Μπακαλιάρος σκορδαλιά και Γης Μαδιάμ: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 11

Έφαγε νόμιμα μπακαλιάρο σκορδαλιά η Νίκη Μπάκουλη

Mέρες ήθελα να το πω και όλο το ξεχνούσα: θέλω να δω τις πολυμνημονευμένες πιτζάμες του Αμπατζή. Τέλος μηνύματος. Στα δικά μου, η φίλη Λία (πείτε ‘χρόνια πολλά’) είχε μαγειρέψει μπακαλιάρο και σκορδαλιά. Δεν γινόταν να μη φάω. Το θέμα ήταν το πώς θα γίνει αυτό -γιατί η Λία ζει με τον σύντροφο της, Σταύρο και στο σπίτι θα ήταν η κολλητή της Λίας και ο αδελφός του Σταύρου. Το social distancing θα πήγαινε περίπατο. Ή θα πήγαινε ο μπακαλιάρος περίπατο. Άρχισε ο προβληματισμός. Βλέπεις, τρώω σπιτικό φαγητό κάπου στις 5 φορές το μήνα (τους καλούς μήνες). Άρα υπήρχε πρόβλημα. Ξεκάθαρα όχι μεγαλύτερο από τον κορονοϊό. Δεν θα αναλύσω το επιχειρησιακό πλάνο. Θα σου πω απλά, πως όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Πριν αρχίσεις να βρίζεις, σου θυμίζω πως έχω δύο σκύλους -που τους βγάζω βόλτα, από δυο φορές την ημέρα. Άρα ό,τι έγινε ήταν νόμιμο. Γυρίζοντας στο σπίτι, είπα ‘σήμερα είναι ημέρα για sudoku’. Μιάμιση ώρα μετά, έριχνα καντήλια στον εμπνευστή αυτού του παιχνιδιού -που καλά να τον έχει ο Θεός, καθώς η δημιουργία του λειτουργεί και ως ‘όπλο’ κατά της άνοιας, αλλά κάπου έπρεπε να πω και εγώ το ‘φταις’, πριν πω στον εαυτό μου ‘είσαι ηλίθια’.

Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, όταν νιώθει ζαλάδα, ‘βάζει’ τελεία σε αυτό που κάνει. Δεν είμαι φυσιολογικός άνθρωπος. Οπότε συνέχισα την προσπάθεια (μολονότι έβλεπε ‘διπλούς’ τους αριθμούς), μέχρι να λύσω ένα. Κάτι που δεν με κάνει διάνοια -ξεκάθαρα-, αλλά ήταν αρκετό για να μου ‘καλύψει’ την αίσθηση ότι κάτι έκανα και σήμερα. Δηλαδή, χθες. Γιατί σήμερα είναι μια νέα ημέρα και εγώ πρέπει να βρω νέα πρόκληση (βλ. τρόπο να περάσω δημιουργικά την ώρα μου). Italki σου έρχομαι.

Πέταξε τον μπακαλιάρο στις γάτες της γειτονιάς ο Σταύρος Καραΐνδρος

Ο μπακαλιάρος δεν ήταν καλός, χάρηκαν οι γάτες της γειτονιάς που πετούσα κομμάτια από το μπαλκόνι. Σαν τον Ανδρέα. Σκορδαλιά φάγαμε, μπόλικη, τόση λες και ήμασταν σίγουροι ότι θα ‘σκοτώσει’ τον κορονοϊό. Και όσους ήταν δίπλα μας. Όταν τελειώνω τη δουλειά και φοράω τις πυτζάμες (ναι, κάθε πρωί ντύνομαι σχεδόν κανονικά για να εργαστώ) είναι να παρακολουθώ το κανάλι ‘Life with Labrador Lucy’. Το πιθανότερο είναι ότι μετά τον κορονοϊό θα πάρω σκύλο. ΘΕΛΩ ΤΗ ΛΟΥΣΙ! Η ‘Βέρα στο δεξί’ ανήκει στο παρελθόν, βαρέθηκα. Μία και σήμερα για το ‘Ozark’. Μέχρι τότε η Λούσι είναι ότι καλύτερο έχω γνωρίσει αυτές τις μέρες της καραντίνας.

