Τι έγινε ρε παιδιά; Ο Σπύρος Παπαδόπουλος πιστεύει ότι είναι βαρετός

Θέλω πάρα πολύ να ξεκινήσω αυτό το κείμενο φλυαρώντας για την γνωριμία μου με τον Σπύρο Παπαδόπουλο εκείνο το απόγευμα Τετάρτης στο θέατρο Κάππα. Να σχολιάσω τα τεράστια για τα ελληνικά δεδομένα καμαρίνια του θεάτρου και τη ζεστασιά του δικού του χώρου που θύμιζε κάτι από παλιές δόξες και μύριζε ξύλο και βερνίκι. Ο χώρος και ο χρόνος που μπορώ να σε έχω μαζί μου δίχως να σε κουράσω δεν μου επιτρέπουν να κάνω μία τέτοια περιγραφή.

Αποφάσισα να βάλω φρένο στην λογοδιάρροιά μου λοιπόν και να σε αφήσω να διαβάσεις μία συζήτηση που αλήθεια, δεν περίμενα ποτέ μου ότι θα γίνει έτσι. Ξέρεις, μία από τις πιο λανθασμένες απόψεις μας για μία διασημότητα είναι ότι όταν λάβει τον τίτλο της, σταματά να μιλά. Ή μιλά κοφτά, απότομα και ολίγον τι σνομπ.

Ο άνθρωπος που με υποδέχθηκε με ένα μεγάλο και ειλικρινές χαμόγελο πρώτα στο βλέμμα και μετά στα χείλη, δεν ήταν σε θέση να μου επιβεβαιώσει τον μύθο. Ωστόσο δεν είμαι καθόλου σίγουρη πια αν τον ενδιαφέρει να το κάνει. Αφού το τελευταίο πράγμα που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι ο αναγνωρίσιμος εαυτός του.

Το ρολόι στο καμαρίνι του έδειχνε 18.05 και είχαμε περίπου 40 λεπτά στη διάθεσή μας, αφού στις 19.00 θα ξεκινούσε η παράσταση ‘Μου λες αλήθεια’ στην οποία πρωταγωνιστεί για τρίτη χρονιά (με μεγάλη επιτυχία). Έριξα μία γρήγορη ματιά γύρω μου και ξεκίνησα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Ή τέλος πάντων, επιδίωξα να ξεκινήσω.

Λοιπόν…

“Αυτάαα. Ωραία, τελειώσαμε. Το ξέρεις το ανέκδοτο με τις γριές;”

Όχι.

“Κάθονται τέσσερις γριές μαζί. Λέει η μία ‘Αυτάαα’, λέει η άλλη ‘Αυτάαα’, λέει η τρίτη ‘Αυτάα’, γυρνάει η τέταρτη και λέει ‘ε, μα τελειώνουν ποτέ τα δικά μας;‘”

Ηθοποιός, όπως πίθηκας με τάσεις αποξένωσης

Οι ηθοποιοί είναι τελικά τόσο ψεύτες όσο τους θέλει ο μύθος;

“Κάποτε, πολύ παλιά στα δικαστήρια δεν δεχόντουσαν τις πουτάνες και τους ηθοποιούς. Όπως καταλαβαίνεις, είναι απολύτως άσχετο. Δεν έχει λογική όλο αυτό”.

Έχει από την άποψη ότι ξέρετε πώς να διαχειριστείτε τον εαυτό σας απέναντι στον άλλον.

“Εγώ νομίζω ότι ακριβώς για το αντίθετο, επειδή δηλαδή δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τον εαυτό μας γινόμαστε ηθοποιοί”.

Δεν πρέπει να γνωρίζει κάποιος πολύ καλά τον εαυτό του για να μπορεί να υποδυθεί και κάποιον άλλο;

“Οι περισσότεροι ηθοποιοί, ηθοποιοί ηθοποιοί έτσι”.

Δεν ολοκλήρωσε τη φράση του για να μου εξηγήσει τι εννοεί.

“Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που λένε θέλω να γίνω ηθοποιός γιατί ο χώρος τους έχει λεφτά, γυναίκες, άντρες. Είναι άλλη η showbiz και άλλο το θέατρο ως τέχνη”.

Μετά το διαχωρισμό, συνέχισε.

 

Από την ύπαρξη της σκηνής;

“Δεν μπορείς να ζήσεις φορτώνοντας μέσα σου τόσα πράγματα, επειδή δεν μπορείς να εκφρασθείς. Η σκηνή είναι μία διέξοδος που σε κάνει ευτυχή”.

