Η απολαυστική ημιμάθεια του μέσου Έλληνα για το κρασί

Δεν ξέρω πάρα πολλά από κρασιά. Γι’ αυτό και δεν μπλέκομαι ποτέ σε κάτι ατέρμονες συζητήσεις για τις ιδιότητες του κόκκινου, την ανουσιότητα του ροζέ και την εκλαϊκευση του λευκού. Ειδικά όταν γίνονται από τους θείους μου και τους κουμπάρους τους και όχι από οινολόγους ή σομελιέ σε κάποιο δείπνο αφιερωμένο σε wine-tasting.

Για την ακρίβεια απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο να παρακολουθώ ένα καμάκι ειδίκευσης σε κρασί ή ποτά γενικότερα. Να προσπαθεί δηλαδή κάποιος να εντυπωσιάσει μία γκόμενα με τις γνώσεις του για το κρασί ή το ποτό που πίνουν. Καλές οι γνώσεις για το ποτό αλλά δεν είναι στοιχείο εντυπωσιασμού. Ειδικά όταν είναι ελλιπείς.

Γι’ αυτό τον λόγο μπορώ και να αναγνωρίσω κάθε έναν άλλον που το παίζει ειδικός με τα κρασιά επειδή διάβασε ή άκουσε ότι έχει πολύ καλά κρασιά το κτήμα Βίβλια Χώρα. Και παραγγέλνει με πάσα βεβαιότητα το πρώτο που θα βρει στον κατάλογο.

Είναι από τις αγαπημένες μου σκηνές στη ζωή αλλά και σε ταινίες. Εκεί που ο πρωταγωνιστής με ελάχιστη γνώση ενός θέματος προσπαθεί να φανεί πτυχιούχος του Χάρβαρντ στο συγκεκριμένο θέμα. Μέχρι να πέσει μια σχετική ερώτηση και να ψάχνει να κρυφτεί κάτω από το τραπεζομάντηλο. Κάπως έτσι είναι και η σχέση του Έλληνα λοιπόν με το κρασί. Πολύ στενή αλλά ελλειπής.

Κάποτε ήταν trend ο Αμέθυστος, αργότερα η βραβευμένη Ραψάνη, ύστερα οι Πέτρινες Πλαγιές, οτιδήποτε από Βίβλια Χώρα και πάει λέγοντας. Πολύ καλά κρασιά όλα αυτά. Αναμφισβήτητα. Αλλά η γνώση εμού του ιδίου αλλά και των υπολοίπων που τα παρήγγελναν ήταν ότι μιλάμε για ένα ωραίο κρασί. Και το λέγαμε αυτό επειδή ήταν (αρχικά) η κοινή πεποίθηση αλλά και (μετά την δοκιμή) το προσωπικό μας βίωμα.

Και μπορώ να σου πω και πολλές άλλες ετικέτες κρασιών που μου αρέσουν εμένα προσωπικά. Ο Όβηλος από Βίβλια Χώρα είναι ίσως το αγαπημένο μου κρασί. Όπως και το ασύρτικο Σαντορίνη του κτήματος Σιγάλα. Ή τα λευκά του Σκούρα. Ή το ροζέ του Kinsterna. Ή σε κόκκινο το Μαγικό Βουνό του Λαζαρίδη. Και κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε μια λίστα κρασιών και έχω να επιλέξω, επιλέγω ένα από αυτά. Με περρίσια βεβαιότητα και θάρρος. Απλά γιατί τα έχω δοκιμάσει και τα ξέρω.

Κάπως έτσι επιλέγουν και οι περισσότεροι. Όχι ότι είναι κακό, όχι ότι είναι μεμπτό. Για την ακρίβεια είναι αθώο και φυσιολογικό να επιλέγεις βάσει της προσωπικής σου εμπειρίας και όχι βάσει των γνώσεών σου.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στη χώρα που είναι ειδικευμένοι στο κρασί, πολύπειροι και γνώστες του θέματος. Αλλά δεν αποτελούν τον μέσο όρο ούτε κατά προσέγγιση. Και η οινοποιία είναι ένα θέμα που θα έπρεπε ενδεχομένως να παιδευτούμε περισσότερο ως χώρα. Τόσο για εξαγώγιμους και εμπορικούς σκοπούς όσο και για να εκτιμούμε ακόμα περισσότερο κάτι τόσο γευστικά υπέροχο που παράγεται σε αυτόν τον τόπο.

Όταν μπούμε λίγο περισσότερο στον χειμώνα, εδώ στο ONEMAN θα μιλήσουμε αρκετά περισσότερο για τα κρασιά. Θα μιλήσουμε με ειδικούς, θα αναλύσουμε την διαδικασία παραγωγής, θα ανακαλύψουμε τα μυστικά και θα μάθουμε τα προβλήματα της αγοράς. Θα μάθουμε τα πάντα για το κρασί και θα τα δημοσιεύουμε σε αυτήν εδώ την στήλη.

Αφού το αγαπάς το κρασί, γιατί να μην μάθεις λίγα πράγματα παραπάνω για αυτό.

Σύντομα λοιπόν…