Μοναδικές στιγμές γαστρονομίας για τον εορτάζοντα Βαγγέλη Πολυμερόπουλο

Η χθεσινή μέρα ήταν ιδιαίτερη για μένα. Πέρασα την γιορτή μου μαζί με τα 2 πιο αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά μακριά από όλους τους υπόλοιπους αγαπημένους μου ανθρώπους. Επειδή όμως υπάρχει θετική σκέψη και αισιοδοξία είπαμε να χαμογελάσουμε και να περάσουμε μια ημέρα γαστρονομικών πειραμάτων.

Γαστρονομικό πείραμα 1. Μπακαλιάρος τηγανητός. Στο σπίτι μας τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε τηγανίσει 5 φορές. Οπότε ο τηγανητός μπακαλιάρος ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για εμάς. το κουρκούτι μας δυσκόλεψε λίγο. Πολύ ανακάτεμα ρε συ. Το υποτίμησα και δεν έβαλα μίξερ προτιμώντας την χειρωνακτική επιλογή. Ο αριστερός ώμος την ψιλοάκουσε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν άψογο. Το κουρκούτι πέτυχε. Από εκεί και πέρα το τηγάνισμα έχει πολλές παράπλευρες απώλειες . Χάλια κουζίνα μέσα στη λαδίλα και πολλά άπλυτα. Για πρώτη προσπάθεια ήταν ικανοποιητικό το συνολικό αποτέλεσμα , 7 στα 10.

Σαν εορτάζοντας είπα να μου κάνω ένα δώρο, δεν γυμνάστηκα, μετά από 7 ημέρες τρεξίματος και ασκήσεων ήταν η πρώτη ημέρα που έλιωσα στο καναπέ και στη κουζίνα.

Το βράδυ είχε μια δεύτερη απόπειρα μαγειρέματος με κάτι απλό, πίτσα. Ζύμη , τυρί, ζαμπόν, μανιτάρια και αυγό. Ωραία απλή κλασική συνταγή η οποία τιμήθηκε δεόντως από όλη την οικογένεια. Του χρόνου ελπίζω να μην χρειαστούμε να μαγειρέψουμε και να περάσουμε τις γιορτές όπως πάντα, τα αγαπημένα μας πρόσωπα να μαγειρεύουν για εμάς.

Πάλεψε με την μαυρίλα (και νίκησε) ο Γιάννης Δημητρέλλος

Από τότε που ξεκίνησε αυτή η περίοδος του αυτό-περιορισμού έχω μετρήσει 2-3 στιγμές που συνέλαβα τον εαυτό μου καθηλωμένο μπροστά από 15-20 διαφορετικά ανοιχτά tabs στο laptop, όλα με νέα για την πανδημία, όλα με ανακοινώσεις θυμάτων, νεκρών, προβλέψεις για κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, ακόμα και του ίδιου του δυτικού πολιτισμού. Χθες συνειδητοποίησα πόσο εύκολα από την ανάγνωση σε ένα λινκ μπορούσα να φτάσω πια τα 40-45 λινκ από ελληνικά και ξένα σαιτ.

Επίσης συνειδητοποίησα ότι το Facebook τις μέρες του περιορισμού είναι από αστείο ως τραγικό/τρομακτικό, είναι ο καθρέφτης εκείνων που συνειδητοποιούν ότι η κοινωνική τους υπόσταση καθορίζεται από την περσόνα τους στα social media, είναι ένας οχετός από γνώμες με τσαμπουκά και χωρίς κανένα νόημα, με fake news και θεωρίες συνομωσίας, είναι ένας ψηφιακός ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ που δεν αντέχεται. Είδα το ‘Derry Girls’ που είναι συγκλονιστικά αστείο, καθάρισα το σπίτι ακούγοντας High-5 και όλη την early `00s ελληνική ποπ που μπορούσα να βρώ στο YouTube, αποκοιμήθηκα υπέροχα διαβάζοντας Αστεριξ. Προηγουμένως, είχα μιλήσει με τον Βασίλη από την Θεσσαλονίκη, που συνερχόταν από 15μερη πάλη με τον ιό, η κουβέντα μας έκλεισε με ένα ‘πρόσεχε ρε’, που είχε τεράστια αξία. ΄Ήταν μια κερδισμένη μέρα. Προχωράμε.