Κάπου εδώ, υπάρχει το εξής οξύμωρο: Ένας κωμικός όπως αυτός που μου περιγράφετε έχει την ικανότητα να κάνει το κοινό που βρίσκεται κάτω από αυτόν να το ανεβάζει και εκείνο που τον περιβάλλει όπως η παρέα του για παράδειγμα, να το ρίχνει.

“Συνήθως έτσι γίνεται. Προσωπικά, μου συμβαίνει πολύ συχνά. Το ξέρω δηλαδή και τους προειδοποιώ πάντα. Τους λέω ‘παιδιά να έρθω στην παρέα, αλλά είμαι εξαιρετικά βαρετός, έχετε το υπόψη σας‘”.

Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό. Εντάξει το μοναχικός, αλλά βαρετός;

“Ναι ούτε αυτοί. Λένε αυτό το ‘έλα ρε, ηθοποιός είσαι κάνε μας να γελάσουμε'”.

Πρώτα γέλασε, μετά θυμήθηκε.

 

Ξανασοβάρεψε: “Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, το ‘κάνε μας να γελάσουμε επειδή είσαι ηθοποιός’ είναι ορισμένες φορές ακριβώς αντίθετο από την πραγματικότητα”.

Στο στρατό ήσασταν αναγνωρίσιμος;

“Όχι”.

Δεν υπήρχε δηλαδή αυτό το ‘να ο Σπύρος που έπαιζε εκεί’;

“Υπήρχε το ακριβώς αντίθετο: ‘Ωχ, αυτός που είναι ηθοποιός και γύρευε τι είναι’. Σκέψου ότι όταν μετά από καιρό γνωριστήκαμε, μου έλεγαν ‘Ρε συ, είσαι μια χαρά παιδί’”.

Τηλεόραση, όπως λεφτά με αλκοτέστ

Τώρα πάντως έχει έρθει λίγο τούμπα το όλο θέμα με τους ηθοποιούς. Κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει αποκατασταθεί η φήμη του επαγγέλματος.

“Αποκαταστάθηκε γιατί μπήκε η τηλεόραση στη μέση. Ο κόσμος άρχισε να διασκεδάζει χάρη στους ηθοποιούς”.

Χτύπησε το τηλέφωνό του, αλλά δεν ασχολήθηκε. Με κοίταξε στα μάτια και παραδέχτηκε μία όχι και τόσο κολακευτική αλήθεια.

 

Η τηλεόραση ωστόσο μας δημιούργησε και κάτι άλλο: Οικειότητα. Υπάρχει ο Σπύρος, και όχι ο κύριος Παπαδόπουλος. Αυτό είναι κάτι που σας ενοχλεί;

“Παρότι δεν είμαι καθόλου κοινωνικός, δεν έχω πρόβλημα”.

Δεν είστε κοινωνικός;

“Καθόλου. Δεν το λέγαμε και στην αρχή;”

Αν είχατε μόνο την ιδιότητα του ηθοποιού, ίσως το δεχόμουν. Αλλά όταν παρουσιάζετε μία εκ των εμβληματικών παρεΐστικων εκπομπών της τηλεόρασης, και εσείς στη θέση μου δεν θα παραξενευόσασταν;

“Και αυτό ρόλος είναι. Δεν κάνω ψέμματα εκείνη την ώρα, απλώς εγώ οχυρώνομαι πίσω από ένα άλλοθι ότι αυτό πρέπει να γίνει έτσι”.

Αν ερχόντουσαν στο σπίτι σας αυτοί οι άνθρωποι, δίχως κάμερες πώς θα ήσασταν;

“Έτσι“.

Με το δεξί χέρι σε στάση ‘για να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ’, συνέχισε.

Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για την ερώτηση που ακολούθησε, αλλά ήθελα τόσο να την κάνω που δεν κρατήθηκα.

Αλήθεια, στο στην υγειά μας ρε παιδιά φεύγουν όλοι μεθυσμένοι;

Και μιας και πιάσαμε τις απορίες, είπα να προσθέσω άλλη μία.

Στον Εκατομμυριούχο έχει υπάρξει κάποιος να παραπονεθεί;

“Υπήρξαν κάποια παράπονα αλλά όχι κάτι σπουδαίο. Επειδή ορισμένες ερωτήσεις δεν είχαν μόνο μία απάντηση υπήρχε ένα προσυμφωνητικό ας το πούμε που υπέγραφε ο παίκτης και αποδεχόταν ότι η απάντηση βγαίνει σύμφωνα με τις δικές μας πηγές. Για παράδειγμα του λέγαμε ‘εμείς, ανατρέξαμε στην Μπριτάνικα, τον Πάπυρο Λαρούς. Μην πεις εσύ ότι ναι αλλά υπάρχει ένα βιβλίο που έχω διαβάσει και λέει άλλα‘”.

