Χριστιάνα Μούσση, ο Κασπάροφ των mind games

Παρότι το account της στο Instagram το ‘μελετώ’ εδώ και χρόνια, εκτιμώντας -μεταξύ άλλων- την αισθητική της αλλά και μια ευλυγισία που θα περίμενε κανείς να συναντήσει μόνο σε κάποια με χρόνια προϋπηρεσίας σε ρυθμική γυμναστική, δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος για αυτό που αντίκρισα μπροστά μου ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στο Meerkat στο Κουκάκι.

“Η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής μου ως τώρα, αφού με ρωτάς, ήταν όταν είδα την φίλη μου την Ναυσικά (σ.σ. Παναγιωτακοπούλου) να φοράει τις δημιουργίες μου για τη σειρά ρούχων που είχα δημιουργήσει. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω κάτι πολύ δυνατό, αλλά δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες“.

Ναι, από κοντά, η -174 εκατοστών- Χριστιάνα, που σίγουρα έχει πέσει εντός οπτικού σου πεδίου εξαιτίας της μακροχρόνιας θητείας της στο πρωινό του Mega (βλέπε από εποχή Δούκισσας Νομικού μέχρι και Μάρκου Σεφερλή), είναι όντως μια κλασάτη ξανθιά με συγκλονιστικά πράσινα μάτια.

“Ξεκίνησα να δουλεύω από μικρή, παρόλο που οι γονείς μου δεν με άφηναν. Αρχικά service με την κολλητή μου στο ‘Base’ στο Περιστέρι και στη συνέχεια στο ‘Εν Αθήναις’ στο Θησείο. Το μόντελινγκ προέκυψε από μια πελάτισσα, που είχε πρακτορείο και μου έκανε τη σχετική πρόταση. Δεν είχα καμία σχέση με το χώρο. Σκέψου ότι στην πρώτη δουλειά πήγα μαζί με τη μαμά μου”.

Εξού και βρέθηκε να είναι η εκπρόσωπος της Ελλάδας στον διεθνή διαγωνισμό του Martini, που έλαβε χώρα στην Ibiza, όταν έψαχναν να βρουν την αντικαταστάτρια της Charlize Theron.

Στο γυμνάσιο ήμουν τόσο αδύνατη, σε σημείο που να φαίνονται κόκαλα, που μου είχε δημιουργήσει κόμπλεξ. ‘Ζήλευα’ τις φίλες μου που φορούσαν τζιν κολλητό. Οπότε, για να φαίνομαι πιο γεμάτη, φορούσα από μέσα πιτζάμα και από πάνω το τζιν. Ήμουν και ανέκαθεν υπερκινητική, οπότε δεν έπαιρνα ποτέ κιλά

Ναι, από κοντά, η κόρη του μηχανικού στο Μετρό, που επί τρία χρόνια πέρναγε ένα πεντάωρο στο δρόμο πηγαινοερχόμενη -λόγω σχολής- στη Χαλκίδα, σε πείθει ότι έχει όντως εξαιρετική σχέση με το στιλ αφού όντως το ντύσιμο και όλη η γενικότερη αύρα της ‘βογκίζει’. Με άλλα λόγια, το αγοροκόριτσο που γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο και μεγάλωσε από μωρό στο Μεταξουργείο, έχοντας αφίσες του Leonardo DiCaprio στο εφηβικό της δωμάτιο και παίζοντας μονίμως τέρμα στα χωμάτινα γήπεδα (‘επειδή είχα καλά αντανακλαστικά και ήμουν ευλύγιστη’) είναι όντως άκρως ερωτεύσιμο.

“Είχα ψύχωση μαζί του στο δημοτικό λόγω Τιτανικού. Ποια αφίσα θα έβαζα τώρα στο δωμάτιό μου; Του Tony Robbins. Ασχολούμαι γενικά με τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό. Και μου αρέσει να διαβάζω. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να τελειώσω το ‘Ξυπνήστε τον γίγαντα μέσα σας’, ενώ μόλις τελείωσα το ‘Ο μοναχός που πούλησε τη Ferrari του”.

