Ο διάδρομος δεν είναι τρέξιμο (σε 500 λέξεις)
Πολλές φορές δεν έχει σημασία η κατεύθυνση προς την οποία τρέχεις αλλά αυτά που αφήνεις πίσω σου. Μια καταγγελία 500 λέξεων κατά του τρεξίματος σε διάδρομο.
- 13 ΔΕΚ 2012
(Το κείμενο γράφτηκε κατά τη διάρκεια βραδινού και κρύου, πολύ κρύου, street running)
Γράφει ο Freddos
Κάτι πρέπει να γίνει με το διάδρομο οπότε το γράφω εγώ για να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς μήπως και το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή.
Ο διάδρομος δεν είναι τρέξιμο.
Η μεγαλύτερη απάτη που κατόρθωσαν τα γυμναστήρια και τα διάφορα άρθρα άσκησης, πέραν της ετήσιας συνδρομής, είναι να πείσουν τον κόσμο, εμάς, ότι ο διάδρομος είναι άσκηση, ότι ο διάδρομος είναι τρέξιμο.
Δεν είναι.
Κατέβα λίγο σε παρακαλώ από το διάδρομο (κατεβαίνεις πατώντας το κουμπάκι που λέει STOP, ο διάδρομος ελαττώνει ταχύτητα και σιγά σιγά σταματάς. Νιώθεις ότι η γη περπατάει για λίγα δευτερόλεπτα αλλά θα σου περάσει, μην αγχώνεσαι), πρόσεξε να σου εξηγήσω.
Θα μπορούσα να μιλήσω για κραδασμούς, για περιπτώσεις επιβάρυνσης σε μέση & γόνατα, για μειωμένης ποιότητας οξυγόνο, για το πως, επειδή βαριέσαι να τακτοποιήσεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα, καταλήγει να είναι η πιο ακριβή κρεμάστρα που έχεις αγοράσει ποτέ. Αλλά δεν θα το κάνω.
(κι ας το έκανα μόλις λίγο)
Θα πάω κατευθείαν στην ουσία.
Και η ουσία είναι η εξής: Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται τρέξιμο κάτι από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις;
Θυμίζω τα λόγια του ποιητή: Πολλές φορές δεν έχει σημασία η κατεύθυνση προς την οποία πηγαίνεις αλλά αυτά που αφήνεις πίσω σου.
Τί αφήνεις πίσω σου όταν βρίσκεσαι καρφωμένος στο διάδρομο και νομίζεις πως τρέχεις; Ποιά προβλήματα απομακρύνονται όταν είσαι στατικός; Ποιό τοπίο αλλάζει όταν όλα γύρω σου παραμένουν ακίνητα; Ποιές σκοτούρες, ποιά άγχη ποδοπατάς και πετάς πίσω σου όταν είσαι στο χώρο που βρίσκονται; Ποιές σκέψεις αποβάλλεις και ποιό μυαλό σου καθαρίζει όταν μπροστά σου είναι μια οθόνη που σκοπό της έχει να βοηθήσει ώστε “να περάσει η ώρα”; Ποιά πλάνα γίνονται προτεραιότητες όταν βρίσκεσαι σε θερμοκρασία δωματίου; Ποιούς δαίμονες ξορκίζεις αναπτύσσοντας ταχύτητα και δραπετεύοντας προς τα μπροστά όταν μένεις εκεί που είσαι όσο κι αν τρέξεις; Ποιά αντίσταση του αέρα σε πεισμώνει να συνεχίσεις όταν είσαι σε περιβάλλον πλήρους άπνοιας; Ποιά βροχή σε χτυπάει στο πρόσωπο και σε ωθεί να πας πιο δυνατά όταν μόνο τη βλέπεις έξω από το κλειστό παράθυρο; Ποιός ήλιος δύει/ανατέλλει και σε εμπνέει κατάματα όταν τον έχουν σκιάσει τα παντζούρια; Ποιό κρύο σου τεντώνει το δέρμα στα χέρια και τις φιλοδοξίες στη ζωή όταν έρχεται από το κλιματιστικό που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου; Ποιές κρυφές ανηφόρες (αυτές τις διαδρομές που όταν είσαι με αυτοκίνητο δείχνουν ευθείες μα όταν τις τρέχεις συνειδητοποιείς ότι είναι κρυφές ανηφόρες) θα σε προετοιμάσουν για τις ξαφνικές αναποδιές όταν για να ανηφορίσει το έδαφος πρέπει να πατήσεις κουμπί; Πώς θα κάνεις ένα ακόμα χιλιόμετρο (#1morekm) όταν “το πρόγραμμα” τέλειωσε και ο διάδρομος έχει ήδη αρχίσει να επιβραδύνει; Ποιά απώλεια ελέγχου θα μάθεις να χειρίζεσαι όταν βρίσκεσαι σε απόλυτα ελεγχόμενο μέρος;
Ποιό στόχο θα βάλεις όταν δεν βλέπεις στο τέρμα του δρόμου τον τερματισμό;
Οπότε, άκουσε με σε παρακαλώ που στο γράφω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Ο διάδρομος δεν είναι τρέξιμο. Ο δρόμος είναι τρέξιμο. Ο διάδρομος είναι για χάμστερ. Ο δρόμος είναι για εμάς.
