Η Final Four φάση που δεν θα ξεχάσω ποτέ

Τα Final Four της Turkish Airlines Euroleague κατέχουν τη δική τους, ξεχωριστή θέση στο αθλητικό μας μεγάλωμα εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η άνοιξη είναι εδώ, είναι η μεγαλύτερη εγγύηση σασπένς και δράματος με ΟΛΟΥΣ τους πιθανούς τρόπους και είναι και μια τέλεια ευκαιρία για τους οπαδούς των ελληνικών ομάδων να βγουν στους δρόμους το βράδυ της Κυριακής.

Εν αναμονή ανάλογων στιγμών δόξας που σχεδόν εγγυάται η παρουσία του Ολυμπιακού σε αυτό το Final Four, οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ διάλεξαν τη φάση που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, είτε τους έκανε να γελάσουν από χαρά είτε να κλάψουν από στεναχώρια:

Το τελευταίο λεπτό στο Παρίσι, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Είναι ένα δεύτερο ημίχρονο που ο Παναθηναϊκός ελέγχει απόλυτα και είναι μια εποχή που είμαι 13 και το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι να κερδίζουν οι άλλες ελληνικές ομάδες. Αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός έπαιζαν την ίδια χρονιά με τη μικτή εξωγήινων, η οποία σε περίπτωση νίκης θα αφάνιζε το ανθρώπινο είδος (ένα ευρωπαϊκό Space Jam πάνω-κάτω), θα προτιμούσα χωρίς δεύτερη σκέψη να αφανιστεί το ανθρώπινο είδος. Πονούσα ήδη με την καζούρα των παναθηναϊκών κολλητών μου και μη στα πολυλογώ, δε χάρηκα με την τάπα του Βράνκοβιτς. Τότε. Γιατί σήμερα, 19 χρόνια και πολύ πιο καθαρό μυαλό μετά, ξέρω ότι το μπάσκετ, το άθλημα που αγαπώ όσο κανένα, δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την πρώτη του ελληνική Ευρωλίγκα (και συνεπώς, χωρίς τη δεύτερη τον επόμενο χρόνο). Και επειδή έχω δει το ματς τουλάχιστον πέντε φορές από τότε, θα ήταν κλοπή που έλεγε και ο τεράστιος Συρίγος, αν ο Παναθηναϊκός έχανε αυτήν την κούπα. Το τελευταίο λεπτό του τελικού με την Μπαρτσελόνα βάζει κάτω τα σενάρια των μεγαλύτερων μπλοκμπάστερ. Ένας εφιάλτης που πλησιάζει όπως ο πλανήτης που θα καταστρέψει τα πάντα στο Melancholia, που γίνεται σχεδόν βέβαιος όταν τέσσερις της Μπαρτσελόνα ξεχύνονται στον αιφνιδιασμό, και που στο νήμα, πέντε εκατοστά πριν τη σύγκρουση, το χέρι του από μηχανής Θεού Στόικο τον αποσοβεί και χαρίζει τον τίτλο σε αυτόν που τον άξιζε. Τι δράμα, θεοί του κινηματογράφου!

