Το Challengers είναι η θεραπεία για το ανέραστο mainstream σινεμά

Οι δύο ανταγωνιστικοί παίκτες του Challengers, κινηματογραφημένοι σε τόσο κοντινά πλάνα που κάθε σταγόνα εκτινασσόμενου ιδρώτα τους είναι σε μέγεθος μπίλιας, χτυπούν την μπάλα μπρος-πίσω σα να διεκδικούν την παγκόσμια πρωτιά, καθώς ένα ενθουσιασμένο πλήθος παρακολουθεί το ματς με αυτές τις απ’ άκρη σ’ άκρη περιστροφές του κεφαλιού που το κάνει να μοιάζει υπνωτισμένο.

Στη μέση του πλήθους κάθεται μία σικ νεαρή γυναίκα που φαίνεται να έχει ειδικό ενδιαφέρον για τον αγώνα. Ακολουθεί κάθε κίνηση της μπάλας λες και η μοίρα της θα κριθεί από κάθε χτύπημα. Όπως βέβαια θα δείξει το Challengers μέσω μίας σειράς περίπλοκα ένθετων αναδρομών, είναι λίγο-πολύ έτσι τα πράγμαα, χάρη στις αποφάσεις που πήραν εκείνη και οι δύο άνδρες στο γήπεδο, κατά τη διάρκεια 13 κοινών χρόνων φιλίας, εχθρότητας και αγάπης.

Η Zendaya, συμπαραγωγός κιόλας του Challengers, υποδύεται την Tashi Donaldson. Μια πρώην έφηβη σούπερ σταρ του τένις, της οποίας οι αγωνιστικές μέρες τελείωσαν με έναν ολέθριο τραυματισμό στο γόνατο. Αφότου εγκατέλειψε απρόθυμα τη δική της καριέρα στο τένις, έγινε επαγγελματίας προπονήτρια, οδηγώντας τον σύζυγό της, Art (ο Mike Faist που εκτοξεύτηκε μέσα από το West Side Story του Spielberg), σε μία επικερδή καριέρα.

Όμως ο Art έχει μείνει στάσιμος και η έλλειψη αυτοπεποίθησής του σκοτώνει τη σχέση τους. Σε μία ύστατη προσπάθεια να τον εμπνεύσει, η Tashi τον εγγράφει σε ένα μικρό περιφερειακό τουρνουά τένις, πολύ κάτω από τη συνηθισμένη του κατηγορία, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον Patrick (Josh O’Connor από το The Crown), έναν πρώην φίλο και συμπαίκτη του στο τένις, που είναι επίσης πρώην του Tashi.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι τράβηξε τη Zendaya στον ρόλο και στην ταινία ως παραγωγό. Πρόκειται για μία γυναίκα που έφαγε πολλά σκατά για να φτάσει εκεί που βρίσκεται, και τελικά εξακολουθεί να είναι αναγκασμένη να υπάρχει στη σκιά ενός άνδρα. Όσο κι αν τον αγαπάει. Και ανεξάρτητα από το πόσο την αγαπάει εκείνος. Γιατί ο Art είναι τρελός για τη γυναίκα του και θα έκανε τα πάντα για να την κάνει ευτυχισμένη.

Το θέμα είναι ότι η Tashi δεν είναι τόσο σίγουρη ότι θέλει να είναι ευτυχισμένη. Το καλό τένις δεν είναι εύχαρο. Η Tashi θέλει την πρέσα. Θέλει να είναι η καλύτερη. Θέλει να έχει τον κόσμο που της αρνήθηκαν όταν την ανάγκασαν να εγκαταλείψει το όνειρό της, όταν αυτό βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Ο Patrick της θυμίζει αυτή τη φλόγα: είναι κοκορόμυαλος, αψύς και εγωιστής, αλλά ταλαντούχος και οξυδερκής επίσης. Ο τρόπος που βλέπει την Tashi δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός από τον τρόπο που τη βλέπει ο σύζυγός της.

Και έπειτα υπάρχει ο τρόπος που βλέπουν ο Art και ο Patrick ο ένας τον άλλον. Είναι παιδικοί κολλητοί φίλοι και συνεργάτες που έγιναν ερωτικοί αντίπαλοι. Υπάρχει ένα ρεύμα σεξουαλικής έντασης που σιγοβράζει ανάμεσά τους, και το δικό τους will they/won’t they είναι κλασικό έδαφος ρομαντικής κομεντί (υπάρχει μέχρι και μία απροσδόκητα αιχμηρή σκηνή που περιλαμβάνει churros σε καφετέρια κολεγίου).