Έκανε μία παύση σαν να προσπαθεί να θυμηθεί κάτι.

“Η αντίδραση από τους παίχτες υπήρχε στο βαθμό δυσκολίας. Υπήρχαν φορές που σου έλεγαν ‘με έσφαξες’ και σε ελάχιστες από αυτές είχαν και δίκιο. Εγώ όταν το έβλεπα αυτό μου γυρνούσε το μάτι. Θύμωνα πολύ γιατί έβλεπα ότι εντάξει, επειδή κινδυνεύει αυτός να μας πάρει χρήματα και πρόσφατα δώσαμε χρήματα, βάλτου κάτι να τον σταματήσεις. Εγώ δεν το ήξερα αυτό γιατί δεν έβαζα εγώ τις ερωτήσεις, εγώ απλώς τις τσέκαρα, τις έλεγχα”.

Ξανασταμάτησε. Τώρα είχε όντως θυμηθεί.

 

Άλλο τηλεπαιχνίδι θα κάνατε;

“Δεν θέλω να κάνω άλλο τηλεόραση. Δεν ξέρω όμως. Αν υπήρχε κάτι με γνώσεις όχι σελεμπριτίλα που να μου έκανε κάτι στο μυαλό τότε ίσως και να το έκανα αλλά δύσκολο”.

Μου υπενθυμίζει ότι από αλλού ξεκίνησε αυτή η κουβέντα. Περνάμε μερικά δευτερόλεπτα σπάζοντας το κεφάλι μας και οι δύο να θυμηθούμε την προηγούμενη ερώτηση. Τελικά τη θυμάται εκείνος.

 

“Με ρώτησες για τον κόσμο και την οικειότητα που ίσως νιώθει απέναντί μου”.

Σωστά.

Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα σαν κάτι να ήθελε να κρατήσει από αυτήν την ανάμνηση και συνέχισε.

“Έτσι λοιπόν δεν το έχω κάνει ποτέ. Όσο δύσκολο και αν μου είναι. Γιατί  μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο”.

Όταν κάποιος είναι συναισθηματικά φορτισμένος με προσωπικά ζητήματα;

“Όχι μόνο. Υπάρχουν απλώς άνθρωποι ευχάριστα πιεστικοί. Άνθρωποι του ‘Έλα εδώ να φάμε’, ‘να κάτσουμε’. Που το κάνουν από την καλή τους την καρδιά μεν αλλά τυγχάνει να μην είσαι έτσι εσύ”.

Ήθελα να του πω ότι αυτό το έχουμε γενικά ως λαός ακόμη και με τους λιγότερο δημοφιλείς, για να μην πω και με τους τελείως άσημους. Αλλά δεν ήθελα να χάσουμε τον ειρμό. Άλλωστε, είχε δίκιο.

“Αν θεωρώ ωστόσο ότι υπάρχει ένα ‘πρέπει’ που απαρέγκλιτα πρέπει να τηρούμε, τότε αυτό είναι η στάση μας απέναντι στον κόσμο. Δεν μπορώ να πω αυτό το ‘άνθρωποι είμαστε και εμείς και αφήστε μας στην ησυχία μας’. Δεν μπορώ να το ακούω όταν το λένε άλλοι”.

Όταν ήρθε η συνεργασία με τον Βέγγο, του είπατε για εκείνη τη συνάντηση;

“Ναι. Μετά δεν παίξαμε απλώς μαζί. Ήταν δεύτερος πατέρας μου και ήμουν τρίτος γιος του. Του το είπα. Δεν το θυμόταν φυσικά, αλλά για μένα ήταν πολύ περίεργο. Υπέροχη συγκυρία”.

Σε εσάς έχει συμβεί; Να παίξετε με κάποιον που σας είχε συναντήσει κάποτε στο δρόμο;

“Δεν είμαι τόσο μεγάλος. Αλλά έχω παίξει με παιδιά που μου έχουν πει ότι με έβλεπαν στους Απαράδεκτους όταν ήταν 12 χρονών”.

