Το νέο Fantastic Four θα σε ξεκουράσει από το homework της Marvel

Το The Fantastic Four: First Steps είναι περίπου αυτό που λέει το όνομά του. Ένα πρώτο βήμα στη νέα γενιά των ταινιών Fantastic Four που έχει καλό λόγο να ελπίζει πως στην πορεία θα αποκτήσουν ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Γιατί τα κατάλληλα συστατικά είναι εκεί.

Η ταινία δεν επανεφεύρει την υπερηρωική συνταγή που η Marvel έχει ορίσει εδώ και κοντά είκοσι χρόνια στο σινεμά – το στούντιο έχει ξοδέψει τόσο χρήμα και χρόνο στην αναδιαμόρφωση της βιομηχανίας που η όποια αποτυχία της μοιάζει κάθε φορά με απειλή για την επιβίωση του ίδιου του κινηματογράφου όπως τον έχουμε βιώσει ως τώρα – όμως έχει τη δική της φρεσκάδα. Το νέο Fantastic Four είναι συγυρισμένο, καλοπροαίρετο και συνολικά αξίζει το εισιτήριό του, ακόμα κι αν η βασική του αξίωση για να το θυμόμαστε θα γίνει εν καιρώ κυρίως η σκηνογραφία του.

Ο Matt Shakman, σκηνοθέτης των εννέα επεισοδίων του WandaVision που παραμένει κατά την ταπεινή μου άποψη η καλύτερη σειρά του MCU με απόσταση, προσπαθεί να δημιουργήσει τον δικό του μικρόκοσμο εντός της μεγαλύτερης εικόνας του MCU, από τη δική του, εσωτερική ποπ κουλτούρα του υποσύμπαντος μέχρι την όλη αισθητική. Η προσήλωση στα ρετρο-φουτουριστικά visuals των 1960s γίνονται εξαρχής μία από τις πιο αγνές απολαύσεις στην ταινία, από την art deco διακόσμηση μέχρι το styling και τη γκαρνταρόμπα. Θες να κοιτάζεις την ταινία και όχι απλά να τη βλέπεις, προσόν σπάνιο στη Marvel.

Η επική μουσική του Michael Giacchino, επίσης, με το χορωδιακό “Fantastic Fourrrrrr!” στίγμα είναι ίσως από τις καλύτερες δουλειές του συνθέτη μέχρι σήμερα, ενώ την ίδια στιγμή, μπορεί κάποιο μέρος του CGI να μοιάζει κατά τόπους άψητο, υπάρχει όμως πολλή λεπτομέρεια και σκέψη για το τι είδους τεχνολογία υπάρχει στον κόσμο αυτό, από τους μαυροπίνακες μέχρι τα πικάπ που αντικαθιστούν την ψηφιακή τεχνολογία ακόμα και όταν συνυπάρχουν με το Fantasticar.

Βγάζουν όλα νόημα; Ούτε καν. Θα τα πιστέψεις όλα όμως με το ίδιο άλμα πίστης που σου επιτρέπει να αποδεχτείς ότι σε αυτές τις ταινίες ζουν άνθρωποι με υπερδυνάμεις και θα σώσουν τη μέρα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικό θέαμα στο δικό του αθώο, κλειστό σύμπαν τρέλας, όπου πραγματικοί άνθρωποι διαβάζουν όντως κόμικ και βλέπουν καρτούν που έχουν ήδη κάνει τους Fantastic Four θρύλους. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποιο origin story.

Το First Steps, όπως και το Superman πρόσφατα, ανακεφαλαιώνει γρήγορα το πώς ακριβώς οι τέσσερις αστροναύτες κατέληξαν με τις ιδιαίτερες ικανότητές τους και το πώς έχουν γίνει δημοφιλείς celebrities που διδάσκουν, συμμετέχουν σε παγκόσμια συνέδρια, κάνουν διαφημίσεις και συνομιλούν με τους θαυμαστές τους στον δρόμο σα να είναι ευρύτερη οικογένεια.

Μέσα από αυτό το ‘60s σκηνικό, ο Shakman μπορεί να στηριχθεί στο κιτς των κόμικ που ενυπάρχει στο υλικό, και το αγκαλιάζει με ενθουσιασμό σε αντίθεση με το να προσπαθεί να επιτύχει οποιονδήποτε βαθμό σκληρού ρεαλισμού. Είναι άλλο ένα κοινό με το Superman – είναι και αυτή μία υπερηρωική ταινία που αγκαλιάζει την πιο κομιξική προσέγγιση στα visuals αλλά και στο αλλόκοτο της ορίτζιναλ πηγής. Υπάρχει μέχρι και το στρατηγικό πλάνο εδώ να μετακομίσει ο πλανήτης σε άλλο σημείο του γαλαξία (γιατί όχι;).