Είναι όμως πολύ μικροπρεπείς για να μιλήσουν για τη μακρόχρονη ιστορία τους, οπότε τα αγόρια ιδρώνουν στο γήπεδο (και στη σάουνα). Το τένις μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό μπαλέτο υπό την καταιγιστική μουσική των Trent Reznor και Atticus Ross, με τους θεατές να κινούνται σε έναν προσεκτικά χορογραφημένο ρυθμό με κάθε κρότο της μπάλας. Υπάρχει επίσης πολύ επιδέξιο camerawork, με φακούς προσαρτημένους στις μπάλες και τα δίχτυα ώστε να κινούμαστε και εμείς μαζί με τη δράση και όχι από απόσταση.

Αν όμως οι οργασμοί είναι μικροί θάνατοι όπως λένε, τότε είναι ταιριαστό ότι κανείς στο Challengers δεν έχει οργασμό επί οθόνης. Οι τρεις αυτοί ανταγωνιστικοί τύπου νιώθουν ζωντανοί μόνο όταν συνδέονται μέσω μίας αμοιβαίας οικειότητας του να βρίσκονται διαρκώς στα άκρα της επιθυμίας τους, και η απολαυστική ταινία του Guadagnino δεν αφήνει κανέναν τους να τελειώσει.

Είναι αισθησιακός σκηνοθέτης, οι ταινίες πονούν από λαχτάρα. Αυτό που διαφέρει αμέσως εδώ είναι η ενέργεια: εξακολουθεί να είναι σέξι, αλλά είναι επίσης ειρωνική και λιγότερο ειλικρινής. Δουλεύοντας με βάση το σενάριο του Justin Kuritzkes, το ένα τοξικό ménage-à-trois θα μπορούσε να είναι ρομαντική κωμωδία όπως είπα παραπάνω σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ο Kuritzkes το σχεδιάζει σα θρίλερ.

Δομεί το σενάριο έτσι ώστε κάθε σκηνή να αποκαλύπτει μια νέα πτυχή για τους πρωταγωνιστές – ακόμη και σκηνές που μοιάζουν απλώς να συνοψίζουν αυτά που ήδη γνωρίζουμε από τις προηγούμενες σεκάνς. Το να ξέρουμε ότι η Tashi εγκατέλειψε τον αγώνα λόγω τραυματισμού είναι ένα πράγμα. Το να δούμε πώς συνέβη αυτό και το πώς διαμόρφωσε τις σχέσεις της είναι αποκάλυψη. Κάθε προηγούμενη εξέλιξη μεταξύ του Art και του Patrick προσθέτει ομοίως νέα στρώματα, μέχρι αυτό που φαινόταν σαν ένας απλός αγώνας μνησικακίας να αποκτά ιλιγγιωδώς περίπλοκες αποχρώσεις.

Ο Guadagnino αντιμετωπίζει αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα οπτικά απλό δράμα σχέσεων/αθλητισμού ως εργαστήριο όπου πειραματίζεται με απίθανους τρόπους για να επικοινωνήσει δράση και συναισθήματα στην οθόνη.

Το τένις μπορεί να είναι οπτικά επαναλαμβανόμενο για όποιον δεν έχει επενδύσει βαθιά στον αθλητισμό του σπορ, οπότε ο ίδιος και ο διευθυντής φωτογραφίας Sayombhu Mukdeeprom βρίσκουν εκπληκτικά σημεία για να εστιάσουν την κάμερα κατά τη διάρκεια των αγώνων: στη σκιά της Tashi καθώς χτυπάει μία αντίπαλο, σε άδεια καθίσματα στις κερκίδες, ή στην ίδια τη μπάλα, σε μία σειρά από φρενήρη πλάνα όπου η κάμερα φαίνεται να πετάει μπρος-πίσω με ταχύτητα που κάνει τα μάτια να δακρύζουν.

Το Challengers είναι μία ζωηρή ταινία, γεμάτη μεγάλα συναισθήματα που εκφράζονται άλλοτε μέσα από γρήγορους διαλόγους, και άλλοτε μέσα από σιωπηλή, αισθησιακή σωματική κίνηση, όλες γυρισμένες με δημιουργική ζωντάνια και επιθετική ενέργεια. Όλοι σε αυτή την ταινία κυνηγούν το σεξ και την επιτυχία, και τα συγχέουν αυτά τα πράγματα μεταξύ τους με αναίσχυντα προκλητικούς τρόπους.

Όπως τραγουδούσε το 2018 στο Screwed η Janelle Monáe, «όλα είναι σεξ /εκτός από το σεξ/που είναι εξουσία».

Το Challengers (Οι Αντίπαλοι) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.