Απαράδεκτοι, όπως Φιλαράκια με κασετόφωνο

Μιας και τους αναφέρατε, τελικά ‘τι έγινε με τους Απαράδεκτους‘;

“Εγώ νομίζω ότι ναι μεν είναι πράγματι σημαντικό ότι δέσαμε μεταξύ μας, αλλά παρότι η Δήμητρα από σεμνότητα λέει ότι είναι μόνο αυτό, εγώ πιστεύω ότι είναι όλο της Δήμητρας”.

Μου σχηματίζει έναν ολόκληρο κόσμο με τα χέρια και συνεχίζει.

“Είναι αυτό το αντισυμβατικό της Δήμητρας, ειδικά για την εποχή τότε αλλά και σήμερα. Το να λέγονται από πράγματα μέχρι άνθρωποι με το όνομά τους. Δεν ήταν στα ειωθότα τότε. Ενώ σε λένε Σπύρο, στο έργο έπρεπε να σε λένε Βαγγέλη. Ή ας πούμε λέγαμε ότι ‘η μύτη αυτουνού είναι σαν του Τσακίρογλου‘”.

Κάνει μία μικρή παύση και εγώ έχω την ευκαιρία να κοιτάξω τον πίνακα του Αρκά ακριβώς από πίσω του. Δεν πρόλαβα  να διαβάσω τι έγραφε.

 

Ή τον γκέι.

“Ναι, τον γκέι”, μου είπε σαν να μου έλεγε ‘ευχαριστώ’ που μου το θύμησες.

 

Μετά τους Απαράδεκτους έγιναν και άλλες παρεΐστικες σειρές, όπως το Εμείς και Εμείς για παράδειγμα. Αλλά δεν έφτασαν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι τους Απαράδεκτους.

“Γενικά ήταν αυτό το αντικομφορμιστικό σε μία ιστορία που θα μπορούσε να συμβαίνει στον καθένα. Δεν ήταν κάτι δύσκολο, δυσνόητο. Ήταν μία παρέα σε μία πολυκατοικία. Ήταν αυτό το ‘τι να κάνουμε σήμερα; Τι να γράψουμε; Να γράψουμε ότι χτυπάει κάποιος λάθος το κουδούνι και βλέπουμε μετά;’ Κάπως έτσι ξεκινούσε. Αλλά πίσω είχε σκεπτικό για τις σχέσεις των ανθρώπων”.

Οι Απαράδεκτοι είναι τα Φιλαράκια της Ελλάδας κατά κάποιον τρόπο.

“Έτσι είναι”.

Δεν ξέρω βέβαια αν είχατε και τις ίδιες απολαβές.

“Εδώ ισχύει το περιβόητο ανέκδοτο: Είναι ένας Αμερικάνος, ένας Άγγλος και Έλληνας ηθοποιός και κάνουν ο καθένας από μία ταινία. Λένε στον Αμερικάνο ‘με τα λεφτά που πήρες από την ταινία τι έκανες;’ Λέει αυτός, ‘πήρα ένα σπίτι, πήρα ένα εξοχικό, ένα αυτοκίνητο’. ‘Και τα υπόλοιπά;’, τον ρωτάνε. ‘Τα υπόλοιπα τα έβαλα στην τράπεζα’. Πάνε έπειτα στον Εγγλέζο, του λένε ‘τι έκανες με τα λεφτά από την ταινία;’. Λέει ‘πήρα ένα πολύ ωραίο cottage, μία ωραία μοτοσικλέτα’. ‘Και τα υπόλοιπα;’ τον ρωτάνε. ‘Τα υπόλοιπα τα έβαλα στην τράπεζα’. Πάνε και στον Έλληνα, του λένε ‘τι έκανες με τα λεφτά από την ταινία;’, λέει ‘ένα cd player’. ‘Και τα υπόλοιπα;’ τον ρωτάνε. ‘Τα υπόλοιπα μου τα έβαλε η μάνα μου’“.

Καλό, ‘τον πάω’ σκέφτηκα αλλά δεν το είπα. Τόσην ώρα θέλω να του μιλήσω για τη δική μου αγαπημένη σειρά, την οποία παρότι πολύ μικρή, την έβλεπα όπως θα το πει και εκείνος από κάτω, “φανατικά“.

Πάντως δεν ήταν η μοναδική σας τηλεοπτική επιτυχία οι Απαράδεκτοι. Δύο λέξεις έχω να πω: ‘Εκμέκ παγωτό’.

“Είχε φανατικούς αυτό. Μπορεί να μην είχε το πλήθος των ατόμων που είχαν άλλες σειρές αλλά είχε φανατίλα. Μέχρι σήμερα”.

Μία μικρή ικανοποίηση την ένιωσα, δεν σου κρύβω.

