Ο Κύριος της πλατείας Μαβίλη είναι πιο gentleman και από τον Richard Gere
Το μαγαζί με σύμβολο το κάπα κεφαλαίο είναι η ήρεμη δύναμη που τείνει να γίνει λατρεία για πιστούς που ξέρουν να πίνουν. Και να τρώνε.
- 10 ΔΕΚ 2016
Η ιεροτελεστία του σπρωξίματος της επιβλητικής μπλε πόρτας στην οδού Δορυλαίου μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον τρόπο που το τραγούδι σήμα κατατεθέν της πλατείας Μαβίλη σπρώχνει τους δείκτες του ρολογιού να σταθούν στις τέσσερις παρά. Τόσο για έναν θαμώνα όσο και για κάποιον που το επισκέπτεται πρώτη φορά, τ δευτερόλεπτα που περνούν μέχρι να βρεθεί στο εσωτερικό του μαγαζιού με το χρυσόμαυρο κάπα είναι τα πιο σημαντικά της βραδιάς ή της ημέρας που έπεται. Πώς είναι όταν μπαίνεις σε μία χρονομηχανή, πατάς τον αριθμό των ετών που επιθυμείς να τηλεμεταφερθείς και ξαφνικά, βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Ε, κάπως έτσι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω τηλεμεταφερθεί πολλές φορές αλλά μόλις μπεις στον Κύριο θα καταλάβεις πώς το εννοώ.
Ένα ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στο μπλε, το κόκκινο και το βελούδο, μερικά πουλιά, λίγα τραπεζάκια και μία μακρόστενη μπάρα με μεγάλα αναπαυτικά σκαμπό (που αν πηγαίνεις εκεί για πρώτη φορά θα κάνεις το λάθος που κάναμε όλοι και θα προσπαθήσεις να τα μετακινήσεις για να έρθεις πιο κοντά στον συνομιλητή σου ή για όποιον λόγο. Τέλος πάντων, δεν μετακινούνται. Όλοι το κάναμε όμως, μη σκας). Και καθρέφτες. Καθρέφτες που εμπνέουν τον ναρκισσισμό και κάνουν τα καλύτερα stories στο Instagram και το Snapchat.
Κάπου εδώ, πλέκεται και το εγκώμιο της ατμόσφαιρας. Χαμηλός φωτισμός το βράδυ, λίγο πιο δυνατός το απόγευμα και μουσικές από τζαζ μέχρι ροκ εν ρολ αναλόγως την ώρα και τη διάθεση του dj που πλαισιώνεται από μία μπορντώ βελούδινη κουρτίνα και θυμίζει κάτι από κουκλοθέατρο. Παρεμπιπτόντως, το new entry στις προτάσεις του μαγαζιού είναι οι live τζαζ βραδιές κάθε Δευτέρα, οι οποίες έχουν βαλθεί να μας κάνουν να ευχόμαστε να έρθει η πιο ανεπιθύμητη μέρα του χρόνου (όχι, δεν ήταν συνεννοημένοι με τον Ηλία Αναστασιάδη, αλλά αυτή η προπαγάνδα υπέρ της Δευτέρας πρέπει επιτέλους να σταματήσει γιατί αποσυντονιζόμαστε).
Στα new entries, πρέπει να μπει και κάτι ακόμα: Το brunch της Κυριακής. Ή μάλλον, τα αυγά benedict της Κυριακής.
Εντάξει και οι προτάσεις για γλυκό. Εντός brunch:
Και εκτός brunch:
Και κάπως έτσι, από εκεί που τη Μαβίλη την είχαμε για αργά, για δεύτερα ποτά και τρίτα και βρώμικα και δεν συμμαζεύεται, βρέθηκε αυτή η μπλε πόρτα και το σπρώξιμο της να βάλουν το χρόνο στη θέση του. Αλήθεια, αν με ρωτήσεις ποια ώρα της ημέρας προτιμώ να είμαι στον Κύριο, δεν θα καταφέρω να απαντήσω. Τα απογεύματα Κυριακής, νωρίς το βράδυ της Δευτέρας ή οποιασδήποτε άλλης καθημερινής. Όποτε και αν μπορείς να σπρώξεις αυτήν την πόρτα και να στριμώξεις στην ταπετσαρία με τα φλαμίγκο το χρόνο, κάντο.
Υ.Γ.: Μέσα στα θετικά του μαγαζιού κρατιέμαι τόση ώρα να μη γράψω ότι είναι και το γεγονός ότι βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Flower. Σιγά που θα κρατιόμουν.
Δορυλαίου 4, πλατεία Μαβίλη
