Δώστε στον Marcus Smart την αναγνώριση που του αξίζει

Εκείνον τον αυθεντικά σκληρό τύπο ο οποίος, χωρίς να παίζει βρώμικα, καθιστά φανερό σε κάθε αντίπαλο ότι θα πρέπει να ματώσει τη φανέλα αν θέλει να φύγει νικητής από το γήπεδο. Τον αλτρουιστή που κάνει κάθε φορά μακροβούτι για την μπάλα χωρίς να σκέφτεται τα εκατομμύρια δολάρια που θα χάσει αν τραυματιστεί.

Έναν one of a kind τύπο -με το παρατσούκλι The Cobra για το πώς χυμάει να πιάσει τις χαμένες μπάλες- που, όπως επεσήμανε σε σχετικό άρθρο του το ESPN, «αγαπά την πόλη της Βοστόνης. Και που η Βοστόνη του ανταποδίδει αυτή την αγάπη».

«Λατρεύω αυτή την πόλη. Παρότι πέρασα ένα διάστημα στο Ντάλας, εδώ μεγάλωσα, εδώ μένω. Αυτή την πόλη θεωρώ σπίτι του. Και σημαίνει πολλά για μένα ότι η Βοστόνη με έχει αγκαλιάσει ως παίκτη, αλλά και ως άτομο».

Παίρνοντας τη θέση του Gary Payton

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν «γνώμη» μου, αλλά δεδομένα. Γνωστά σε όλους εδώ και χρόνια που απλώς, στους φετινούς τελικούς, ήρθαν εμφατικά στο προσκήνιο με αφορμή και την πρόσφατη βράβευση του Smart ως NBA Defensive Player of the Year.

O πρώτος γκαρντ που το κερδίζει από την εποχή του Gary Payton (o -τραυματίας αυτή την εποχή- γιος του οποίου, θυμίζω, παίζει στους Warriors).

Ούτε το συγκεκριμένο κείμενο γράφεται στην ευφορία που επικρατούσε μετά τον νικηφόρο 2ο αγώνα των Eastern Conference Finals, όταν ο Smart κατέγραψε ρεκόρ καριέρας στα playoffs -απέναντι στους Miami Heat- με 24 πόντους, 9 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα και 12 ασίστ.

Όχι, συνειδητά καθόμαστε και μιλάμε για αυτόν λίγο πριν από τον κρίσιμο 5ο αγώνα, αφού μάλιστα έχασε τον νικηφόρο τέταρτο τελικό λόγω τραυματισμού. Μιλάμε για την αξία του, εκείνη που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στα στατιστικά, ενώ οι Celtics δίνουν τη μάχης τους να προκριθούν, με το σκορ στο 2-2 και το πλεονέκτημα έδρας στους Heat.

Γιατί αυτό που δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στο μπάσκετ για να καταλάβεις, είναι ότι ο Marcus «μπουκάρει» σε κάθε αγώνα γνωρίζοντας ότι μπορεί να είναι ο τελευταίος του. Αυτό που του έχει γίνει βίωμα από τότε που, στα 9 του, είδε τον μεγαλύτερό του αδελφό και σταρ της ομάδας μπάσκετ του Lancaster High School έξω από το Ντάλας, να χάνει τη μάχη με τη λευχαιμία.

Παίζοντας και για τον αδερφό του

Κρατώντας ως ανάμνηση τη νύχτα που, αφού υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία και με πρησμένο -λόγω του όγκου- μάτι, βγήκε από το νοσοκομείο, πήγε στο γυμναστήριο του γυμνασίου του, φόρεσε τη στολή του, μπήκε στον αγώνα και σκόραρε 30 πόντους.

«Βλέποντάς τον να υποφέρει μέρα με τη μέρα, χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά πότε θα ήταν η τελευταία του μέρα μαζί μας, απλά με βοήθησε να δω τα πράγματα καθαρά, ότι δηλαδή αυτό που ζω, το όνειρο του NBA, μπορεί να τελειώσει το επόμενο δευτερόλεπτο. Για αυτό και, κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο, δίνω ότι έχω. Γιατί ξέρω ότι ο αδελφός μου δεν είχε ποτέ αυτή την ευκαιρία».

H ίδια ασθένεια η οποία, πριν από μερικά χρόνια, οδήγησε στον θάνατο της δυναμικής μητέρας του, Camellia. Εκείνης που ετοίμαζε πάντα φαγοπότι -και τους το έφερνε στο ξενοδοχείο- για την ομάδα κάθε φορά που βρισκόταν στο Ντάλας και την οποία, σύσσωμοι οι συμπαίκτες του, συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία.

Προσοχή. Ο Marcus -Νο6 draft pick το 2014- είναι πράσινος (βλέπε Celtics) πέρα για πέρα. Όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Το απέδειξε την εποχή που έληξε το συμβόλαιο του όταν βγήκε και το διατυμπάνισε ότι δεν τον νοιάζουν τα λεφτά και ότι το μόνο που θέλει είναι να συνεχίσει να παίζει για τους Celtics.

To αποδεικνύει κάθε φορά που βγαίνει και παραδέχεται πρώτος το λάθος του ή, όχι με ήρεμο (αλλά πάντα ευθύ) τρόπο εξηγεί στους συμπαίκτες του τι έκαναν στραβά.

Επίσης, παρά το στιβαρό προφίλ του, το παλικάρι κρύβει μια απίστευτα ευαίσθητη πλευρά που βγαίνει μπροστά κάθε φορά που τρέχει να συνεισφέρει στην κοινότητά του μέσω του ιδρύματος που έχει φτιάξει προς τιμήν του αδελφού του, ονόματι Young Game Changer Foundation.

Έναν πολύ δραστήριο φιλανθρωπικό οργανισμό με στόχο να φωτίσει τις ζωές των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο αλλά και να βοηθήσει τους αθλητές των γκέτο να γίνουν game changers εντός αλλά και εκτός γηπέδων.

Επιπλέον, ο Smart, γνωρίζοντας ότι στο σημερινό NBA πρέπει να είναι αρκετά καλός και στις δυο πλευρές του γηπέδου, συνεχίζει χρόνο με το χρόνο να βελτιώνει το offensive rating του. Εννοείται πως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ Jaylen Brown ή Jayson Tatum. Απλώς πλέον, σε αυτούς τους τελικούς, αποδεικνύει σε κάθε αγώνα που παίζει ότι κανείς τους δεν έχει ελπίδα να κατακτήσει το δαχτυλίδι αν δεν είναι και εκείνος παρών στο παρκέ.