Για να γράψεις ένα βιβλίο πρέπει να κάνεις κάθε στιγμή να μετράει

Δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω, τι πιστεύουν για το γράψιμο οι περισσότεροι άνθρωποι που βγάζουν το ψωμί τους γράφοντας. Ότι κυλάει στο αίμα τους, ότι γεννήθηκαν για να γράφουν, ότι το γράψιμο είναι η ζωή τους. Τους καταλαβαίνω, μπορώ να πιάσω το νόημα της υπερβολής τους, αλλά δεν το συμμερίζομαι. Το γράψιμο για μένα είναι σαν μια μικρή γέννα. Το αποτέλεσμα έχει πάντα τη μαγεία της αποτύπωσης αυτού που σκέφτεσαι στο χαρτί, αλλά τουλάχιστον για μένα η διαδικασία είναι επίπονη.

Από τότε που κατάφερα να πιάσω ένα μολύβι σωστά, γράφω. Πάντα ήθελα να γράφω, οτιδήποτε. Όταν μάθαινα εμπειρικά γραφή, λίγο πριν το νηπιαγωγείο όπως έχει αφηγηθεί ένα εκατομμύριο φορές ο πατέρας μου, αντέγραφα τα γράμματα από τις σακούλες του φαρμακείου.

Σε μια άλλη στιγμή νηπιακής παράνοιας, ένα απόγευμα που παίζαμε τους δημοσιογράφους με τον αδερφό μου, εγώ στη μία άκρη του σαλονιού κι αυτός στην άλλη, γέμισα δύο σελίδες Α4 με την περιγραφή πάσα πάσα ενός φανταστικού ποδοσφαιρικού αγώνα. Το θυμάμαι σαν τώρα. Πού καθόμουν, τι έγραφα, θυμάμαι ακόμα και συγκεκριμένες φάσεις του ‘αγώνα’.

Η μανία μου το γράψιμο συντηρήθηκε κατά τη διάρκεια του σχολείου και όπως ήταν αναμενόμενο, ειδικά μετά τις σπουδές μου στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού, γιγαντώθηκε. Τα πρώτα μου κείμενα σαν δημοσιογράφος ήταν ο ορισμός του cringe, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε, εκεί γύρω στα 25, να μιλάω δεξιά κι αριστερά για το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου. Να ζήσω σαν συγγραφέας. Για αρχή, έπρεπε να γράψω το πρώτο μου βιβλίο.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή μετρούσε. Είχα μόνο ένα πρόβλημα, αλλά ήταν κάπως μεγάλο. Δε μπορούσα να αποφασίσω το θέμα. Εξέταζα δέκα διαφορετικές ιδέες μαζί. Σε πιο απλά ελληνικά, έχανα πολύτιμο χρόνο, και στιγμές. Στιγμές που άξιζαν και έπρεπε να τις εκμεταλλευτώ στο έπακρο. “Make it count” δεν λένε; Ε, αυτό είναι που δεν έκανα. Η νέα καμπάνια του Jack Daniel’s με μότο το “make it count” με έκανε να το καταλάβω. Με έκανε να καταλάβω ότι κάθε στιγμή πρέπει να παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και να αξιοποιώ στο έπακρο κάθε εμπειρία.

Ναι, αλλά πώς γράφεις ένα βιβλίο;

Είναι πολύ σημαντικό να ξεκαθαρίσω ότι το να αποφασίζεις να μπεις στη διαδικασία να γράψεις βιβλίο είναι ένα σπουδαίο βήμα, αλλά δεν γράφει το βιβλίο από μόνο του. Ούτε το να καταλήξεις στη βασική ιδέα γράφει το βιβλίο από μόνο του.

Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει στην κουβέντα η βασικότερη προϋπόθεση για να μη μείνεις απλά με τον ενθουσιασμό (και τις δέκα πρώτες σελίδες). Πρέπει να κάνεις κάθε στιγμή να μετράει.

Βάζοντας έναν καθημερινό στόχο λέξεων για να προχωρήσει η συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου, αυτό που έλειπε πια από το παζλ ήταν τα slots του χρόνου στα οποία θα το έγραφα, με δεδομένο ότι είχα ταυτόχρονα μια full-time δουλειά, αλλά και την ανάγκη να καθαρίζει το μυαλό μου κάνοντας το απόλυτο… τίποτα.

Κάθε δευτερόλεπτο έχει αξία

Τα slots που ανέφερα μόλις πιο πάνω ήταν διάσπαρτα παντού μες στη βδομάδα μου. Σε ορατά με το μάτι αλλά και αόρατα σημεία. Το πιο προφανές ήταν οι ώρες πριν κοιμηθώ. Γυρνούσα από τη δουλειά, σκότωνα μερικές ώρες, έτρωγα και κατά τις 23.00 ξεκινούσα συνήθως στο δωμάτιό μου, χωρίς κανένα φως.

(Μπορεί να χαλάω το ρομαντικό setup σε πολλούς επίδοξους συγγραφείς, αλλά ελάχιστα βιβλία γράφονται όντως πίσω από παράθυρα που βλέπουν στον ωκεανό ή σε τραπέζια σε αυλές κάτω από ένα εκατομμύριο αστέρια. Η συγγραφή κρατάει τη μαγεία της ακόμη κι αν συμβαίνει σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο μιας πολύ παλιάς πολυκατοικίας στο Παγκράτι).

Πέρα από το προφανές slot όμως, κρίθηκα να εκμεταλλευτώ χρόνο που μέχρι πρότινος δεν σπαταλούσα σχεδόν ποτέ δημιουργικά. Κι εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως ακόμη και το παραμικρό δευτερόλεπτο έχει τη δική του σημασία. Έχει αξία όταν το εκμεταλλεύεσαι σωστά. Όταν εκείνη τη στιγμή κάνεις αυτό που πραγματικά θες, με στόχο να ολοκληρώσεις κάτι (τουλάχιστον για εσένα) σπουδαίο. Όταν την κάνεις να αξίζει, όπως πολύ σωστά μας παρατρέπει και στο μότο της η νέα διαφημιστική καμπάνια του Jack Daniel’s.

Αντί επιλόγου

Είναι πάντα εντυπωσιακό, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, το τι μπορεί να δημιουργήσει κανείς δίνοντας αξία στον χρόνο. Ανέκαθεν δηλαδή με συνέπαιρνε το να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί, παρότι σπάνια τα καταφέρνω. Η αίσθηση του άπλετου χρόνου, σε συνδυασμό με έναν στοιχειωδώς καλό προγραμματισμό, μπορεί όντως να μου φτιάξει τη μέρα, ή κατά συνέπεια την εβδομάδα.

Αυτό συνέβη και με τον χρόνο που επένδυσα για το γράψιμο του βιβλίου. Χρόνος που πάντα υπήρχε, ήταν εκεί, αλλά έμενε ανεκμετάλλευτος. Στο τέλος της ημέρας, η ικανοποίηση και η πληρότητα δεν έρχεται από κανένα βιβλίο per se. Έρχεται από την περίφημη φράση που λένε σε πολλά ελληνικά χωριά, ‘time well spent’.