Μονομαχίες ταύρων στην Κένυα, μια μακρά παράδοση
Σε πολλές περιοχές του αφρικανικού κράτους, μάχες ταύρων συνοδεύουν τα φεστιβάλ, τις μεγάλες γιορτές, ακόμη και τις κηδείες. Διοργανώνονται τόσα χρόνια που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς τους.
- 29 ΟΚΤ 2023
«Για εμάς, είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, μια δράση για όλη την κοινότητα, αλλά και ένα άθλημα με τεράστιο αριθμό οπαδών», είχε εξηγήσει σε ρεπορτάζ του BBC o Gerald Ashiono, επικεφαλής μιας τοπικής ένωσης ιδιοκτητών ταύρων στην Κένυα. Στα δυτικά του αφρικανικού κράτους, εκεί όπου κατοικοεδρεύουν οι ιθαγενείς κοινότητες της φυλής Λούχια (δεύτερης μεγαλύτερης εθνοτικής ομάδας στη χώρα), ταύροι μονομαχούν εδώ και αιώνες.
Κατά πάσα πιθανότητα, είναι ένα κληροδότημα της αποικιοκρατίας από την Πορτογαλία: τον 16ο-17o αιώνα, οι αρχηγοί των ξένων δυνάμεων κατέφθαναν με μεγάλα κοπάδια και συνήθιζαν να οργανώνουν ταυρομαχίες στις λεωφόρους για να προσφέρουν θέαμα στον καταπιεσμένο κόσμο.
Κάπως έτσι, εδραιώθηκε στην κοινή συνείδηση σαν ένδειξη πλούτου και υπεροχής. Και μετά τη δεκαετία του ’90, εξαιτίας διάφορων παραγόντων, το σπορ αυτό εκτόξευσε τη δημοτικότητά του στην περιοχή. Σήμερα, οι ιδιοκτήτες των ταύρων που νικούν απολαμβάνουν τον σεβασμό της κοινότητας. Είναι τιμή και χρέος για κάθε νέα γενιά να συνεχίσει το έργο της προηγούμενης. «Ο παππούς μου είχε ταύρους, ο πατέρας μου είχε ταύρος, και τώρα έχω εγώ ταύρους».
Μάχες ταύρων συνοδεύουν τα φεστιβάλ και τις μεγάλες γιορτές, ακόμη και τις κηδείες, αλλά οι επίσημοι αγώνες διοργανώνονται μια φορά τον χρόνο. Και είναι ενδεικτικό για το πόσο δημοφιλείς είναι στη δυτική Κένυα το γεγονός ότι ακόμη και την περίοδο των περιορισμών για τη διασπορά του κορονοϊού, εκείνοι δεν αναβλήθηκαν. Μεταξύ των υπολοίπων, στις μονομαχίες εμπλέκονται συμφέροντα οικονομικά, αλλά και πολιτικά.
Κάθε αγώνας διαρκεί 30 λεπτά.
Δεν υπάρχουν στάδια, ούτε ξέφρενα κυνηγητά σε δρόμους· οι αρένες διαμορφώνονται σε αλάνες, γύρω από τις οποίες τοποθετούνται καθίσματα για το κοινό. Πολύ συχνά, αφού μετρήσουν τον αντίπαλό τους στο σημείο εκκίνησης, οι ταύροι εξέρχονται από τον αγωνιστικό χώρο και καταλήγουν να διασταυρώνουν τα κέρατά τους σε κάποιο διπλανό χωράφι. Το πλήθος ακολουθεί τη μονομαχία, με κομμένη την ανάσα.
Πολλοί ανάμεσά τους έχουν ποντάρει μικρά ή μεγάλα ποσά σε έναν από τους δύο μαχητές. Εκείνο που διαφέρει από την παραπλήσια παράδοση της Ισπανίας, είναι ότι τα ζώα δεν θανατώνονται στο τέλος του αγώνα, αν και όποιο χάσει πολύ συχνά πωλείται στο τέλος για το κρέας του.
Οργανώσεις για την προστασία των δικαιωμάτων των ζώων έχουν καταδείξει τις επιπτώσεις που υφίστανται οι ταύροι: οι ιδιοκτήτες ακονίζουν τα κέρατά τους πριν τη μάχη, επομένως υπάρχει πιθανότητα το χτύπημα να αποβεί μοιραίο (στο 84% των αγώνων επέρχεται τραυματισμός), και είναι συνηθισμένη πρακτική να ταΐζονται οι ταύροι με διεγερτικά βότανα που αυξάνουν τη λίμπιντο και ενισχύουν το θάρρος. Όσο πιο δυνατό είναι ένα αρσενικό, τόσο υψηλότερη θα είναι και η τιμή του στην αγορά για όποιον θέλει να τον πάρει στα χέρια του.
Στον φωτογραφικό φακό του Associated Press αποτυπώνονται στιγμιότυπα από τους τελικούς των φετινών αγώνων, που πραγματοποιήθηκαν σε δύο τοποθεσίες, στην Καγιέγκα και το Κάμπρας. Κόσμος βρισκόταν σκαρφαλωμένος επάνω στα δέντρα για να παρακολουθήσει το μεγάλο event. Το «κυρίως πιάτο» της ημέρας ήταν η μάχη ανάμεσα στον Κάπτεν και τον Σένγιε, με τον δεύτερο να κερδίζει έπειτα από 20 λεπτά αγώνα.
