Μέτρια μαγειρική και βαρεμάρα: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 40

Σαπάκι περιωπής ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Διαβάζω ευλαβικά τα κείμενα του Βαγγέλη Πολυμερόπουλου με τις ασκήσεις που θα μας κρατήσουν fit στην καραντίνα, κοιτάζω παλιές φωτογραφίες από τις ημέρες που έτρεχα στα βουνά, κάνω κάτι δειλές ασκήσεις με μπάλα σε ένα σχολείο που έκλεισε προ διετίας κι ευτυχώς μας κληρονόμησε τουλάχιστον το γήπεδο μπάσκετ. Αλλά το συμπέρασμα είναι ένα. Όσο κι αν θέλω να κάνω restart, κυρίως για λόγους ψυχικούς και όχι σωματικούς, είμαι ένα σαπάκι. Και μετά τις πρώτες ώρες άσκησης, είμαι σε τραγική κατάσταση. Όχι όμως όπως είσαι μετά από μια καλή προπόνηση, που είσαι πιασμένος και κουρασμένος. Είμαι κανονικά ένα βήμα πριν την συνταξιοδότηση. Και δεν ξέρω αν φταίνε τα παραπανίσια κιλά ή η κλεισούρα στο σπίτι. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως ιατρέ Πολυμερόπουλε γιατί με βλέπω να με αποσύρουν πριν μπει το καλοκαίρι.

Με μέτρια μαγειρική, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Απο το ξεκίνημα της καραντίνας, μαγειρεύω σχεδόν μέρα παρά μέρα, με ένα μοναδικό διάλειμμα συνεισφοράς στην γειτονική πιτσαρία και μια συγκινητική κατάθεση τάπερ από το πατρικό μου. Η βαρεμάρα στα όρια της ναρκοληψίας από την καραντίνα ήταν η κινητήρια δύναμη για να ακολουθήσω χθες πιστά μια συνταγή ζυμαρικών γνωστού σεφ. Μεγάλο λάθος. Χρειάστηκα τον τετραπλάσιο χρόνο από αυτόν που προέβλεπε η συνταγή για όλες τις παρασκευές, τα προβλεπόμενα καρυκεύματα αποδείχθηκαν υπερβολικά και η κατσαρόλα μου άφριζε εκδικητικά όπως οι αντιδραστήρες του Τσέρνομπιλ στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Το αποτέλεσμα εμπιπτει ξεκάθαρα στην κατηγορία ‘Not Terrible, not great’. Προχωράμε.

Έπαθε νευροκαβαλίκεμα και διαπληκτίστηκε με εταιρεία κούριερ η Νίκη Μπάκουλη

Φανταστικό νευροκαβαλίκεμα, με το που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί, έδωσε μια άλλη ‘νότα’ στην ημέρα μου. Γιατί χωρίς αυτό τι θα έκανα; Τα κλασικά. Τώρα, τι κάνω; Ανανεώνω την Counterpain που καλά να ‘χει ο Θεός τον άνθρωπο που την έφτιαξε. Ο φίλος Κώστας με ρώτησε πώς κοιμήθηκα. Δεν είχα απάντηση. Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Η βασική είναι πως ένας από τους σκύλους μου, κάθισε πάνω στο κεφάλι μου ενώ ήμουν στην αγκαλιά του Μορφέα. Κατά τα άλλα, αποφάσισα να εξελίξω σε project τις τηλεφωνικές συνομιλίες που ‘χω με κέντρα εξυπηρέτησης πελατών. Πρόσθεσα στη λίστα αυτών με τους οποίους νιώθω ότι δεν θα συνεννοηθούμε, ακόμα και αν μιλάμε πέντε μέρες, άλλο ένα. Να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δεν μου φταίνε οι άνθρωποι που απαντούν στις κλήσεις (εδώ να πω πως υπάρχει και ταχυδρομική ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΠΟΤΕ ΣΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ). Πάντα μου φταίνε οι οδηγίες της εταιρείας -που έχουν ως ξεκάθαρο στόχο να κάνουν τη ζωή όλων πιο σύνθετη.

