτησε ένα τρυφερό μουσικό κουτί. Το άνοιξε μπροστά στα μάτια μας κι από μέσα ξεχύθηκε η πιο βουρκωτική μελωδία του Πάτρικ Ντόιλ, μια νεράιδα με το πρόσωπο της Κέιτ Γουίνσλετ, ο Άλαν Ρίκμαν στην αριστουργηματική ερμηνεία της καριέρας του, το πιο κυματιστό και fluffy μαλλί που κάθισε ποτέ στην τίμια κάρα του Χιου Γκραντ και μια Έμα Τόμσον που βγάζει όλη την ταινία – απ’ τη αρχή μέχρι το τέλος της – σαν τεντωμένη μεμβράνη. Ό,τι συμβαίνει στην ιστορία της Τζέιν Όστεν μοιάζει να αναπηδά πάνω της. Η περφόρμανς της είναι συγκινητική και τέλεια μετρημένη. Αντανακλά και μεγεθύνει τα ελάχιστα συναισθήματα που επιτρέπει το πρωτόκολλο της παλιάς βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης, μετατρέποντας τους υπαινιγμούς σε ευτυχία και τις απογοητεύσεις σε συγκαταβατικές υποκλίσεις. Προσωπικά, μου έχουν λείψει πολύ αυτές οι ταινίες κι αυτές οι ερμηνείες. Οι τίμιες, που αφηγούνται απλώς μια ιστορία χωρίς να ‘φωνάζουν’ αλλά και χωρίς να ντρέπονται να γίνουν μελό.

Με τη φιλμογραφία και την προφορά της Lynne Ramsay, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η μόνη ταινία του Διαγωνιστικού στις φετινές Κάννες που με παρέλυσε ήταν το ‘You Were Never Really Here’ με τον Joaquin Phoenix στο ρόλο ενός άντρα που αναλαμβάνει να σώσει ένα μικρό κορίτσι από ένα σοκαριστικό κύκλωμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Η ταινία είναι όλα όσα δεν περιμένεις να είναι ακούγοντας αυτή την περιγραφή, αλλά σίγουρα τα πόδια στα κόβει. Μήνες μετά, η σκηνοθέτις Lynne Ramsay ήρθε στην Αθήνα ως καλεσμένη των Νυχτών Πρεμιέρας και για να γιορτάσω την περίσταση, και την επικείμενη συνέντευξη μαζί της, ξανάδα όλη την τρομερή της φιλμογραφία από την αρχή. Τόσο mood cinema μαζεμένο δεν είχα ξαναδεί. Με εξαίρεση το μεγάλο της σουξέ, ‘We Need to Talk About Kevin’ (με διαφορά η χειρότερή της ταινία), ό,τι άλλο έχει κάνει είναι αριστούργημα, από το αχρονικό coming of age φιλμ εποχής ‘Ratcatcher’ ως το οριακά silent movie ψυχολογικής εκτόνωσης ‘Morvern Callar’, κι από τα εκπληκτικά της μικρού μήκους (τα είδα όλα εννοείται) ως το νέο της έργο, ‘You Were Never Really Here’, το οποίο φυσικά και ξανάδα, και λάτρεψα εξίσου. Το ίδιο πρωί της είχα μιλήσει για όλη της την καριέρα, την αγάπη της για τους χαρακτήρες σε σχέση με την πλοκή, και το σκοτάδι του κόσμου μας. Την συνέντευξη θα διαβάσετε στο PopCode (αν θέλετε) όταν η ταινία βγει στις αίθουσες από την Seven Film. Αν δηλαδή καταφέρω ποτέ να απομαγνητοφωνήσω τη θεόβαρη σκοτσέζικη προφορά της.

Βοήθεια.