8 αγαπημένοι σίριαλ κίλερ της μεγάλης και μικρής οθόνης

Όταν είσαι με παρέα και ψάχνετε να δείτε ταινία, στο τραπέζι θα πέσει πάντα το horror. Μάλλον θα είναι το μόνο είδος που θα συμφωνήσει η πλειοψηφία να διαλέξεις. Εκτός ίσως από τον κλασικό έναν καημένο, που θα αναγκαστεί να το δει για την παρέα.

Βγήκε λοιπόν στις αίθουσες το ‘The Limehouse Golem’ και μας θύμισε όλους τους αγαπημένους δολοφόνους της ποπ κουλτούρας.

Πριν κάνετε το αιματηρό scroll down, οπλιστείτε με την ψυχραιμία που είναι οπλισμένοι όλοι οι σωστοί σίριαλ κίλερ.

Για μας οι πιο σωστοί είναι αυτοί:

O Kevin Spacey στο Seven, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν σχεδόν όλες οι ταινίες που παρουσιάζουν την ιστορία ενός serial killer, όμως ο αγαπημένος μου τέτοιος, είναι αυτός που δεν τον βλέπουμε παρά στο φινάλε της ταινίας. Αφού έχει χτίσει τον μύθο και τον χαρακτήρα του με φόνους βασισμένους στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, στο τέλος απλά εμφανίζεται για να παραδοθεί, μιλώντας στους δύο πρωταγωνιστές με ψυχραιμία και ηρεμία που σου παγώνει το αίμα. Και φυσικά, μας χαρίζει ένα τέλος που έχει μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, χωρίς καν να μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του δολοφόνου. Δεν είχε και μεγάλη σημασία άλλωστε.

Ο Norman Bates του ‘Bates Motel’, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Ιεροσυλία, ξέρω. Σε αντίθεση με τον Bates του ‘Ψυχώ’ όμως, στο ‘Bates Motel’ είδαμε την πορεία του Norman μέχρι την τραγωδία του φινάλε και ήταν αριστοτεχνικά φτιαγμένη. Από τις περιπτώσεις που ξέρεις το αναπόφευκτο τέλος και εξακολουθείς να ουρλιάζεις στην οθόνη. Πέντε σεζόν μετά, είχα μετρήσει πολλούς αναστεναγμούς και κάμποσα χαρτομάντιλα.

Runner-up 1: Alice Morgan, ‘Luther’

Runner-up 2: Hannibal Lecter, ‘Hannibal’

Ο Zodiac στο ‘Zodiac’, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Καταπληκτική ταινία, καταπληκτική ατμόσφαιρα, μπράβο στον Φίντσερ για όσα κατάφερε, αλλά και για το πρώτο φονικό του Zodiac στην ταινία που – το ‘χω ξαναγράψει αυτό- ντύνεται με μια κομματάρα των Three Dog Night, και μετατρέπει το φονικό στο μυαλό μου από στυγνό -και στεγνό- καθάρισμα σε αλμυρό, ροζ γλειφιτζούρι. Ήμουν παραδοσιακά με τους serial killers που ξέφευγαν. Και στην περίπτωση του Zodiac που έδρασε στα σαν φρανσίσκα, δεν έχουμε απλά να καμαρώνουμε για έναν δολοφόνο που διέφυγε, αλλά και για έναν μάστορα της εξαπάτησης που κατάφερε να μη μαρτυρηθεί χάρη στα παιδικά του κρυπτογραφήματα και την υπογραφή για σεμινάριο προσχολικής αγωγής. Δηλαδή, τι άλλο να κάνει; Θα μας βλέπει τώρα από ψηλά και θα γελάει.

O Patrick Bateman, για τον Πάνο Κοκκίνη

Μπορεί ο Χάνιμπαλ να παραμένει ο Godfather του είδους αλλά, προσωπικά, τον θέλω τον serial killer μου κομματάκι πιο ελεεινό και τρισάθλιο γιάπη scum. Θέλω το βλέμμα του να είναι εντελώς του τρελού. Θέλω να νοιώθω ότι είναι κάποιος που, δυνητικά, θα μπορούσε να είναι μεγαλοστέλεχος μιας πολυεθνικής με έδρα την Ελλάδα ή σύμβουλος του Trump στον Λευκό Οίκο. Θέλω να ξέρω ότι έχουμε κοινά στοιχεία (βασικά ότι και οι δυο διαβάζουμε GQ ευλαβικά, αν και εκείνος το έχει πάρει υπερβολικά στα σοβαρά).Άσε που είναι γνωστόν ότι οι καλύτεροι pyscho είναι οι made in America. Ειδικά όταν τους παίζουν Βρετανοί ηθοποιοί.