Δεν μπορεί να ξεχωρίσει μία ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όταν μιλάμε για φάιναλ-φορ μιλάμε για μπάσκετ. Άρα μιλάμε για την ίδια (μου) τη ζωη. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω οπότε μια και μονο στιγμή. Ειναι τόσες πολλές. Όπως το σουτ του Τζόρτζεβιτς, το πρώτο buzzer-beating σουτ που έμελλε να ξεκινήσει το τεράστιο κεφάλαιο που ονομάζεται Ζελικο Ομπράντοβιτς. Έκτοτε σουτ (όπως αυτό του Πρίντεζη) μπήκαν, ή άλλα δεν μπήκαν (όπως αυτό του Πάσπαλι ή του Σισκάουσκας). Συγκλονιστικοί αγώνες, στιγμές ανεξίτιλα χαραγμένες. Κάθε φάιναλ-φορ έχει και μια ξεχωριστή θέση. Ποια φάση να ξεχωρίσω… Ποια να ξεχωρίσω; Μήπως να ψάξω τόσο μακριά; Μήπως να σταθώ σε μια φάση που κάθε παίκτης κάνει χιλιάδες φορές; Ο Βίκτορ Κριάπα θα υποδεχόταν τη μπάλα από την επαναφορα θα του έκαναν φαουλ και η ΤΣΣΚΑ θα κέρδισε τη Μακάμπι. Όχι, η μπάλα ήθελε κάτι άλλο. Γλίστρυσε, κατέληξε στα χέρια των παικτών της Μακάμπι και από εκεί στα καλάθια μέσω του Ταϊρίς Ράις. Το αποτέλεσμα; Η ΤΣΣΚΑ αυτοκτόνησε και πάλι (αλλά απέκτησε Έλληνα προπονητή), η Μακάμπι έγινε πρωταθλήτρια, ο Μπλατ έγινε ο προπονητής του ΛεΜπρόνκαι ο Ράις υπέγραψε ένα ηγεμονικό συμβόλαιο στην Κίμκι. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γινει, αν η μπάλα δεν είχε ζωντανέψει στα χέρια του Κριάπα. Ας πω αυτή… Από το καλύτερο φάιναλ-φορ που είδαμε τα τελευταία χρόνια.

Ο Έντι το πιστόλι, για τον Μάνο Μίχαλο

Με συγχωρείτε, αλλά αυτή τη στιγμή με τραβάνε σε μίτινγκ, δεν μπορώ με τίποτα να συνεχίσω να γράφω αλλά δεν έχει καμία σημασία να γράψω, γιατί σημασία έχει να δείτε το βίντεο και να δείτε ξανά για να θυμηθείτε, πώς ο Έντι Τζόνσον βγαίνει από τα σκριν στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, εκτελεί και στέλνει τον Ολυμπιακό στον τελικό. Αυτά. Σουτ και μέσα.

“Ποιος θα ξεχάσει το πεταχτάρι;”, αναρωτιέται ο Γρηγόρης Μπάτης

Άμα δεν έχεις δει με τα μάτια σου τον τελικό της Κωνσταντινούπολης (2012), δεν ξέρεις τι θα πει μπάσκετ και τι χαρά (ή πίκρα) μπορεί να σου προσφέρει αυτό το άθλημα. Αν πάλι τον έχεις δει, ξέρεις τι σημαίνει αποφασιστικότητα, πείσμα, δύναμη, πίστη στο φαινομενικά ακατόρθωτο και πόσα μπορούν να πετύχουν οι παρέες. Και εδώ που τα λέμε/γράφουμε, είναι και ψιλοαδικία να εστιάσουμε μονάχα στο πεταχτάρι του Πρίντεζη, όταν προηγουμένως έχει γίνει απίστευτη ομαδική προσπάθεια, όμως αν δεν έμπαινε αυτό, δεν θα γράφαμε τώρα αυτές τις λέξεις. Μα τι να κάνεις, αφού όπως στις ταινίες έτσι και στο μπάσκετ, αυτό που μετράει και ενδιαφέρει είναι τι θα συμβεί στο τέλος; Κι αν ο σκηνοθέτης αυτού του έργου (aka Ντούντα), επέλεξε να μοιράσει αρμονικά τους ρόλους σε κάθε ηθοποιό-παίκτη καθ’ όλη τη διάρκεια του έργυο, η μοίρα έφερε τον Πρίντεζη να γίνεται πρωταγωνιστής στα τελευταία δευτερόλεπτα. Αυτά τα κλάσματα του δευτερολέπτου από τη στιγμή που η μπάλα πήγε στα χέρια του Γιώργου μέχρι να καταλήξει στο καλάθι της ΤΣΣΚΑ, πάγωσαν όλα τα προηγούμενα 40 λεπτά και σβήστηκαν ευθύς όλες οι ατυχίες στην ευρωπαϊκή ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού (βολές Πάσπαλιε, χαμένο σουτ Μπουρούση στο Βερολίνο κτλ). Και ξέρεις, η ζωή τίποτα δεν επιλέγει τυχαία. Πόσες φορές να σκέφτηκε σαν παιδί ο Πρίντεζης, πως με δικό του σουτ, χαρίζει στον αγαπημένο του Ολυμπιακού ένα Ευρωπαϊκό τίτλο; Και να που το κατάφερε και μπορεί να το ξανακαταφέρει. Ας ελπίσουμε και στην Μαδρίτη.

