Εφιάλτες και Casa de Papel: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 30

Δεν βλέπει πια Netflix η Νίκη Μπάκουλη

Τελευταία δεν βλέπω Netflix. Όχι, δεν ‘χάλασα’. Το έριξα στο YouTube. Ξέρεις τι ωραία περνάει η ώρα όταν αναζητάς κάτι και μετά παίρνει το μηχάνημα πρωτοβουλία, για όσα θα δεις για τις επόμενες ώρες; Με αυτήν τη μέθοδο, έχω παρακολουθήσει ουκ ολίγα projects της αλλοδαπής. Και έχω να ‘δει’ τον εαυτό μου, σε κάποια από αυτά. Δεν ξέρω αν ξέρεις, αλλά το να εστιάζεις στις επιθυμίες σου είναι ένας από τους τρόπους που υπάρχουν, ώστε να επιβιώνεις υπό τις όποιες συνθήκες. Σε άλλα νέα, αποφάσισα να ερευνήσω το γιατί πεινάω ανελέητα, παράλληλα με το ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Είχα καταθέσει το ανεξήγητο του ότι ενώ ήμουν βέβαιη πως έτρεχα μισή ώρα (μαζί με τη Μυσιρλού -η χαρά του 6 στο 13033), είχαν περάσει μόλις δέκα λεπτά. Το επόμενο βήμα ήταν να βρω τρόπο να ‘χω μαζί μου το κινητό -για να βλέπω τι γίνεται. Το δεύτερο βήμα, που αποφασίστηκε χθες, είναι να καταργήσω την εφαρμογή του iPhone (ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ) και να ‘κατεβάσω’ ένα app που να μετρά χιλιόμετρα και χρόνο. Ναι, έγινα αυτά που κορόιδευα. Εν πάση περιπτώσει, 10.879 βήματα από το πρωί έως το βράδυ, συν αυτών που έκανα στο μισάωρο της γυμναστικής εντός της οικίας μου (αυτά πώς τα μετράμε, αδέλφια;), ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΝΑΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ; Κάτι πρέπει να κόψω. Μάλλον τα βήματα. Σίγουρα όχι το φαγητό.

Στα αχαρτογράφητα μαγειρικά νερά του Anthony Bourdain, o Γιάννης Δημητρέλλος

Από την πρώτη μέρα της καραντίνας, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν τα ντελιβεράδικα της γειτονιάς μου. Κάποιος έπρεπε να νοιαστεί γι’αυτούς, ψυχούλες είναι κι αυτοί, στόματα έχουν να θρέψουν. Όταν όμως το αγαπημένο μου σουβλατζίδικο έφερε στην πόρτα μου δυο σουβλακια χωρίς την trademark σάλτα ντομάτας+γιαούρτι τους, το κρέας είχε γεύση που παρέπεμπε σε κάλτσα αιχμάλωτη κάτω από στρώμα φαντάρου. Τότε αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου: Αλλαντικά, τυριά, συνταγές, δικές μου παραλλαγές σε συνταγές. Το ‘τι θα φάμε σήμερα’ έπρεπε να γίνει μια ιστοριά με σασπένς και πείραμα. Η απόπειρα μου να φτιάξω cacio e pepe με τον τρόπο που το μαγείρευε ο Anthony Bourdain απλά ναυάγησε. Το πρώτο μου σπιτικό σουβλάκι με φιλέτο κοτόπουλο και γλυκόξινη σος, τρωγόταν ευχάριστα, κάτι που ισοδυναμεί με θρίαμβο. Το challenge παρασκευής πίτσας έρχεται με βήμα ταχύ. Είναι ξεκάθαρο πια, πως το #μένουμε_χοντροί θα διαδεχθεί το #μένουμε_σπίτι.

