Όταν ο Picasso ήταν ο βασικός ύποπτος για την κλοπή της Μόνα Λίζα
Η κινηματογραφική ληστεία τον Οκτώβριο στο Μουσείο του Λούβρου όπου ληστές κατάφεραν να αποσπάσουν τα πολύτιμα κοσμήματα απ' τη συλλογή του Ναπολέοντα και της αυτοκράτειρας Ευγενίας ωχριά μπροστά στην κλοπή της Μόνα Λίζα 114 χρόνια πριν.
- 19 ΝΟΕ 2025
Όταν η Μόνα Λίζα εκλάπη από το Λούβρο στις 21 Αυγούστου 1911, ο κόσμος της Τέχνης «πάγωσε». Και αν χανόταν για πάντα το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντα, που απεικονίζεται σε ένα από τα διασημότερα αριστουργήματα της ιταλικής αναγέννησης; Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε κανείς να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα.
Όλοι όμως ρωτούσαν τότε ποιος κρυβόταν πίσω από την κλοπή του αιώνα, αυτή που ξεπερνά σε φαντασία ακόμα και την κινηματογραφική ληστεία του περασμένου μήνα στο Μουσείο του Λούβρου.
Όλοι άρχισαν να ψάχνουν τον ένοχο και ένας από τους πρώτους που βρέθηκαν στο στόχαστρο ήταν ο Pablo Picasso — ναι, ο ίδιος ο Picasso.
Το όνομά του δόθηκε στις αρχές από τον Honore-Joseph Géry Pieret, τον πρώην γραμματέα του φίλου του Picasso (και διάσημου ποιητή) Guillaume Apollinaire. Ο Pieret είχε προηγουμένως κλέψει τουλάχιστον δύο γλυπτά της Εποχής του Χαλκού από το Λούβρο και τα είχε πουλήσει στον τότε ανερχόμενο κυβιστή καλλιτέχνη, ο οποίος τα χρησιμοποίησε ως έμπνευση για τον πίνακά του “Les Demoiselles d’Avignon”.
Παρένθεση: Η ασφάλεια του Λούβρου ήταν μάλλον ανεπαρκής, καθώς οι πίνακες δεν ήταν καν βιδωμένοι στους τοίχους. Βέβαια, εκτός από τις βίδες και τα προστατευτικά τζάμια που «φρουρούν» ορισμένα αριστουργήματα που εκτίθενται στο μουσείο, δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά.
Ο τρομοκρατημένος Picasso και ο Apollinaire τελικά οδηγήθηκαν στο δικαστήριο, όπου αποφασίστηκε ότι ο Picasso είχε πράγματι στην κατοχή του κλεμμένα έργα τέχνης — απλώς όχι τη Μόνα Λίζα. Τα αγάλματα από την άλλη επιστράφηκαν γρήγορα και ο δικαστής άφησε τους δύο άντρες ελεύθερους με μία προειδοποίηση.
Δύο χρόνια διήρκεσε το ανθρωποκυνηγητό του δράστη της ληστείας και ο εντοπισμός του πίνακα, δύο χρόνια στα οποία η δημοτικότητα της Τζοκόντα αυξήθηκε εκθετικά, καθώς αναπαραγωγές της δημοσιεύονταν σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Το 1913 έφτανε στη δύση του, όμως λίγο πριν τελειώσει, ένα όνομα προφερόταν από τα χείλη όλου του κόσμου, μιας και όπως αποκαλύφθηκε, ο πραγματικός κλέφτης ήταν ο Vincenzo Peruggia και όχι ο Pablo Picasso.
Ο πίνακας πιστεύεται πως βρισκόταν στην Ελβετία ή την Αργεντινή. Ή σε ένα διαμέρισμα στο Μπρονξ ή σε κάποιο μυστικό δωμάτιο στην έπαυλη του JP Morgan. Στην πραγματικότητα, δεν έφυγε ποτέ από το Παρίσι, ή τουλάχιστον μέχρι που ο δαιμόνιος ληστής πήγε στη Φλωρεντία τον Δεκέμβριο του 1913, και προσπάθησε να τον πουλήσει σε έναν έμπορο αντικών ονόματι Alfred Geri.
Ο Peruggia, Ιταλός εργάτης και πρώην υπάλληλος ως συντηρητής του Μουσείου φέρεται να πίστευε ότι η Μόνα Λίζα ανήκε δικαιωματικά στην Ιταλία και μάλιστα περίμενε και ανταμοιβή για το ότι την επέστρεψε στο «σπίτι» της. Από πού θα ερχόταν η ανταμοιβή κανείς δεν γνωρίζει.
Ο Geri έπαιξε το παιχνίδι, φέρνοντας μάλιστα τον διευθυντή της γκαλερί Uffizi στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Albergo Tripoli-Italian. Ο πίνακας βγήκε από τη βαλίτσα και εκεί όλοι πείστηκαν πως μπροστά τους βρισκόταν η αυθεντική Μόνα Λίζα με τη χαρακτηριστική ρωγμή και το αινιγματικό χαμόγελο στο πρόσωπο της Τζοκόντα.
Ο έμπορος αντικών κάλεσε τότε την αστυνομία και ο ληστής εξέτισε αργότερα οκτώ μήνες φυλάκιση για το έγκλημά του.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.