ORIGINALS

5 περιστατικά που με σημάδεψαν στην Αντίπαρο

Ένας ανισόρροπος ταξιδιωτικός απολογισμός με πολύ Ginobili και ελάχιστες προτάσεις.

Μου αρέσει να διαβάζω ταξιδιωτικά κείμενα, να ξεφυλλίζω ταξιδιωτικούς οδηγούς, να ξοδεύω αναίμακτα τις ώρες μου γυρνώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα την υδρόγειο σφαίρα πάνω στο γραφείο. Ξετρελαίνομαι. Δεν έχω το κουράγιο και προφανώς ούτε τη δύναμη να σταματήσω. Η στρογγυλή σφαίρα δαιμονίζεται, στροβιλίζεται, αναδιπλώνεται και εγώ απλώς την χαζεύω σαν ερωτευμένος.

Ξανά και ξανά. Μέχρι να εκνευριστώ από τις και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχω πέσει σε προορισμούς που θα μείνουν για πάντα ένα άπιαστο όνειρο. Απομακρύνω απότομα το χέρι μου από τη λιλιπούτεια υδρόγειο, νιώθω να με διαπερνά ένας στατικός ηλεκτρισμός και ψάχνω εάν και πού παραμονεύει το μαγνητικό πεδίο. Το μόνο που βρίσκω είναι μία άδεια τσέπη και κάτι πεταμένα κέρματα στο μεσαίο ράφι της βιβλιοθήκης. Ακόμη και έτσι, πείθω τον εαυτό μου, θα πάω διακοπές. 

Τελικά, κατάφερα να πάρω άδεια τέλη Αυγούστου. Έστω και για λίγες μέρες, έφυγα από την Αθήνα. Στα μάτια μου, είναι μία μικρή κατάκτηση, μία μικρή επιβράβευση αυτό το ταξίδι αφού τους προηγούμενους μήνες δούλευα. Έτρεχα από γήπεδο σε γήπεδο, έγραφα με φρενήρεις ρυθμούς και μετρούσα αχόρταγα τις ώρες έως ότου να επιστρέψω το πρωί στο γραφείο.

Προφανώς όχι επειδή είχα κυριευτεί από κάποιου είδους ανίατο ψυχαναγκασμό, αλλά επειδή το απολάμβανα στο έπακρο. Μπορούσα να το καταλάβω. Μπορούσα να το συλλάβω. Μπορούσα να το νιώσω. Σε ευθεία μετάφραση, και στην απευκταία περίπτωση που κάτι στράβωνε και οι διακοπές ακυρώνονταν, δεν θα μουρμούριζα, δεν θα γκρίνιαζα, δεν θα τα έβαφα μαύρα. Αισθάνομαι υπέρ του δέοντος τυχερός, όπως άλλωστε θα αισθανόταν και κάθε άλλος 19χρονος που στο μεταξύ μοιράζεται το ίδιο γραφείο με μερικούς από τους ανθρώπους που διαβάζει, σέβεται, θαυμάζει και θέλει να γράφει όπως εκείνοι όταν και εάν ποτέ μεγαλώσει.

Έλειψα συνολικά 5 μέρες αλλά πιστέψτε με άξιζε τον κόπο. Ξεκουράστηκα, γέμισα μπαταρίες, κάηκα από την κορυφή ως τα νύχια, έφαγα μέχρι σκασμού ενώ πρόλαβα και να γεμίσω με κατάμαυρους μώλωπες τα πλευρά μου. Βλέπετε, έχω μία πολύ κακή συνήθεια. Παλεύω στον ύπνο μου με τα σεντόνια, με το πάπλωμα, με το μαξιλάρι και ξυπνάω ντυμένος φάντασμα. Μάλιστα, συχνά πυκνά κρέμομαι από την άκρη του κρεβατιού και ‘σφουγγαρίζω’ το πάτωμα. Πώς να μην τραυματιστώ μετά σε μία τραχιά επιφάνεια όπως αυτή του camping; Είχα αναποδογυρίσει το στρώμα και τον υπνόσακο. Αυτό είναι το ανώδυνο κομμάτι της ιστορίας. Έσερνα το σώμα μου στις μυτερές πέτρες και στο κοκκινόχωμα. Αυτό προφανώς είναι το πιο επώδυνο.

H νεογέννητη μασκότ του camping σε πρώτο πλάνο. Μας έκλεψε την καρδιά και μία βραδινή εξόρμηση με τα νάζια της.

