Πακετάρισμα και θρίλερ: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 2

Πακετάρισμα με τη Marie Kondo, για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Με 73χρονο καρδιοπαθή πατέρα, η καλύτερη απόφαση που μπορούσα να πάρω αυτή τη δεδομένη στιγμή ήταν απλά να του αδειάσω τη γωνιά. Επειδή όμως αυτή τη φορά έπρεπε να πακετάρω το βιός μου όλο και όχι απλά για ένα τριήμερο, άνοιξα δύο βαλίτσες και κάμποσα νεσεσέρ και, με τη βοήθεια της Marie Kondo, προσπάθησα να χωρέσω μέσα όσα περισσότερα μπορούσα. Όχι, δεν θα κυλιέμαι σπίτι με τις ίδιες πυτζάμες επί εβδομάδες, αρνούμαι. Και τα ρούχα, και τα καλλυντικά, και τα μπαχάρια μου πήρα. Όλα μού τα χώρεσε η Marie. Μεγάλη η χάρη της.

Όλα αρχίζουν να μοιάζουν μια ατέλειωτη μέρα, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Ναι, είναι νωρίς, έχουμε δρόμο μπροστά μας, δεν θα έπρεπε να με παίρνει από κάτω ακόμα. Το γεγονός ότι χθες δούλεψα φυσικά και βοήθησε στο να περάσει γρήγορα η ώρα. Από την άλλη όμως, ξύπνησα σήμερα, έκατσα πάλι στο αυτοσχέδιο γραφείο που έχουμε στήσει στην τραπεζαρία και όλα μου φάνηκαν ίδια, σαν μια ατέλειωτη μέρα που δεν λέει να τελειώσει. Το μόνο που λίγο με βοηθάει, είναι το ότι ακόμα μπορούμε να βγαίνουμε από το σπίτι, έστω και για λίγο περπάτημα, κάτι που έκανα και χθες το απόγευμα και πριν λίγο, στην φοβερή διασκέδαση του να πάω να πάρω έναν καφέ. Το σημερινό πρόγραμμα, μάλλον περιλαμβάνει ακόμη έναν περίπατο, σειρά και επιτέλους βιβλίο. Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε;

Ο Μάκης Παπασημακόπουλος ΤΑ ΛΕΕΙ ΓΕΝΙΚΑ:

Η Τρίτη 17 Μαρτίου, ώρα 00:30, του Γιάννη Δημητρέλλου

Εγώ και ο καθρέφτης, στο μπάνιο, από πίσω ακούγεται το ‘No One Knows‘ των Queens of The Stone Age, στο remix των UNKLE. Παρατηρώ τα πρώτα σημάδια σε κάτι που μοιάζει με μπυροκοιλιά, ενώ το ακούρευτο κεφάλι μου είναι έτοιμο να υποδεχτεί την επέλαση μιας καραφλοχαίτης, που φοβάμαι πώς θα θυμίζει τον Ζερβίνιο χωρίς κορδέλα.

Εγώ και ο καθρέφτης λοιπόν και ξαφνικά μια συνειδητοποίηση πως τα προβλήματα μου είναι πολύ μικρά, σχεδόν γελοία μπροστά σε αυτά που αντιμετωπίζουν άνθρωποι όπως ο Γιάννης. Ο Γιάννης, στο ξεκίνημα της πανδημίας, έχασε την πρωινή του δουλειά στο σέρβις ξενοδοχείου ενώ η θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί, κατέβηκε επ`αόριστον, όπως συνέβη και κάθε άλλο θέατρο στην Αθήνα. Την ίδια στιγμή, η αδελφή του ζει και εργάζεται στην Βόρεια Ιταλία, εκεί που συμβαίνει η μητέρα των μαχών του κορονοϊού. Φεύγω από τον καθρέφτη, στέλνω ένα μήνυμα στον κολλητό μου: “Όταν θα τελειώσει αυτό, θα είμαστε Ίο και θα ξενυχτάμε σαν 16χρονα”. Ελπίζω να είναι αυτό μια κάποια παρηγοριά.

