Power metal γυμναστική και gangsta: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 9

Εμπιστεύτηκε το stretching της στην κάτωθι κυρία η Νίκη Μπάκουλη

Αδέλφια λίγο να οργανωθούμε. Η λογική του μηνύματος που στέλνουμε, πριν βγούμε από το σπίτι με τα κατοικίδια, είναι να ενημερώσουμε για τα whereabouts, προκειμένου να γνωρίζουν οι αρχές τον πληθυσμό που κάνει ό,τι κι εμείς την ίδια ώρα -και άρα να μπούμε σε αναμονή, αν χρειαστεί. Σωστά; Ή αυτό ισχύει μόνο στο μυαλό μου -καθ’ όσων βλέπω στις βόλτες; Θες να γίνει σωστή δουλίτσα στο εκ των πιο άναρχων κρατών του πλανήτη; Βάλε τον κάθε Δήμο να ζητήσει βεβαιώσεις με τα καταχωρημένα τσιπάκια των κατοικιδίων (βάσει νόμου είναι κάτι που όλοι πρέπει να ‘χουμε κάνει), ως βασική προϋπόθεση για να χορηγηθούν άδειες εξόδου από το σπίτι. Επειδή είσαι large, μείωσε το πρόστιμο (απουσίας τσιπ) από 500 ευρώ σε 150 και αυτομάτως γίνεσαι άρχοντας. Γίνεσαι και αποτελεσματικός. Όλα εγώ πχια;

Σε άλλα νέα, πέραν της κλασικής βόλτας με τον Μπέμπη (λίγα και ποιοτικά λεπτά, γιατί είναι μιας κάποιας ηλικίας), επέλεξα να τρέξω τη μισή Νέα Σμύρνη με τη Μυσιρλού. Μη φανταστείς ότι έσπασα το φράγμα του ήχου. Ταπεινά και ωραία, πέρασα ένα ποιοτικό 20λεπτακι (στη finish line εγώ ήθελα να πέσω να πεθάνω και η σκύλα μου ήταν σαν να είχε μόλις βγει από το σπίτι), πριν εμπιστευτώ το stretching μου στην κυρία που θα δεις.

Αν δεν είσαι familiar με τις διατάσεις, μη το δοκιμάσεις -τουλάχιστον όπως το κάνει η εν λόγω, που είναι μπαλαρίνα-, γιατί θα μείνεις στον τόπο. Γενικά, αν θες να νιώσεις λίγο πιο χαλαρό το σώμα σου, πάτα το play. Αφότου ολοκλήρωσα, έκανα το μπάνιο μου, έκανα πως μαγειρεύω (φακές έφτιαξα) και μετά έκανα ‘μαγική’ βιντεοκλήση με τη Μυρτώ (στο Λονδίνο) και την Πηνελόπη (στη Βαρκελώνη). Σου έχω ‘ξαναμιλήσει’ για τα κορίτσια. Είχαμε πάει μαζί στη Σεούλ. Ανταλλάξαμε τις φανταστικές συνθήκες, στις οποίες ζει η κάθε μία -ανάλογα με το τι ισχύει σε κάθε χώρα-, συμφωνήσαμε επί της απόλυτης κυριαρχίας της ανθρώπινης βλακείας και μετά αφοσιωθήκαμε σε πιο ευχάριστα θέματα. Όπως το τι θα κάνουμε μόλις βρεθεί το φάρμακο. Ένα θα σου πω: θα φάει η μύγα σίδερο. Ε, μετά έπεσα να κοιμηθώ.

Δοκίμασε αποδομημένο σοβά και έκανε Power metal γυμναστική ο Γιάννης Δημητρέλλος

“Δεν θέλω να πάω σουπερ μαρκετ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ” φώναζα από μέσα μου το πρωί της Δευτέρας, γιατί όσο μειωμένη είναι η προσέλευση στα σούπερμαρκετ τόσο καλύτερα τηρούνται τα μέτρα αυτοπεριορισμού, γιατί δεν θέλω να γίνω ο γραφικός που ζει την καραντίνα με πολυσυσκευασίες κοκακόλα/πατατάκια/χαρτί υγείας. Η πρώτη πράξη αντίστασης στο να πάω σούπερμαρκετ, έγινε με το να ανασύρω τις νιφάδες βρώμης που είχα αγοράσει/αφήσει στην άκρη προ δύο εβδομάδων, προ καραντίνας. Τις δοκίμασα, η γεύση τους είναι απαίσια, θυμίζει κάτι σε αποδομημένο οικοδομικό υλικό, παρ`όλα αυτά θα κάνω υπομονή, το σούπερμαρκετ μπορεί να περιμένει για λίγο ακόμα.

Σε άλλα νέα, αποφάσισα να αντικαταστήσω την αυτολύπηση για τα κιλά της καραντίνας με καθημερινή γυμναστική και κοπάνημα υπό τους ήχους κλασσικών power/death metal δίσκων. Ποτέ δεν ήμουν φανατικός ακροατής thw μέταλ, αλλά ο συνδυασμός 50 πους-απς + Pantera ‘Vulgar Display of Power’ για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, μου ταιριάζει, μου βγάζει νόημα. Απόψε θα παίξω Opeth και ‘Blackwater Park’ και λογικά θα αυξήσω τις κάμψεις και θα βάλω και αρκετούς κοιλιακούς μέσα. Από σινεμά, εμπιστεύτηκα αυτή τη λίστα με τα κρυφά διαμαντάκια του Netflix από την Ιωσηφίνα Γριβέα και είδα ‘The Invitation’, στοκαροντας την watching list μου με τουλάχιστον 12 ταινίες. Ζωάρα, προχωράμε.

