Η Κίρα, ο Κριστιάνο, ο Χάρης: Ο πιο διάσημος που πέτυχα τυχαία

Ρε μαλάκες, γιατί μιλάμε αγγλικά; αναρωτιόταν ο Θέμης Καίσαρης

Το μακρινό 2010 εργαζόμουν κυρίως από το σπίτι, άρα οι πρωινοί καφέδες στη θάλασσα ήταν καθημερινή συνήθεια. Ένα τέτοιο πρωινό ξύπνησα αργά, ξενυχτισμένος και βαρύς, πήρα τηλέφωνο φίλους, έκανα ένα γρήγορο μπάνιο κι έφυγα σβέλτα για να τους βρω στη Βουλιαγμένη. Σκάω μύτη και η τριάδα των φίλων πλαισιώνεται από δύο κοπέλες. Όλοι συνομιλούν στα αγγλικά. Κάθομαι, κάνω κάτι χειραψίες nice to meet you, i’m themis, οι φίλοι μου λένε στα κορίτσια να με φωνάζουν με το παρατσούκλι μου. Δεν βρίσκω τίποτα χαριτωμένο σε όλο αυτό, είμαι έξαλλος που ακόμα δεν έχω πιει καφέ και κάτι άγνωστες κάθονται μαζί μας και πρέπει να μιλάμε και στα αγγλικά. Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν η κουβέντα, κάτι για το που είχαν πάει χθες το βράδυ, που θα πήγαιναν σήμερα, εγώ ρουφάω καφέ και καπνίζω, προσπαθώ να αντιμετωπίσω το αναπάντεχο μαρτύριο.

Κάποια στιγμή οι κοπέλες κάνουν ένα excuse us και πάνε στην τουαλέτα. Τις βλέπω να χάνονται στη σκάλα και γυρίζω με το έξαλλος ύφος στους φίλους μου. “Τι είναι αυτά ρε μαλάκες, γιατί μιλάμε αγγλικά, ποιες είναι αυτές”. Πέφτουν κάτω, κοπανιούνται, κλαίνε από τα γέλια, μου κάνουν high-five. Δεν βλέπω τίποτα το αστείο, εξακολουθώ να απορώ και να είμαι χαλασμένος που δεν μπορούμε να πούμε για μπάλα ή όποια άλλη μαλακία θέλουμε. “Τι γελάτε ρε μαλάκες, σοβαρά μιλάω, τειναυτά”. Συνέρχεται ένας και μου εξηγεί πως η μία είναι λέει η Κρίστεν Στιούαρτ. “Και ποια είναι αυτή;” ΝΑΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΦΗΒΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΑ ΤWILIGHT.

Τα κορίτσια γύρισαν από την τουαλέτα, συνεχίσαμε στα αγγλικά. Η Κρίστεν ήταν πολύ προβληματισμένη γιατί ήθελε να πάει στο καζίνο και δεν ήταν ακόμα 23. Της πρότεινα ως λύση κάτι που της άρεσε και μετά από καμιά ώρα έφυγαν. Δεν μπορώ να γράψω πως και γιατί έπιναν καφέ με τους φίλους μου, αλλά δέκα χρόνια μετά αναρωτιέμαι ποια να ήταν η άλλη.

Μέτριο χιούμορ στον Cristiano Ronaldo, η Νίκη Μπάκουλη

Επί 20 χρόνια έγραφα για μπάσκετ, τις εποχές τις καλές, των αποστολών και της δυνατότητας να συναντήσεις όποιον σταρ ασχολείτο με το σπορ -σε όλες τις ηπείρους. Επιπροσθέτως, έχω πάει και δυο καλοκαίρια στο Summer League του Λας Βέγκας, όπου μπορείς να πετύχεις τους πάντες -γιατί πέρα από event που αφορά νέους του ΝΒΑ είναι και meeting point παρεών superstars που χάνονται μέσα στις σεζόν. Κοινώς, όπου και αν περπατάς στην πόλη, πετυχαίνεις τους πάντες. Θα ήθελα να σημειώσεις και ότι έχω κουμπάρο Σέρβο, ο οποίος έχει για κολλητό φίλο τον Βλάντε Ντίβατς. Άρα ναι, έχω πιει τον καφέ μου παρέα με αυτόν τον τύπο, παραπλεύρως του ποταμού Σάβα. Επειδή όμως, δεν είμαστε εδώ για να ‘κλέβουμε εκκλησίες’, θα σου διηγηθώ μια… συμπτωματική σύμπτωση.