Βλέπω επιτέλους το (συγκλονιστικό) θρίλερ ‘Hereditary’ του Ari Aster και ολοκληρώνω το ‘Ο Άνεμος Κουβάρι’ του Διονύση Χαριτόπουλου, την καταγραφή της σουρεαλιστικής γνωριμίας και μετέπειτα ερωτικής σχέσης του με την Μαλβίνα Κάραλη. Μια γαλήνη αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Θα δούμε από αύριο.

Insanity all the way, για τη Ναστάζια Καπέλλα

Όχι, δεν είναι κυριολεκτικό. ‘Insanity’ λέγεται το πιο αποτελεσματικό πρόγραμμα γυμναστικής που έχω κάνει ποτέ. Πρόκειται μισάωρες καθημερινές ασκήσεις που κάνεις μόνο με το σώμα, χωρίς οποιοδήποτε εργαλείο γυμναστικής, με τη βοήθεια του Shaun T. Δεν το άρχισα πάλι, αλλά ξεκίνησα να κάνω καθημερινά μία μείξη από τις αγαπημένες μου ασκήσεις του προγράμματος. Ποιος ξέρει, ίσως από βδομάδα το αρχίσω και κανονικά.

Με Urban Dance, η Νίκη Μπάκουλη

Όπως ‘έταξα’ στον εαυτό μου, άρχισα να ερευνώ το χώρο του Urban Dance στο διαδίκτυο. Να σου πω κάτι; Κανείς δεν έμαθε να τρέχει, πριν περπατήσει (ναι, τόσο χάλια). Ενώ προσπαθούσα να κάνω ό,τι έβλεπα, γελούσα μόνη μου -με το πόσο ‘αγγούρι’ είμαι. Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και όλοι αναζητούμε ένα λόγο να γελάσει το χειλάκι μας, ετοιμάσου για σχετικά videos τις επόμενες μέρες. Εν πάση περιπτώσει, μετά το πρώτο ‘άκυρο’ πέρασα σε ένα αερόβιο πρόγραμμα. Πάτησα το ‘play’ και δέκα λεπτά αργότερα ένιωσα να φεύγει η ζωή από μέσα μου. Κόπηκε η ανάσα μου (ενστικτωδώς σκέφτηκα ‘λες να ‘χω κορονοϊό;’), δεν μπορούσα να καταπιώ και ένιωσα να ζαλίζομαι. Προβληματίστηκα -δηλαδή, τι θα γινόταν αν δεν γυμναζόμουν τα 15 τελευταία χρόνια; 166;

Όταν η καρδιά μου επέστρεψε στα κανονικά της, έκανα την τρίτη δοκιμή. Έλεγε hip hop tabata (σου είπα, εγώ θα μάθω urban dance ο κόσμος να χαλάσει). Η διάρκεια ήταν 30′. Ο δείκτης δυσκολίας κάπου στο 3 (στα 10). Έγινε το bingo! Μάνι μάνι είχα ‘φάει’ δυο ωρίτσες -σε δοκιμές, αποτυχίες, νέες δοκιμές κλπ, κλπ. Είχα ‘καθαρίσει’ με τη βόλτα των σκύλων, μετά την -ας πούμε- γυμναστική έκανα μπανάκι, έφαγα (ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΥΩ), περιηγήθηκα στο Netflix (τι θα γίνει, φίλε; Θα ‘φορτώσεις’ τίποτα;) και πήγα για ύπνο. Σήμερα το πρόγραμμα έχει kick boxing -κάτι άλλο με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ, αλλά δεν είχα χρόνο- και μάθημα ιταλικών στο Duolingo. Έχω ήδη αρχίσει να προετοιμάζομαι για το ενδεχόμενο να μην έχουμε Internet -σενάριο που δεν το λες και τρελό, αν σκεφτείς τι γίνεται. Στην πρώτη σκέψη έπαθα μια κάποια ασφυξία. Στη δεύτερη, βρήκα τα βιβλία που ‘χω αγοράσει και δεν έχω διαβάσει, ενώ ‘κατέβασα’ άλλα στο tablet. Μετά κατέληξα στο ότι δεν θα πεθάνω χωρίς Internet -έχω ζήσει χωρίς αυτό. Υγεία να υπάρχει και θα βρω λύση για όποιο πρόβλημα προκύψει.

