Αϋπνίες και συναίσθημα: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 17

Γενέθλια και Πάρτι για τον Βαγγέλη Πολυμερόπουλο

Χθες έγινα 42 χρονών. Δεν τα λες και συνηθισμένα γενέθλια. Χωρίς φίλους, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα. Παρόλα αυτά δεν μας πήρε από κάτω. Μετά από οικογενειακό συμβούλιο αποφασίστηκε ομόφωνα να μην αγοράσουμε τούρτα αλλά να την φτιάξουμε. Η αγάπη της οικογένειας για την σοκολάτα είναι δεδομένη, άρα η τούρτα θα ήταν η εξής: μπισκότο σοκολάτας, με κρέμα σοκολάτας και επικάλυψη πραλίνας σοκολάτας. Φουλ της σοκολάτας δηλαδή. Για τις βιταμίνες τοποθετήθηκαν σε στρατηγικές θέσεις κομμένες φράουλες. Για την δημιουργία αυτού του σοκολατένιου αριστουργήματος δαπανήθηκαν περίπου 3-4 ώρες άρα η μέρα γέμισε. Το βράδυ είπαμε να σβήσουμε τα κεριά με ένα πάρτυ για 4. 3 + 1 σκύλος, ο οποίος είχε και αυτός γενέθλια. Τραγουδήσαμε , σβήσαμε τα κεριά και φάγαμε. Το αποτέλεσμα ήταν απρόσμενα νόστιμο. Στη συνέχεια έγινε οικογενειακή προβολή του Master chef με τον σκύλο να έχει αράξει πάνω και στους 3 μας και να απολαμβάνει το δώρο του, 6 χέρια να τον χαϊδεύουν. Τελικά αυτά τα γενέθλια θα μας μείνουν αξέχαστα.

Με τη Μαρία Παπαγεωργίου ο Ευθύμιος Σαββάκης

Έχω πολλά κενά στο βιβλίο που λέγεται «Μαρία Παπαγεωργίου», αλλά τα καλύπτω σιγά σιγά, παρακολουθώντας τόσο αυτά που έχει βγάλει, όσο και συνεντεύξεις της. Πριν από ένα μήνα (και κάτι) είχε βρεθεί στο Diesi Concert σε μία απολαυστική ώρα που περιλάμβανε και τα δύο. Την άκουσα ξανά και ξανά, μέχρι ο αλγόριθμος του Youtube να συνεχίσει με το αντίστοιχο Concert του Πασχαλίδη. Στο τέλος της ημέρας θυμήθηκα πόσο βοηθητική σε όλο αυτό που περνάμε είναι η μουσική, αλλά και ΠΟΣΟ κομματάρα είναι το «Κιφ».

Αϋπνίες και συναίσθημα για τον Νίκο Σταματίνη

Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε μέρα κοιμάμαι και ένα 15΄ πιο αργά, παρότι το ξυπνητήρι το πρωί είναι ρυθμισμένο ακριβώς την ίδια ώρα. Ίσως σε 2-3 βδομάδες να κοιμάμαι για βράδυ στις 2 το μεσημέρι και ως εκ τούτου σε 8 βδομάδες να κοιμάμαι πάλι κανονικά γύρω στις 1.30. Αυτή τη χθεσινή αϋπνία μου τη συνόδευσα με το ‘Florida Project’ το οποίο είδα στo Cinobo. Η ταινία είναι εξαιρετική και όλα αυτά -δεν είναι ώρα και χώρος για ανάλυση- αλλά με διέλυσε ψυχολογικά. Με διέλυσε τόσο που, ενώ νύσταζα, πήγα και είδα ένα επεισόδιο Family Guy, να πάρω λίγο τη δόση του κυνισμού μου, να ισορροπήσω και να κοιμηθώ. Πολύ καλά. Δεν είναι η καραντίνα για πολλούς συναισθηματισμούς. Ό,τι και αν δω ή διαβάσω σήμερα είμαι έτοιμος να το πυροβολήσω με mix των καλύτερων τσακωμών της ελληνικής τηλεόρασης στο youtube. Δεν θα με νικήσεις τόσο εύκολα, καραντίνα.