Ξέχασα όμως να αναφέρω που πήγα και τι έκανα, πληροφορίες που σε κάθε περίπτωση είναι κομβικές για ένα ταξιδιωτικό κείμενο. Μόνο που το κείμενο αυτό δεν είναι ταξιδιωτικό, όπως και οι πληροφορίες που αγνοούνται δεν είναι κομβικές. Είναι περιττές. Ίσως και το ότι πέρασα 5 μέρες και 4 νύχτες στην Αντίπαρο, να μην ενδιαφέρει κανέναν. Ως ένα μεγάλο βαθμό, παραείναι λογικό.

Όταν επιστρέφω από τις διακοπές, φροντίζω να έχω έτοιμο ένα πρόχειρο σχόλιο που θα με γλιτώσει από την πιο τυπική και βάρβαρη φράση που επιστρατεύεται κατά κανόνα τους καλοκαιρινούς μήνες: “Πώς πέρασες;”. Λοιπόν, πέρασα τέλεια, υπέροχα, μαγικά. Να λοιπόν τι υποθέτω ότι περιμένετε να διαβάσετε και να τι δεν θα διαβάσετε: α) για τη ζωή στο camping και τον βάναυσο ύπνο στις σκηνές, β) για πεντακάθαρες παραλίες με κρυστάλλινα νερά, γ) για ταβέρνες με καλό και οικονομικό φαγητό, δ) για γραφικά νησιώτικα σοκάκια και ερημικές τοποθεσίες  και ε) για τα νυχτερινά μαγαζιά όπου το ποτό ρέει άφθονο και κελαρυστό.

Το φετινό καλοκαίρι έχουν γραφτεί εκατοντάδες κείμενα για το νησί που επισκέφτηκα. Κείμενα διθυραμβικά, επαινετικά και αποθεωτικά, κείμενα που καταβροχθίζονται αμάσητα γιατί ψηλαφίζουν ανάγλυφα την Αντίπαρο. Το δικό μου έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο. Το περίμενα. Άλλωστε, είναι το μοναδικό κείμενο που γράφεται με αφορμή την Αντίπαρο και δεν ξοδεύεται ούτε μία πρόταση, ούτε μία περίοδος λόγου, ούτε μία ευφάνταστη παράγραφος για τις παραδεισένιες ομορφιές της και τους υπερβολικά χαλαρούς ρυθμούς που έχουν νωτίσει το νησί.

Μακάρι να είχα τη λογοτεχνική δύναμη να προετοιμάσω καλύτερα το έδαφος για αυτό που θα ακολουθήσει. Δεν την έχω, οπότε το παραλήρημα συνεχίζεται ακάθεκτο. Να τι δεν περιμένατε ότι θα διαβάζατε ποτέ σε σχέση με τον πιο όμορφο προορισμό του Αιγαίου και θα παρελάσει μπροστά από τα μάτια σας αμέσως τώρα: α) για έναν αγώνα της Premier League, β) για μία ποδηλατική διαδρομή θανάτου, γ) για την οριστική αποχώρηση του μυθικού Manu Ginobili από τον μαγικό κόσμο του NBA, δ) για την πιο αποτυχημένη βραδινή έξοδο του φετινού καλοκαιριού και ε) για το πιο παρανοϊκό ωτοστόπ που έχει οργανωθεί και εκτελεστεί ποτέ από δύο κοπέλες που επί χρόνια την ώρα της γυμναστικής κρύβονταν στο κυλικείο.

Πιο διεξοδικά:

α) Μπήκαμε στο πλοίο, φτάσαμε στην Πάρο, στην Πούντα, στην Αντίπαρο, στο camping (ορκίζομαι, δεν είναι κάποιο τραγούδι των Locomondo) αλλά για εμένα και τον Ε. δεν είχε σημασία ούτε το ταξίδι ούτε ο προορισμός, παρά μόνο η Λίβερπουλ. Τη μέρα που φύγαμε από τον Πειραιά, το ίδιο απόγευμα έπαιζε η ομάδα της καρδιάς μας για την τρίτη στροφή του αγγλικού πρωταθλήματος. Σε ανύποπτη στιγμή, ξεγλιστρήσαμε από την επιτήρησή της παρέας μας και χωθήκαμε βιαστικά σε ένα προποτζίδικο. Η Λίβερπουλ κέρδισε, η Μπράιτον το πάλεψε και εμείς χωρίς κάρτα στο κινητό αναζητούσαμε τους φίλους μας. Φαντάζομαι πως και εκείνοι έκαναν το ίδιο.