Είμαστε στο έτος 2007, μήνα Δεκέμβρη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα -το θυμάμαι, γιατί ενώ αυτή η γιορτή με άφηνε πάντα παγερά αδιάφορη, εκείνη τη χρονιά είχα πάθει εμμονή με το ‘Ρούντολφ το Ελαφάκι’. Που λες, έχει κινήσει η αποστολή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού για την πόλη Μπάμπεργκ, της Γερμανίας, με layover στη Ζυρίχη. Εκεί λοιπόν, που είμαι με τη συνάδελφο Σοφία και κόβουμε βόλτες στα μαγαζιά για να περάσει η ώρα, βλέπουμε μπροστά μας έναν σχετικά ευτραφή κύριο με έναν νεαρότερο, του οποίου τα πόδια -όπως θα έλεγε η αείμνηστη μητέρα μου- κατουρούσαν σε παρένθεση. Το δίδυμο κάνει κάποια στιγμή, αναστροφή και βρισκόμαστε μούρη με μούρη. Ο νεαρός είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είμαστε στην εποχή που δεν είχε ολοκληρώσει -ακόμα- τη δουλειά που έκανε στα δόντια του και η κόμη του αφορούσε -ακόμα- μπουκλάκια. Θα σκέφτεσαι ‘φανταστική ευκαιρία να του κάνεις συνέντευξη’. Θα σου πω έντιμα, πως αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα -θεωρώντας δεδομένο ότι το όποιο σχετικό αίτημα δεν είχε την παραμικρή τύχη. Τον πλησιάζω, δίνω την φωτογραφική κάμερα που κουβαλούσα τότε (καλά να ‘ναι, όπου είναι) στη Σοφία και του λέω ‘μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία;’.

Δεν είχε πρόβλημα. Σου ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό πως δεν είναι 1.85. Γιατί είμαι 1.73 και δεν είχαμε μεγάλη διαφορά. Ή μπορεί και να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ταξίδευα με ομάδα, της οποίας τα μέλη ήταν κατά μέσο όρο πάνω από 2 μέτρα. Θα ήθελα πάρα πολύ να ‘χω τη φωτογραφία αυτήν να στη δείξω, αλλά η κάμερα μπήκε (μόνη της, εγώ δεν έκανα τίποτα) στο πλυντήριο και κατεστράφη. Η συνάντηση αυτή ολοκληρώθηκε με εμένα να ρωτώ ‘θα έρθεις να παίξεις στην Ελλάδα;’ και αυτόν να κάνει γκριμάτσα του τύπου ‘δεν ξέρω τι πίνεις, αλλά κόψτο, γιατί σε χαλάει’, πριν γυρίσει την πλάτη του και φύγει. Έγιναν τα απαραίτητα τηλέφωνα, για να μάθουμε τι δουλειά είχε στη Ζυρίχη ο Ρονάλντο. Ενημερωθήκαμε ότι επέστρεφε από την τελετή απονομής της Χρυσής Μπάλας, που είχε καταλήξει στον Κακά. Ο Πορτογάλος ήταν φιναλίστ. Έκτοτε ξέρεις τι έχει γίνει. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας 🙂

 

 

Ο αδύνατος Εξολοθρευτής για τον Γιάννη Φιλέρη

Πριν από 20 και βάλε χρόνια, βρίσκομαι στο Μόναχο για την κλήρωση της Ευρωλίγκας. Πρέπει να είναι Σεπτέμβριος του 1997. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ ακόμη ήταν ενωμένο, η έδρα της FIBA βρισκόταν στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας και η διαδικασία της κλήρωσης των ευρωπαϊκών κυπέλλων, έμοιαζε με ετήσια συγκέντρωση όλου του καλού κόσμου του αθλήματος, πριν μπουν στα γήπεδα παίκτες και προπονητές.