Καραντίνα μέρα 2 για τον Χρήστο Δεμέτη

Ναι σωστά διαβάσατε. Έχοντας κλείσει ήδη δύο “γεμάτες” εβδομάδες τηλεργασίας από το σπίτι, πιάνω την καραντίνα σχεδόν από την αρχή. Τηλεργασία μαζί με τη σύντροφο, η οποία αισίως άρχισε κι εκείνη να δουλεύει από τη “βάση” μας από τη Δευτέρα. Κάπως έτσι, η πανδημία φαντάζομαι πως επαναπροσδιορίζει πολλά πράγματα και καταστάσεις για πολύ κόσμο. Τα περισσότερα ζευγάρια έχουν μάθει να “σπάνε” τη μέρα και να μοιράζονται κοινές ώρες τα απογεύματα. Αυτό το μοίρασμα πλέον διαπερνά όλη τη μέρα. Το κακό είναι πως οι τριβές ενδέχεται να πολλαπλασιαστούν.

Το καλό είναι πως κάθε μέρα μοιάζει με μια μικρή Κυριακή. Τρως πρωινό μαζί με τον άλλο, μεσημεριανό μαζί, μαγειρεύετε μαζί, κάνετε δουλειές του σπιτιού μαζί. Το ιδανικό επίσης είναι να μπορείς να δουλεύεις από διαφορετικούς χώρους, αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Και ακόμα ιδανικότερο, το να τηρεί ο καθένας ένα προσωπικό πρόγραμμα. Να βγαίνει για περπάτημα ή τρέξιμο μόνος ας πούμε, να πηγαίνει σούπερ μάρκετ ο ένας από τους δύο εναλλάξ, να διαβάζει το βιβλίο του στον ατομικό του χώρο (αν έχει τέτοιο) και να δίνουν “ραντεβού” το βράδυ για ένα ακόμα επεισόδιο Mad Men, Office, Peaky Blinders, οτιδήποτε παρακολουθούν μαζί.
Χθες εμείς βλέπαμε βίντεο για το πώς φτιάχνεις ψωμί στη γάστρα. Θα επανέλθω με τα αποτελέσματα σε άλλη ανάρτηση ημερολογίου καραντίνας.

Κατάφερε να κλείσει ραντεβού παράδοσης καναπέ η Νίκη Μπάκουλη

Είναι οι μικρές στιγμές που δίνουν νόημα στην καθημερινότητα μας. Έτσι δεν είναι; Κάτσε να σου πω πώς ξεκίνησε η μέρα μου, σήμερα. Σου είχα γράψει ότι το highlight του σαββατοκύριακου μου ήταν η παραγγελία ενός καναπέ. Εκείνη την ημέρα, είχα καλέσει την εταιρία μεταφοράς, να ρωτήσω για το πότε θα ήταν χρήσιμο να κλείσω ραντεβού με τη συναρμολόγηση (ναι, από αυτούς τους καναπέδες πήρα). Μου είπαν πως είναι άλλη υπηρεσία, μου έδωσαν το τηλέφωνο, το αποθήκευσα και το κάλεσα στα ‘καπάκια’, για να ακούσω ότι ‘πρώτα πρέπει να οριστεί το ραντεβού παράδοσης και μετά θα μας πάρετε’.

Αυτό έγινε σήμερα. Δηλαδή, σήμερα το πρωί με πήρε η μεταφορική, για να ορίσουμε την παράδοση, για σήμερα το μεσημέρι. Είπα ‘ευχαριστώ’ και ακολούθως κάλεσα τους ανθρώπους που συνθέτουν τα κομμάτια. Έμαθα πως δεν υπάρχει ραντεβού για αυθημερόν και ότι ‘έπρεπε να μας ενημερώσετε από την παραμονή’, όπως μου είπε η κυρία που με εξυπηρέτησε. Της είπα όσα διάβασες, ολοκληρώνοντας με τη φράση ‘βρες το λάθος’. Εκείνη επανέλαβε τα δικά της SOS, εγώ συνέχισα με τη δική μου κασέτα, περάσαμε έτσι, ένα ποιοτικό δίλεπτο, ώσπου κατάλαβα ότι δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο και παραδόθηκα στην ανωτερότητα της γυναίκας που ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής. Δηλαδή, τερμάτισα την κλήση -γιατί δεν είμαι και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος στον πλανήτη και το αίμα είχε ήδη συγκεντρωθεί στο κεφάλι.