Ούτε σε εκείνον την έκρυψα ύστερα από τη δήλωση που ακολουθεί.

“Το εκμέκ παγωτό μου άρεσε πάρα πολύ. Έπαιζα και με μεγαθήρια. Διαμαντόπουλος, Τσακίρογλου, Μαρία Φωκά. Πρώτα θαύμαζα και μετά έπαιζα”.

Θάρρος ή Αλήθεια; Ψέμματα

Τρίτος χρόνος επιτυχίας για την παράσταση ‘Μου λες Αλήθεια’ που ανεβάζετε στο θέατρο Κάππα.  Ας μιλήσουμε λίγο για αυτήν.

“Επειδή μου αρέσει να λέω μεγάλα λόγια, δεν μπορώ να πω ότι είναι η καλύτερη κωμωδία που έχω παίξει που και αυτό θα το έλεγα, αλλά σίγουρα είναι η πιο έξυπνη”.

 

Η καλύτερη ποια είναι;

“Είναι και αυτή ανάμεσα στις καλύτερες. Απλώς επειδή έχω παίξει πολλά πράγματα και συνήθως το τελευταίο μας παιδί είθισται να είναι και το πιο αγαπημένο, λέω ότι είναι ένα εξαιρετικά έξυπνο έργο. Όταν το διάβασα, υπέθεσα ότι ο συγγραφέας αυτού του έργου έχει διαβάσει πολύ θέατρο του παραλόγου, τον Μπέκετ, τον Πίντερ. Αν λίγο το μάτι είναι εξασκημένο, θα  διακρίνει αυτήν την τάση του έργου. Σχεδόν κανείς ποτέ στο έργο δεν εννοεί αυτά που λέει. Σχεδόν μονίμως απαντάμε άλλα από αυτά που θέλουμε. Επίσης, δεν έχει happy end. Δεν λύνεται τίποτα στο τέλος. Στο φινάλε, διαβεβαιώνουμε ο ένας τον άλλο ότι έχουμε πει απολύτως αλήθεια ενώ έχουμε πει απολύτως ψέμματα. Και ξέρουμε λίγο πολύ ότι έτσι θα συνεχίσουμε τη ζωή μας γιατί ούτως ή άλλως έτσι είναι η ζωή”.

Μέσα στα ψέμματα;

“Και στα ψέμματα”, μου εξηγεί χαμογελαστός.

 

Μια αδυναμία που συγχωρείται;

“Εννοώ ότι καμιά φορά, ένα ψέμα μπορεί να μας οδηγήσει στην παραδοχή ότι ‘εντάξει αλλά δεν μπορώ χωρίς αυτόν’. Όχι με την έννοια της εξάρτησης, αλλά με τη σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος έχει τόσα πράγματα πάνω του να τον αγαπώ. Δεν του λέω φόρα παρτίδα ότι ‘σου συγχωρώ τα πάντα και μπορείς να μου κάνεις τα πάντα’. Αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι δεν μπορούμε χωριστά”.

Ο κόσμος σας έμαθε μέσα από αμιγώς καλές δουλειές. Αυτό πώς το πετύχατε;

“Προσέχεις όσο μπορείς. Είναι και θέμα τύχης αλλά γενικώς εγώ προσέχω πάρα πολύ. Έχω πει πάρα πολλά ‘όχι’ στην τηλεόραση όπως όλοι μας φαντάζομαι”.

Έκανε πίσω στην καρέκλα σαν να έπαιρνε φόρα και επανήλθε μπροστά για τη συνέχεια.

“Προσπάθησα να προσέχω αλλά γενικά εμένα η δουλειά μου, η ψυχή μου, το μυαλό μου, ήταν πάντα στο θέατρο. Θέλω να πω ότι και να μην είχα κάνει καθόλου τηλεόραση εκείνο που θα μου είχε λείψει ήταν κάποιες ευκολίες στην επιβίωση. Δεν θα μου έλειπε η τηλεόραση σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Παρότι έχω κάνει περισσότερες δουλειές από τον οποιονδήποτε σε ποσότητα, δεν είμαι ο τύπος της τηλεόρασης ”.

Η συμπλήρωση που ακολουθεί, ήταν απαραίτητη: “Έχω κάνει καθημερινά όπως τότε με τον Εκατομμυριούχο, έχω δουλέψει πολύ και φυσικά την ευγνωμονώ γι αυτό γιατί πιστεύω ότι η τηλεόραση έχει κάνει και καλά πράγματα, παρότι θεωρώ ότι δεν είναι τα περισσότερα”.

