Julianne Moore, η φακιδομύτα βασίλισσα της μοιχείας

Αφορμή για το άρθρο το Hunger Games, που μόλις κυκλοφόρησε, στο οποίο υποδύεται για 2η φορά την πρόεδρο Alma Coin. Αιτία το γεγονός ότι ποτέ δεν την ξεπεράσαμε, ήδη από το ρόλο της ως ‘στοργική’ πορνοστάρ στο Boogie Nights, 18 ολόκληρα, πλέον, χρόνια πριν.

Είπαμε, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια ώσπου η διαδοχικά απόφοιτος του Boston University, σερβιτόρα στην Νέα Υόρκη και -βραβευμένη με Emmy- μέλος του cast της σαπουνόπερας As the World Turns να κάνει το πέρασμα στην μεγάλη οθόνη (με το Darkside: The Movie του 1990) και το απαραίτητο ‘αγροτικό’ της σε θρίλερ (The Hand That Rocks the Cradle, 1992).

Προτού δηλαδή εξελιχθεί σε επίσημη indie αγαπημένη μας με τα Short Cuts (εκεί όπου, στον μονόλογο της, ήταν γυμνή από την μέση και κάτω), Vanya on 42nd Street και Safe.

Έως δηλαδή να πάρουν πρέφα τα στούντιο τι θησαυρό έχουν στα χέρια τους και να την καπαρώσουν για το πρώτο της blockbuster (The Lost World: Jurassic Park, 1997). Όλα αυτά αφού έφτασε τα 30, σταμάτησε να καπνίζει, άρχισε να κάνει ψυχοθεραπεία και χώρισε τον πρώτο της σύζυγο.

“Μετά το Jurrasic ήταν που αισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι η καριέρα μου πάει κάπου. Ότι θα μπορώ να ζήσω κάνοντας αυτή την δουλειά”.

Παραδόξως η Moore, κόρη ενός αλεξιπτωτιστή και μιας ψυχολόγου, κατάφερε να μην γίνει ένα ακόμη ‘γρανάζι’ στη μηχανή, παίζοντας σε ταινίες και ρόλους για τους οποίους μπορεί να είναι περήφανη. Όπως, μεταξύ άλλων, στο Boogie Nights (ως στοργική πορνοσταρ), στην ‘τριλογία’ The End of the Affair, Far from Heaven, The Hours (υπό την έννοια ότι, και στα τρία, έπαιξε την δυστυχισμένη νοικοκυρά) και στα The Big Lebowski, Magnolia , Hannibal (όπου κέρδισε στο νήμα τις Jolie, Cate Blanchett και Gillian Anderson), Children of Men, A Single Man.

“Ως παιδί είχα αλλάξει 23 σχολεία. Όταν μετακομίζεις τόσο συχνά όσο εγώ, μαθαίνεις να αλλάζεις την συμπεριφορά σου ανάλογα με το που είσαι. Μαθαίνεις να παρατηρείς τους γύρω σου και να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου σε κάθε στάση της διαδρομής”.

Αγγίζοντας τελικά την κορυφή μόλις το 2014, όταν ταυτόχρονα κέρδισε επιτέλους το Όσκαρ (είχαν προηγηθεί υποψηφιότητες για τα Boogie Nights, Far from Heaven, The End of the Affair, The Hours -οι δυο τελευταίες την ίδια χρονιά) ως ασθενής με Alzheimer στο Still Alice, βραβεύτηκε ως καλύτερη ηθοποιός στο φεστιβάλ των Κανών για το Maps to the Stars (ως 40άρα σταρ που προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή στο παιχνίδι της δημοσιότητας), μπήκε στο roster του Hunger Games και στάθηκε στο πλευρό του Liam Neeson στο Non-Stop.

Ειδικά στο Maps to the Stars μας έδωσε μια φουλ ‘γροθιά στο δόξαπατρι’ εικόνα του πόσο κατεστραμμένες είναι συνήθως οι γυναίκες της ηλικίας της και του βεληνεκούς της στο Χόλιγουντ. Έναν ρόλο που βάσισε πάνω σε διάφορες συναδέλφους της με τις οποίες έχουν κατά καιρούς διασταυρωθεί οι δρόμοι τους.