ΕΠΡΕΠΕ όμως, να κλείσω το ραντεβού. Πήρα τις βαθιές εισπνοές μου, έβαλα μπροστά την ανάγκη και ολοκλήρωσα τη διαδικασία, με νέο τηλεφώνημα μια ώρα αργότερα. Πάμε λοιπόν, και στο ηθικό δίδαγμα της ημέρας: όταν μιλάμε με τμήματα εξυπηρέτησης πελατών ηχογραφούμε -και εμείς- τις κλήσεις, αφού πρώτα ενημερώσουμε και λάβουμε τη σχετική άδεια -γιατί μανούλα μας γέννησε και εμάς. Ως προς την εισαγωγή (για τις μικρές στιγμές), αν δεν μου ‘χε συμβεί αυτό, τι θα σου έγραφα; Ε; Επίσης, αν είχε συμβεί αυτό σε περίοδο μη καραντίνας, πιστεύεις ότι θα ‘έτρωγα’ για την όλη διαδικασία, περισσότερα από δυο λεπτά από τη ζωή μου; Ε;

Παρέα με τον μεγαλύτερο φαν της καραντίνας, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Μπαίνουμε κατά 99% σε έναν γεμάτο μήνα καραντίνας, που στην πορεία λογικά θα γίνει 40-45ήμερο, όποτε απαιτείται ένας μαραθώνιος μιας χορταστικής σειράς, τουλάχιστον κάτι που να μην είναι μέτρια αντιγραφή Φώσκολου με εσάνς περιπέτειας (σε ‘σένα κοιτάω Casa de Papel). Ξεκίνησα το Cheers, γιατί ο pop culture λόγος του Θοδωρή Δημητρόπουλου είναι συμβόλαιο, ελπίζοντας στο τέλος της καραντίνας, να μην μπερδεύω το μπαράκι του Ted Danson με ένα αληθινό, υπαρκτό μπαρ, όπως ο Jack Nicholson όταν μίλαγε στα έρημα σαλόνια του Overlook Hotel. Επίσης ολοκλήρωσα την 10η σεζόν του Curb Your Enthusiasm, που είναι ίσως η καλύτερη στα 15+ χρόνια που διαρκεί η σειρά. Στο video απόσπασμα που επισυνάπτω, ο Larry επιβλέπει τα σχέδια του καφέ που θέλει να ανοίξει, ονόματι ‘Latte Larry`s’: Πρόκειται για μια καφετέρια tailor made για μικροβιοφοβικούς, με αντισηπτικά σε κάθε τραπέζι, με ουρητήρια αντί για κανονικές τουαλέτες, με θερμαινόμενες κούπες για να ζεσταίνεις τον καφέ σου ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Κάπου εκεί εμφανίζεται κι ένα σκυλί που το λένε ‘Adolf’ και συμβαίνει αυτό ακριβώς που νομίζεις.Σε άλλα νέα, σε μια υπέροχη συζήτηση στα μπαλκόνια της γειτονιάς, άκουσα πως ‘αφού τα καφενεία κλείσανε, οι γέροι πάνε τουλάχιστον 2-3 φορές τη μέρα στα σούπερμαρκετ’ και με τρομάζει πάρα πολύ η πιθανότητα να συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο.

Με μπόλικο Οικονομίδη, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Είδα και διάβασα όλες τις συνεντεύξεις του Γιάννη Οικονομίδη με αφορμή την ‘Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς’, η οποία είναι ο νούμερο 1 στόχος όταν τελειώσει η καραντίνα στη μακρά λίστα που έχω ετοιμάσει, ενώ είδα ξανά το ‘Σπιρτόκουτο’ (κυκλοφορεί στο YouTube για όσους δεν γνωρίζουν). Εκεί κυκλοφορεί και ένα ‘διαμαντάκι’. Video από τα γυρίσματα.