Το 10 χειρότερα θρίλερ που έχουμε δει

Οι συντάκτες του Oneman γράφουν παρακάτω για τα χειρότερα θρίλερ που έχουν δει ως τώρα:

Ποτέ δεν ξέχασε το ‘Σμήνος’, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Στις δυο πρώτες τάξεις του δημοτικού, το case study “εύρεση κολλητού φίλου” δεν ήταν τόσο εύκολο, καθώς είχα μετρήσει ήδη μια μετάβαση από ιδιωτικό σε δημόσιο σχολείο. Εκείνη την εποχή ο άνθρωπος που φρόντιζε για την ψυχαγωγία μου μετά το σχολείο, ήταν η κατά 8 χρόνια μεγαλύτερη ξαδέρφη μου. Το δωμάτιο της είχε κασέτες με τον Σάκη Ρουβά, τεύχη Σούπερ Κατερίνα, ένα χρωματιστό ημερολόγιο μέσα σε πύργο με κλειδωμένη πόρτα (είμαστε στο πρώτο μισό των 90s, μην ξεχνάς), κολλητές φίλες στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και βιντεοκασέτες που αργούσε να επιστρέψει στο βιντεοκλάμπ. Μέσα από αυτές τις βιντεοκασέτες είδα για πρώτη φορά το ‘Karate Kid’ και το ‘Σμήνος’. Το ένα ήταν μια επική στιγμή της παιδικής μου ηλικίας, το άλλο, μια μικρή τραγωδία.

Το ‘Σμήνος’ κυκλοφόρησε το 1978, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον Michael Caine, ενώ συμμετείχαν και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί – μάλλον με οικονομικά προβλήματα εκείνη την εποχή- όπως ο Henry Fonda και η Olivia de Havilland. Πρόκειται για την ιστορία της επίθεσης ενός σμήνους δολοφόνων-μελισσών από την Αφρική σε αμερικανική στρατιωτική βάση, σε παραλληλία με μια επίθεση ενός ακόμα σμήνους μελισσών σε επαρχιακή πόλη όπου γίνεται ανθοκομική έκθεση.

Η ταινία δεν ήταν τρομακτική με την έννοια του τρόμου που σου προκαλεί ένα επιβλητικό, ατμοσφαιρικό θρίλερ. Το ‘Σμήνος’ ενέπνεε τρόμο και αποστροφή, από τα άθλια εφέ ΄μουτζούρας’ στην οθόνη και από τις μέλισσες που θύμιζαν περισσότερο νεογνά των Gremlins παρά το αγαπημένο ανθόφιλο έντομο, το οποίο στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενέπνευσε από τον Κώστα Μπίγαλη και τη hip hop slang (‘Beez in the Trap’ – Nicki Minaj) μέχρι τα studios της PIxar.

Το ‘Σμήνος’ δεν βλεπόταν ούτε στα ’90s, ούτε και τώρα, είναι μια τραγική ταινία καταστροφής που ανήκει μέσα στις χειρότερες όλων των εποχών και ακόμα πιο τραγικοί ήταν όσοι της χάρισαν υποψηφιότητα για όσκαρ κοστουμιών (!) Τουλάχιστον μετά από αυτό διαπίστωσα ότι η καθημερινή παρέα με την ξαδέλφη μου δεν ήταν καλή ιδέα. Παραμείναμε φίλοι, αλλά έκτοτε δεν είδαμε ξανά ταινία μαζί, για το καλό μας.

‘The Wicker Man’ για τον Πάνο Κοκκίνη

Το μονδέρνο ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1973, δια χειρός του Neil LaBute (τον οποίο και εκτιμούσα ως τότε) μου έχει καρφωθεί στο μυαλό ως σταθερά το χειρότερο όλων των εποχών. Μια αποθέωση του πόσο χαμηλά είχε πέσει το 2006 (και εξακολουθεί έως τώρα να θριαμβεύει στον πάτο) ο Nicolas Cage. Δεν ξέρω πραγματικά τι να πρωτοθυμηθώ. Την σκηνή που φοράει την στολή της αρκούδας; Το non stop ρεσιτάλ κακής ηθοποιίας; Ή τις μέλισσες. Ναι, τις μέλισσες. Σίγουρα τις μέλισσες.