Στο Μόναχο, βέβαια, δεν μπορείς να πας και να φύγεις με … άδειο στομάχι. Αποκλείεται. Εντάξει δεν θα έλεγε κανείς την κουζίνα των Βαυαρών ελαφριά, όχι όμως και αδιάφορη. Η περίφημη μπυραρία Haxnbauer, με σπεσιαλιτέ τα Haxn, δηλαδή χοιρινό κότσι, με σαλάτα λουκάνικα και ξινολάχανο, η υπόγεια ταβέρνα στο Δημαρχείο στη Μαριενπλατς, Ratskeller, που έχω φάει το πιο νόστιμο σνίτσελ ήταν must επισκέψεις στις δυο και τρεις βραδιές, καμιά φορά, που περνάγαμε στην ωραία γερμανική πόλη.

Εκείνο το βράδυ είχαμε διαλέξει να πάμε σε πιο σικ εστιατόριο, δεν θυμάμαι το όνομά του, απέναντι από την Όπερα. Αφού παραγγείλαμε τις … κάλτσες μας και απολαύσαμε ένα άψογο γερμανικό δείπνο, πίνοντας αρκετή μπύρα (στο Μόναχο κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο μπορεί κανείς να ζαλιστεί πίνοντας τις περίφημες στάκες) βγήκαμε για να χωνέψουμε περπατώντας.

Σταθήκαμε μπροστά από μια βιτρίνα, περιεργαζόμενοι πολυτελή ρολόγια. Απέναντι, μόλις είχε βγει από την όπερα, ένας μαζεμένος κύριος γύρω στα 50 μαζί με την γυναίκα του. Μόλις είχαν βγει από την όπερα. Στην παρατήρηση “μα μήπως είναι ο Σβαρτσενέγκερ αυτός;” μάλλον δεν δώσαμε σημασία. Γελάσαμε κιόλας. Μια πιο προσεκτική ματιά, ωστόσο, μας έπεισε. Ναι, ναι. Ο “Κόναν ο Βάρβαρος”, ο “Εξολοθρευτής” , o δυο φορές κυβερνήτης των Καλιφορνέζων, κοιτούσε μαζί με εμάς τα ρολόγια. Πιο αδύνατος, απ΄ όσο θα περίμενε κανείς, λίγο σκευρωμένος. Ίσως γιατί πριν από λίγο καιρό είχε κάνει την πρώτη επέμβαση στην καρδιά του και ήταν η εποχή της ανάρρωσης…

Μια φορά ρώτησε τον Bruno Ganz αν έχει δει τα memes με τον Χίτλερ, o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ως κινηματογραφικός δημοσιογράφος οι συναντήσεις με διάσημους αποτελούν κομμάτι ενός καλά οργανωμένου συστήματος όπου στο 95% των περιπτώσεων συμβαίνουν με έναν εντελώς προστατευμένο, “καθαρό” και uneventful τρόπο και στο 4% που με κάποιο τρόπο ξεφεύγουμε από αυτή τη μηχανική διαδικασία, συνήθως οι ιστορίες, ας το θέσω έτσι, δεν γράφονται. Υπάρχει και η μία στις εκατό, που είναι κάτι σαν αυτό. Τότε που, ανάμεσα σε συνεντεύξεις σχετικές και μη, κόβοντας βόλτες στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, πέτυχα τον αξεπέραστο θρύλο Bruno Ganz (που έκτοτε δεν είναι, δυστυχώς, πια κοντά μας) να σουλατσάρει με μια χαλαρή φόρμα και να με χαιρετάει και εγώ να του πιάνω την κουβέντα περιμένοντας το ασανσέρ ρωτώντας τον, φυσικά, αν έχει δει τα memes με τον Χίτλερ. Άνθρωπος είμαι- εσείς δηλαδή δε θα είχατε την περιέργεια να μάθετε;