“Ο από πάνω μας δεν είναι πολύ καλά”, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Αυτό το βιολί έχει αρχίσει από την Κυριακή. Ο από πάνω μας, αυτός που μένει από πάνω μας δηλαδή με την οικογένειά του και για τον οποίο είμαστε βέβαιοι ότι δεν είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, σφαδάζει. Και επειδή τα διαμερίσματά μας είναι πανομοιότυπα, όπως μας έχει ενημερώσει προ πολλού ο διαχειριστής, ακούμε τα πάντα. Δηλαδή ακούμε συνέχεια να φωνάζει “άου, άου, άου, άου”, αλλά δεν ακούμε κάποιον άλλον από την οικογένεια. Χτες, από τις 4 ως τις 6 τα ξημερώματα, συνέχισε να σφαδάζει και με τη Λίλα πρώτον, δεν κοιμόμαστε και δεύτερον, αναρωτιόμαστε μήπως πρέπει να καλέσουμε βοήθεια. Επίσης ποντάρουμε ότι έχει πάθει λουμπάγκο ή έχει σπάσει κάποιο πόδι. Για να είμαι ειλικρινής (και ντροπή μου), δεν τον λυπάμαι. Μονίμως ουρλιάζει στα παιδιά του, και πολύ φοβόμαστε ότι δεν μένει μόνο στις φωνές. Έχω γκουγκλάρει ήδη τον αριθμό για καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας, για την επόμενη φορά. Απλά αυτό το κλίμα κλεισούρας σε συνδυασμό με τις σπαρακτικές φωνές ενός κακού πατέρα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Σήμερα το μεσημέρι φάγαμε μια κατεψυγμένη τυρόπιτα. Αφού την ξεπαγώσαμε, κατάλαβες.

Το έπος που λέγεται ‘Fleabag’, για τον Ευθύμιο Σαββάκη

Μέσα σε ένα 24ωρο που ήταν πιο βαρετό κι από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου νέων σαλιγκαριών, ο μαραθώνιος Fleabag ήταν μία πραγματική όαση. Μα κυρίως μία ειλικρινής αποτύπωση μιας γενιάς 30 something, με τις νευρώσεις της, τον αυτοσαρκασμό της, τις ήττες της και το αέναο ερώτημα «πού πάω» πάνω από το ξενυχτισμένο της κεφάλι. Και ξέρετε κάτι; Αν με ρωτούσανε πριν από λίγες ημέρες με ποιον θα ήθελα να περάσω μερικές ώρες εγκλεισμού θα απαντούσα ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ τον Τσιόδρα. Για να του κάνω 11 ερωτήσεις το δευτερόλεπτο για αυτά που μας περιμένουν. Πλέον, η επιλογή της Phoebe Waller-Bridge είναι μονόδρομος. Για να κάτσει με το γνωστό της ύφος στον απέναντι καναπέ και να μου υπενθυμίσει ότι η μεγαλύτερη αλήθεια σε αυτή τη ζωή είναι ότι κανείς δεν ξέρει τί μας περιμένει.