Το ‘Jigsaw’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Το ‘Jigsaw’ (2017) δεν είναι κακή ταινία τρόμου. Δεν είναι σίγουρα η χειρότερη που μπορείς να δεις. Είναι αδιάφορη ταινία τρόμου όμως και αυτό είναι εγκληματικότερο. Το ‘Saw’, μετά από μια πρώτη ταινία που μας είχε ξεράνει στο φινάλε της, έγινε κάπως με το στανιό franchise γιατί τα splatter τότε μεσουρανούσαν. Από τότε έχει προσπαθήσει, πότε πιο επιτυχημένα, πότε λιγότερο, να επανεφεύρει τον εαυτό του. Οι παλιοί όμως τα έχουμε ξαναδεί και οι καινούριοι που κάνουν catch-up τώρα θα έχουν για πάντα ως μέτρο σύγκρισης το πρώτο εκείνο twist, με μηδενική κιόλας χρονική απόσταση. Το ‘Jigsaw’ ήταν μια κάποια απόπειρα, μέχρι το τέλος του όμως έγινε τις μία από τις πιο ‘ε και;’ ταινίες που έχουν υπάρξει.

Το ‘Ghost Ship’ για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Σε καμία περίπτωση δε με λες φαν των θρίλερ. Θα προτιμήσω χίλιες φορές να δω κωμωδία ή ταινία δράσης, ακόμα και ρομαντική κομεντί από το να κάτσω να δω ταινίες με αίματα, ζόμπι και φαντάσματα. Παρόλα αυτά τυχαίνει να με πιάνει η περιέργεια καμιά φορά. Έτσι με έπιασε ένα βράδυ στο σπίτι και ανοίγοντας την τηλεόραση στο Star πέτυχα το ‘Ghost Ship’. Δεν είναι το κλασικό θρίλερ και ίσως γι’ αυτό έκατσα και το είδα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν τόσο κακό, που με έκανε να μη φοβάμαι, αλλά να απορώ με το τι π@π@ριά θα σκαρφιστούν για τη συνέχεια. Το στόρι θέλει κάποιους επιβάτες να μπαίνουν σε ένα πλοίο, το οποίο όμως στην ουσία είναι καταραμένο και όλο το πλήρωμα ουσιαστικά έχει πεθάνει, εκτός από ένα κοριτσάκι. Πώς πέθαναν όλοι όμως; Με ένα καλώδιο (αν θυμάμαι καλά) που τους έκοψε στη μέση την ώρα που χόρευαν στη μεγάλη αίθουσα. Σουρεάλ. Έτσι, λοιπόν, αρχίζουν και πεθαίνουν ένας ένας και οι νέοι επιβάτες με ευφάνταστους τρόπους. Δεν στους λέω, να κάτσεις να το δεις. Βασικά, μην κάτσεις επί τούτου, δεν έχει κανένα νόημα. Απλά αν το πετύχεις καμιά φορά στην tv, μην αλλάξεις κανάλι. Ίσως γελάσεις με το αλλόκοτο στόρι του.

To ‘Alien: Resurrection’ για τον Γιάννη Φιλέρη

Το πρώτο ‘Alien’ μου είχε κόψει τα ήπατα. Ειδικά η σκηνή, που το μωρό-τέρας άλιεν, βγαίνει από την κοιλιά ενός τύπου, δεν την έχω ξεπεράσει ακόμη. Όπως και τις απόκοσμες σκηνές με τα άλιεν τα οποία κυνηγούσε η Σιγκουρνι Γουίβερ. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της ταινίας, που ακολούθησαν διαδοχικές συνέχειες. Αλλά πόσες φορές να νικήσουμε τα άλιεν; Πόσους συμβολισμούς να δώσουμε οι έρμοι; Στο τέλος κατάντησε παρωδία. Το τέταρτο μέρος δηλαδή, ‘Η Αναγέννηση’. Με σενάριο τραβηγμένο στα άκρα. Τα άλιεν δεν τρόμαζαν κανέναν πια. Με τη Sigourney Weaver να βαριέται. Είχαν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από το ατμοσφαιρικό πρώτο ‘Alien’ που αποκαλύπτω ότι έχω δει δυο φορές.

