The Killer: Ο David Fincher επαναφέρει έναν δολοφονικό Michael Fassbender

Οι δολοφόνοι αφθονούν στον κινηματογράφο του David Fincher, μέχρι τώρα ωστόσο είχαν την τάση να λειτουργούν στο περιθώριο (Se7en, The Girl with the Dragon Tattoo), ή κατά κάποιον τρόπο δεν εμφανίζονταν και καθόλου (Zodiac, Gone Girl). Το The Killer είναι η πρώτη από τις εγκληματικές ιστορίες του Fincher που όχι μόνο τοποθετεί τον δολοφόνο στο κέντρο του, αλλά απολαμβάνει και τους αδίστακτους εξορθολογισμούς του μυαλού του.

Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στη μακρά ιστορία του Fincher με το Netflix και, ενώ ταιριάζει στην αισθητική του streamer, παντρεύει τέλεια σκηνοθέτη και υλικό. Ο Fincher ήταν πάντοτε στα καλύτερά του με χαρακτήρες που μοιράζονται τη δική του σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια. Είναι ένας ανώνυμος εκτελεστής που αναφέρεται μόνο ως “The Killer”, ο τύπος ανθρώπους που ακούει Smiths και μπορεί να σου πει την ακριβή ποσότητα πρωτεΐνης ενός McMuffin. Είναι ο πιο στιβαρός ρόλος που είχε ο Fassbender εδώ και χρόνια (από τον Steve Jobs του 2015), και τον εκτελεί έξοχα, αποτυπώνοντας την πνευματική κατάσταση ενός χαρακτήρα χωρίς προφανή εσωτερικότητα, αλλά με πολλά να πει για το ποιος είναι και τι κάνει.

Τα απαθή χαρακτηριστικά του ηθοποιού και η μονότονη απόδοσή του παρέχουν ένα σκίτσο για έναν άνθρωπο ικανό για το οτιδήποτε, αλλά μόνο στο φινάλε ικανό να αντιληφθεί κάτι θεμελιώδες για τον εαυτό του. Είναι μία ιδανική ερμηνεία σε μία κομψή άσκηση είδους από τον Fincher, που στο μέλλον θα ανταμείψει με επαναλαμβανόμενες προβολές.

Ποιος είναι όμως ο Killer και τι κάνει πέρα από το προφανές;

Οι κανόνες του είναι απλοί: Ακολούθησε το σχέδιό σου. Ανάμεινε, μην αυτοσχεδιάζεις. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Μη δείχνεις ενσυναίσθηση γιατί είναι αδυναμία. Α, και ντύσου σαν Γερμανός τουρίστας. Μοιάζει με μία αλλόκοτα αναίμακτη εκδοχή ενός εκ των ψυχρών μοναχικών τύπων στους υποκόσμους του Jean-Pierre Melville, ή ακόμα και με έναν αλητόβιο φιλόσοφο του Paul Schrader.

Διαπράττει ύβρη ωστόσο, με μία από τις, υποτίθεται, απλές αποστολές του αποτυγχάνει, προκαλώντας τρομερές συνέπειες για τον ίδιο και τους άλλους. Όταν λοιπόν επιστρέφει στη βάση του στη Δομινικανή Δημοκρατία, μαθαίνουμε πως δεν λέει ακριβώς την αλήθεια για την έλλειψη ενσυναίσθησης – υπάρχει ένα αγαπημένο του πρόσωπο, το οποίο έχει ήδη πληρώσει ένα φρικτό τίμημα για το λάθος του. Αυτό με τη σειρά του θα πυροδοτήσει μία νέα αποστολή εκδίκησης, που θα μεταφέρει τον δολοφόνο σε διαφορετικές πόλεις όπου θα αφήνει πίσω του μία σειρά από πτώματα.

Ο Fincher επανενώνεται με τον σεναριογράφο του Se7en, τον Andrew Kevin Walker, διασκευάζοντας ένα pulp παραλογοτέχνημα με κλινική ακρίβεια και επιστρατεύονται έναν σχεδόν απόλυτο έλεγχο ώστε αμφισβητήσει τα όρια του ίδιου του ελέγχου. Φαίνεται να διασκεδάζει πολύ με το Killer – το παίρνει στα σοβαρά ως περιπέτεια με καλλιτεχνικούς όρους, αλλά χωρίς σοβαροφάνεια.

Γεμάτη με επιδέξιες σεκάνς ντυμένες με αμείλικτες παρατηρήσεις του πρωταγωνιστή σχετικά με το ανούσιο της ύπαρξης, η ταινία κινείται σε μία προσπάθεια να αναδείξει το δικό της κενό. Η αυτογνωσία είναι απαραίτητη στις καλές ταινίες και τούτη ούτως ή άλλως προορίζεται να είναι αστεία, με έναν στεγνό, υπαρξιακό τρόπο. Τα gags είναι μπόλικα – είτε πρόκειται για την Tilda Swinton που λέει αστεία με αρκούδες, είτε για την κωμική εμφάνιση ενός τρίφτη παρμεζάνας κατά τη διάρκεια ενός εκρηκτικού, υπερβίαιου πλακώματος, άψογα χορογραφημένου που θα σε τινάξει στη θέση σου.

Παρά την εγγενή εξοικείωσή μας το hit-man είδος, ο Fincher και ο Walker έχουν δημιουργήσει μία ιστορία που διαφέρει από τις αμέτρητες τέτοιες, όχι για το χάος της, αλλά για τις λεπτομέρειες στο μικροσκόπιο. Είναι μία πράξη εξισορρόπησης που, αν εξαιρέσεις ανισότητες στον ρυθμό της, κατά κύριο λόγο πετυχαίνει, καθώς ο σκηνοθέτης ασχολείται με τις απολαύσεις του είδους χωρίς ποτέ να το αντιμετωπίζει με περισσότερο σεβασμό από όσο του αξίζει.

Ο Fincher κατηγορείται μερικές φορές για αυτάρεσκη μισανθρωπιά, κυρίως εξαιτίας της ψυχρής εμμονής του με τη διαδικασία, με τη συμπεριφορά και την ψυχολογία. Αν και το Killer αγγίζει ορισμένα βαριά θέματα που σχετίζονται με το θάνατο και τη μοίρα – στη συζήτησή του με την Tilda Swinton ιδίως – η σχετικά ελαφριά, γραμμική αφήγηση της ταινίας έχει επιτρέψει στον δημιουργό να σταματήσει για λίγο την εξερεύνησή του για όσα τον κρατούν ξύπνιο.

Η υπολογιστική προσέγγισή του εφαρμόζεται για πρώτη φορά μετά το The Game στην υπηρεσία μίας ταινίας που φτιάχτηκε για να διασκεδάσει, και παρότι δεν προσφέρει πολλά όσον αφορά την πρωτοτυπία ή το βάθος, είναι αναμφισβήτητα αποτελεσματικό και αναζωογονητικά απενοχοποιημένο σχετικά με τη ρηχότητά του.