Το Hunger Games έγινε (εθιστικό) ριάλιτι

Το νέο ριάλιτι του CW, που έκανε πρεμιέρα -χωρίς κανείς να το πάρει είδηση- κατακαλόκαιρο, είναι μια ξεδιάντροπη κλοπή του Hunger Games. Τότε μπορείς να μου πεις γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να το βλέπω;

‘Σε αυτό το νέο διαγωνισμό επιβίωσης, 12 ομάδες των δυο ατόμων μπαίνουν σε ένα περιφραγμένο χώρο στη μέση της άγριας φύσης, για να επιζήσουν για ένα μήνα και να ανταγωνιστούν με τις άλλες ομάδες για τα λιγοστά εφόδια. Με έπαθλο 250.000 δολάρια είναι μια μάχη ως το τέλος με την κάθε ομάδα να κυνηγά τις υπόλοιπες για να επιβιώσει’.

Αυτή είναι η επίσημη ανακοίνωση του καναλιού που κάνει το Capture να ακούγεται σαν μια extended version του κυνηγητού που παίζαμε μικροί. Κάτι που, περίπου, και είναι. Απλά με ορισμένα καλούδια που κάνουν την διαφορά.

Ο χώρος διεξαγωγής των παιχνιδιών είναι όντως ένα δάσος στη μέση του πουθενά (φαντάσου κάπου γύρω από το Σιάτλ). Συγκεκριμένα αρκετές χιλιάδες εκτάρια δάσους, κομπλέ με γκρεμούς, καταρράκτες και -θεωρητικά- άγρια ζώα όπως λύκους και αρκούδες.

Σε κάθε επεισόδιο μια από τις ομάδες επιλέγεται να είναι οι κυνηγοί και οι υπόλοιποι τα θηράματα. Οι κυνηγοί είναι υποχρεωμένοι να πιάσουν (σ.σ. να βάλουν ένα δίσκο στο γιλέκο των θηραμάτων) δυο ομάδες σε διάστημα δυο ημερών προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, ενώ στο τέλος γίνεται ψηφοφορία για το ποια από τις δυο –φυλακισμένες πλέον- ομάδες φεύγει.

Τα θηράματα δεν έχουν το δικαίωμα να σταματήσουν να τρέχουν για πάνω από τρία λεπτά, αλλιώς φαίνεται στον χάρτη (σ.σ. κάτι σαν mini iPad που έχουν όλοι στους βραχιονές τους) η τοποθεσία τους στους κυνηγούς.

Στο τέλος κάθε μέρας (σ.σ. υπολόγισε πέντε ώρες συνεχές τρέξιμο) επιστρέφουν όλοι στο ‘χωριό’. Εκεί που τα θηράματα μένουν σε μεταλλικά κρεβάτια στο ύπαιθρο με μια τέντα για σκέπασμα και τρώνε λίγο κουάκερ και μερικά αμύγδαλα, ενώ οι κυνηγοί μένουν σε θερμαινόμενα κρεβάτια και τρώνε μπριζόλες.

Αυτή είναι επίσης και η κατάλληλη ώρα για τις γνωστές μηχανορραφίες, χάραξη στρατηγικών φιλιών και το εκάστοτε πήδημα χωρίς τα οποία κάθε ριάλιτι θα ήταν άνοστο.

Όπως είναι φανερό και από το έπαθλο, μόλις 250.000 δολάρια δια δυο, η παραγωγή δεν είναι ότι πιο ακριβό έχεις δει. Αλλά το concept είναι αποτελεσματικό.

Μάλιστα σε κάθε διαδοχικό επεισόδιο, πέρα από την αρένα που γίνεται μικρότερη, προστίθεται και κάτι παραπάνω. Π.χ. στο δεύτερο υπήρχε ένας σταθμός εφοδιασμού όπου οι ομάδες θηραμάτων άρπαζαν ένα σάντουιτς από ένα τραπέζι και διάλεγαν πιο κιβώτιο με χρήσιμα πράγματα (μερικές μπανάνες, ένα δόλωμα) είναι δικό τους.

Ενώ στο τρίτο μια από τις ομάδες θηραμάτων είχαν το δικαίωμα να κάνουν το γιλέκο μιας άλλης να κουδουνίζει σαν δαιμονισμένο.

Προσωπικά μεγάλο ατού θεωρώ το casting. Ξεκινώντας από τους δίμετρους gay Θορ που όλοι τρέμουν.

Και συνεχίζοντας με τους ωραίους γκόμενους που είναι επίσης και μεγάλα κ#λ&παιδα. Κάτι που κατάλαβαν όλοι όταν έφτασαν πρώτοι στο σταθμό ανεφοδιασμού και πέταξαν όλα τα σάντουιτς στον βάλτο για να μην τα φάει κανείς άλλος.

Στο τέλος της ημέρας το Capture, στην χειρότερη, είναι μεθαδόνη για όσους είναι πιστοί φαν των Hunger Games και δεν αντέχουν να περιμένουν μέχρι την πρεμιέρα του Catching Fire.

Όπως έχετε καταλάβει, είμαι και εγώ ένας από αυτούς.