Τώρα δηλαδή που οι δουλειές στο θέατρο είναι περισσότερες από αυτές της τηλεόρασης, να υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένος; Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλά αμειβόμενες αλλά είναι σίγουρα περισσότερες.

“Πάντοτε υπήρχαν δουλειές στο θέατρο. Πάντοτε πήγαινε πολύ καλά το θέατρο απλώς τώρα φαίνεται ότι πηγαίνει καλά επειδή δεν το χτύπησε η κρίση. Εμείς στο θέατρο είμαστε αυτοί που δικαιούμαστε λιγότερο να παραπονιόμαστε για την κρίση. Οι εισπράξεις, τα εισιτήρια κτλ”.

Ένας κύριος, μπήκε στο καμαρίνι για να αφήσει δύο κουστούμια στην ντουλάπα. Αυτή τη φορά, εκείνος θυμόταν πολύ καλά τι συζητούσαμε πριν τη διακοπή.

 

Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωση του θεάτρου δεν υπήρξε επανάπαυση, το ψάξαμε. Στην τηλεόραση δεν ξέρω τι έγινε.

“Μα δεν είναι και η δουλειά της τηλεόρασης αυτή. Η τηλεόραση είναι αυτό που λέμε ‘να χαζέψω’. Φυσικά χρειάζεται και κάποιες εκπομπές να δίνουν το κάτι παραπάνω αλλά πιστεύω ότι αυτό το ρόλο πρέπει να τον παίζει το κρατικό κανάλι. Τα ιδιωτικά κανάλια, που είναι επιχειρήσεις επιχειρήσεις σπάνια θα δεις να καλέσουν έναν κοινωνιολόγο ή ένα φιλόσοφο και να αναπτύξουν ένα θέμα πιο σοβαρό”.

 

Πάντως το τούρκικο έκανε πολύ πιο φτηνό το περιεχόμενο της τηλεόρασης, ανεξαρτήτως ύπαρξης ή μη τέτοιων εκπομπών.

“Ναι γιατί είναι επιχειρήσεις”.

Και το θέατρο δεν είναι επιχείρηση;

“Ναι αλλά στο θέατρο λίγοι είναι αυτοί που είναι επιχειρηματίες, επιχειρηματίες. Επειδή δεν βγάζεις χρήματα από το θέατρο, οι περισσότεροι είναι αυτό που λέμε ψωνισμένοι, αγαπούν το θέατρο και πέντε πάνω πέντε κάτω θα το βρουν. Πολύ περισσότεροι οι ηθοποιοί. Δεν βγάζεις λεφτά από το θέατρο”.

Οι φορές που δεν μου μιλά χαμογελαστός είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τώρα, βρισκόμαστε σε εκείνη τη φάση που βγάζω το δείκτη μου (αν δεν κάνω λάθος, είναι η δεύτερη).

 

ΕΡΤ, όπως συνδικαλισμός χωρίς παράθυρο

Αναφέρατε πριν το κρατικό κανάλι.

“Ναι. Την ΕΡΤ την στήριξα πολύ. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε εκείνη. Εγώ πάντως νιώθω ότι τη στήριξα. Έπαιζα σε σειρές που αμειβόμουν στο ένα τρίτο της αμοιβής που έπαιρνα από τα ιδιωτικά κανάλια. Ήθελα το κρατικό κανάλι”.

Τι έχετε να πείτε για την τωρινή κατάσταση της ΕΡΤ; 

“Τι να πω ότι μου αρέσει ή ότι μου άρεσε αυτό που έγινε; Ασφαλώς και δεν μου άρεσε. Δεν είναι μία η απάντηση και δεν είναι ένα το χρώμα είτε άσπρο είτε μαύρο. Έχει πολύ γκρίζο μέσα. Θα πει ψέμματα όποιος βγει και πει αυτό φταίει ή το προσωποποιήσει και πει αυτοί φταίνε. Είναι μία κατάσταση κατά τη γνώμη μου νοσηρή η οποία νοσεί πάρα πολλά χρόνια και έχει να κάνει με τις νομιμότητες, με τους συνδικαλιστές, με τον κακό συνδικαλισμό που νομίζω ότι έχει ρημάξει την Ελλάδα”.

Σηκώνω άλλο ένα δάχτυλο στις φορές που έλεγα πιο πάνω. Με κοιτάει δίχως ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπο.