Ο επιτάφιος της Μ. Πέμπτης του 1993, για τον Θέμη Καίσαρη

Μεγάλη Πέμπτη του 1993, παρακολουθώ για πρώτη φορά Final Four από κοντά. Με την πίκρα απ’την ήττα του ΠΑΟΚ ακόμα νωπή και την πληγή απ’το τρίποντο του Ραγκάτσι ακόμα ανοιχτή. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ παίρνουν τις θέσεις τους στις κερκίδες του ΣΕΦ. Μια μεγάλη μάζα εξ αυτών δεν μπαίνει απ’τις θύρες, αλλά, όπως και στον ημιτελικό, μπαίνει απ’το επίπεδο του αγωνιστικού χώρου, πίσω απ’την μπασκέτα κι από εκεί ανεβαίνει προς τα πάντα, προς τις κερκίδες.

Μερικές δεκάδες οπαδών μένουν τελευταίοι μπροστά στην είσοδο. Παρατάσσονται, σαν στρατιωτικό άγημα, σαν να ετοιμάζονται να παρελάσουν.

Ξαφνικά η γνωστή τρομπέτα αρχίζει να παίζει. Όχι το “όταν θα πάω στον τρελογιατρό”, αλλά το “Ω, γλυκύ μου έαρ”. Όλοι μαζί, βαδίζουν αργά και μπαίνουν έτσι στο γήπεδο. Ένας ασπρόμαυρος επιτάφιος, μια ολιγόλεπτη θλιμμένη πομπή προς τις κερκίδες.

Ο ημιτελικός τελειώνει, σχεδόν όλοι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ αποχωρούν με το γνωστό “στα τέτοια μας τον γράφουμε αυτόν τον τελικό”.

Στο τέλος της μαζικής αποχώρησης, οι ίδιοι άνθρωποι σχηματίζουν τον ίδιο “επιτάφιο” και αποχωρούν τελευταίοι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μπήκαν στο κλειστό, υπό τον ίδιο ήχο της τρομπέτας.

Υποθέτω πως κανείς τους δεν φανταζόταν πως αυτή η παρθενική εμφάνιση του ΠΑΟΚ σε Final Four θα ήταν και η μοναδική μέχρι σήμερα.

Όλα όσα έχουμε δει στα Final Four μπορεί κάποτε να επαναληφθούν. Αυτό δεν γίνεται ξανά. Και έγινε στο πιο αδιάφορο παιχνίδι του κόσμου, το μικρό τελικό.

Το τρίποντο του Κουτλουάι στην Μπολόνια, για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Τελικός 2002: Κίντερ-Παναθηναϊκός 83-89 από savvato

 