Πάνω από τσίπουρα και παπούτσια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κάποια στιγμή σε αυτή τη ζωή θα γράψω για τις δικές μου “δανεικές ζωές”. Εκείνες που έχω βιώσει όχι επειδή εγώ όρισα απόλυτα την τύχη μου και βρέθηκα σε ένα μέρος που επέλεξα αλλά εκείνες που έζησα λόγω επαγγελματικής ιδιότητας κι επειδή κάποιο brand με ταξίδεψε σε μια γωνιά του πλανήτη. Χάρη στο World Class της Diageo έπινα ποτά με τον Snoop Dogg ένα βράδυ στο Miami. Χάρη στην IWC Schaffhausen έχω κάνει συνεντεύξεις από κοντά στην Adriana Lima, την Olga Kurylenko, τον Travis Fimmel, τον Valtteri Bottas και έχω συνυπάρξει με Lewis Hamilton, Niki Lauda και τόσους άλλους. Χάρη στα κανάλια FOX είχα κάποτε ένα δεκαπεντάλεπτο one on one με τον M. Night Shyamalan. Και χάρη στην COSMOTE έκατσα κάποτε σε ένα τραπέζι με τον Gary Payton. Αλλά τυχαία να συναντήσω κάποιον; Το ένα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πριν 2 χρόνια στο Βόλο, πάνω από τρομακτικά φανταστικό φαγητό στο Μεζέν, να κάθομαι στο διπλανό τραπέζι με τον Σωκράτη Μάλαμα. Όχι, όχι εντάξει, έχω καλύτερο. Πίσω στο 2006 όταν σπούδαζα στο Λονδίνο. Βρισκόμουν στην Oxford Street και μπήκα σε μία τεράστια Nike που έχει εκεί να δω παπούτσια. Μια μέρα πριν είχε φτάσει στο Λονδίνο για να μεταγραφεί στην West Ham ο Carlos Tevez. Τι να κάνει ο άνθρωπος, πήγε κέντρο για ψώνια. Χωρίς ασφάλεια, χωρίς παρέα, μόνο με τη φάτσα ενός αγνώστου, χαμένου σε μια καινούργια πόλη. Πάω στοίχημα μπορείς να κάνεις εικόνα τον Tevez με αυτή τη φάτσα.

Αιφνίδια Keira Knightley για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

2011 και διαβάζω για την πτυχιακή του Master μου στο σπίτι του κολλητού μου του Νίκου στο Λονδίνο. Σε κάποια φάση, προσφέρομαι να πεταχτώ μέχρι τα κοντινά Starbucks για να πάρω καφέδες και καθώς κάνω τη διαδρομή που είχα ξανακάνει δεκάδες φορές, βλέπω μια όμορφη κοπέλα, με μαύρο δερμάτινο μπουφάν να περπατάει προς το μέρος μου. Προσπαθώντας να μην φανώ ανώμαλος αλλά ταυτόχρονα να τη δω καθώς περνάει, εστιάζω στο πρόσωπό της και παγωμένος αντιλαμβάνομαι ότι η όμορφη, απλή κοπέλα δεν ήταν άλλη από την Keira Knightley. Πρέπει να έμεινα με το κεφάλι να κοιτάει προς τα πίσω καθώς με προσπέρασε για κανά λεπτό τουλάχιστον μέχρι να ηρεμήσω κι αφού πήρα τους καφέδες επέστρεψα σπίτι του Νίκου για να ανακοινώσω τα νέα. “Ένα χρόνο μένω εδώ και δεν έχω δει ούτε τον Rowan Atkinson κι εσύ πας να πάρεις καφέδες και βλέπεις την Kiera Knightley” ήταν η έξαλλη και δίκαιη απάντησή του, ενώ μέχρι σήμερα, 10 χρόνια σχεδόν μετά, έχω παίξει στο μυαλό μου πολλές φορές την τυχαία αυτή συνάντηση, ελπίζοντας να είχα το θάρρος να ζητήσω μια φωτογραφία για να τη θυμάμαι.

Να φύγω; Όχι ρε, δεν φεύγω, θα χαιρετήσω! o Γιάννης Δημητρέλλος

Εισαγωγή: “Κύριε Άκη”

Το χειμώνα του 1999 είχα πετύχει τον Άκη Σακελλαρίου μέσα σε επώνυμο κατάστημα δίσκων. Ο υπερβολικά έφηβος εαυτός μου είχε τρελαθεί από χαρά, στην ιδέα της συνάντησης με πρωταγωνιστή του ‘Είμαστε στον Αέρα’ μέσα σε δισκάδικο. Έκανα αυτή την πολύ γραφική κίνηση: Πλησίασα, συστήθηκα και “κύριε Ακη είμαι μεγάλος φαν σας, βλέπω και τη σειρά στο Mega”. Νιώστε ελεύθερα ετεροντροπή.

