Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Ελληνική λογοτεχνία και τρομαχτικές σειρές. Για περάστε.
- 9 ΔΕΚ 2017
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με την ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά στο TEDx, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Είναι παλιά. Του ’13. Αλλά την ανακάλυψα πρόσφατα. Μου φαινόταν πάντα τόσο υπέροχο και ευφυές που ένας κορυφαίος Καθηγητής Εγκληματολογίας είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος παραμυθάς που έχει βγάλει αυτή η χώρα. Παρακολουθώντας τον να κάθεται στον περίφημο κόκκινο κύκλο για 20 λεπτά διαπίστωσα και κάτι ακόμα. Πόσο λείπει η φαντασία από τη σημερινή εποχή. Και πόσο ανάγκη έχουμε μερικά αόρατα πράσινα καγκουρό στην καθημερινότητά μας.
Με το ‘Dark’, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Έχω αδυναμία στις ιστορίες που φτιάχνονται από μικρές πόλεις με μεγάλα μυστικά. Έχω δει πάρα πολλές και θα δω κι άλλες τόσες. Αυτή η νοσηρή σκατίλα της μικρής κοινωνίας είναι ο κρυπτονίτης μου. Το ‘Dark’ λανσαρίστηκε σαν το γερμανικό ‘Stranger Things’, αλλά οι ομοιότητες τελειώνουν στον συνδυασμό εξαφανισμένο παιδί/υπερφυσικό twist/δάσος με ράγες/σκηνή με ποδήλατο. Τα υπόλοιπα είναι ραγισμένες σχέσεις, διπλές ζωές, αργόσυρτος ρυθμός και το παρελθόν μιας πόλης που βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με το παρόν και το μέλλον της. Βρίσκεις περισσότερα κοινά με το γαλλικό ‘Les Revenants’ παρά με οποιοδήποτε επεισόδιο του ‘Stranger Things’. Μέχρι τα μισά της πρώτης σεζόν περνούσα πολύ καλά χωρίς να το θεωρώ απαραίτητη θέαση. Δεν νομίζω ότι άλλαξα ακριβώς γνώμη για το τελευταίο, αλλά η τρίτη πράξη του κύκλου έκανε slam dunk σε κάθε επεισόδιο. Σπόιλερ για τη συγκεκριμένη σειρά είναι απαγορευτικό να δώσω, αλλά θα σου πω πως αν φτάσεις μέχρι το τέλος και προσπαθήσεις να συνδέσεις όλους τους χαρακτήρες στο γενεαλογικό δέντρο της πόλης θα εκραγεί το κεφάλι σου. Περιμένω ήδη την 2η σεζόν.
Με ‘Τα Δεδουλευμένα’ του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ο Γιώργος Μυλωνάς
Το ξέρω ότι έχω αρχίσει να γίνομαι γραφικός, αλλά με τα διηγήματα του Χρήστου Οικονόμου, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και τώρα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη νιώθω ότι μαθαίνω τον κόσμο από την αρχή. Ίσως αυτό με τον κόσμο να ήταν υπερβολικό, αλλά γραφή και ανάγνωση μαθαίνω σίγουρα από την αρχή.
Για ‘Τα Δεδουλευμένα’ του Σκαμπαρδώνη παραθέτω αυτό που μου είπε ο φίλος μου ο Βαγγέλης μόλις του ανέφερα ότι κόλλησα με τα συγκεριμένα διηγήματα. ”Ο Σκαμπαρδώνης έχει ένα χάρισμα. Περιγράφει το τίποτα. Το κανένα γεγονός χωρίς να φλυαρεί και μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε το τίποτα που (δεν) συμβαίνει στη συνέχειά των κειμένων του. Είναι ΓΡΑΦΙΑΣ (με την παλιά, καλή έννοια). Θα ήθελα να είναι θείος μου και να μου διηγείται ιστορίες. Αληθινές και ψεύτικες. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία”.
Βαγγέλη, συμφωνώ απόλυτα.