Ερωτεύσιμο μεν, από απόσταση ασφαλείας πάντα δε, αφού και πάντοτε μέσα σε μακροχρόνιες σχέσεις βρίσκεται και δεν είναι από τις γυναίκες που θα τους ‘καταλόγιζες’ ως ελάττωμα την υπερβολική διαχυτικότητα στην πρώτη επαφή μαζί τους.

“Το μόνο που θα μπορούσες να κάνεις για να με εκνευρίσεις, εδώ τώρα που καθόμαστε και μιλάμε, είναι το να είσαι σνομπ. Αν και στο παρελθόν έχει τύχει να με χαρακτηρίσουν και εμένα έτσι αρχικά άνθρωποι που μόλις με γνώρισαν”.

Τι ήταν, λοιπόν, αυτό που δεν φαντάστηκα; Αυτό που δεν περίμενα; Αυτό που ξέρω ότι θα δυσκολευτείς να πιστέψεις; Το πόσο απίθανα, υπέροχα, απρόσμενα, έξυπνη, φιλομαθής και ενδιαφέρουσα είναι η Χριστιάνα.

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν καταλάβαινα τα περισσότερα από τα πράγματα που γίνονται γύρω μου μπορεί να ήμουν και πιο χαρούμενη

Σε τέτοιο σημείο που ψηφίζω δημόσια το μυαλό της ως το πιο σέξι σημείο της αψεγάδιαστης ανατομίας της.

“Παλιότερα πάθαινα συχνά κρίσεις πανικού. Μου συνέβαινε όταν ήμουν μόνη μου. Σε σημείο του να παρκάρω για να πάω στην Ερμού για ψώνια και, μόλις απομακρυνόμουν πέντε μέτρα από το αμάξι, επέστρεφα και πήγαινα σπίτι μου. Το ξεπέρασα μιλώντας για αυτό με τους δικούς μου ανθρώπους. Γενικά έχω δουλέψει και δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Γιατί, τις μέρες που ζούμε, είναι εύκολο και να σε πιάσει κατάθλιψη και να χάσεις την αυτοπεποίθησή σου“.

Ένα προσόν της που η απόφοιτος Τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων (αλλά και Σχεδίου Μόδας) δεν μοιάζει σε καμία βιασύνη για να προβάλλει ή να τονίσει. Ένα προσόν της που έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν μόνο οι άνθρωποι την εμπιστοσύνη των οποίων έχει κερδίσει. Εκείνοι που βρίσκουν συναρπαστική την τάση της να ρωτάει συνεχώς ‘γιατί’ για οτιδήποτε, έχοντας μια γνήσια περιέργεια για οτιδήποτε βρίσκεται εντός οπτικού της πεδίου.

“Μου αρέσει να κάνω πολλές ερωτήσεις. Δεν μου αρκεί δηλαδή π.χ. να μου πει κάποιος ότι ‘αυτός είναι ένας καφές’. Θέλω να ξέρω τι έχει μέσα, τι τον κάνει ιδιαίτερο, ποια είναι η ουσία του. Το κάνω στα πάντα. Γιατί είμαι περίεργη για τα πάντα. Γιατί έτσι μαθαίνω”.

Εκείνοι που περιμένουν με χαρά να ακούσουν το κλειδί της στην εξώπορτα και εκείνη να λέει τη φράση ‘Μωρό μου’ προκειμένου να ξεκινήσει το κυνηγητό. Κυριολεκτικά το κυνηγητό, εννοώ.