“Είναι ένα από αυτά τα θλιβερά πλάσματα που βασίζουν την αυτοεκτιμησή τους στο τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνους. Ένας κίνδυνος που υπάρχει σε κάθε επάγγελμα αλλά, για μια γυναίκα ηθοποιό, είναι πολύ πιο συχνό φαινόμενο”.

Εντάξει, στην πορεία η Julianne, με μέσο όρο δυο ταινίες το έτος, έχει παίξει και σε αρκετές πατάτες. Όπως την ρομαντική κωμωδία Nine Months δίπλα στον Hugh Grant, το Assasins δίπλα στους Stallone και Banderas, το Next δίπλα στον Nicolas Cage, τα remake του Psycho και του Carrie, το γελοίο Seventh Son στο οποίο ήταν η μάγισσα και, πάνω από όλα, το Body of Evidence της Madonna.

Ενώ ουσιαστικά ‘πατάτα’ ήταν και το Chloe του 2009, αλλά σε εμάς άρεσε για την λεσβιακή σκηνή ανάμεσα σε εκείνη και την escort Amanda Seyfried που προσέλαβε για να ‘τεστάρει’ τον άντρα της.

Όπως μας άρεσε, την ίδια περίοδο, και το γκεσταρίλικι της στο 30 Rock, ως βοστονέζα σύντροφος του Alec Baldwin που σηματοδότησε την επιστροφή της στην μικρή οθόνη μετά από 18 χρόνια.

Απόδειξη ότι, παρόλο που δεν είναι το ‘φόρτε’ της (συνήθως την βλέπουμε να κλαίει), αντέχει να παίξει σε κωμωδία. Θυμίζω το Crazy, Stupid, Love, όπου ήταν η σύζυγος του Steve Carell και το Don Jon στον ρόλο της μεγαλύτερης σε ηλικία γυναίκας που βοηθάει τον Joseph Gordon-Levitt να γίνει άντρας.

Μια παθιασμένη Σκωτσέζα (μέχρι και την βρετανική υπηκοότητα πήρε το 2011 για να τιμήσει την μητέρα της) που μεγάλωσε μετακομίζοντας από την μια στρατιωτική βάση στην άλλη (από Nebraska και Alaska μέχρι στον Panama) μέχρι και τα 16 της, όταν και βρέθηκε στην Φρανκφούρτη, από το Αμερικάνικο κολέγιο της οποίας και αποφοίτησε.

Μια σέξι +50χρονη που συνεχίζει να δουλεύει non stop. Κάτι σπανιότερο στο Χόλιγουντ και από το έτερο της, εξίσου σπάνιο χαρακτηριστικό. Ότι δηλαδή την εκτιμούν ταυτόχρονα οι ‘εμπορικοί’ και οι ‘ποιοτικοί’.

“Το να γίνεις επιτυχημένος πολύ νωρίς δεν είναι καλό για κανένα. Γιατί, μετά, τι κάνεις; Πως περνάς το υπόλοιπο της ζωής σου; Αυτό που έχει σημασία είναι να δουλεύεις συνεχώς σε πράγματα που σου αρέσουν. Αυτό είναι που τελικά θα σε θρέψει και όχι η δόξα ή η αναγνωρισιμότητα”.

Μια ταλαντούχα ηθοποιός (επίσης συγγραφέας παιδικών βιβλίων-έγραψε ένα για ένα κορίτσι που όλοι κοροϊδεύουν, όπως της συνέβη όταν ήταν μικρή, για τις φακίδες της) που δεν φοβάται να ξεγυμνωθεί. Αισθηματικά, σωματικά ή με όποιον άλλο τρόπο μπορεί να σκεφτεί κάποιος.

Ναι, κάθε εκατοστό της. Ναι, ακόμη και τώρα που αγγίζει τα 60 (χωρίς να έχει περάσει ποτέ ούτε απέξω από το γραφείο πλαστικού χειρούργου). Σκέφτεσαι πραγματικά κάποια που να δικαιούται περισσότερο το να μπει στο Hall of Femme μας;