“Είναι πολλά. Δεν είναι ότι πρέπει να φτιάξει ένα μόνο πράγμα. Ειλικρινά λυπάμαι όποιον σοβαρό άνθρωπο που θα κληθεί να βάλει τάξη εκεί μέσα. Όσα χρήματα και αν πάρει”.

Εσείς θα το αποτολμούσατε ποτέ; Με τις καλύτερες των συνθηκών;

“Όχι. Δεν θα με έβρισκε δεύτερη ώρα εκεί. Είμαι νευρικός δεν μπορώ, θα έφευγαν άνθρωποι από το παράθυρο“.

Γελάμε, και συνεχίζει σε άλλο κλίμα.

Με το χαμόγελο να έχει αποκατασταθεί πλήρως στα χείλη του, μου εξηγεί: “Δεν γίνεται αυτό. Θέλεις να βοηθήσεις την ανιψιά σου; Κάν’ το αλλά βάλ’ τη να μάθει τα βασικά. Ποιος είναι ο Πρόεδρος της ΕΡΤ και πού είναι το γραφείο του”.

Γενικά κάποια διοικητική θέση θα την αναλαμβάνατε;

“Απαπαπα τι λες παιδί μου; Δεν μπορώ, δεν κάνω. Εμένα ο χαρακτήρας μου δεν είναι για τέτοια πράγματα. Εγώ είμαι πολύ λογικός και πολύ βίαιος όταν εκβιάζεται η κοινή λογική ή το περί δικαίου αίσθημά μου, μπορώ να περάσω μέσα από ντουβάρι. Ας πούμε τους παραλογισμούς που συμβαίνουν στο Εθνικό Θέατρο ή μάλλον όχι μόνο σε αυτό αλλά και γενικότερα στη ζωή, δεν θα μπορούσα να τους δεχθώ“.

Κατάλαβε μάλλον ότι σηκώνει ένα παράδειγμα η υπόθεση, και μου το έδωσε.

Έπειτα, επέστρεψε στη γενίκευση του όλου πράγματος.

“Αυτή η λογική δεν αλλάζει. Πας στον άλλο και του λες μπορείς να μου αλλάξεις αυτήν τη λάμπα και σου λέει ‘μισό λεπτό. Όταν λες τη λάμπα, τι εννοείς; Εγώ σε πέντε λεπτά σχολάω’”.

Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα.

“Του Έλληνα του βολεμένου στη σιγουριά. Γενικά, θέλει διπλωματία όλο αυτό το πράγμα για να μπορέσεις να επιβιώσεις”.

Στην ΕΡΤ δεν χρειαστήκατε διπλωματία;

“Στην ΕΡΤ ήμουν πάντοτε με εξωτερικές παραγωγές. Δεν θα μπορούσα ούτε δευτερόλεπτα εκεί μέσα“.

Άρα να υποθέσω ούτε στην πολιτική υπάρχει περίπτωση να σας δούμε.

“Μου χε πει κάποτε μία κοπέλα ‘τι θα αφήνατε για τη φυλακή;’ Και της είχα απαντήσει ‘Ούτε τη φυλακή δεν θα άφηνα’. Όχι γιατί φταίει η πολιτική, εγώ απλώς είμαι ακατάλληλος γι αυτήν. Και είναι και θέμα χαρακτήρα. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με κάτι που δεν το ξέρω πολύ καλά”.

Σχολίασα ‘γιατί φαίνεται να το ξέρει πολύ καλά;’. Εκείνος γέλασε και μου είπε.

Επιτυχία, όπως αποτυχία με μία δόση Μακόναχι

Η επιτυχία για εσάς πώς μεταφράζεται; Τι είναι;

“Την αποτυχία καταλαβαίνεις, την επιτυχία δεν την καταλαβαίνεις. Εντάξει είναι και θέμα χαρακτήρα, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν πολυμασάω. Για την ακρίβεια, δεν μασάω καθόλου. Δεν μου κάνει κάτι. Ούτε η αποτυχία μου κάνει απλώς με επηρεάζει πάνω στη σκηνή. Όταν ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι ή το κάνω λάθος, δεν μπορώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει τύχει πολλές φορές, βία μία με δύο. Ε, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί”.

Το πόσο μου αρέσει που έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που μιλά για την αποτυχία, χαρούμενος δεν περιγράφεται. Απλώς ένιωσα την ανάγκη να το παρεμβάλλω μεταξύ των λεγομένων του. Σοφών λεγομένων, αν θες τη γνώμη μου.

