Το πιο ανατριχιαστικό τραγούδι των Radiohead, σύμφωνα με μελέτες
Όταν μιλάμε για ρίγη, δεν μπορεί να λείπει ο Thom Yorke από την κουβέντα.
- 4 ΔΕΚ 2025
Το σώμα μας είναι ένας καθρέφτης που μιλάει. Ανασαίνει βαριά, φτερουγίζει, ανεβάζει παλμούς, ανατριχιάζει. Η ανατριχίλα, που περιγράφεται καλύτερα στην αγαπημένη GenZ γλώσσα, ως goosebumps, έρχεται σε στιγμές που αποφασίζει το μέσα για το έξω, και μόνο.
Είναι μια ενστικτώδης κατάσταση, που δεν περιγράφεται ακριβώς με λέξεις. Τα κύτταρα αντιδρούν, τρέμουν ελαφρά και στέλνουν ειδοποίηση σε όλο μας το είναι. Και το όνομα αυτής, ρίγη. Ωραίο φασέικο όνομα θα ήταν αυτό, btw. Γεμίσαμε Νεφέλες.
Πίσω από αυτή την αντίδραση, υπάρχει μια ολόκληρη επιστήμη. Η μουσική συνδέεται άμεσα με τις αισθήσεις μας και δεν αρκείται στο μηχανικό λίκνισμα του ποδιού. Σε βοηθάει να συγκεντρωθείς, λειτουργεί ως αγχολυτικό, σε βάζει για ύπνο.
Αγγίζει απάτητα συναισθήματα, με τους επιστήμονες να ερευνούν και να δημιουργούν playlists που επηρεάζουν τη διάθεση, σχεδόν χημικά. Τα έχει πει και η Zoë Kravitz στο High Fidelity.
Πριν από μερικά χρόνια, ο Rémi de Fleurian, υποψήφιος διδάκτωρ στο Queen Mary University του Λονδίνου, το πήγε ένα βήμα παρακάτω. Δεν υπήρχε μπάτζετ για δοκιμές με ακουστικά σε ανθρώπους, οπότε προσέγγισε τη μελέτη με στατιστικά, όπως είπε σε συνέντευξη που έδωσε στο Quartz.
Τι λένε λοιπόν τα κομπιούτερς και οι αριθμοί; Στα δεδομένα που συλλέχθηκαν από πολλές σχετικές μελέτες, ο Fleurian δημιούργησε μαζί με τον συνσεναριογράφο Marcus Pearce, μια λίστα με 700 κομμάτια που είχαν ήδη αναγνωριστεί από προηγούμενους ερευνητές ως τραγούδια με το «γονίδιο της χαλάρωσης».
Δεν είναι η ρίγη που προκαλείται σε ταινίες τρόμου. Οι ερευνητές την αποκαλούν “frisson” και είναι μια πιο ικανοποιητική συναισθηματική συγκίνηση που πηγάζει από έργα τέχνης που σε συγκινούν με δραματικό ή κάπως απροσδόκητο τρόπο. Η φυσική ανατριχίλα δεν είναι απαραίτητη, αλλά συχνά συνοδεύει την όλη εμπειρία.
Από το “Tears In Heaven” του Eric Clapton μέχρι το “Look On Down from the Bridge” των Mazzy Star, σε αυτή την playlist, που απουσίαζαν R&B και hip-hop ήχοι, στόχος των ερευνητών ήταν να βρουν το κοινό DNA ανάμεσα τους, τις διαφορές τους με άλλα δημοφιλή στο ίδιο genre καθώς κι άλλα κομμάτια των ίδιων καλλιτεχνών.
Τα ευρήματα τους αποδεικνύουν ότι αυτά τα 700 είναι «πιο θλιβερά, πιο αργά, λιγότερο έντονα και πιο ορχηστρικά από τα άλλα» και παράλληλα πιο «εξελιγμένα, χαλαρωτικά, ήσυχα, μη χορευτικά, αργά και μη ηλεκτρονικά».
Σας προλαβαίνω.
Δε θα βιώσει κάθε άτομο που ακούει ένα από αυτά τα chill κομμάτια το αποτέλεσμα της λεζάντας, αλλά αν θέλετε, μπορείτε να τεστάρετε τους δικούς σας αισθητήρες στο top20 που ξεχώρισε το Far Out για εμάς.
Παρακαλώ το κοντρόλ, να ρίξει τη λίστα. Βουαλά.
Sigur Ros – Hoppipolla
David Bowie – Ashes to Ashes
Kate Bush – This Woman’s Work
Erik Satie – Gymnopedie No. 1
The Cure – Lovesong
Dionne Warwick – Walk On By
Richard Thompson – Beeswing
Radiohead – Scatterbrain
Explosions in the Sky – First Breath After Coma
Metallica – Nothing Else Matters
Skunk Anansie – Hedonism
Madvillain – Operation Lifesaver
Joy Division – Transmission
Gustav Holst – The Planets – Mars
Prince – Purple Rain
Au Revoir Simone – Knight of Wands
Elvis Costello – Alison
Cyndi Lauper – Time After Time
Low – Just Like Christmas
Vaughan Williams – Fantasia on a Theme by Thomas Tallis
Οι Radiohead, δε θα μπορούσαν να λείπουν. Για αυτό πατήστε play στο “Scatterbrain” των Radiohead, από το άλμπουμ Hail To The Thief κι ακούστε ένα μοναχικό Thom Yorke, σόλο, με μια απλή κιθάρα και ένα κλασικό ρυθμό που το συνοδεύει. Φορτισμένη ατμόσφαιρα διακριτικοί ήχοι στο φόντο, σαν έναν άνεμο που διαπερνά το τραγούδι.
«Είναι μάλλον το πιο υποτιμημένο κομμάτι στη δισκογραφία τους», γράφουν στα σχόλια.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.