Με την επιστροφή του ‘Black Mirror’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Ναι, δεν επέστρεψε ακόμα, έχουμε ακριβώς 20 μέρες μέχρι να δούμε την τέταρτη σεζόν στο Netflix, αλλά ποιος μετράει αλήθεια. Μέχρι τότε όμως, έχουμε επιτέλους ένα ολοκληρωμένο τρέιλερ της τέταρτης σεζόν που απλά κάνει τις μέρες να περνάνε πιο αργά. 2 λεπτά υπέροχου ορεκτικού που σε κάνει να χτυπας με μανία τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι για το κυρίως πιάτο. Φέτος θα έχει γονείς που ελέγχουν τα παιδιά τους σε επεισόδιο σκηνοθετημένο από την Τζόντι Φόστερ, χαρακτήρες βγαλμένους από Star Trek και προσβάσιμες ανθρώπινες αναμνήσεις για έρευνες εγκλημάτων. Όσο δεν ανυπομονώ να τα δω όλα αυτά στο κοντινό μέλλον, άλλο τόσο περιμένω να τα παρακολουθήσω μέσω Black Mirror. Άντε, αργούν να περάσουν τα Χριστούγεννα;
Με το Altered Carbon, ο Πάνος Κοκκίνης
Δεν ξέρω αν θα καταλήξει να γίνει το Westworld του 2018, αλλά πραγματικά του το εύχομαι. Άσε που -χωρίς να υπάρχει λόγος- το θεωρώ και προσωπική δικαίωση. Βλέπεις τις Blade Runner περιπέτειες του συγκεκριμένου ήρωα, του σκληροτράχηλου Takeshi Kovacs, τις παρακολουθώ ευλαβικά και φανατικά. Εκείνος, με όλη τη φάση του να μπορείς στο μέλλον να αλλάζεις σώματα σαν να είναι t-shirt, με έκανε να πρωτοαγαπήσω τον Richard Morgan που τον δημιούργησε. Ένα συγγραφέα που πραγματικά αξίζει, με αφορμή αυτό, να ανακαλύψεις.
Με το ντιμπέιτ για το ‘Twin Peaks’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, κάτι που φέτος κρύβει κι ένα επιπλέον σημείο ενδιαφέροντος. Τα δύο πιο σεβαστά έντυπα κινηματογραφικής κριτικής, τα Cahiers du Cinema και Sight & Sound, συμφώνησαν σε ένα πράγμα. Σε δύο μάλλον. Πρώτα ότι το ‘Get Out’ του φίλου του σάιτ Jordan Peele είναι η αμερικάνικη ταινία της χρονιάς (#1 στο S&S, #4 στα Cahiers) και έπειτα ότι το ‘Twin Peaks: The Return’ του David Lynch, είναι σινεμά, παρότι είναι τηλεοπτική σειρά. Τα Cahiers το έβαλαν στο #1 και το στο #2. Μπορείς στη συλλογιστική πολλών “το TP είναι σινεμά!” να διακρίνεις απομεινάρια αυτής της ακαθόριστης ενοχής του ότι “ίου, βλέπω κάτι τηλεοπτικό” που είναι πια εκτός τόπου και χρόνου σαν προσέγγιση. Σέβομαι πολύ περισσότερο την συνέπεια των Cahiers, που ανέκαθεν θεωρούσαν ‘σινεμά’ οτιδήποτε κάνει χρήση των αισθητικών στοιχείων της γλώσσας του σινεμά, δηλαδή αφήγηση με συνδυασμό ήχου και εικόνας- έχουν στο παρελθόν συμπεριλάβει στη λίστα τους από το ‘Big Brother’ μέχρι την 1η σεζόν του ’24’. Είναι μια προσέγγιση πολύ πιο τίμια, όπου τα πάντα είναι σινεμά, επειδή όλα είναι σινεμά. Το σέβομαι πάρα πολύ. Υπό αυτή την έννοια το ‘Twin Peaks’ είναι πράγματι σινεμά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και τηλεόραση, επειδή προφανώς και είναι τηλεόραση, γιατί είναι μια ιστορία που φτιάχτηκε για τη μικρή οθόνη και προβλήθηκε σε 18 εβδομαδιαία κομμάτια με αρχή και τέλος και -πράγματι!- δομή. (Μέχρι και το twitter account των Wendy’s πήρε θέση.)
Οπότε υποθέτω αυτό που θέλω να πω είναι ότι το ‘Twin Peaks’ είναι τηλεόραση, και είναι και σινεμά, και είναι γενικώς τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δηλαδή πραγματικά, τι ζήσαμε.