Παρέα με τον Weeknd ο Χρήστος Δεμέτης

Περίεργη μέρα η χθεσινή. 25η Μαρτίου χωρίς παρελάσεις με ΝΔ. Οξύμωρο, ιλαροτραγικό εν προκειμένω. Η σκορδαλιά τιμήθηκε παρόλα αυτά, μαζί με τους μπακαλιάρους. Όπως και το αστειάκι, “εσύ μπακαλιάρο με χαρδαλιά έφαγες;”. Εμείς το γιορτάσαμε με ουίσκι Ιρλανδικό, κρασί πελοποννησιακό και με συζητήσεις με πλείστους φίλους και συγγενείς. Και με τα δέοντα χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Αυτές οι μέρες είναι ιδανικές για να μιλήσεις με κόσμο που σου λείπει. Ή δε σου λείπει, αλλά θες να κρατήσεις επαφή.

 

Κατά τα λοιπά ανακάλυψα τον καινούργιο δίσκο του The Weeknd. Ανέβηκε ολάκερος στο spotify και κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ο,τι πιο ώριμο και ολοκληρωμένο έχει κυκλοφορήσει στη μέχρι τώρα καριέρα του. Αφού άκουσα το Blinding Lights καμιά 15αρια φορές στο repeat (και μαζί μου το άκουσε όλη η πολυκατοικία), συνηδειτοποίησα πως υπάρχει και βίντεο στο YouTube. Πρωταγωνιστεί η διασταύρωση του Michael Jackson με τον Joker του Joaquin Phoenix και το ηχητικό αποτέλεσμα θα έκανε τον Marc Almond να χορεύει στην καρέκλα του. Το δισκάκι κατέβηκε και συνοδεύει ήδη τις μετακινήσεις μου τύπου 2 και 6. Χθες επίσης κυκλοφόρησε και το Quick Escape των Peal Jam. Έτσι γιατί ο Έντι βάλθηκε να μας τρολάρει.

Τη βγάζει με MasterChef o Χρήστος Χατζηιωάννου

Τις πρώτες ημέρες των μέτρων και με διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές να ακυρώνουν τη μία μετά την άλλη τις παραγωγές τους, το μόνο που ήθελα από τον Θεό της τηλεόρασης ήταν να έχει προχωρήσει αρκετά το Master Chef ώστε να μην σταματήσει η προβολή του. Τα κακά μαντάτα έφεραν περικοπές στα επεισόδια. ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΔΙΑΟΛΕ. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει υπερπληθώρα προγραμμάτων, streaming ευκαιριών αλλά και χαλαρών βραδιών στο σπίτι με πιοτί και διάβασμα. Αλλά φέτος έχω κεντράρει στο Master Chef. Έχει παίξει καθοριστικό ρόλο η απολαυστική περσόνα του Θείου Λεωνίδα, το ελαφρύ “σπάσιμο” στην κατά τα άλλα ατσάλινη παρουσία Κοντιζά (ενδεικτική η σφήνα “Ρουβά” στο χθεσινό επεισόδιο) και φυσικά οι παίκτες που δεν σταματούν να προκαλούν αλυσιδωτές εκρήξεις στο νευρικό μου σύστημα. Τα προσωπικά μου boiling points είναι το γέλιο της Μαρίας, το ύφος της Κατερίνας, οι εκρήξεις του Σταυρή, ο ιδρώτας του Σταύρου και τα τραγούδια του Ιωάννη. Στηρίζω τον Ιζνογκούντ Τζον, τον τιτάνα Διονύση, τον μπουνταλά Ηρακλή, τον Σταυρή γιατί τέτοιοι διεστραμμένοι πάνε ψηλά στο επάγγελμα και σε δεύτερη μοίρα έχω Ηλία και Γιώργο γιατί είναι καλοί αλλά μέχρι εκεί.

