Ιωακείμ Υφαντίδης: Ο τελευταίος δρομέας του φετινού Μαραθωνίου έχει έναν συγκινητικό λόγο που τρέχει

Αν βρεθείς σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, ειδικά στη γραμμή τερματισμού των δρομέων που συμμετέχουν, η συγκίνηση είναι το λιγότερο που μπορεί να αισθανθείς.

Θα δεις πρόσωπα κουρασμένα και αναψοκοκκινισμένα, που κάθε κύτταρό τους φωνάζει «τα κατάφερα», μάτια που εκτός από το finish line ψάχνουν μέσα στο πλήθος να βρουν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο που τους περίμενε κάνοντας «κερκίδα», κορμιά και πόδια ταλαιπωρημένα που μετά από 42.195 μέτρα αντικρίζουν επιτέλους το εμβληματικό Καλλιμάρμαρο.

Θα δεις όμως και χαμόγελα και δάκρυα χαράς. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο.

Και αν ο Παναγιώτης Καραΐσκος ήταν εκείνος που έκοψε πρώτος την κορδέλα του τερματισμού καλύπτοντας την απόσταση των 42.195 μέτρων σε 2:20.08, ο Ιωακείμ Υφαντίδης ήταν εκείνος που «έκλεισε» τον 42ο Μαραθώνιο της Αθήνας, καθώς τερμάτισε τελευταίος. Μάλιστα, είχε τερματίσει και πέρυσι τελευταίος με χρόνο 7 και 54′.

Έπειτα από σχεδόν οκτώ ώρες συνεχούς προσπάθειας, μπήκε στο εμβληματικό πέταλο στις 18:20 με όσους παρέμεναν στις θέσεις τους να του χαρίζουν το πιο θερμό τους χειροκρότημα και την Πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, Σοφία Σακοράφα, να τον υποδέχεται απονέμοντάς του το μετάλλιο του αγώνα και το ειδικό βραβείο που παραδοσιακά δίνεται στον τελευταίο δρομέα του Μαραθωνίου.

ΕΛΕΝΑ ΒΑΣΤΑΡΔΗ / EUROKINISSI

«Είμαι κουρασμένος και η λέξη κούραση είναι μικρή. Εξουθενωμένος», ήταν τα πρώτα λόγια του μαραθωνοδρόμου, ο οποίος ξεπέρασε τον εαυτό του, βγήκε από το σπίτι του και μίλησε για την εμπειρία του το μεσημέρι της Δευτέρας (10/11) στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ.

Ο κ. Υφαντίδης ευχαρίστησε τους παρουσιαστές λέγοντας πως «δίνετε αξία σε κάποιον άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι τίποτα, είναι ένας άνθρωπος σαν κι εσάς και ίσως και χειρότερος από εσάς», περιγράφοντας όσα έζησε χθες κατά τη διάρκεια του αγώνα: «Μετά το 23ο χιλιόμετρο άρχισα να κλαίω, είχα τάση για έμετο και βγήκε μία ψυχολογία πολύ αρνητική ότι θέλω να εγκαταλείψω, να πάω σπίτι μου να ξαπλώσω.

Εκεί παρουσιάστηκε κάτι, το οποίο είμαι από τους λίγους πιστεύω κατοίκους της Ελλάδας που το λέω, ναι, υπάρχει κράτος. Και υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε αυτό, ελληνικής και μη καταγωγής, που σ’ αγαπάνε. Ήταν κοντά μου απλοί πολίτες, πάρα πολλά χιλιόμετρα, και με βοηθούσαν χωρίς να υπάρχει λόγος. Οι αστυνομικοί, οι τραυματιοφορείς, η επίσημη διοργάνωση, να μη θέλω να εγκαταλείψω. Και το ανθρώπινο γένος συνεχίζει να έχει αγάπη».

«Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω»

Παρά την ενθάρρυνση και τη δύναμη που του έδινε ο απλός κόσμος, ο κ. Υφαντίδης ήρθε αντιμέτωπος με το δίλημμα που απασχολεί και τους έμπειρους δρομείς, οι οποίοι είτε πριν είτε κατά τη διάρκεια του αγώνα αναρωτιούνται γιατί το κάνουν αυτό στον εαυτό τους ή μήπως ήρθε η στιγμή να τα παρατήσουν

«Κάποια στιγμή με έπιασε μια ματαιοδοξία, ένας εγωισμός, και είπα τώρα πώς γυρνάω σπίτι και τι θα πω στους φίλους μου, ότι εγκατέλειψα; Στη Λεωφόρο Μαραθώνος, στον Προαστιακό της Παλλήνης, είπα “να κάνω τώρα δεξιά και να πάω σπίτι μου να κάνω ένα μπανάκι;”. Το σκέφτηκα πολλές φορές αυτό, πάρα πολλές φορές».

Όσο για τον λόγο που τον κάνει να τρέχει, ο ίδιος δήλωσε φανερά συγκινημένος: «Έχω μια ανάγκη να βγάλω από μέσα μου, όλη αυτή την ενέργεια που δεν την έχω δώσει σε κάποιον άνθρωπο. Θα ήθελα να αγκαλιάσω έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, μια αγκαλιά. Είχα την ανάγκη να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα, και εφόσον δεν είχα έναν σύντροφο στη ζωή μου, κάπου δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό τον εσωτερικό κόσμο. Πονούσα πάρα πολύ. Είχα την ανάγκη να χάνομαι στους δρόμους για να ξεχνάω την απώλεια».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