Σχεδόν 16 χρόνια αργότερα, Ιούλιος στο Μιλάνο

“Καλά, θα πάς στο Μιλάνο μόνος σου, να δεις Bruce Springsteen;” ήταν η απορία ενός πλήθους συναδέλφων/ γνωστών/ανθρώπων που δεν με αφορούσε ιδιαίτερα η γνώμη τους. Όχι μόνο θα πήγαινα, αλλά είχα καταστρώσει και σχέδιο για να μπω στο pit και να παρακολουθήσω την μαραθώνια, τετράωρη -πεντάωρη συναυλία του ‘Boss’ από πολύ κοντά, ίσως πιο κοντά από όλους τους σχεδόν 70.000 θαμώνες του σταδίου San Siro. Το πώς αυτό το σχέδιο ναυάγησε θεαματικά, αυτό είναι μια άλλη, κωμική ιστορία.

Το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας, είχα αφήσει τα πράγματα μου στο λάθος κρεβάτι ενός hostel που έμοιαζε με ερειπωμένο σκηνικό από τον ‘Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες΄”. Τα είχε βρει ένας Γάλλος και με σχεδόν θυμωμένη έκφραση τα είχε σηκώσει στο ύψος των ώμων και με είχε ρωτήσει σε αψογα παριζιάνικα “iz ziz wior stouf’ (is this your stuff?). H επόμενη ερώτηση του ήταν “Αw you goin’ to the Bwous Spingsten concewt?” και να μην στα πολυλογω μέσα σε ένα βράδυ εγώ και ο στερεοτυπικά Γάλλος Francois (‘call me Fwank’) είχαμε γίνει φίλοι. Το πρωί που ακολούθησε, μου είχε εξηγήσει πως θα έμπαινα στο pit, του είχα υποσχεθεί πως θα τον βοηθούσα να βρεί την Μιλανέζα πρώην του μέσα στο πλήθος του San Siro, χωρίς να πιάνουν σήμα τα κινητά μας (σατανικό;), χωρίς κάποια έξτρα βοήθεια.

Η ώρα ήταν 11 το πρωί, η συναυλία θα ξεκινούσε στις 7 το απόγευμα, αλλά ήδη έξω από το San Siro είχαν μαζευτεί 20.000 άτομα τουλάχιστον. Είχα χαιρετήσει-γνωρίσει περίπου 75 άτομα σε διάστημα μισής ώρας στους προαύλιους χώρους μπροστά από τις κεντρικές εισόδους του San Siro και είχαμε δώσει ραντεβού συνάντησης εντός του σταδίου (που δεν θα τηρούσαμε ποτέ). Ήταν ένα πραγματικό πανηγύρι: Άντρες και γυναίκες από Βουλγαρία και Ιταλία μέχρι Νέα Υόρκη και Αργεντινή, που κρατούσαν πλακάτ με τίτλους τραγουδιών-παραγγελίες για τον Springsteen, γραφικοί παππούδες με πολύχρωμες μπαντάνες πάνω από τα γκρίζα τους μαλλιά και t-shirt ‘Springsteen – San Francisco 1977’: Ακολουθoύσα τον Frank μέσα στο πλήθος περπατώντας προς μια κεντρική είσοδο. Ξαφνικά, Συναντώ Αυτή.

“Ρε μαλάκα αυτή είναι ηθοποιός, μοντέλο, τι είναι;” λέω στο νέο μου φιλο. Αφού ψελίζει κάτι ακαταλαβίστικα γαλλικά, με ρωτάει ” does she look like Gillian Anderson, but younger?. Κοντοστέκομαι και την κοιτάζω ασταμάτητα. Φοράει ένα γκρι φούτερ με κουκούλα, μαύρα γυαλιά και τζιν σορτς. Είμαι σίγουρος ότι είναι Αυτή. Βλέπω ότι ξαφνικά σχηματίζεται ένα σύννεφο ανθρώπων γύρω της που την κοιτάζουν με δέος και έκπληξη. Κάνω νόημα στον Γάλλο να σταματήσει να περιφέρεται άσκοπα στο χώρο. “Να την πλησιάσω; Μην είναι καμία που της μοιάζει;” Σκέφτομαι ότι δεν έχω κάτι να χάσω, εδώ έχω πλησιάσει τον Άκη Σακελλαρίου στα 90s. Την πλησιάζω και της συστήνομαι. “If you want to be in the pit, feel free to join us” της προτείνω, σαν να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου να ακολουθήσεις δυο αγνώστους μέσα σε ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων. Μου εξηγεί πως περιμένει τις φίλες της που έρχονται από το κέντρο του Μιλάνου με αυτοκίνητο, ενώ ο Γάλλος μου λέει σε άπταιστη νοηματική κάτι σαν “πάμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε την Ιταλίδα πρώην μου ρε μ@λακα”. Τελικά ο Γάλλος βρήκε την Ιταλίδα πρώην, εγώ αποχαιρέτησα βιαστικά την Alice Eve με ένα ‘see you inside’ (αν είναι δυνατόν), εκείνη μου χάρισε ένα χαμόγελο (ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ). Η συναυλία διήρκεσε 4 1/2 ώρες και στο μεγαλύτερο μέρος της, την παρακολούθησα χωρίς νευρωτικούς Γάλλους δίπλα μου και χωρίς βρετανίδες σελέμπριτι της υποκριτικής. Ήταν ένα θρυλικό βράδυ.

Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε με την Olivia Colman, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ήμουν στο Λονδίνο για το press junket του ‘Glass’ με τον M. Night Shyamalan (βαθιά υποτιμημένη ταινία και γλύκας Shyamalan btw!) και είχα μόλις μπει στο ασανσέρ του Soho Hotel για να ανέβω στον όροφο των συνεντεύξεων. Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του ασανσέρ, μία γυναικεία μπάλα από μάλλινα layers γελούσε κουτρουβαλώντας προς το μέρος μου, παρέα με μία ανδρική αντίστοιχη μπάλα. Η δεύτερη ήταν άσημη, η πρώτη ήταν η Olivia Colman κάμποσους μήνες πριν τα Όσκαρ. Ντυμένη νίντζα, με μία κατακόκκινη μύτη, ξελιγωμένη στα γέλια ειλικρινά, μου ζήτησε συγνώμη που έπεσε πάνω μου για να προλάβει το ασανσέρ αλλά ‘no problem’ όπως της είπα. Ήθελα να της πω και καλή επιτυχία για τα Όσκαρ μιας που η υποψηφιότητά της ήταν δεδομένη – η νίκη τότε πιστεύαμε θα πήγαινε στη Glenn Close – αλλά περνούσε τόσο καλά με τον φίλο της και δεν ήθελα να την ενοχλήσω. Το σηκώσαμε όμως!

Βέγγος και παραλίγο Arnie για τον Σταύρο Καραΐνδρο

Πιτσιρικάς, έξω από την κάβα της γειτονιάς, περιμένω τη μάνα μου να ψωνίσει. Μπροστά μου εμφανίζεται ο Θανάσης Βέγγος με το εκτόπισμα που είχε ο Θανάσης Βέγγος και με το πώς είναι στα μάτια ενός μικρού παιδιού ο Θανάσης Βέγγος. ‘Τι κάνεις μικρέ;’, μου είπε χαϊδεύοντας το κεφάλι μου. Το σοκ παραμένει ακόμα σχεδόν 30 χρόνια μετά. Το σοκ είναι μεγαλύτερο όταν αντιλήφθηκα ότι η μάνα μου έπιασε κουβέντα μαζί του και διαπίστωσε ότι έχουν κοινό γνωστό έναν θείο μου! Fast forward 2-3 χρόνια μετά το περιστατικό. Αρχές 90s, ο Αrnold Schwarzenegger ταξιδεύει στην Ελλάδα για κάποιο λόγο που ακόμα μου διαφεύγει -είναι εκείνη η επίσκεψη που κυκλοφορούν φωτογραφίες να χορεύει τσάμικο με κάτι τσολιάδες. Το τουριστικό μαγαζί που είχαμε στο Μοναστηράκι αποτελούσε πάντοτε πέρασμα για κάθε λογής σταρ. Πάω Ελλάδα, πάω Ακρόπολη, πάω Θανάση για κεμπάπ ή Μπαϊρακτάρη, πάω στα ελληνικά νησιά. Με αυτή τη σειρά. Ο mr Terminator, λοιπόν, με την κουστωδία του πέρασε από το μαγαζί, εγώ δεν ήμουν εκεί, βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες, έμεινε ως highlight η επίσκεψή του στο μαγαζί μας. Μα το μεγαλύτερο highlight είναι ότι η μάνα μου έβγαλε φωτογραφία μαζί του! Δεν είναι ότι ήρθε ο Schwarzenegger, είναι ότι η κυρά Λέλα έβγαλε φωτογραφία μαζί του (η οποία για πολλά χρόνια κοσμούσε με μαγνητάκι το ψυγείο στην κουζίνα). Το πιο what the fuck που συνέβη ποτέ στην οικογένεια.

