Τη νύχτα που έφυγε ο Μάρκος, η Λένα Πλάτωνος έβλεπε μέσα από τα μάτια του

Η Λένα Πλάτωνος έκανε μουσική για να βγάλει τα εσώψυχα της, να αγγίξει προβληματισμούς και συναισθηματικές απορίες. Έκανε τραγούδια τις εξιστορήσεις της ζωής της, για να μπορεί να τις αποδώσει καλύτερα μέσα της.

Οι εμιγκρέδες της Ρουμανίας, ο Μάρκος, το παιδί της παραμονής. «Εκτός από δύο τρία πράγματα που είναι φανταστικά και τα έπιασα από μελλοντική έκβασης της ζωής. Δεν τα θεωρώ φανταστικά, αλλά προορατικά», μου έλεγε πριν χρόνια.

Οι 42.513 καταγεγραμμένοι μηνιαίοι ακροατές της στο Spotify είναι ελάχιστοι. Οι αριθμοί συχνά είναι πλασματικοί και δεν λένε την αλήθεια, αλλά καμιά φορά κάτι δείχνουν. Η αναφορά στην υπέροχη ραδιοφωνική εκπομπή του τρίτου προγράμματος θα έπρεπε να είναι περιττεύει όταν μιλάς για μια εκ των πρωτοπόρων καλλιτεχνών που έφεραν την ηλεκτρονική μουσική στη χώρα. «Έλα, την ξέρεις. Την έχεις ακούσει στη Λιλιπούπολη».

Τέσσερις χειμώνες πριν, επισκέφτηκα την Λένα Πλάτωνος στο ροζ σπίτι της. Ήταν νωρίς το απόγευμα και έξω είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά. Όλα όσα είπαμε εκείνη τη μέρα μεταμορφώθηκαν σε έντυπη μορφή και μόνο. Δεν ανέβηκαν ποτέ σε site και για κάποιο λόγο, υπάρχει κάτι το ρομαντικό σε αυτό. Τέλος πάντων.

Μιλήσαμε για τις Μάσκες Ηλίου, τον Μάρκο, την έρημο που συνάντησε στην Τυνησία και εκείνη μέσα της, την αληθινή ευφορία του έρωτα που ακούει την ανταπόκριση αλλά και την αληθινή δυστυχία όταν το σώμα δεν ανταποκρίνεται και σε κρατάει δέσμια στο κρεβάτι.

Ευτυχώς για τη Λένα και τη μουσική, η Βίκυ έπαιζε λάθος νότες στο πιάνο για την αναγκάσει να σηκωθεί και να της δείξει τις σωστές.

Και κάπως έτσι η Λένα Πλάτωνος γύρισε στη μουσική και Τα Λόγια της. Θυμόμαστε μερικά από αυτά λίγες μέρες πριν ρίξει αυλαία στο Φ Hill Sessions, παρέα με τον Γιάννη Παλαμίδα και την Σαβίνα Γιαννάτου, το βράδυ της Κυριακής 28 Σεπτεμβρίου.

Τέσσερα χρόνια μετά από το απόγευμα που μοιραστήκαμε, τα λόγια της παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Ακριβώς όπως και η μουσική της. Φεύγοντας μάλιστα από το σπίτι της, νομίζω πως είχα δει μια ροζ βυσσινιά.

Ο Μάρκος, ο έρωτας και η απώλεια

«Στο Μάρκο φερόντουσαν με πολύ περίεργους τρόπους. Του κάνανε σκωτσέζικο ντους και έτσι τον ακρωτηρίασαν. Στην πορεία, συνειδητοποίησα ότι είναι και δική μου εμπειρία και μετά το προέκτεινα και σε μια κοινωνική εμπειρία. Συχνά μας φέρονται έτσι αυτοί που εξουσιάζουν, είναι ένας τρόπος χειριστικότητας, να μη μας φέρονται καθαρά.

Στο Μάρκο, είχε συμβεί το καταπληκτικό, τη στιγμή που σκότωναν το Μάρκο, εντόπισα τη στιγμή. Ήταν 6 το πρωί. Είχα ξυπνήσει διαισθητικά, περνούσα ένα πρόβλημα εκείνη την εποχή στη ζωή μου, ήμουν σε ένταση συναισθηματική. Άρχισα να κλαίω και είπα “τώρα τα μάτια μου είναι τα μάτια του Μάρκου”.