Θες παράδειγμα; Έχω. Πες μου τη λογική στο να γίνεται η πρώτη απόπειρα παράδοσης ΧΩΡΙΣ έστω μια ειδοποίηση ή ένα τηλέφωνο στον παραλήπτη. Δηλαδή, υπάρχει άνθρωπος που να κοιμάται πάνω από το tracking της παραγγελίας; Ή υπάρχει κάποιος που μπορεί -υπό νορμάλ συνθήκες- να είναι επτά ώρες, στο ίδιο σημείο για να πάρει το πακέτο; Παρ’ όλα αυτά, ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι που κάνουν τη μεταφορά, ταλαιπωρούνται και οι παραλήπτες. Ή είμαι διάνοια ή κάτι πραγματικά δεν πάει καλά. Με πρόχειρες εκτιμήσεις, έως το τέλος του social distancing θα ‘χω διαπληκτιστεί με όλες τις εταιρείες κούριερ. Και τότε θα γράψω σχετικό κείμενο -για να δεις ότι δεν είμαι τελείως τρελή. Προς το παρόν, δες τι με περίμενε χθες στο σπίτι.

Βαρέθηκε πάρα πολύ ο Σταύρος Καραΐνδρος

Σας έχει τύχει να βαριέστε πολύ; Μα πάρα πολύ; Προφανώς και έχει τύχει και προφανώς εν μέσω κορωνοϊού και καραντίνας έχει τύχει πιο πολλές φορές. Ήταν μία από αυτές τις μέρες. Με το ζόρι να σηκωθώ από το κρεβάτι, με το ζόρι να εργαστώ. Ούτε τις πυτζάμες δεν έβγαλα, γιατί όπως θα ξέρετε ένας ψυχαναγκασμός στην καραντίνα είναι να ντύνομαι κανονικά κάθε πρωί για να εργαστώ στο σαλόνι. Μία τέτοια μέρα λοιπόν, ο χρόνος κυλά με videos που υπό φυσιολογικές συνθήκες απορείς για τη χρησιμότητά τους. Το να βλέπεις για παράδειγμα να διαλύονται διάφορα αντικείμενα στην ειδική πρέσσα ή να βλέπεις πώς γίνεται το ποπ κορν σε super slow motion, δεν είναι για κάθε μέρα. Είναι για ΑΥΤΗ τη μέρα. Και πιστέψτε με ο χρόνος κύλησε σαν νεράκι. Και έφτασα στο σημείο από τα ποπ κορν να βλέπω λίγο μετά τα μεσάνυχτα επεισόδια από τους ‘Αυθαίρετους’. Και για να σας φύγει η όποια απορία, όχι δεν μαγείρεψα όπως είχα δεσμευτεί.

Βυθίζεται στον κόσμο του Tony Soprano ο Ευθύμιος Σαββάκης

Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό είναι να αφιερώνεις έναν σεβαστό αριθμό ωρών στο να ψάχνεις άρθρα – συνεντεύξεις – αναλύσεις – συμβολισμούς για τον αρχιμαφιόζο χαρακτήρα μίας σειράς που έχεις λατρέψει. Πιθανότατα όχι πολύ. Αλλά και τί είναι φυσιολογικό στις μέρες μας; Και τι ορίζει το φυσιολογικό στην τελική (θα προσθέσει ο πολυήμερος εγκλεισμός μου); Έτσι, ανάμεσα στα (αρκετά) άρθρα που διάβασα ξεχώρισα μία εξαιρετική ανάλυση των Los Angeles Times για τον ρόλο που υποδύθηκε ο James Gandolfini, μία συνέντευξη του δημιουργού της σειράς David Chase για ιστορίες του σόου πίσω από τους προβολείς, αλλά και ένα αφιέρωμα στη ζωή του Gandolfini λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του. ΤΙ ΣΕΙΡΑ ΘΕ ΜΟΥ.