 

Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι μία επιτυχία;

“Είναι, εντάξει. Δεν ξέρω επιτυχία είναι να κάνεις κάτι και να αναγνωριστεί από τον κόσμο ότι είναι ωραίο, σωστά; Καταρχάς δεν κάνεις ποτέ κάτι μόνος σου. Δεν είσαι συνθέτης, δεν είσαι συγγραφέας, μιλάμε για ένα πράγμα συλλογικό. Εσύ ξεχωρίζεις ίσως μαζί με κάποιους άλλους”.

Κάνει εκείνη την παύση που χρειάζεται μία ατάκα όπως αυτή που ακολουθεί.

Θα γράφατε ένα θεατρικό;

“Δεν νομίζω να μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι πολύ καλός στο να διορθώνω κάτι. Μπορώ να στο κάνω από μέτριο αριστούργημα. Δεν μπορώ να ξεκινήσω κάτι από μόνος μου, χαώνομαι”.

Αλήθεια έχοντας επιχειρήσει αρκετά διαφορετικά πράγματα στον καλλιτεχνικό χώρο, υπάρχει κάτι που σας έχει μείνει ‘ατικάριστο’;

“Το θέμα του θεάτρου είναι που πάντα με απασχολεί και η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια με την τηλεόραση που πήγαν τα πράγματα όπως πήγαν, η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασα αυτήν την ηρωική φάση που θα ήθελα να περάσω. Δεν βρέθηκα κλεισμένος σε ένα θέατρο από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς φράγκο χωρίς τίποτα, να παίρνουμε ένα χαλί από το δικό σου σπίτι να φτιάξουμε το σκηνικό και το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικό για ανθρώπους με ταλέντο”.

 

Σε κάποια φάση στην αρχή, μου είχε πει ότι του αρέσουν τα μεγάλα λόγια. Αυτά που ακολουθούν για κάποιους ίσως είναι. Για μένα που πέρασα αυτήν την ώρα μαζί του δεν είναι παρά μία ακόμα δική του αλήθεια. Ακόμα και αν με το ψέμα, έχει καλές σχέσεις.

“Ελπίζω να μπορέσω να το κάνω κάποια στιγμή. Να έρθει η στιγμή που δεν θα έχω ανάγκη την τηλεόραση και θα πάω σε ένα μικρό χώρο να αρχίσω να παίζω”.

Δεν έχετε κάποιον ρόλο για παράδειγμα που θα θέλατε να ερμηνεύσετε;

“Ποτέ δεν είχα την ανάγκη να παίξω έναν συγκεκριμένο ρόλο. Τον μόνο που ίσως θα ήθελα να παίξω και αυτό γιατί έχω μέσα στην καρδιά μου το έργο, είναι αυτός του Σιρανό ντε Μπερζεράκ. Αλλά δεν νομίζω να το κάνω ποτέ, είναι πολύ ακριβό για τα γούστα μου. Είναι τεράστια παραγωγή. Αυτό το κάνεις ή σε ένα Εθνικό ή στα μεγάλα θέατρα στα οποία εγώ για κάποιον λόγο δεν πολυπηγαίνω. Δεν είμαι εύκολος να μπω υπό την αιγίδα ενός μεγαθηρίου”.

Απορία τρίτη και τελευταία, στο προσκήνιο.

Αν κάποιος ηθοποιός υποδυθεί τη ζωή σας ποιος θα θέλατε να είναι αυτός;

 

Κάνει αυτό το νεύμα του ‘πώς το λένε μωρέ’ και με ρωτάει πώς λεγόταν εκείνη η σειρά που ήταν καταπληκτικός. Του λέω για το True Detective και ‘ηρεμεί’. “Ναι. Πώπω ήταν τρομερός“.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες μαζί του αλλά δυστυχώς το κουδούνι για την παράστασή του σε λίγο θα χτυπούσε. Έπρεπε να τον αποδεσμεύσω. Αφού τον ευχαρίστησα για όλη αυτήν την συζήτηση και αφού μου χαμογέλασε με ένα συγκινητικά ειλικρινές χαμόγελο, του ζήτησα εκείνη την ατάκα που χρησιμοποιεί συχνά.

“Τα δύο τελευταία χρόνια εξαιτίας του έργου του παίζουμε έμαθα μία ιταλική παροιμία που μου άρεσε πολύ: Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία”.

Θα κλείσω με αυτήν. Και θα πνίξω μερικά σχόλια για αυτήν τη συζήτηση όπως για παράδειγμα πόσο χάρηκα που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο.

Πληροφορίες Παράστασης ‘Μου λες Αλήθεια’: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 19.00, Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και τις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 στο θέατρο Κάππα