Δεν ήταν buzzer beater, δεν ήταν κάτι τόσο εντυπωσιακό αλλά ήταν το επισφράγισμα, η επιβεβαίωση, η καβάτζα ότι τελικά θα πάρει ο Παναθηναικός ένα θεότρελο F4. Μεγάλη Παρασκευή ο Παναθηναικός είχε αποκλείσει την Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ (του ίδιου που πάει τώρα να πάρει το ΝΒΑ με τον Λεμπρόν) αλλά κανείς δεν το είχε δει. Όχι λόγω επιταφίου αλλά λόγω τηλεοπτικών. Τον τελικό ούτε εμείς οι Παναθηναικοί δεν ανυπομονούσαμε να δούμε. “Με την Κίντερ τώρα, μέσα στο σπίτι της….” και κούνημα κεφαλιού. Ο αδερφός μου δεν μίλαγε. Κάποια στιγμή μου λέει “Πάμε να βρούμε Magic να δούμε τον τελικό”. Να φανταστείς είχα ξεχάσει -με τόσο αρνί- ότι παίζαμε. Κι όμως, σε μια καφετέρια βρήκαμε Magic. Εκεί που δεν το πίστευε κανείς πέρα από τον Θανάση Γιαννακόπουλο στο ημίχρονο σκουντιόμασταν ύπουλα, λες και αν μας έβλεπε κανείς θα άλλαζε την πορεία του αγώνα. 1:09 πριν το τέλος. Το σκορ 80-82 από τις χαμένες βολές του Μπετσίροβιτς και την μπάλα κατεβάζει ο Ντέγιαν που σε αυτό το F4 βάραγε ΚΑΙ τρίποντα. Και τα έβαζε κιόλας. Κάνει διείσδυση και slpit out στον Κουτλουάι. Εκείνος προσποιείται, αμαρκάριστο σουτ. Χειρότερο απο βολές.80-85. Ανατριχίλα. Κοιταζόμαστε. Είναι η πρώτη φορά που το πιστέψαμε. Ο κ. Φιλέρης ουρλιάζει. Αγκαλιαζόμαστε. Ευτυχώς μετά είχαμε αρκετές βολές και τα 40” άργησαν να περάσουν και ηρεμήσαμε. Ξανααλαλιάσαμε όταν σήκωσε ο Φράγκι την κούπα στα μούτρα του Τζινόμπιλι (συγνώμη για την εμπάθεια αλλά μας είχε βγάλει τα συκώτια σε εκείνο το ματς). Ίσως να μην είναι κάτι τόσο σημαντικό αυτό το τρίποντο αλλά είναι εκείνο που μας έκανε να πιστέψουμε ότι θα γίνει αυτό που δεν πιστεύαμε ποτέ. Σε όλους τους άλλους τελικού, λίγο πολύ το ξέραμε.

Υ.Γ.: Δεν βρήκα την φάση με την φωνή του κ. Φιλέρη αλλά και με Παντελή Βλαχόπουλο απογείωση είναι.

Το σουτ του Ραγκάτσι στο Final-4 του 1993, για τον Γιώργο Μυλωνά

Είμαι από εκείνους τους περίεργους τύπους που μικρός υποστήριζα άλλη ομάδα στο μπάσκετ (ΠΑΟΚ) και άλλη στο ποδόσφαιρο (Παναθηναϊκός). Το συγκεκριμένο Final-4 της Αθήνας, το θυμάμαι ως την πρώτη μου μεγάλη αθλητική απογοήτευση. Η ομάδα του Μπάνε, του Κόρφα, του Φασούλα, του Μπάρλοου και του Λίβινγκστον ήταν έτοιμη να σηκώσει την μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα μετά τις απανωτές αποτυχίες του τότε μεγάλου Άρη, όμως, ο Ιακοπίνι και ο Ραγκάτσι της Μπενετόν είχαν άλλη άποψη. Ο Ιακοπίνι με 4/4 τρίποντα ροκάνισε τη διαφορά που είχε ο ΠΑΟΚ στα τελευταία λεπτά και το παιχνίδι πήγε στο 77-77 λίγα δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Δύο δευτερόλεπτα πριν τη λήξη ο καταραμένος Ραγκάτσι σούταρε από το ύψος του τριπόντου -πατούσε μάλιστα την γραμμή- και έγραψε το τελικό 77-79 που έμελλε να στείλει τους Ιταλούς στον τελικό με την Λιμόζ.