To ‘Jaws: The Revenge’, ο Χρήστος Δεμέτης

Ενώ το πρώτο Jaws ήταν αριστούργημα, το δεύτερο ήταν σχετικά καλό και το 3D δεν είχε λόγο ύπαρξης, το ‘Jaws: The Revenge’ ήταν η επιτομή του αστείου. Καταρχήν ο καρχαρίας-τέρας μούγκριζε σαν λιοντάρι. Οκ, καμία σχέση με την επιστήμη και τη φύση δεν έχουν όλα αυτά από το πρώτο ‘Jaws’, αλλά ο βρυχηθμός παραήταν much too much που λένε και στο χωριό μου στον Πύργο Ηλείας. Η απεικόνισή του δε, έμοιαζε περισσότερο με μεταμφιεσμένο υποβρύχιο ή με παιχνίδι της Ματέλ σε σούπερ ζουμ. Επίσης, ο καρχατέρας είχε τηλεπαθητική σχέση (…) με τη γυναίκα του Martin Brody. Μιλάμε τώρα για ταινία που κόστισε 20 εκατομμύρια δολάρια για την παραγωγή της, ποσό δυσανάλογο μπροστά στο ‘σου δίνω ένα 3’ που έχει ως βαθμολογία στο imdb. Κορυφαία χειρότερη σκηνή, η θυσία του Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaake.

Το remake του ‘Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες’ για τον Σταύρο Καραΐνδρο

Είμαι κατά των remakes. Δύσκολα ξεπερνάς το πρωτότυπο, δεν το ακουμπάς. Sequel, ίσως ναι. Όχι, όμως, επαναπροσδιορισμό της ιστορίας που έχει γράψει μία ταινία. Το ‘Εφιάλτης στο δρόμο με τις Λεύκες’ ήταν τέτοιο. Το original. Όρισε μία εποχή και μία συγκεκριμένη κατηγορία. Σχεδόν 30 χρόνια μετά έρχεται το remake. Μόνο τα εφέ κρίνονται ως καλύτερα από το πρωτότυπο -προφανώς- και η διάνθιση της ιστορίας με λίγο περισσότερο Fredy Krueger ως προς το γιατί κατέληξε να γίνει ο ‘εφιάλτης των νεανικών ονείρων’. Όλο το υπόλοιπο είναι προσβολή για το μέγεθος του πρώτου. Ένα videoclip της Lady Gaga που γίνεται ταινία. Θα μπορούσα να προσθέσω και το ‘Freddy vs Jason’, αλλά αυτό ήξερες εκ των προτέρων ότι έχει καλτ διάσταση. Δεν ήταν θρίλερ, ήταν μία έμπνευση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Για τον χαβαλέ του πράγματος. Και προφανώς ήταν πιο διασκεδαστικό από το remake του ‘Εφιάλτη’.

Το ‘Human Centipede’ το 3, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

OK, και το πρώτο ήταν άρρωστο, δεν μπορώ να πω. Αλλά είχε κάτι ενδιαφέρον. Το να σκεφτείς να ενώσεις ανθρώπους για να φτιάξεις ζωντανή ανθρώπινη σαραντοποδαρούσα, είναι μια προχωρημένη αρρώστια που τη σέβομαι. Το γεγονός ότι απαγορεύτηκε σε κάποιες χώρες και ο σκηνοθέτης εκνευρίστηκε όχι για την απαγόρευση αλλά για τα spoilers, επίσης το σέβομαι. Αλλά εντάξει, αρκούσε μία ταινία για να πιάσουμε το πνεύμα. Άντε και μια δεύτερη. Ε η τρίτη ήταν λίγο υπερβολή, ένα διαρκές ξεχείλωμα, κυριολεκτικό και μεταφορικό. Αλλά ΟΚ, δεν μπορείς να ζητάς και λογική από τον δημιουργό τέτοιας ταινίας, το δέχομαι.

