Παλιά λαϊκά και παλιά ριάλιτι: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 39

Προσκυνάει το ‘Dare Me’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Βασισμένη σε best-seller βιβλίο που μεταφέρει στη μικρή οθόνη η ίδια του η συγγραφέας, Megan Abbott, ειδική στα μυθιστορήματα εγκλημάτων και στo non-fiction crime, το ‘Dare Me’ αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τον ανταγωνισμό στον πρωταθλητισμό του cheerleading και πηγαίνει τη δράση σε μία μικρή, υποβαθμισμένη πόλη στο Rust Belt της Αμερικής που θέλει να χρησιμοποιήσει το άθλημα για να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Μέχρι που μία δολοφονία επιφανούς προσώπου της κοινότητας θα ζορίσει τα σχέδιά της. Στριμάρει στο Netflix και είναι σούπερ επιλογή ακόμα και για όσους δεν αντέχουν τους εφήβους στην οθόνη τους.

Έχουμε ήδη καλύψει το ‘Dare Me’, αλλά εκείνες τις μέρες είχα πέσει με τα μούτρα σε οτιδήποτε ‘Cheer’ από το Netflix. Δεν υπάρχει ποτέ αρκετό cheerleading πρωταθλητισμού στη ζωή μου, αλλά όταν η δουλειά σου είναι να βλέπεις έναν σκασμό τηλεόραση και σινεμά, αναγκαστικά κάτι θα μείνει πίσω. Η αναγνωρισμένη σειρά του USA Network όμως ήταν θύμα! Θύμα σας λέω!

Το άγχος της Νίκης Μπάκουλη

Ένα ήταν το άγχος μου χθες: αν ζει ο Κιμ (ένας είναι ο Κιμ). Ζώντας μια καθημερινότητα που δεν έχει να ‘δώσει’ πολλά (ΟΚ, διάβασα ό,τι υπάρχει σε sites της αλλοδαπής και αφορά την εξέλιξη ερευνών για την αντιμετώπιση του Covid-19, πήγα βόλτα τα σκυλιά, ΔΕΝ έκανα γυμναστική, γιατί πήγα super market, κάτι που εξακολουθεί να μου απομυζεί κάθε ιχνοστοιχείο ψυχικής και σωματικής ενέργειας, μίλησα με τη φίλη Φρόσω μια ώρα στο τηλέφωνο και ‘έλιωσα’ στο YouTube), αυτό που συμβαίνει με τον ηγέτη της Βορείου Κορέας ήταν το μυστήριο που ένιωσα ότι θέλω να λύσω. Θα μου πεις δεν το ‘χει λύσει η CIA, εγώ θα βρω την άκρη;

Εν πάση περιπτώσει, ανά μισή ώρα αναζητούσα ειδήσεις επί του θέματος, για να καταλήξω στο ότι μάλλον το ‘χάσαμε το κορμί πατριώτη, αφού η Pyongyang δεν έχει πει κουβέντα -συνήθης πρακτική, όταν έχει να αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα, εν αντιθέσει με το λαλίστατο όταν ο όποιος από τους πυραύλους που εκτοξεύει αποδεικνύεται αποτελεσματικός. Θα μου πεις, γιατί να σε νοιάζει ο Κιμ. Θα σου πω ότι οι πιο ισχυροί του πλανήτη έκαναν αγώνα να τον πείσουν να περιορίσει το ταμπεραμέντο -και το πάτημα του κουμπιού- και ενώ κατέληξαν κάπου καλά, τώρα το πιθανότερο είναι πως θα ‘χουν να διαχειριστούν τα ίδια με τον/την διάδοχο του. Καλή τύχη στον πλανήτη -γενικά.

Με τραγούδια λαϊκά (ή περίπου αυτό) ο Χρήστος Δεμέτης

 

Τη χθεσινή μέρα τη πέρασα ακούγοντας παλιά λαϊκά και αναπολώντας τις βραδιές στο Μπάτμαν, τον Αρχάγγελο και τον Άγιο. Μετά από καταβύθιση στα καλύτερα του Άκη Πάνου στάθηκα λίγο παραπάνω στο “Κοίτα με στα μάτια” και σκέφτηκα πως σε αυτόν τον στίχο, ο τεράστιος Άκης Πάνου διολισθαίνει σε μια διαχρονική λεκτική παρεξήγηση της ελληνικής παράδοσης.

Το “κοίτα με στα μάτια και εξηγήσου” είναι λοιπόν πολύ μεγάλος μύθος. Πολύ απλά γιατί όταν προσπαθείς -επί τούτου- να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια από την πολύ κοντινή απόσταση την οποία συνεπάγεται μια στιγμή κορυφαίας έντασης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, συνήθως εστιάζεις άθελά σου στο ένα μάτι, ή στο σημείο ανάμεσα στα δύο μάτια. Άρα ο στίχος θα έπρεπε να ήταν,”για κοίτα με στο μάτι λοιπόν κι εξηγήσου”, ή καλύτερα “πήγαινε δυο μέτρα πιο πίσω και τώρα κοίτα με στα μάτια λοιπόν κι εξηγήσου”, αν θέλουμε δηλαδή να είμαστε ακριβείς. Βέβαια, η ποιητική αδεία όλα τα συγχωρεί. (κάποια στιγμή πρέπει να μας βγάλουν έξω)

Αποφάσισε να εντρυφήσεις στους… Sopranos ο Ευθύμιος Σαββάκης

Το «The Sopranos» πρωτοκυκλοφόρησε πριν ακόμα αλλάξουμε χιλιετία! Ω ναι. Έχει περάσει ένα τίμιο διάστημα όσο να πεις, όπου – φυσικά – είχα ακούσει διθυραμβικά σχόλια. Θυμάμαι, μάλιστα, τον μεγαλύτερο ξάδερφό μου Δημήτρη (από τους μεγαλύτερους φαν της σειράς) να μου αναλύει – πολλάκις – τους δεκάδες λόγους για τους οποίους έπρεπε να το ξεκινήσω. Το ιστορικό play, ωστόσο, πατήθηκε πριν από λίγες ημέρες, με ένα σημαντικό μέρος του χθεσινού 24ωρου να αφιερώνεται στην οικογένεια από το Νιου Τζέρσεϊ και στον ψυχισμό του (μέγα) Τόνι. Και μπορεί στην αρχή να μου φάνηκαν κάπως αργοί οι ρυθμοί της σειράς (λογικό αν σκεφτείς ότι είναι του 1999), αλλά συνειδητοποίησα ΠΟΛΥ γρήγορα γιατί αποτελεί τη συμπαντική έκρηξη στη γέννηση και στον θρίαμβο του είδους. Είχες δίκιο ΞΑ.

Βλέποντας παλαιολιθικα ριάλιτι και μιλώντας με φίλους ηθοποιούς, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Οι ωρες στην καραντίνα για κάποιο παράξενο λόγο ‘απλώνονται’ και δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως η μέρα περνάει αμέσως, ενώ έχεις προλαβει να κάνεις ελάχιστα πράγματα. Ήταν περασμένες 11 όταν πήρα τηλέφωνο τον Δημήτρη και μιλήσαμε για την καθημερινότητα του στην καραντίνα, μακριά από τις παραστάσεις. Αφού μου περίγραψε όλα τα μαστορέματα και τα βαψίματα που είχε επιχειρήσει στους τοίχους του πατρικού του, περάσαμε στην ταμπακιέρα: “Μας έχουν κλείσει παραστάσεις για Ιούλιο, τρέλα σου λέω!” κράτησα από τα λόγια του και ελπίζω αυτή η τρέλα να αποδειχθεί πως έχει μια γερή βάση πραγματικότητας.

 

Στη συνέχεια, έχοντας διαβάσει το κείμενο του Νίκου Σταματίνη για το MasterChef, επιχείρησα να δω το επεισόδιο της επιστροφής των απερχόμενων παικτών. Ή καλύτερη και η χειρότερη ελληνική τηλεόραση της χρονιάς μαζί. Καλύτερη γιατί δεν νομίζω να έχει υπάρξει ξανά ριάλτι που νά εχει καταφέρει να συνθέσει σε ομάδα τόσους ποταπούς, γνήσια κακούς χαρακτήρες. Δεν μπορώ να μείνω μόνο στο ζευγάρι Μαρία-Μπέλλος. Νομίζω πως οι μοναδικοί παίκτες που δεν συμπεριφέρονται σαν ανθρωπόμορφοι γυμνοσάλιαγκες είναι ο Διονύσης, που θα μπορούσε άνετα να είναι σερβιτόρος στο τσιπουράδικο του ’50-50′ ή να ενσαρκώνει οτιδήποτε ακραία ok boomer-ίστικα αστείο υπάρχει εκεί έξω και η Κατερίνα, που στα δικά μου μάτια υποδύεται πανέξυπνα την κακιά και είναι άρτια διαβασμένη για το πως να φτάσει στον τελικό ενός ριάλιτι. Εγκατέλειψα το επεισόδιο στα μισά και είδα ξανά σκηνές από την πρώτη σεζόν του ‘Real World’ στο MTV, το πρώτο μεγάλο ριάλιτι της αμερικάνικης τηλεόρασης, ένα ρομάντικό, ‘αμηχανο’ project που συγκινεί ακόμα.

Μαγείρεψε ο Σταύρος Καραΐνδρος

Η γυναίκα μου έριξε μία ιδέα, η οποία δεν θα μας βγει σε καλό, αλλά τέλος πάντων. Πρότεινε να μαγειρεύω εγώ δύο φορές την εβδομάδα. Εγώ που η σπεσιαλιτέ μου είναι η ομελέτα, οπότε καταλαβαίνετε ότι δύο φορές την εβδομάδα θα τρώμε ομελέτα. Παρακολούθησα κάποια βιντεάκια με συνταγές και έπεσε το μάτι μου στην ισπανική, η οποία φαίνεται πληθωρική και εύκολη. Έτσι φάνηκε. Στην πράξη θα σας πω αύριο που θα κάνω την πρώτη δοκιμή και λογικά θα παραγγείλουμε έξω. Δεν φταίω εγώ, δική της ιδέα ήταν!