Η Σωσώ Παπαδήμα, για τη Ναστάζια Καπέλλα

Μου είναι δύσκολο να συνδέσω τη λέξη “αγαπημένος” με τους σίριαλ κίλερ, από τους οποίους, όχι δεν είμαι καθόλου fascinated. Ο μόνος τρόπος να απολαμβάνω σίριαλ κίλινγκ είναι μέσω κωμωδίας, οπότε αν είναι να διαλέξω αγαπημένο, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον από τη Σωσώ.

O Dexter, για τον Αντώνη Τζαβάρα

Εμφανίστηκε όταν πλέον είχαν ειπωθεί τα πάντα για τους serial killers (και κινηματογραφηθεί και – σε κάποιο βαθμό – ερμηνευτεί). Και με τον τρόπο του, τα αναίρεσε και τα επιβεβαίωσε όλα. Ο Dexter είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος που δουλεύει στη Σήμανση. Στην πλευρά των ‘καλών’, που κυνηγούν τους κατά συρροήν δολοφόνους. Εκπαιδεύτηκε από μικρός να οριοθετεί την ακατανίκητη ορμή του για βίαιους φόνους. Διαλέγει για θύματά του μόνο δολοφόνους και τους σκοτώνει με μια εμμονική χειρουργική τελετουργία, περιχαρακωμένη με OCDs, πλαστικά γάντια και χλωρίνη, σε μια συνειδητή προσπάθεια να ξεφλουδίσει τη μανία του από τον μύθο της τελετουργίας.

Τα πάντα στη ζωή του Dexter είναι συνειδητά. Είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος χωρίς μύθο, χωρίς ανεξερεύνητο ασυνείδητο που ηρωοποιεί τις πράξεις του ή μαρτυροποιεί την παιδική του ηλικία. Γι’ αυτό και είναι τόσο τρομακτικός. Γιατί στο τέλος, κάτω απ’ όλα αυτά τα στρώματα προφύλαξης και προσπάθειας για κάποια ηθική συνέπεια, παραμένει ένας serial killer. Ένα βίαιο ζώο που για να επιβιώσει πρέπει να βλέπει τακτικά ανθρώπινο αίμα να τρέχει από ένα κορμί που είναι ακόμα ζεστό. Αντίθετα με τους βρικόλακες που προσπαθούν να τη βγάλουν με άνοστο αίμα ζώων και δεν τρομάζουν κανέναν, ο Dexter σε φρικάρει ακόμα και στα πιο αστεία του επεισόδια. Κυρίως σ’ αυτά. Με το που πας να σκάσεις το πρώτο χαμόγελο, νιώθεις την ανάσα του ζώου πίσω σου, να σου παγώνει τον αυχένα.

Ο Freddy Krueger, για τον Κώστα Μανιάτη

Εντάξει, μπορεί να ξεφεύγει λίγο από την κατηγορία “serial killers” όπως την ξέρουμε, αλλά και λίγο απ’ την πραγματική ζωή, καθώς μόνο στα όνειρα μπορεί να σε αγγίζει και να σε μακελεύει, αλλά ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ; Θυμάμαι ακόμα ότι πήγαινα 4η δημοτικού, όταν είδα το 4ο μέρος της σειράς -μάλλον ένα απ’ τα χειρότερα- αλλά σημάδεψε για πάντα την άδολη ψυχούλα μου. Όσο ήμουν στο δημοτικό είδα και όοοοοολες τις υπόλοιπες βιντεοκασέτες, με αποτέλεσμα ο τύπος με φάτσα πίτσας να γίνει για μένα η προσωποποίηση του κακού, να με κυνηγάει σε όνειρα, να τον βλέπω στο σκοτάδι κάτω απ’ το κρεβάτι μου, πίσω απ’ την κουρτίνα και γενικά να γίνεται συνώνυμο του ΦΟΒΟΥ. Προφανώς, οι δικοί μου δεν είχαν ιδέα τι νοίκιαζα απ’ το βιντεοκλάμπ και αν είχαν και με άφηναν, ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ. Αν το μετάνιωσα; Λίγο. Αν τον φοβάμαι ακόμα. ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΠΟΣΟ.

“One, two, Freddy’s coming for you. Three, four, Better lock your door”..