Κάθε εποχή έχει και τη δική της άθλια ευχή, εύκολα το διαπιστώνεις τώρα που έχουν αρχίσει τα "άντε και τα κεφάλια μέσα", "καλό Φθινόπωρο να πούμε;" κλπ...

Η παραπάνω ατάκα ανήκει στον Γιάννη Ζουγανέλη, ακούγεται στην ταινία 'Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες', λίγο πριν από εκείνο το επικό λογύδριο του Αργύρη Μπακιρτζή, που ολοκληρώνεται με την οδυνηρή διαπίστωση πως δεν υπάρχει δυνατότητα συγχώρεσης για όσους από έρωτα εκπέσανε. Και με αυτό το ‘δανεικό’ τρέιλερ, μπορούμε να ξεκινήσουμε την παρακάτω αφήγηση

Πολλές φορές τα διλήμματα είναι ο πιο σύντομος τρόπος να χτίσεις την ταυτότητά σου. Επιλέγεις από δύο πιθανές επιλογές και προχωράς  στο να τις υπερασπιστείς. Ένα από τα διλήμματα αυτά που απασχολούν πολλούς ανθρώπους αφορά τις δύο κατεξοχήν ταινίες του αθηναϊκού Αυγούστου. Τον 'Τσίου' και τα 'Φτηνά Τσιγάρα'.

Είναι πολύ αστείο να λες αστεία για τους θείους που θέλουν να κάτσουν λίγο εδώ με τη νεολαία. Έχεις όμως αναλογιστεί ποτέ ότι μπορεί να φτάνεις ή να έχεις ήδη φτάσει στην ηλικία ή στη φάση της ζωής σου, που τώρα εσύ είσαι ο θείος που θέλει να κάτσει λίγο εδώ με τη νεολαία;

Ήταν Μάρτιος της φετινής χρονιάς, όταν ξεκίνησα μαζί με τη συνάδελφο Μαρίνα, να πάμε στη δημοσιογραφική προβολή του ντοκιμαντέρ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Περπατάγαμε λοιπόν αμέριμνες στη Συγγρού γύρω στις 9 το βράδυ, όταν η πόρτα ενός λουστραρισμένου, όμορφου αμαξιού άνοιξε διάπλατα μπροστά μας.

“Ποιο φρούτο θεωρείται ο μεγιστάνας της βιταμίνης C; Ακτινίδιο, μανταρίνι, μπανάνα ή πορτοκάλι;”. Λοιπόν, θα πω ακτινίδιο κι αν είναι σωστό, σημαίνει πως θα πάμε με φυσιολογικό τοκετό και όχι καισαρική. Οι πιθανότητες ήταν 50-50 και όπως σ’ όλα τα ερωτήματα που ξέρω ότι η απάντηση θα έρθει στο μέλλον, έψαχνα να βρω ενδείξεις και σημάδια, τζογάροντας στη σωστή επιλογή ανόητων και ανούσιων τεστ. Άλλοτε το κάνω με πινακίδες αυτοκινήτων (μονά ή ζυγά), άλλοτε με αριθμούς σελίδων ενός βιβλίου.

Αυτός είναι ο ορισμός από τη Wikipedia της λέξης εφόσον έχεις δεχτεί απροειδοποίητο διαγώνισμα στη Γλώσσα. Κατά τα λοιπά, το έθιμο είναι, στην καθομιλουμένη, μία συνήθεια που χάνεται στα βάθη των αιώνων και ουσιαστικά είναι μία ψυχαναγκαστική επανάληψη γιατί έτσι μας το είπαν και έτσι πρέπει να το κάνουμε.