Είπα αυτή τη φράση, κατάλαβες; Χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει στο Μάρκο. Αυτό το έμαθα μετά από 3 ώρες. Είναι ανατριχιαστικό. Σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, τον ήπια εκεί στην κουζίνα και είπα σε λίγο θα γράψω ένα τραγούδι για τον Μάρκο, αφού έμαθα ότι σκοτώσανε τον Μάρκο. Μετά τον καφέ έμαθα από τη διπλανή ότι σκότωσαν τον Μάρκο, στις έξι η ώρα. Δεν της είπα αυτό που μου συνέβη, αλλά η ψυχούλα μου το ήξερε.

Έγραψα ένα τραγούδι το οποίο έπιασε ακριβώς την κατάσταση Μάρκος. Η απώλεια είναι πηγή έμπνευσης. Καμιά φορά σε κατακεραυνώνει, αλλά όταν κάπως συνέρχεσαι, το πένθος γίνεται πηγή έμπνευσης. Πηγή δημιουργίας. Μέσα από το μαύρο, κι αυτό το ξέρουν οι Σκορπιοί καλύτερα, γίνεται η γέννηση. Μέσα από το θάνατο γίνεται η αναγέννηση και αυτό σε πετάει στα σύννεφα. Αναπνέεις, επιτέλους. Έτσι δεν είναι;

Δημιουργούμε το κοντράστ, αναγεννιόμαστε και προχωράμε μέχρι να έρθει ξανά η υπενθύμιση της απώλειας. Χάνεις άτομα που δε θα ξαναδείς ποτέ. Ακόμα και η ερωτική απώλεια, που αυτό μας θίγει και προσωπικά, τον εγωισμό μας, τον χάνεις τον άλλον και ξέρεις ότι δε θα είσαι ξανά μαζί του, έφυγε, πήγε αλλού, χάθηκε.

Και η χαρά όμως είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης. Ο έρωτας. Πολύ ερωτευμένη έγραψα τη Ρόζα Ροζαλία. Ήμουν πολύ ερωτευμένη, με ανταπόκριση. Ένα τραγούδι του έρωτα και της άμετρης χαράς».

Παίζοντας (με την) ηλεκτρονική μουσική

«Η ηλεκτρονική μουσική ήρθε στη Γη. Στην Ελλάδα ήμουν από τους πρωτοπόρους που νιώσανε τη μουσική. Την ένιωσα πολύ βαθιά, για αυτό και έκανα έργο, διαφορετικά δεν θα έκανα τίποτα. Υπήρχε ενθουσιασμός μεγάλος για αυτό που ανακάλυψα, για την πόρτα που άνοιξα και μπήκα σε ένα δωμάτιο καινούργιο, με καινούργια θέματα, με καινούργια πράγματα, καινούργια κεντρίσματα. Καινούργια αλλά καταπληκτικά. Σα να σου δίνουν τα ωραιότερα δώρα. Τα ανοίγεις και λες αυτό ήθελα.

Όταν γράφαμε με τον Γιάννη τον Παλαμίδα στο CS60 και στο Analogue Delay της Yamaha, κάναμε διάφορα με τις φωνές μας. Όταν σταματούσαμε για λίγο, περνούσαν μηχανάκια από μακριά και ήταν ενταγμένα και ο ήχος τους είχε γίνει μουσική. Ενταγμένος σε αυτό που δημιουργούσαμε. Ο ήχος του ψυγείου της ηλεκτρικής κουζίνας, του φούρνου, του σεσουάρ. Είναι στοιχεία μουσικά. Καθαρά μουσικά. Προχωράει κανείς και φεύγει από τα συνηθισμένα μουσικά όργανα. Η ανθρώπινη φωνή η ίδια μπορεί να μοιάζει επίσης με ηλεκτρονικά, όπως αυτά που έκανε η Σαβίνα».