Ο Χάρης Ρώμας είναι κανονικός άνθρωπος, σκέφτηκε ο Ηλίας Αναστασιάδης

Βαρκελώνη, νομίζω το 2006, με τον Γιώργο, τον Αλέκο και τον Βασίλη. Και με το πιο ανεκδιήγητο μαλλί στη μακρά ιστορία των ανεκδιήγητων μαλλιών μου. Είναι το πρώτο μας πρωί στην πόλη και βγαίνουμε για εξερεύνηση.΄Έξω από το ξενοδοχείο μας πετυχαίνουμε τον Φεράν Μαρτίνεθ τον τίμιο πρωταγωνιστή του Αλμοδοβάρ, έεε, τον τίμιο γίγαντα του Παναθηναϊκού το πάλαι. Ήταν ένα σοκ, δεν μπορώ να πω, αλλά από την άλλη, με οποιονδήποτε πάνω από τα 210 εκατοστά κι αν σταυρώσεις στο δρόμο, θα εντυπωσιαστείς. Χάσκοντας με την αρχιτεκτονική του Γκαουντί και αυτά τα περίεργα καταλανικά μπαλκόνια, χαθήκαμε σε κάτι στενά που δεν έβγαζαν πουθενά. Κίνητο και ίντερνετ δεν ήταν δύο έννοιες που συμβάδιζαν ιδιαίτερα το 2006, τέλος πάντων, λάθος στενό στο λάθος στενό, βρισκόμαστε έξω από ένα τεράστιο ξενοδοχείο, franchise αλλά δεν θυμάμαι ποιο, και ακούμε γλυκές ελληνικές λέξεις. Γυρνάμε και τι να δούμε; Ο Χάρης Ρώμας, με σάρκα και οστά και ένα κοστούμι(;) σε αυτές τις θήκες για κοστούμι που κρεμάει ο κόσμος στα πίσω καθίσματα των αυτοκινήτων του, ανέβαινε κάπως βαρύς τα σκαλιά του ξενοδοχείου. Μικρός ήμουν, δεν είχα καταλάβει ότι ο κύριος Ρώμας δεν είναι απλά ένας ρόλος στις κωμωδίες του ΑΝΤ1.

Ο Tom Hanks σε γερμανικό γιουσουρούμ για τη Ναστάζια Καπέλλα

Το 2011 μουν Erasmus στο Αννόβερο στη Γερμανία. Σε μία από τις επισκέψεις μου στο Βερολίνο πέρασα από ένα Flohmarkt, παζάρι δηλαδή που συμβαίνει κάθε Σαββατοκύριακο σε όλες τις γερμανικές πόλεις. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στους πάγκους διέκρινα τον Tom Hanks να ψωνίζει μαζί με έναν άλλο, που έμοιαζε για σωματοφύλακάς του. Δεν τον αναγνώριζες εύκολα έτσι η φίλη, με την οποία ήμασταν μαζί δεν πίστευε ότι ήταν αυτός. Τον ακολουθήσαμε πάνω κάτω σε όλο το παζάρι για να την πείσω (την έπεισα!) και έβγαλα και την κάμερά μου για να τον τράβηξα βίντεο, να με πιστέψουν και οι υπόλοιποι. Το βίντεο είναι αρκετά κακό πειστήριο παρόλα αυτά, γιατί δεν ήθελα να γίνω ρεζίλι έτσι τραβούσα από μακριά και από πίσω του.

Και εκεί που ένας Tom Hanks ήταν αρκετός για τη ζωή μου, τον ξαναείδα το καλοκαίρι του 2013 στην Αντίπαρο μαζί με τον ίδιο bodyguard να επιβιβάζονται σε ένα μεγάλο μαύρο τζιπ στη χώρα της Αντιπάρου. Λιγότερο φαντεζί αφήγηση, αφού έχει σπίτι ο άνθρωπος στην Αντίπαρο, αλλά άμα το κολλάς με το ότι τον έχεις δει και σε γιουσουρούμ στο Βερολίνο, κάτι γίνεται.