Το λιγότερο ενοχλητικό στην εθνική ήταν το μπάσκετ της

Ας συμφωνήσουμε όλοι ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήταν ένα πάρα πολύ κακό καλοκαίρι για την εθνική ομάδα μπάσκετ. Κι αυτό το κείμενο θα ξεκινούσε ακριβώς έτσι, ακόμα κι αν οι παίκτες του Κώστα Μίσσα έφταναν μέχρι τέλους και έπαιρναν το χρυσό μετάλλιο.

Η αγωνιστική εικόνα βλέπεις, ήταν αυτό που με ενόχλησε λιγότερο στο φετινό σίριαλ που κανένας δεν ζήτησε και δεν είχε ανάγκη να παρακολουθήσει. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη και τις χρονιές που πήραμε μετάλλια, τσακωμοί και γκρίνιες θα είχαν υπάρξει. Όποιος έχει βρεθεί έστω και για μερικές ημέρες σε περιβάλλον ομάδας, ξέρει ότι δεν γίνεται διαφορετικά. Μου αρκεί όμως ότι τότε, τα όποια κακώς κείμενα πέρασαν στα ψιλά και δεν στήθηκε ένα κακόγουστο ριάλιτι γύρω από την ‘επίσημη αγαπημένη’ (πόσο ειρωνικός μοιάζει αυτός ο χαρακτηρισμός φέτος).

Σίγουρα, αν θες τη γνώμη μου, αγωνιστικά η εθνική απέτυχε. Ξανά. Σε ένα Ευρωμπάσκετ χαμηλού επιπέδου, ξεκίνησε παίζοντας οικτρό μπάσκετ, ξύπνησε όταν άρχισαν τα ματς χωρίς αύριο και πάνω που έδειχνε ικανή όχι απλά να σώσει την παρτίδα, αλλά να την κερδίσει, κλώτσησε μια ευκαιρία που είχε χρόνια να εμφανιστεί. Μόνο που αυτή την ευκαιρία, αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, δεν την κλώτσησε στον αγώνα με τη Ρωσία.

Την ευκαιρία αυτή, ξεκίνησε να την κλωτσάει πολύ πριν πιάσουν οι πρώτες ζέστες, όσο δηλαδή η θέση του προπονητή έμενε ορφανή και οι πρώτες επιλογές της εθνικής, η μία μετά την άλλη, έριχναν μεγαλοπρεπέστατες ‘χυλόπιτες’, για να καταλήξουμε λίγες ημέρες πριν το τουρνουά στην λύση έκτακτης ανάγκης του Μίσσα.

Στο ρομαντικό μου το κεφάλι, η θέση του προπονητή της εθνικής Ελλάδας θα έπρεπε να είναι όνειρο ζωής για κάθε -Έλληνα τουλάχιστον- προπονητή. Όταν ξαφνικά όλοι της γυρίζουν την πλάτη, αυτό σημαίνει ότι κάτι πάει πολύ στραβά με το πλάνο που τους παρουσιάζεται

Ή πιο απλά, βλέπουν την τύχη, την αντιμετώπιση και την παντελή απουσία στήριξης που είχαν οι προηγούμενοι κόουτς, ακούνε και αυτό το μαγικό “η Εθνική ξεκινάει από τους παίκτες” του Βασιλακόπουλου και φεύγουν τρέχοντας για να γλιτώσουν. Και πολύ καλά κάνουν, έχω να σχολιάσω.

Έστω και με καθυστέρηση, προπονητή βρήκαμε. Αλλά τα προβλήματα δεν τελείωσαν εκεί. Βλέπεις, λίγο καιρό μετά την προετοιμασία ξεκίνησε και το σίριαλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που οδήγησε στους τραγικούς χειρισμούς της ΕΟΚ και μας έδωσε ακόμη μια αφορμή για τσακωμούς και διχασμούς. Ένα κλίμα το οποίο προφανώς δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την ομάδα.

