To “Ted” or not to “Ted”;

Είναι μια από τις σημαντικές φωνές στο χώρο της αμερικάνικης κωμωδίας, κυρίως χάρη στην επιτυχία του “Family Guy”. Τώρα, ο Seth McFarlane βάζει στόχο και το σινεμά, και τα καταφέρνει: To “Ted” είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του καλοκαιριού στο αμερικάνικο box office, αποδεικνύοντας πως συνεχίζει να υπάρχει μεγάλο κοινό για της “ενήλικες” κωμωδίες. Όμως το ιδιαίτερο χιούμορ του δεν είναι για όλους. Δύο συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ διαφωνούν για τον Seth, για το “Family Guy” και για το χιούμορ, με αφορμή την κυκλοφορία του “Ted” στις ελληνικές αίθουσες.

Δεν διασκεδάζει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αυτή δεν είναι μια άποψη κατά του “Ted”, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είχα αρκετή θέληση για να πάω να δω το “Ted” στη δημοσιογραφική του προβολή και γενικότερα δε λέω ότι δε θα το δω ποτέ (γιατί το ‘ποτέ’ είναι ενοχλητικά οριστικό) αλλά τελοσπάντων σίγουρα δε σκοπεύω να κάνω στη ζωή μου κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια (ούτε καν τύπου ‘κινώ το χέρι μου για να πατήσω δύο κλικς’) ώστε να το δω. Άμα τύχει ίσως, αλλά τελοσπάντων δεν με νοιάζει. Δεν αντέχω τον Seth McFarlane γιατί συγκεντρώνει σχεδόν όλα τα πράγματα που μισώ στο ποπ χιούμορ. Στο “Family Guy”, μια σειρά που θα βλέπουν οι εξωγήινοι σε 250 χρόνια και θα αναρωτιούνται τι σκατά πολιτισμό είχαμε και τι υποτίθεται πως σχολιάζει αυτό το πράγμα και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι celebrities που αναφέρονται, η απόλαυση βασίζεται κατά κύριο λόγο σε μια ανυπόφορη επίγνωση του zeitgeist και ανάγνωσή του με τρόπο εντελώς επιφανειακό. Γελάς με γκαγκς που αναφέρονται σε κάτι, δίχως επί της ουσίας να πηγαίνεις ένα επίπεδο παραπέρα. (Για καλό χιούμορ αναφορών, υπάρχει ας πούμε το “South Park”. Η νύχτα με τη μέρα.)

Δεν είναι ότι δεν έχω γελάσει με γκαγκς του McFarlane. Ξέρει να λέει ένα αστείο, και έχει μερικές αυθεντικά Μπομπσφουγγαράκειες στιγμές σουρεαλιστικού χιούμορ επανάληψης (το επικό “Λόις… Λόις… Μαμά… Μανούλα… Μαμάκα…. Λόις…. Λόις” είναι από τα πιο υστερικά αστεία πράγματα που έχω δει ποτέ μου), οπότε είναι ακόμα πιο κρίμα που χαραμίζει την ικανότητά του σε φτηνό χιούμορ αναφορών και ενοχλητικών προσβολών. Γιατί α ναι, είναι κι αυτό. Το χιούμορ είναι αστείο, και έχει νόημα, όταν δίνει πόνο σε κάποιον που δεν μπορείς να αγγίξεις αλλιώς, όταν σχολιάζει, όταν λέει μια αλήθεια, όταν τελοσπάντων σου λέει πράγματα που ίσως αλλιώς δεν είναι εύκολο ή υποφερτό να συζητήσεις. Ο McFarlane, ο πάμπλουτος λευκός πρίγκηπας της κωμωδίας του Χόλιγουντ, τη βρίσκει ξεφτιλίζοντας χοντρούς, χαζούς, μεινότητες, γκέι, ασιάτες, και γενικά όπως περήφανα λέει, Κανείς δε γλιτώνει από το καυστικό του χιούμορ. Ναι, απλώς αν έχει αστεία προφορά ή έντονα εξωτερικά χαρακτηριστικά σπάμε λίγο πιο πολύ πλακίτσα, έτσι;

Δεν είδα το “Ted”. Αλλά ακόμα και χωρίς να έχω δει, κάτι μου λέει πως αφού όλοι ξεφτιλιστούν με ‘ακραίο’ χιούμορ (σιγά τις θαρραλέες προσβολές ηρωικέ Seth, θα προκαλέσεις καμιά επανάσταση) στο τέλος το happy end θα περιλαμβάνει τον λευκό άντρα και την λευκή γυναίκα και την όμορφη σχέση τους. Αν στήσεις αυτί αργά τη νύχτα θα ακούσεις το κατεστημένο να κλαίει.