Δουλειά, φαγητό και γυμναστική, για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Το καλό της χθεσινής ημέρας που δούλευα (#μενουμεσπίτι) είναι πως σε σχέση με την Κυριακή, την ένιωσα να ‘φεύγει’ λίγο πιο γρήγορα. Τη μια στιγμή κοίταξα το ρολόι και η ώρα ήταν 14.00, ενώ στο επόμενο κοίταγμα είχε ήδη πάει 17.00. Καλό αυτό. Το κακό της δουλειάς από το σπίτι από την άλλη, είναι πως βρίσκεσαι πολύ κοντά στο ψυγείο σου. Επομένως σε κάθε μίνι διάλειμμα, πήγαινα προς τα εκεί και το ανοιγόκλεινα χωρίς λόγο τις περισσότερες φορές. Ίσως μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε σταμάτα. Τελικά ήπια καφέ, χυμό, έφαγα μια σοκολάτα, μερικά ποπ-κορν όσο δούλευα και το βράδυ από τις τύψεις μου, το έριξα στη γυμναστική για καμιά ώρα. Άνοιξα τα προγράμματα που προτείνει ο Βαγγέλης Πολυμερόπουλος στο Oneman, μου φάνηκαν κάπως δύσκολα και τα ξαναέκλεισα. Έκανα κάτι δικά μου. Δεν τα προτείνω σε κανένα.

“Σπύρο, εγώ ποτέ θα γίνω στιλάτος”; αναρωτήθηκε ο Νίκος Σταματίνης

Κάποια στιγμή πρέπει να ποντάρουμε ποιος από αυτό το thread θα αρχίσει πρώτος να βλέπει οράματα.

Την περασμένη Δευτέρα, θα έλεγε κανείς την ημέρα 3 προ Καραντίνας είχα παραγγείλει κάτι sneakers adidas που με είχαν ενθουσιάσει και γιατί ήταν ωραία και γιατί ήταν φτηνά. Έκανα λοιπόν τη διαδικτυακή μου αγορά, μεσολάβησε το τέλος του κόσμο όπως τον ξέραμε, και χθες ήρθαν σπίτι. Και τα αγάπησα ομολογώ ακόμα περισσότερο, όταν κατάλαβα πόσο άχρηστα θα μου είναι για τον επόμενο πολύ καιρό. Πολύ βολικά, πολύ άνετα, πολύ όμορφα. Ό,τι πρέπει για να τα πετάξεις στο ντουλάπι σου και να τα βγάζεις για καμιά οδήγηση ή κανένα σούπερ μάρκετ. Αν είχα ξοδέψει αυτά τα 45 ευρώ σε χαρτί υγείας δεν θα με λύγιζε φοβέρα καμιά.

Ίσως τα απλώσω στη βεράντα. Δεν ξέρω. Κατά τα άλλα Broοklyn Nine-Nine και βαρεμάρα. Πρώτη φορά στη ζωή μου που ανυπομονώ για το καλοκαίρι.

Αποφάσισε να ξαναπιάσει την κιθάρα ο Κώστας Μανιάτης

Αποφάσισα να ξαναπιάσω την κιθάρα μετά από 40 χρόνια και πάνω στο κούρδισμα έσπασα την τρίτη χορδή -όπως βλέπουμε την κιθάρα από πάνω. Άρα τζάμπα την ξαναέπιασα, θα παίξω κιθάρα πάλι στην επόμενη καταστροφή του κόσμου, γιατί δεν παίζει να σπάσω την καραντίνα ψάχνοντας μία χορδή. Πιο πιθανό να δω τι ήχους μπορείς να αναπαράξεις βαρώντας το κωλόχαρτο.
Κατά τ’ άλλα μαγείρεψα κάτι ξεχασμένο στην κατάψυξη και ψάχνοντας παλιά παιχνιδάκια έπεσα πάνω σε ένα arcade, το Moonwalk, με τον Michael Jackson να σκοτώνει κακούς, δεν ξέρω πόσοι το θυμάστε, πόσοι το είχατε τιμήσει με δεκάρικα και εικοσάρικα. Παρατήρησα πάντως τώρα ότι σκοπός του παιχνιδιού ήταν ο Michael να απελευθερώνει παιδάκια στο διάβα του.
Αλήθεια τώρα;

Cheers!, λέει στον εαυτό του ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Σήμερα έβαλα στην κουζίνα να παίζει δυνατά Μαντόνα και μαγείρεψα τορτελίνια με 4 τυριά και μανιτάρια. Σχεδόν τη βλέπω τη βιντεοκασέτα γυμναστικής της Τζέιν Φόντα να έρχεται. Αλλά να πω και κάτι; Αν ήμουν στη δουλειά πιθανότατα θα είχα πάρει ένα σάντουιτς με αραβική πίτα και γαλοπούλα να φάω. Άσε που θα έπαιζε Μαντόνα την ώρα που έβαζα τα κέρματα στο αυτόματο μηχάνημα. Οπότε ξέρεις, κρατάμε τα θετικά.

Κατά τα άλλα έκανα την απειλή μου πράξη: Ξεκίνησα επιτέλους το ‘Cheers’, ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κενά μου. Είχα δει παλιότερα κάμποσο, ίσως και όλη την 1η σεζόν ή διάσπαρτα επεισόδια των 2 πρώτων, δε θυμάμαι, πάντως το είχα σταματήσει γιατί παράλληλα έτρεχε κι η ζωή, κι όπως και να ‘χει ένα σίτκομ του 1982 δεν είναι απαραίτητα η μεγαλύτερη προτεραιότητα πολλών ανθρώπων. Που διαφωνώ, αλλά τελοσπάντων! Το θέμα είναι πως τώρα δεν τρέχει παράλληλα καμία ζωή, οπότε τέτοια ευκαιρία πού να ξαναβρώ.

Το ‘Cheers’ είναι ένα από τα σημαντικότερα σίτκομ όλων των εποχών, για ένα μπαρ στη Βοστώνη, τους εργαζόμενους εκεί και τους μόνιμους που συχνάζουν κάθε μέρα. Αυτό είναι πάντα το σκηνικό, και είναι μόνο αυτό. Μέσα σε ένα όμορφο, με μεγάλη άπλα μπαρ, παρακολουθούμε την καθημερινότητα του ιδιοκτήτη, Σαμ (παλιός παίχτης μπέιζμπολ, άξεστος αλλά καλόκαρδος jock) και της Νταϊάν (διαβασμένη intellectual που έμεινε χωρίς δουλειά και κατεύθυνση και πήρε δουλειά εκεί) και των υπολοίπων της παρέας. Το τραγούδι τίτλων μιλάει για την ανάγκη του να έχεις ένα μέρος όπου “όλοι ξέρουν το όνομά σου” και το υπέροχο που πετυχαίνει η σειρά είναι αυτή η αίσθηση μικρής κοινότητας, με τους ιδιόμορφους χαρακτήρες-θαμώνες και τους εργαζόμενους-φίλους και τα διάφορα ευτράπελα που τους τυχαίνουν.

Το τέλειο είναι ότι καθώς βασίζεται μόλις σε ένα σκηνικό και τους ανθρώπους που το κατοικούν, η σειρά είναι πρακτικά σαν θεατρικό, περισσότερο από κάθε άλλο μεταγενέστερο σίτκομ. Υπάρχει μεγάλη φροντίδα, στο μπακγκράουντ βλέπεις διαρκώς κίνηση, δεν νιώθεις πως οι έξτρας είναι μαριονέτες. Το μπαρ γεμίζει, αδειάζει, πλημμυρίζεται από κόσμο, υπάρχει σούσουρο, κάθε απογοητευτικό ή ενθουσιώδες που συμβαίνει το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Και η έμφαση στους χαρακτήρες δίνεται στο κεντρικό αυτό ζευγάρι ετερώνυμης έλξης, στο πιο θρυλικό ίσως will-they-wont-they της αμερικάνικης τηλεόρασης. Είναι πανέμορφα στημένο, με πνευματώδη γραφή και χαρακτήρες σαν ζωντανούς, από τους κεντρικούς μέχρι τους περιφερειακούς. Αφού δε μπορώ να πάω στα δικά μου στέκια, θα εισβάλω σε αυτό, τι να κάνουμε; Είδα 6 επεισόδια χτες. 269 ακόμα!