“Το πιο ωραίο πράγμα στο να έχει κάποιος σχέση μαζί μου είναι ότι δεν θα βαρεθεί ποτέ. Γιατί μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Μπορεί να λείπει ο άλλος όλη μέρα από το σπίτι λόγω δουλειάς, να γυρίζει και να βρίσκει παντού αναμμένα κεριά σε σχήμα βέλους που να τον οδηγούν στον ‘θησαυρό’. Το θέμα είναι να αποφεύγεις την ρουτίνα. Ένα ψυχολογικό παιχνίδι που σε προκαλώ να παίξεις και εσύ είναι, για ένα διάστημα 20 ημερών, μια φορά την ημέρα, όταν μπαίνεις εσύ ή ο σύντροφός σου στο σπίτι, να λέτε μια συγκεκριμένη προκαθορισμένη φράση, όπως ‘μωρό μου’. Και μετά αυτός που μπαίνει να ξεκινάει να κυνηγάει τον άλλο. Ακούγεται χαζό, αλλά έχει τρομερά αποτελέσματα. Γιατί μετατρέπει την καθημερινότητά σου σε παιχνίδι”.

Προσοχή. Προκειμένου η Χριστιάνα, που αντιμετωπίζει αυτή τη συνέντευξη (όπως και οτιδήποτε άλλο στη ζωή της) με σούπερ επαγγελματισμό, εμπιστευτεί το ‘αγαθό των προθέσεών ‘ μου αρκετά για να μοιραστεί μαζί μου την συγκεκριμένη ιστορία, το έχουμε φάει το τρίωρο. Δεν πειράζει όμως. Και πάλι ευχαριστημένος είμαι αφού είναι φανερό ότι έχω απέναντί μου μια ταξιδιάρα γυναίκα (‘Λατρεύω τα ταξίδια. Αγαπημένο μου μέρος είναι η Ελβετία που πήγαινα από μικρή επειδή μένει η θεία μου’) που σου κινεί το ενδιαφέρον με πολλαπλούς τρόπους. Αν και, αν ήμουν αφεντικό της, θα πρόσεχα πολύ τι post it μου αφήνει στο γραφείο μου.

“Κάποια στιγμή που ήθελα μια αύξηση, φρόντισα επί μέρες να αφήνω εντός του οπτικού πεδίου του αφεντικού μoυ διάφορα post it, όπου γραμμένο με πολύ μικρά γράμματα στην άκρη ήταν τα χρήματα που ήθελα να μου δώσει. Τελικά, χωρίς να του πω λέξη, ήρθε και μου πρόσφερε μόνος του την αύξηση. Λέγοντάς μου ακριβώς το ποσό που είχα στο μυαλό μου. Γιατί το υποσυνείδητο αντιλαμβάνεται τα πάντα, ακόμη και αν εσύ δεν το καταλαβαίνεις”.

Τι μένει για το τέλος; Η εικόνα ενός πεντάχρονου κοριτσιού, που κάθεται στην Singer ραπτομηχανή που βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού της, με τα πόδια της να αιωρούνται (αφού δεν φτάνει τα πετάλια), παλεύοντας να ράψει την πρώτη της δημιουργία.

“Το ταλέντο μάλλον το πήρα από τον προπάππου μου, από την πλευρά της μητέρας μου, που ήταν γνωστός ως ο καλύτερος ράφτης στο Αργυρόκαστρο. Έφτιαχνε υπέροχα παραδοσιακά γιλέκα. Εννοείται πως την μηχανή την έχω ακόμη σπίτι“.

Γιατί, παρά τη θητεία της στο μόντελινγκ και τις δεκάδες ongoing συνεργασίες της με εταιρίες μόδας (ως μοντέλο, influencer, αλλά και creative director, buyer και σχεδιάστρια), εκείνη το μόνο που πραγματικά θέλει είναι να δει τα υπέροχα σχέδια που έχει στο μυαλό της να μετουσιώνονται σε μια συλλογή με τη δική της σφραγίδα. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι κάτι που θα συμβεί άμεσα. Γιατί ότι έχει η Χριστιάνα στο μυαλό της το πετυχαίνει. Με ή χωρίς τη συμβολή του Tonny Robbins.