Εφιάλτης μέσα σε όνειρο για τον Χρήστο Δεμέτη

Βαδίζοντας στα δαιδαλώδη χνάρια του κυρίου Δημητρέλλου, η χθεσινή καραντίνα μου χάρισε ένα όνειρο μέσα σ’ όνειρο που έλεγε και ο Πόε. Ή μάλλον εφιάλτη μέσα σε όνειρο. Ήμουν λοιπόν λέει, σε συναυλία του Bono, όπου ο Bono έπαιζε μόνος πάνω στη σκηνή με ένα μπάντζο και το διοργάνωνε όλο αυτό λέει για τα θύματα της πανδημίας. Προφανώς, για τον Bono μιλάμε. Τέλος πάντων, ένας Θεός ξέρει γιατί είδα στον ύπνο μου τον Bono αλλά εδώ αρχίζει το καλό. Τελειώνει λέει το live κι εκεί που πάω να φύγω με πλησιάζει τύπος και μου λέει “μπορείς να πας πάνω στη σκηνή να μου φέρεις ένα αυτόγραφο”; Και μου δίνει ένα λευκό καπέλο. “Πες του να υπογράψει πάνω”, μου λέει. Και του λέω, “ναι οκ πάω”, γιατί για όνειρο μιλάμε. Και ανεβαίνω πάνω στη σκηνή και πάω στον Bono και του λέω το και το για αυτόν εκεί κάτω είναι. Και υπογράφει ο Bono και βγάζει ένα σοκολατάκι από την τσέπη του και μου το δίνει. Και μου λέει “αυτό είναι για σένα”. “Να σαι καλά” λέω, πάω να φύγω και εκείνος λέει “φάτο τώρα”. Τον κοιτάζω με λοξό βλέμμα αλλά το κοινό από κάτω φωνάζει “φάτοοοο φάτοοοο” και εγώ γελάω αμήχανα και από ντροπή το τρώω. Και με πλησιάζει ο Bono και μου ψιθυρίζει στο αυτί. “Δεν είμαι ο Bono είμαι σωσίας του και αυτό που σου έδωσα είναι ιατρικό πείραμα”. Και λέω, καλά πάλι μαλακίες λέει το ψώνιο. Και φεύγω και πάω σπίτι και πέφτω και κοιμάμαι και την επόμενη μέρα ξυπνάω και αισθάνομαι περίεργα και πάω στον καθρέφτη και με τρόμο αντικρίζω πως έχω μεταμορφωθεί σε Πάγκαλος. Ναι, είμαι ο Πάγκαλος. Και ξυπνάω από τον εφιάλτη ιδρωμένος. Αυτά.

Messengerκλήσεις και… χαμένοι συγγενείς για τον Ευθύμιο Σαββάκη

Αποφάσισα να αφιερώσω ολόκληρη την ημέρα σε bonding. Έτσι, έκανα κλήσεις στο messenger με φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, αλλά και κάτι θείες που είχα να μιλήσω από την πρωτοχρονιά του 2001 (τελικά έχω περισσότερα ξαδέρφια από ότι υπολόγιζα). Μετά το πρώτο πεντάλεπτο που μοιραστήκαμε με τον καθένα τα νέα της καθημερινότητάς μας (δηλαδή πόσο σνομπ έχει γίνει ο καναπές και ότι η καρέκλα κερατώνει το σαλόνι με το πουφ) παίξαμε ΦΥΣΙΚΑ όλοι με τα φίλτρα, όπου η κάτι σαν ζόμπι αμφίεση που είχα με έναν θείο μου τον ανάγκασε να με κλείσει νωρίτερα από το αναμενόμενο γιατί θα… καιγόταν το φαγητό. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΓΕΙΡΕΨΕΙ ΠΟΤΕ.

La Casa de Σταύρος Καραΐνδρος

Η γυναίκα μου είδε σε τρεις μέρες όλους τους κύκλους του Casa de papel και με κατηγορεί ότι εγώ φταίω που δεν την είχε δει ως τώρα. Και τώρα έχω και αυτή τη γκρίνια να αντιμετωπίσω, αλλά και το πρήξιμο να τη δω κι εγώ γιατί θα μου αρέσει και είναι ωραία και περνάει ευχάριστα η ώρα και… ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Επίσης, με ρώτησε αν θέλω να φτιάξει τσουρέκια, της απάντησα το αναμενόμενο ‘πάλι, κάθε μέρα έχουμε’. Κοιμήθηκα στο κρεβάτι, αλλά αργά. Πολύ αργά. Τέλος, θέλω να δω ένα καλό θρίλερ. Δεν έχω προτάσεις, δεν ξέρω, βοήθεια!