Παρέα με τις «Γης Μαδιάμ» ο Ευθύμιος Σαββάκης

Τις γνώρισα μέσα από τα μαγικά κόλπα του αλγόριθμου του Youtube που ενώ ακούς ένα έντεχνο μπορεί να σου πετάξει ως προτεινόμενο έναν παραδοσιακό χορό της Κένυας. Αυτή τη φορά, ωστόσο, μάλλον μυρίστηκε όντως αυτό που χρειαζόμουν την κατάλληλη στιγμή. Το (υπερ)ταλαντούχο συγκρότημα από τις Σέρρες μου κράτησε παρέα όλη την ημέρα, βλέποντας σχεδόν κάθε διαθέσιμο βίντεο. «Το Μαργούδι», μάλιστα, πρέπει να το άκουσα από τη φωνή(-αρα) της Τζίνα καμία 40αρια φορές. Τουλάχιστον.

Eίδε το ‘Tale of The Princess Kaguya’ η Ναστάζια Καπέλλα

Από τότε που το Netflix έκανε διαθέσιμες τις ταινίες του στούντιο Ghibli, δεν περνάει εβδομάδα που να μην δω και από μία. Σειρά χτες είχε η πριγκίπισσα Kaguya, μία από τις πιο ωραίες ταινίες του στούντιο, που έχω δει ως τώρα. Κατά τ’ άλλα ο φούρνος της γειτονιάς, πούλαγε και μαγειρεμένο μπακαλιάρο σκορδαλιά (!) εχτές. Δεν το προτίμησα όμως, πήρα απλά ψωμί για να συνοδεύσω τα γεμιστά, που είχα φτιάξει. Ήταν η πρώτη μου μετακίνηση μετά την απαγόρευση.

Βόλτες στην πυλωτή για τον Πάνο Κοκκίνη

Την θυμάσαι την σκηνή στο Εξπρές του Μεσονυκτίου όπου ο πρωταγωνιστής, μέσα στο φρενοκομείο/ φυλακή κάνει γύρους γύρους γύρω από ένα στήλο; Αυτή ήταν η 25η Μαρτίου για μένα. Για να μην με πιάσει και η βροχή (που δεν θυμάμαι αν τελικά ήρθε ή όχι), έκανα γύρω γύρω την πυλωτή, ακούγοντας Ράδιο Αρβύλα και προσπαθώντας να πιάσω τα 6.000 βήματα στόχο που είπα να βάλω. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τον Μάιο πρέπει να πάω ξανά καρδιολόγο. Και με τα κιλά που έχω πάρει είμαι σίγουρος ότι θα καταλήξω στο νοσοκομείο γιατί κάτι εντελώς διαφορετικό από το συγκεκριμένο ιο. Αυτό που λένε, ο γραφικός αρρωσταίνει τελευταίος.

Μετακίνηση 6, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Δευτέρα και Τρίτη ομολογώ ότι σάπισα, ψάρωσα και κάπως με τα νέα μέτρα και βγήκα μόνο για να πετάξω τα σκουπίδια Χθες το μεσημέρι όμως, στείλαμε τα SMS μας (στα οποία η απάντηση ήρθε σε μερικά δέκατα του δευτερολέπτου) και πήγαμε για περπάτημα στην γειτονιά. Όλα εντυπωσιακά άδεια και νεκρά, σαν μια Κυριακή του Πάσχα στην πόλη, ενώ στα 40 λεπτά της βόλτας πετύχαμε και μηχανές της αστυνομίας να περιπολούν. Δεν μας σταμάτησαν, αν και ήμασταν τυπικότατοι. Στα του σπιτιού, ακόμα παλεύω να συγκεντρωθώ στο διάβασμα και το έχω ρίξει στους παλιούς αγώνες μπάσκετ. Χθες είδα τον πέμπτο τελικό μπάσκετ Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός του 2001 (!). Άντεξα μέχρι το ημίχρονο, γιατί λίγο η διαιτησία (ο κακομοίρης ο Ζούρος πρέπει να ανέβασε πίεση 200 εκείνο το βράδυ) λίγο ο Αλβέρτης που έβαζε τρίποντα χωρίς να φοράει τζιν, με εκνεύρισαν και το έκλεισα. Προτιμώ να τον βλέπω στον πάγκο σήμερα να μην κάνει απολύτως τίποτα.