To χαμένο σουτ του Σίσκα στο Βερολίνο, για τον Χρήστο Δεμέτη

2009, Βερολίνο, 02 Arena, δίπλα στο τείχος. 14 χρόνια μετά το πρώτο βήμα του 1995, η πέμπτη κούπα του Παναθηναϊκού έμεινε στην ιστορία για ένα χαμένο σουτ ενός παίκτη που είχε συνδεθεί με την θρυλική ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Θυμάμαι το φοβερό πρώτο ημίχρονο και το 48-28. Θυμάμαι και την ανατροπή της ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα με τη βοήθεια των διαιτητών. Ο Σισκάουσκας σε εκείνο το ματς είχε φτάσει στους 13 πόντους και πήρε την ευθύνη του τελευταίου σουτ με το σκορ να είναι στο 73-71. Μέχρι εκεί, έπαιζε μόνος του στα τελευταία δευτερόλεπτα. Τι είχε γίνει;

Στα 26” ο Σισκάουσκας μειώνει στον πόντο, 70-69 με τρίποντο. Ο Κριάπα κάνει φάουλ, το 5ο του στον Διαμαντίδη κι ο κορυφαίος αμυντικός της Ευρωλίγκα για πέντε διαδοχικές σεζόν κάνει το 2/2 και 72-69. Φάουλ του Διαμαντίδη στον Σισκάουσκας, 72-71 δια χειρός Λιθουανού στα 8”. Όταν ο Λάνγκντον σταματά με φάουλ τον Γιασικεβίτσιους, ο τελευταίος αστοχεί στην πρώτη βολή κι ευστοχεί στη δεύτερη, 73-71, με εναπομείναντα χρόνο 5.08”. Στην επαναφορά ο Σμόντις, η μπάλα καταλήγει στα χέρια τους Σισκάουσκας κι ο Λιθουανός αστοχεί. Στο 5:12 του βίντεο, το παιχνίδι της μοίρας. Ένα από τα πολλά που μας έχουν χαρίσει τα F4.

To ‘πεταχτάρι που εξαφάνισε τον Κουβέλη, για τον Μάνο Χωριανόπουλο

Εκείνο το βράδυ, κάναμε Live στο NEWS 247. Ένα Live που συνεχιζόταν επί μέρες καθώς δεν είχε προκύψει κυβέρνηση και το πήγαινε-έλα στο Μαξίμου για διαβουλεύσεις ήταν καθημερινό.

Ο Ολυμπιακός ήταν πίσω με μεγάλη διαφορά και τα χαμόγελα των Παναθηναϊκών στο γραφείο έδιναν και έπαιρναν. Μόλις η διαφορά πήγε στους 19, ο Αλέξανδρος Βραχωρίτης μου έλεγε “θα το γυρίσουμε” και εγώ εκνευρισμένος έγραφα δηλώσεις Κουβέλη, οι οποίες μπορούν να κοιμήσουν στο λεπτό, άνθρωπο που έπεσε μέσα σε χύτρα καφέ όταν ήταν μικρός.

Και σιγά σιγά αρχίσαμε να τρώμε τη διαφορά. Τρίποντα, χαμένες βολές, Τεόντοσιτς orthodox brother και φτάνουμε στην τελευταία φάση. Η πάσα του Σπανούλη στον Πρίντεζη και μετά σβήνουν όλα. Μόνο ουρλιαχτά θυμάμαι και ότι πήγα να περάσω από μια τζαμαρία για να αγκαλιάσω κάποιους δακρυσμένους, κόκκινους από την πίεση, που σε ακατάληπτη γλώσσα έλεγαν ότι πήραμε το ευρωπαϊκό.

Έγραψα και στο Live του NEWS 247 τρεις φορές ότι ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης (τις δύο με κεφαλαία), αλλά τον Κουβέλη τον έχασα. Πότε μπήκε στο Μαξίμου, πότε βγήκε, δεν τον κατάλαβα καθόλου. Σαν αίλουρος μου ξέφυγε.