Με υπηρεσιακό προπονητή, χωρίς το μεγάλο της αστέρι και κυνηγώντας φαντάσματα στις Αμερικές, η Ελλάδα μπήκε στην τελική ευθεία για το Ευρωμπάσκετ. Ο αισιόδοξος φίλος της εθνικής θα ζητούσε τουλάχιστον τη στοιχειώδη συσπείρωση πριν από ένα τουρνουά κι ειδικά έπειτα από τόσες δυσκολίες. Τελικά έλαβε τσακωμούς, μπουνίδια και μια ατέλειωτη εσωστρέφεια. Ένα κλίμα που προφανώς μεταφέρθηκε και στον αγωνιστικό χώρο. Ειλικρινά, οι ήττες της φάσης των ομίλων και το κακό μπάσκετ, δεν με ενόχλησαν όσο αυτά που έβλεπα εκτός αγωνιστικού χώρου.

AP Photo/Lefteris Pitarakis

Τα συνεχόμενα μουρμουρητά κάποιων παικτών λες και βρίσκονται εκεί με το ζόρι, οι μυστήριες δηλώσεις όλο υπονοούμενα (τεράστιο φάουλ κι αυτό το ‘θα τα πούμε μετά το Ευρωμπάσκετ’ του Μίσσα), τα παρεξηγιάρικα ποσταρίσματα στο Instagram, έδιναν μια εικόνα που μόνο σε σοβαρή ομάδα μπάσκετ δεν παρέπεμπε. Πιο πολύ σχολική ομάδα σε πενταήμερη μου θύμιζε αυτό το θέατρο του παραλόγου, παρά σύνολο επαγγελματιών αθλητών.

Επειδή παρά την γενικότερη παράνοια, η ομάδα είχε μπόλικη ποιότητα, παραλίγο να φτάσει μέχρι την τετράδα. Και η ερώτηση του εκατομμυρίου είναι η εξής: τι θα έκανε η εθνική αν είχε έναν σταθερό προπονητή, ένα σοβαρό πλάνο και μια στοιχειώδη ηρεμία από το ξεκίνημα της προετοιμασίας της; Δυστυχώς, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να το μάθουμε στο επόμενο μεγάλο τουρνουά, αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και διορθώνοντάς τα. Γιατί με το ίδιο -ανύπαρκτο- πλάνο και την ίδια κακομαθημένη νοοτροπία, τα 8 χρόνια χωρίς μετάλλιο δεν είναι δύσκολο να γίνουν 18. Αν και εδώ που τα λέμε, το μετάλλιο είναι το λιγότερο

Ας φτιάξουμε μια ομάδα που θα μας κάνει να ασχολούμαστε ξανά με το μπάσκετ που παίζει κι όχι με τα κουτσομπολιά και τα παρασκήνια κι ας βγαίνουμε και τελευταίοι, δεν με νοιάζει. Μου έχει λείψει η εθνική για την οποία περιμέναμε πώς και πώς να φτάσει το καλοκαίρι και η λέξη γκρίνια δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο. Που η όποια παρεξήγηση λυνόταν μέσα στα αποδυτήρια, μακριά από τις κάμερες. Που το ‘Σας γαμάει ο Μίσσας’ στον πίνακα των αποδυτηρίων δεν θα γραφόταν ποτέ, λες και το πρώτο Λύκειο Ζωγράφου κέρδισε την Καισαριανή στο μεγάλο σχολικό ντέρμπι της γειτονιάς.

Ελπίζω η εθνική αυτή να επιστρέψει. Παίκτες άλλωστε υπάρχουν, φάνηκε όμως ότι -από μόνοι τους- δεν αρκούν. Η εικόνα των Κιριλένκο, Ντανίλοβιτς και Σαμπόνις ως πρόεδροι των ομοσπονδιών των χωρών τους κι η πανστρατιά των εκλεκτών του σέρβικου μπάσκετ στις εξέδρες, με έβαλαν σε διάφορες σκέψεις. Ελπίζω όχι μόνο εμένα.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Thanassis Stavrakis