Τα ‘60s αντανακλούν επίσης έναν αέρα ουτοπίας που ενσωματώνεται στην πλοκή. Σε τούτο τον κόσμο, όταν ένας διάσημος επιστήμονας λέει στους πολίτες του πλανήτη ότι πρέπει να αρχίσουν αμέσως να εξοικονομούν ενέργεια γιατί αλλιώς δεν θα καταφέρουν να νικήσουν τη διαγαλαξιακή οντότητα που ονομάζεται Galactus και ετοιμάζεται να καταβροχθίσει τον πλανήτη τους, εκείνοι όντως το κάνουν. Ενώνονται αμέσως ενάντια στην υπαρξιακή απειλή χωρίς τηλεπαράθυρα και πολιτικούς ή επιχειρήσεις να κοιτούν από την άλλη. Δεν είναι τα αληθινά ‘60s, είναι ένα νοσταλγικό όραμά τους.

Η ταινία επιδεικνύει μία σχεδόν αξιοθαύμαστη, για τα δεδομένα του είδους πια, υπομονή με τους χαρακτήρες της και δίνει σε ηθοποιούς όπως ο Pedro Pascal και η Vanessa Kirby στιγμές τρυφερής οικειότητας που κοντεύουμε να ξεχάσουμε σε αυτές τις ταινίες. Ο Pascal δεν με είχε πείσει εξαρχής ως κάστινγκ γιατί ως φαν των κόμικ δεν γνώριζα εάν μπορεί να αποδώσει την εγκεφαλική διάσταση του Reed Richards με το μηδενικό του swag και την κρυφή του υπεροψία.

Τα καταφέρνει περίφημα όμως έχοντας μία ακαμψία που αρχικά μοιάζει αφύσικη πάνω του αλλά μόλις συντονίζεται με το άγχος του χαρακτήρα του, τα πάντα αποκτούν νόημα. Είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος στον κόσμο και σε μία δυνατή σκηνή γίνεται πολύ σαφές πως του είναι αδύνατον να μην σκέφτεται κάθε πιθανότητα κινδύνου που μπορεί να αντιμετωπίσουν αυτός και οι αγαπημένοι του.

Η Kirby προσγειώνει τη Sue Storm με μια σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ και γίνεται η παρουσία που εντυπώνεται περισσότερο στη διάρκεια της ταινίας, ο Joseph Quinn του Stranger Things είναι ένας πολύ χαρισματικός Human Torch που διατηρεί την πιο εφηβική, παιχνιδιάρικη έκφραση του χαρακτήρα αλλά κάνει και μπόλικη δουλειά όταν πρέπει, ενώ δυστυχώς ο Ebon Moss-Bachrach ως Ben Grimm έχει τα λιγότερα να κάνει. Η ταινία υπονοεί πως έχει επηρεαστεί ψυχολογικά από την αλλαγή στην εμφάνισή του, όμως δεν εμβαθύνει. Ίσως, εύχομαι, σε επόμενες ταινίες.

Το First Steps δεν ανακαλύπτει τον τροχό στην τρίτη πράξη της, υπάρχει άλλη μία κατάρρευση πόλης δηλαδή, υπάρχουν όμως κάποιες χρήσιμες διαφοροποιήσεις που περιορίζουν εύστοχα την τοποθεσία και τις μάχες σε αυτή για να μη γίνει άλλο ένα αχανές τοπίο εκρήξεων, ενώ ούτως ή άλλως το φινάλε προκύπτει θεματικά από την ιστορία και αποφάσεις των χαρακτήρων που έχουν προηγηθεί.

Υπό αυτή την έννοια και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται δουλειά για το σπίτι για να το παρακολουθήσεις, ούτε για όσα έχουν συμβεί στο MCU ούτε για όσα έπονται, το Fantastic Four: First Steps μοιάζει με σύντομη ανάπαυλα. Είναι άνισο ναι, έως και ανιαρό σε σημεία, αλλά είναι επίσης ελαφρύ, υπομονετικό με τους χαρακτήρες του και απαλλαγμένο από τα περιττά. Ας μην το υποτιμήσουμε αυτό εδώ που βρισκόμαστε.