Γελάει η Ρομίνα Δερβεντλή

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει το Family Guy. Αν μου πεις κάτι τέτοιο είναι σαν να υψώνεται αυτόματα ένας τοίχος αμηχανίας που μας χωρίζει σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς ανθρώπους. Σε αυτό το ψυχολογικό τεστ που κάνω στους άλλους, κρύβεται ένα και μόνο πράγμα: το Family Guy είναι ότι πιο αστείο έχω δει στη ζωή μου. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να βγω στους δρόμους και να το φωνάζω.

Το εσάνς του McFarlanικού χιούμορ κρύβει σπιρτάδα, αμεσότητα, καυστικότητα, είναι τόσο καθημερινό όσο και σουρεαλιστικό, είναι το χιούμορ που θα ήθελε να έχει ο κάθε εξυπνάκιας twitterάς. Είναι τα αστεία του μερικές φορές επαναλαμβανόμενα; Ναι. Είναι εντελώς politically incorrect; Σίγουρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γελάσω λιγότερο. Ίσα-ίσα, θα γελάσω περισσότερο.

Σίγουρα, έχουν υπάρξει φορές που έχω αισθανθεί άβολα σε σχέση με ένα αστείο του Family Guy. Έχω σκεφτεί μέσα μου ότι ΟΚ, ίσως το παρατράβηξε. Αλλά οι φορές σε αυτές τις 11 σεζόν είναι μηδαμινές. Το χιούμορ αν το αντιμετωπίζεις με προσωπικά κόμπλεξ, φραγμούς και συντηρητισμό, αν πας να το αναλύσεις, χάνει την αξία του. Και δείχνει ότι τελικά ίσως δεν φταίει η σειρά, ο δημιουργός και οι σεναριογράφοι. Αν είμαι π.χ. κοντή ή χοντρή και δείχνει κάτι ξεκαρδιστικό που πατάει στο στερεότυπο μου και προσβληθώ, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η σειρά είναι χάλια. Ίσως σημαίνει ότι δεν ξέρω να αυτοσαρκάζομαι.

Και μέσα σε όλην αυτήν την σχεδόν φιλοσοφική ανάλυση του γέλιου έχουμε και το Ted. Τον Ted τον υπερμεγέθη αρκούδο. Τον Ted τον υπερμεγέθη αρκούδο που μιλάει. Όταν είδα για πρώτη φορά το τρέιλερ δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται και στην αρχή αναρωτήθηκα ποιός βλάκας γυρίζει μια τέτοια ταινία. Δεν με ένοιαζε που παίζει ο Walberg.Μετά όμως εμφανίστηκε το όνομα Seth Mc Farlane στην οθόνη και αυτομάτως άλλαξα οπτική. Μπορεί να είναι ωραίο. Λογικά θα έχει γέλιο. Από εκεί που δεν πρόκειται να το έβλεπα ποτέ είπα ότι θα το δω σίγουρα- μπορεί ακόμα και να πληρώσω και 8 ευρώ για να το δω στο σινεμά. Δεν είμαι τυφλή οπαδός με παρωπίδες, παραδέχομαι ότι έχω τις επιφυλάξεις μου. Αλλά ακόμα κι αν δεν αξίζει, δεν θα κακολογήσω και δεν θα αλλάξω γνώμη για τον Seth Mc Farlane. Τι θα είναι 1,5 ώρα αποτυχίας μπροστά στα 11 χαρούμενα χρόνια που έχουμε περάσει μαζί και τα άλλα τόσα που μας περιμένουν;

Το “Ted” παίζεται ήδη στις αίθουσες.