Το ‘Hack-o-Lantern’ για τον Μάκη Παπασημακόπουλο

Έχω αναφερθεί και παλαιότερα σε αυτό το αριστο-σκατ-ούργημα, τότες που έκαμα ένα θέμα για έναν μαραθώνιο ταινιών με φόντο τον εορτασμό του Χαλογουήν. Αλλά ναι, σαφώς και υπάρχει έξω από αυτήν την θεματική. Διότι το Χακολάντερν, δεν είναι ένα σκουπίδι για μια ημέρα του χρόνου. Ιτ ιζ ε πις οβ σιτ φορ ολ σήζονζ.

Σας το λέω στα γρήγορα. Πρώην μεσήλικας, νυν-παππούς είναι αρχηγός μιας σατανιστικής σέκτας ας πούμε, που έχει μεγάλα πλάνα για τον Τόμι, τον εγγονό του πρώην μεσήλικα, νυν παππού που έχει εξελιχθεί σε μεγάλο ρέμπελο και ροκά. Ο εγγονός, όχι ο πρώην μεσήλικας, νυν-παππούς.

Αυτά βασικά, γιατί μετά όλα χάνονται σε μια άβολη και κακογυρισμένη θάλασσα από αιμομικτικά τσιτάτα, ιεροτελεστικά πάρε-δώσε και ένα παντελώς άκυρο (ακόμα και για μια τόσο άκυρη ταινία) πεντάλεπτο stand-up comedy performance, επειδή κάπως έπρεπε να φάμε λίγο χρόνο πριν το μεγάλο φινάλε και επειδή ΕΤΣΙ. Το Χακολάντερν σχεδόν ξεχνάς ότι είναι ΚΑΙ ΚΑΛΑ ταινία τρόμου, γιατί είναι τόσο κακό που σε αφήνει λίγο παγωτό από κάθε άποψη. Και αυτό είναι από μόνο του ένα πολύ σημαντικό παράσημο, διότι στην ερώτηση «ποια είναι η χειρότερη ταινία τρόμου που έχεις δει», απαντάς ξεκάθαρα:

Το Χακολάντερν, που βασικά είναι ταινία τρόμου αλλά και όχι, δηλαδή δεν τρομάζεις, δεν φοβάσαι, αλλά βασικά τρομάζεις που βρέθηκαν λεφτά για την παραγωγή, αλλά μετά λες ποιας λεφτά με 50 δολάρια και ένα καφάσι μπύρες έγινε και μετά όλα καλά, αλλά όχι, επειδή ο πρωταγωνιστής είναι να σαν πρωτοξάδερφος του Κώστα Καφάση.

To Serbian Film, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Δεν ξέρω ποιος έχει μπορέσει να δει ολόκληρο το ‘A Serbian Film’. Δεν ξέρω αν θέλω να ξέρω κάποιον που το είδε ολόκληρο, βασικά. Είναι μια ταινία στην οποία ένας πρώην πορνοστάρ αρχίζει να κάνει σεξ με τα πάντα. Με τα πάντα όμως, καμία υπερβολή. Είναι μια ταινία την οποία αρχίσαμε τέσσερις κολλητοί. Με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο, καμία στιγμή της ταινίας δεν ήμασταν και οι τέσσερις στον καναπέ. Συνέχεια, κάποιος ή κάποιοι σηκώνονταν να κάνουν κάτι άλλο. Ένας απείλησε να βγάλει τα μάτια του. Προφανώς, κανείς μας δεν το είδε ως το τέλος, άρα μπορεί αυτό εδώ το κειμενάκι να σαμποτάρει ένα αριστούργημα, δεν ξέρεις. Θέλεις να δεις το ‘Serbian Film’ ολόκληρο και να μας απαντήσεις;

(Δεν θέλεις).

 

* Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Lost’ και μια καραντίνα αργότερα, η ομάδα του POP για τις Δύσκολες Ώρες επιστρέφει στο Νησί. Μετά από ένα χρονικό άλμα 3 μηνών, ολοκληρώνουμε την περιήγηση στον κόσμο της θρυλικής σειράς, αναλύοντας τα κυριότερα σημεία της 6ης σεζόν και το πολυσυζητημένο φινάλε.