Η έρημος της θλίψης και η όαση που λεγόταν Βίκυ

«Η φύση μ’ αρέσει τρομερά. Το πράσινο. Στις Μάσκες Ηλίου έχω κάνει πολλούς περιπάτους. Διάλειμμα το Σάββατο. Είναι περίπατοι στον Χολαργό, σε δασάκια. Περιπατητική φιλοσοφία. Έχω ταξιδέψει αρκετούτσικα, όχι τρομερά αλλά αρκετά. Έχω ζήσει τα ήθη, τα έθιμα. Στην Τυνησία είχα πάει για 15-20 μέρες και θυμάμαι την εμπειρία της Ερήμου, όπου έπαθα πανικό στην αρχή. Περνούσαμε με το λεωφορείο και το πράσινο μίκραινε, με fade out, μέχρι να γίνουν μικρά πρασινάκια σβολαράκια. Μπαίναμε στην έρημο Σαχάρα. Είχα πάρει μαζί μου μια σακούλα νάιλον και έβαλα άμμο από την Σαχάρα να την έχω σπίτι μου.

Την έρημο την αποτέλεσε ένα δεκάχρονο που έμεινα με τη μαμά μου και που δεν έκανα σχεδόν καθόλου μουσική. Είχα απογοητευτεί με αρκετά πράγματα στη ζωή μου και είχα κατάθλιψη αρκετή. Ήταν η μανούλα μου η καημένη εκεί, με είχε ανάγκη. Αυτή ήταν η έρημος και ας ήμουν με τη μάνα μου, που υπήρξε πολύ γλυκιά εκείνη την εποχή.

Ήταν η έρημος επειδή δεν έκανα μουσική και δεν είχα και κανένα έρωτα. Τρομερό σταμάτημα, αλλά φαίνεται να καλλιέργησα τον εαυτό μου, σαν ερημίτης που πάει στην Έρημο και έρχεται σε επαφή με το χάος και το σύμπαν. Ένα τέτοιο πράγμα. Η όαση ήταν όταν ήρθε σπίτι μου μια γυναίκα από την Ουκρανία για βοηθός μου. Μόλις είχε πεθάνει η μαμά. Με έβγαλε από την κατάθλιψη.

Γίναμε πολύ φίλες, αγαπηθήκαμε πάρα πολύ. Δυστυχώς, η Βικούλα δεν ζει. Αυτή ήταν η όαση. Άρχισα να γράφω, να ζωγραφίζω, να ζω. Έκανε ολόκληρη περιπέτεια η Βίκυ για να με σηκώσει από τα κρεβάτια.

Μέχρι και σε γιατρούς πήγε και μου βρήκε καινούργια φάρμακα. Για αυτό δεθήκαμε τόσο. Υπήρχε αγάπη. Τον θάνατο της Βίκυς δεν τον έχω ξεπεράσει. Η Βίκυ με έβγαλε από το μαύρο, με πήρε από το χέρι και μου είπε θα σπάσω το κρεβάτι, αν δεν σηκωθείς. Σίγουρα χαμογελάει. Το είχε πάρει καρδιακά, πολύ ζεστά το θέμα.

Βλέπω ένα φως, με τα ρωσοελληνικά της, έτσι μου είχε πει. Με έκανε να παίξω πιάνο, που είχα να παίξω χρόνια. Πήγαινε και έπαιζε λίγο πιάνο, με δύο δάχτυλα και της είχα μάθει εγώ πώς να παίζει ένα τραγουδάκι και το έκανε λάθος επίτηδες, για να με σηκώσει από το κρεβάτι και να πάω να της πω εδώ πάτα τη νότα. Αυτά έκανε η Βίκυ.

Το περίεργο είναι ότι στους Balancers υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται Ρωσσικός Θρήνος. Το έγραψα πολύ πριν γνωρίσω την Βίκυ, τρομερό. Χρόνια πριν. Η όαση ήταν η συναυλία μου το 2008 όπου έβαλα την Βίκυ να τραγουδήσει το Gori Gori που έλεγε ότι είσαι το άστρο μου και ακόμα και αν πεθάνω από τον τάφο μου εσύ θα τον φωτίζεις. Ένα εκπληκτικό τραγούδι».

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.