β) Υποθετικό σενάριο: Αν ξυπνούσα μια μέρα και είχαν εξαφανιστεί όλα τα αθλήματα πλην της ποδηλασίας, θα ξεκινούσα το πλέξιμο. Αυτό πίστευα μέχρι χθες και το πίστευα ακράδαντα. Η άποψη μου όμως άλλαξε ακαριαία κάνοντας το γύρο του νησιού με το ποδήλατο. Κάλυψα συνολικά 24 χιλιόμετρα, στη διάρκεια των οποίων πέρασα ξυστά από έναν απόκρημνο γκρεμό, έμεινα μετεξεταστέος σε αναρίθμητες ανηφόρες και προκάλεσα την οργισμένη αντίδραση ενός Ιταλού οδηγού την ώρα που ετοιμαζόμουν για μία -ακόμη- αλόγιστη αναστροφή. Σε αυτό το σημείο, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους αθλητές της ποδηλασίας, τις ομοσπονδίες τους και τους σχολιαστές του Eurosport. Και από τον Ιταλό οδηγό που τρομοκράτησα άθελά μου.

γ) Περίμενα ότι ο Manu Ginobili θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Το είχε ανακοινώσει άλλωστε και ο ίδιος. Αυτό που δεν περίμενα όμως είναι ότι θα συνέβαινε όταν εγώ βρισκόμουν διακοπές. Τα είχα χαμένα, μιλούσα μόνος μου. “Γιατί σταμάτησες το μπάσκετ ρε Manu, γιατί τώρα, γιατί εσύ, γιατί μας το έκανες αυτό;” Όσο δεν έβρισκα τις απαντήσεις, άλλο τόσο κλεινόμουν στο κινητό μου και χάζευα τον Manu να πασάρει, να σκοράρει και να καρφώνει σε ένα κρεσέντο εκτόνωσης, τον αποσβολωμένο Chris Bosh. Αντίο Spurs, αντίο Αργεντινή, αντίο πακέτο των 7 GB. Αντίο Manu.

δ) Οι γλαφυρές διηγήσεις και οι ξεκαρδιστικές ιστορίες που συνοδεύουν τη θρυλική ντισκοτέκ ‘La Luna’  ξεπερνούν τα όρια του μύθου. Με βάση όσα είχα ακούσει και ζητήσει να μάθω, πίστευα ότι θα έβρισκα ένα μαγαζί ασφυκτικά γεμάτο, με τη μουσική να επισκιάζει κάθε άλλο φιλόδοξο και εκκωφαντικό θόρυβο και τον κόσμο να ξεβιδώνεται από το λίκνισμα. Οι προσδοκίες μου πήγαν περίπατο καθώς πέσαμε στην άχαρη αυλαία του ‘La Luna’. Ο κόσμος σκάλωνε στη θέα του άδειου μαγαζιού ενώ εμείς παλεύαμε να τιθασεύσουμε τη νύστα μας.

ε) Οι φίλοι των φίλων μας δεν είναι δύο φορές δικοί μας. Ειδικά αν κάνουν ωτοστόπ στη μέση του πουθενά, σε ένα νησί, σε μία περιοχή και σε έναν οδηγό νταλίκας που δεν γνωρίζουν. Ειδικά αν ο τελευταίος είναι επικίνδυνος και θέλει να τις πλασάρει στον γιο του. Ειδικά, αν έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους. Και όλα αυτά, για να μην κάνουν 12 χιλιόμετρα ποδήλατο. Δεν πειράζει, αυτές έχασαν.

Στον δρόμο για το ‘La Luna’ οι προβολείς φώτιζαν τα χνώτα μας. Το σκοτάδι όμως παρέμενε παντοδύναμο. Τόσο παντοδύναμο που οι φακοί μας απλώς του χάιδευαν τα αυτιά. Μετά από ξαφνικές κραυγές και ξαφνικές σιωπές, θέλησα να κόψω στα δύο τη βουβαμάρα. Το πέτυχα με μία ειλικρινέστατη απορία που με έτρωγε: “Δεν είναι κρίμα που αποσύρθηκε ο Manu;”

H Α. μου απάντησε, όπως μου άξιζε: “Ποιος είναι ο Manu;”

(Η κεντρική φωτογραφία είναι από το Portfolio που συνέθεσε το Oneman όταν βρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας Suntan)