Σολωμός και Tiger King για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Η μαγειρική μου δεν έχει φτάσει ακόμα στο κουρκούτι και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να φάω μπακαλιάρο. Δεν το ρίσκαρα λοιπόν και πήγα με το πολυδοκιμασμένο, πολυβραβευμένο (από φίλους, οικογένεια και συναδέλφους) ριζότο μου με καπνιστό σολωμό, γαρίδες και μύδια. Συνοδευτικό ήταν το ‘Tiger King’, το φρέσκο true crime του Netflix που δεν υπάρχουν ακριβείς λέξεις για να περιγράψει κανείς.

Ένας αυτοαποκαλούμενος ‘γκέι πολυγαμικός φανατικός οπλοκάτοχος με μουλέτι’ ανοίγει έναν ζωολογικό κήπο με άγρια αιλουροειδή. Ένας άλλος ιδιοκτήτης αντίστοιχου ζωολογικού κήπου ντύνει τις γυναίκες υπαλλήλους του με animal print και τις αναγκάζει να τον φωνάζουν Κύριό τους. Μία γυναίκα με καταφύγιο άγριας φύσης μπορεί και να τάισε τον εξαφανισμένο άντρα της στα αγαπημένα της ζώα. Βλέπεις ‘Tiger King’ στο Netflix και είσαι μόνο στο 3ο επεισόδιο.

Το ‘Tiger King’ τυπικά αφορά τη διαβόητη υπόθεση του Joe Exotic, του πρώτου από τους αδιανόητους χαρακτήρες που αναφέραμε που καταδικάστηκε μόλις πέρσι για το σχέδιό του να δολοφονήσει την ακτιβίστρια και ιδρύτρια του Big Cat Rescue Wildlife Sanctuary, Carole Baskin. Το τσεκάραμε γιατί έρχεται από τον παραγωγό του αδιανόητου ‘FYRE: The Greatest Party That Never Happened’, του ντοκιμαντέρ που μας έδωσε την καλύτερη στιγμή του Netflix την περασμένη χρονιά, αλλά πήραμε πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να είχε υπολογίσει και η πιο νοσηρή πλευρά της φαντασίας μας. Εφτά ώρες ανόθευτου WTF.

Λιώνοντας στο Rectify, ο Κώστας Μανιάτης

Η Ιωσηφίνα και ο Θοδωρής έχουν δημοσιεύσει εδώ και δυο μήνες σχεδόν τη λίστα με τις καλύτερες σειρές του 21ου αιώνα, και πλέον φαντάζει ως ο τέλειος μίνι οδηγός καραντίνας (άραγε να ήξεραν κάτι τότε, να το είχαν αισθανθεί; Τι κρύβουν;). Στην πρώτη θέση έχουν βάλει το Wire, ΟΚ, λογικό και μπράβο τους και φοβερή σειρά, αλλά “αυτό στη δεύτερη θέση ποιο είναι;”, σκέφτηκα όταν την πρωτοδιάβασα. “Ποια σειρά τολμάει να κλέβει το ασημένιο από το Deadwood και τι θα μου βγάλει το Google Translate αν πατήσω ‘rectify'”;

Αυτή τη σειρά, λοιπόν, την ξεκίνησα το σαββατοκύριακο που πέρασε και κοίτα σύμπτωση: ένα μεγάλο μέρος της είναι γεμάτο με φυλακόβιες αναδρομές του κεντρικού ήρωα, γιατί ναι, έζησε 19 χρόνια στην απομόνωση, κάποιας αμερικανικής φυλακής. Τη βλέπεις τη σύνδεση εδώ, έτσι; Καραντίνα, φυλακή, ξέρεις. Τεσπά, δεν θα σου πω γιατί είναι τόσο σπουδαία σειρά, τα παιδιά το εξηγούν αυτό και με το παραπάνω, θα σου πω μόνο ότι χρειάζεται χρόνο. Χρόνο όχι γιατί είναι πολλά επεισόδια, ίσα ίσα, αλλά γιατί βουτάει βαθιά στους χαρακτήρες, χωρίς να τρέχει την αφήγηση της ιστορίας όπως οι υπόλοιπες σειρές. Είναι σαν να απευθύνεται περισσότερο σε αναγνώστες λογοτεχνίας παρά σε σειροκαμμένους. Θέλει χρόνο και τώρα έχουμε χρόνο. Κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή.