Πάρ’το επιτέλους χαμπάρι: Το chat σκοτώνει το φλερτ

Τις προάλλες, ήρθε στο κινητό μου ένα μήνυμα. Όχι whatsapp, κανονικό. Sms δηλαδή. Και σε αυτό το σημείο, ας αφήσουμε μία παύση της μίας γραμμής για την επιστροφή στα 20 μου. Τέλεια, πάμε πάλι. Το sms του οποίου τον ήχο, είχα παντελώς ξεχάσει, έγραφε: ‘Συνάντηση σε μία ώρα στο γνωστό σημείο, έχω να σου πω’.

*Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο τώρα, ο σκηνοθέτης θα έκανε κοντινό στα χέρια μου και έπειτα αργά και βασανιστικά θα ανέβαινε καρέ καρέ μέχρι να φτάσει στο όνομα του αποστολέα. Τι θρίλερ ζούμε, μεσημεριάτικο, μην τα συζητάς.

Η μουσική αγωνίας σταματά μόλις οι φίλοι θεαταί δουν ότι πρόκειται για μία από τις πιο κοντινές φίλες της πρωταγωνίστριας. Κοινώς, τι Sex and The City ζούμε, μεσημεριάτικο, μην τα συζητάς*.

Φυσικά, πήγα. Φυσικά, η πρώτη μου ερώτηση ήταν: “Τι φάση; Γιατί μου στέλνεις μηνύματα και μάλιστα, αινιγματικά; Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να γυρίσεις πίσω στα 90’s. Μπορείς ας πούμε να βάλεις στο κινητό σου, να χτυπάει το Ασανσέρ του Βαλάντη“. Εντάξει, το τελευταίο το είπα για να ελαφρύνω λίγο το φανερά αγχωμένο κλίμα που είχα ακριβώς απέναντί μου. Με έπιασε από το μπράτσο έβγαλε την Κάρι από μέσα μου και με κάθισε κάτω. Παρήγγειλε και για τις δυο μας από μία μπύρα και κούνησε πάνω κάτω τα χέρια της.

“Δεν μπορώ να μπω στο whatsapp“, μου είπε. “Μιλάω με εκείνο το παιδί που σου έλεγα ότι μου ψιλοαρέσει και μου ζήτησε να βγούμε, αλλά δεν ξέρω αν θέλω“.

“Και τότε γιατί του μιλάς;” τη ρώτησα και πειστική απάντηση δεν πήρα.

Λίγες ημέρες νωρίτερα από αυτό το περιστατικό, με έναν φίλο μου, τρομερό Δον Ζουάν (τρομάρα του) τσακωνόμασταν στο ίδιο ακριβώς τραπέζι γιατί δεν άφηνε το κινητό από τα μάτια του. Εγώ του έλεγα τα νέα μου και εκείνος τσάταρε δίχως ντροπή λέγοντάς μου συνέχεια ένα “δώσε μου πέντε και είμαι κοντά σου“. Εννοείται ότι εκεί γύρω στο μισάωρο, του έδωσα ένα φάσκελο και ίσιωσε. Και, επειδή δεν εννοείται, αυτός ο φίλος μου δεν είναι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος.

Του είπα ότι αν πραγματικά, τον ενδιαφέρει αυτή η κοπέλα με την οποία ανταλλάσσει σκέψεις και emoticons αγάπης, τότε θα κάνω πίσω και θα περιμένω και μου είπε δίχως ντροπή το πιο εκνευριστικό πράγμα στον κόσμο: “Έλα μωρέ, με ενδιαφέρει αμέσως και εσύ. Απλά μιλάμε. Δύο φορές την έχω δει“.

Και έρχομαι τώρα εγώ, η πουριτανή(;) η άσχετη(;) η κολλημένη(;) να ρωτήσω: ‘Τότε άνθρωπέ μου, γιατί τσατάρεις μαζί της σαν να μην υπάρχει σήμερα;’ Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

– Γιατί, να μη μιλάω; Αφού τα λέμε ωραία.

– Δεν τα λέτε ωραία, τα γράφετε ωραία.

– Ακόμα καλύτερο αυτό.

– Μα, αν τα λέγατε από κοντά ωραία, δεν θα ήταν καλύτερο;

– Όχι ρε, ποιος μπλέκει τώρα.

Κάπου εδώ, εγώ, δεν μεταδίδω άλλο και οι φίλοι μου γελάνε που όλο αυτό μου φαίνεται τόσο περίεργο και μακρινό.

Αλλά να σου πω κάτι; Είναι. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ έναν λόγο που μπορεί κάποιος να θέλει να σπαταλάει χρόνο από τη ζωή του, από την επαφή με τους φίλους του, από τη δουλειά του, από τον ύπνο του, για να τσατάρει με έναν άνθρωπο που θα τον περιγράψει ως ‘εντάξει μωρέ, απλά μιλάμε δεν έγινε και τίποτα‘. Σε περίπτωση που δεν κατάλαβες το bold, επαναλαμβάνω: ΤΣΑΤΑΡΕΙ.

Καλημέρα τι κάνεις; Να σαι πάντα καλά και όταν είσαι κοντά μου και όταν είσαι μακριά

Η μόνη επαφή, η μόνη σχέση που θέλεις να έχεις με την άλλη ή τον άλλο είναι ένα emoticon ή ένα τραγούδι (για τους πιο ρομαντικούς) ή ένα meme (για τους πιο κάφρους) ή όλα αυτά μαζί αλλά κατά τα άλλα τίποτα.

Η φάση η γνωστή και ως ‘mail mail, και τηγανίτα τίποτα’.

Θα μου πεις, ‘πώς στην ευχή ξεκινάει όλο αυτό;’ και θα σου απαντήσω: ‘Απλά, με ένα τι κάνεις’. Όχι αλήθεια. Έχει παρατηρηθεί ότι τα τσατ αυτής της μορφής επικοινωνίας ξεκινούν με τον πιο συνηθισμένο, βαρετό τρόπο. Τις περισσότερες φορές οι συνδιαλεγόμενοι, κάνουν αυτό που ξέρουν καλά πίσω από τα πληκτρολόγιά τους γιατί:

ΒΑΡΕΜΑΡΑ, ΑΛΕΡΤ

Το να είσαι στο γραφείο και να μην αντέχεις τις σάρκες σου, μπορεί να αποτελέσει έναν καλό λόγο για να σκρολάρεις στο Facebook ή το όποιο άλλο σόσιαλ για να εντοπίσεις εκείνο το έτερον ήμισυ που 10-6 θα θέλει να πνίξει μαζί σου τη μιζέρια του δίχως δεσμεύσεις άπαξ και ο ‘σπιούνος’ δεν ενημερώσει ότι το μήνυμά του ‘έχει διαβαστεί’.

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΛΗ ΜΕΡΑ

Ξεφεύγουμε από το βαρετό κλίμα της δουλειάς και βγαίνουμε έξω, στον κόσμο. Είμαστε εμείς και ο κόσμος λοιπόν, που έχει κανονικό γκόμενο ή γκόμενα.

Και εμείς νιώθουμε μόνοι, σαν το λεμόνι. Και λέμε αυτό το ‘μωρέ, εκείνος ο τύπος ή η τύπισσα που γνώρισα προχτές, τι να κάνει; Ας στείλω ένα μήνυμα’. Και έτσι, αρχίζουν όλα. Και εκεί παραμένουν βέβαια, τις περισσότερες φορές.

Γιατί το να μιλάς με τον άλλο γιατί όλοι έχουν να μιλήσουν με κάποιον, δεν είναι και ο πιο γλυκός, ρομαντικός, σωστός αν θέλεις, λόγος να ξεκινήσεις μία κανονική σχέση.

Από την άλλη, ποιος την ψάχνει αυτήν την κανονική θέση; Κανείς, όπως φαίνεται. Σε ένα μεγάλο ποσοστό, οι άνθρωποι εκεί έξω νιώθουν ικανοποιημένοι με το να χτυπάει συνεχώς το κινητό τους, ακόμη και αν η πόρτα του σπιτιού τους, έχει βγάλει αράχνες.

*Ο φίλος μου από πάνω, τον μεσότιτλο θα τον έγραφε ως ‘καβλάντα’ αλλά δεν βρίζω. Σόρι.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ

Κλείνω το όλο πράγμα με τον μοναδικό θετικό λόγο που κατάφερα να σκεφτώ για αυτήν την σπείρα που έχει ρημάξει τις σχέσεις και τις έχει κάνει ένα ‘πωλείται όπως είναι επιπλωμένο’, τραγουδισμένο από τον πιο φάλτσο παίχτη ριάλιτι. Τον Πρόδρομο, πχ. Η αλήθεια είναι, ότι τσατ στο τσατ, είμαστε ή όχι, γινόμαστε ετοιμόλογοι.

Και σε ένα βαθμό, καταφέρνουμε να αντιμετωπίσουμε την έκθεση. Ακόμα και πίσω από την οθόνη. Όσο και αν εσένα (και εμένα) σου φαίνεται περίεργο όλο αυτό το ‘μιλάω με έναν σχετικά ή πλήρως άγνωστο με τις ώρες’ η αλήθεια είναι ότι οι πιο ντροπαλοί άνθρωποι, μέσω αυτού του συστήματος κατά κάποιον τρόπο μπαίνουν στο παιχνίδι. Και (τι να πω) μπράβο τους.

Γνωριζόμαστε από κάπου;

Πριν σε αφήσω να μου φωνάξεις στα σχόλια ότι ‘άστα τα παιδιά να μιλάνε, τι σε έχει πιάσει τώρα και τα βάζεις με την τεχνολογία’, θέλω να εξηγήσω κάτι το οποίο έχω αφήσει κάπως θόλο από την αρχή: “Αυτοί που τσατάρουν, γνωρίζονται;“

Να σου πω την αλήθεια μου, δεν έχει σημασία. Στη τσατική τους συμπεριφορά. Προφανώς και εμένα προσωπικά, το να μην γνωρίζονται καθόλου και απλά να αρχίσουν μία μέρα να μιλάνε, μου φαίνεται άβολο αλλά, από την άλλη, το να γνωρίζονται και να μην προτιμούν έξω για έναν καφέ ή ένα ποτό, μου φαίνεται υπερβολικά θλιβερό. Οπότε, αλήθεια, δεν ήξερα σήμερα ποια ομάδα να διαλέξω και να επικεντρωθώ. Γι αυτό το έπιασα το θέμα όσο πιο σφαιρικά γίνεται.

Για να κλείσω με το σπόιλερ που σου έδωσα από το lead ότι είναι καλύτερο να φιλάς παρά να μιλάς. Και όχι, προφανώς δεν διθυραμβολογώ για την αρπαχτή. Απλά, καλώς ή κακώς οι περιπτώσεις που έχουν έρθει στα δικά μου αυτιά και ξεκίνησαν από τσατ, τελείωσαν εκεί. Αν με πιάνεις.

Σε κάποια φάση ο ένας από τους δύο, βαρέθηκε να είναι μονίμως online ή το ακόμα καλύτερο: Γνώρισε εκείνον ή εκείνη που την επόμενη κουβέντα τους, θα την έκαναν στη θάλασσα. Με μια φουσκωτή κουλούρα ή ένα σταυρόλεξο παρέα.

Υ.Γ.: Στην κεντρική φωτογραφία, βλέπουμε την Τζένιφερ Λόπεζ να μας δείχνει με χαρά ένα μήνυμά της στο Λεό τον Ντι Κάπριο.