Τούβλο τούβλο τον καημό του ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Το παραπάνω στιχάκι είναι μόνο για να θυμίσει το τραγούδι γιατί κατά τα άλλα, το να φτιάχνεις Lego, όπως και το παζλ τις προάλλες, είναι μία πραγματικά fun διαδικασία όταν γίνεται οικογενειακά. Κώλωσα λίγο όταν είδα ότι το συγκεκριμένο οικοδόμημα έχει περί τα 700 κομμάτια για να φτιαχτεί. Δίπλα μάλιστα στην ένδειξη με το πόσα κομμάτια έχει, υπάρχουν δύο στοιχεία. Α) Μια χαμογελαστή φατσούλα που είναι σαν να ψιθυρίζει στο είναι σου “την πάτησες μεγάλε” και Β) μία ένδειξη ηλικίας που λέει 3, 5, 7 ετών και πάνω, το οποίο σε χτυπάει ακόμα περισσότερο στο φιλότιμο γιατί είναι σαν να σου λέει “το φτιάχνει κι ένα παιδάκι αυτό, για σένα θα είναι παιχνιδάκι”. Κάπου εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι η κατασκευή δεν ολοκληρώθηκε μέσα σε μία ημέρα. Χρειάστηκαν περίπου 3 μέρες για να γίνει το κτίριο, τα οχήματα, τα ανθρωπάκια και όλα όσα έκλεινε αυτό το κουτί με τη χαμογελαστή φατσούλα. Για πρώτο δεκαήμερο πρέπει να πω ότι τα έχουμε μοιράσει πολύ σωστά τα παιχνίδια απασχόλησης. Φοβάμαι όμως λίγο τι θα γίνει σε κάνα μήνα, που από μπιρίμπα θα το έχουμε γυρίσει στην πόκα και τα παζλ θα τα έχουμε φτιάξει από 18 φορές.

Πρώτη μέρα που δεν έβγαλε καν τις πιτζάμες ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ντάξει τώρα ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο, αυτά τα ξύπνα και ντύσου για να πάρεις ψυχολογία να δουλέψεις είναι ωραία για inspirational κείμενα, αλλά όπως συμβαίνει συχνά, ισχύουν μόνο σε inspirational κείμενα και όχι στην κανονική ζωή. Μόνο πιτζάμες λοιπόν κυρίες και κύριοι, μόνο πιτζάμες, ακόμα αυτές φοράω, τις έβγαλα μόνο για να κάνω μπάνιο. Σήμερα, αν ο καιρός βοηθήσει, θα στείλω μήνυμα για να πάρω άδεια για περπάτημα. Αν βρέχει όμως, ακόμα ΚΑΛΥΤΕΡΑ, αυτές οι πιτζάμες με έχουν υπερβολέψει, ΘΑ ΤΙΣ ΦΟΡΑΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΓΡΑΦΕΙΟ.

Κράσαρε ο Χρήστος Δεμέτης

Αλλάζει ο Έλληνας μωρέ; Θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει ο ήλιος που λέει ο στίχος. Και άλλη τόση για να μαζεύει τις ακαθαρσίες των κατοικιδίων του ο Έλλην πολιορκημένος του COVID-19. Οκ, ας μη γενικεύουμε, οι περισσότεροι τηρούν τα δέοντα, αλλά έλα που υπάρχουν και οι ασυνείδητοι που δεν θα αλλάξουν ποτέ. Κι εκεί που πατάς επιλογή Μετακίνηση 6 και στέλνεις SMS, και βγαίνεις τη βόλτα σου να τρέξεις, περπατήσεις, κάνεις τζόκινγκ, αθληθείς μονάχος, αναγκάζεσαι να υποβάλλεις τον εαυτό σου και σε ένα έξτρα σλάλομ για να μην πατήσεις τα καλούδια που άφησε πίσω του ο προπορευόμενος με το συμπαθέστατο και καθόλα αθώο, κόλεϊ.
Κατά τα λοιπά, χθες, πέραν του αναγκαίου σλάλομ, δούλεψα, άκουσα συμβουλές ψυχολόγων που επαναλαμβάνουν πως οι εσώκλειστοι πρέπει να στήνουμε το νέο πρόγραμμα ημέρας με ασκήσεις, διάβασμα, δραστηριότητες στο μέτρο του επιτρεπτού, και το βράδυ είδα μονοκοπανιά το Crashing στο Netflix της φοβερής και τρομερής τυπάρας Phoebe Waller-Bridge του Fleabag.
Αγνή βρετανίλα κωμωδία – μίνι σειρά έξι επεισοδίων που παρακολουθεί μια παρέα φίλων οι οποίοι ζουν σε ένα τύπου κοινόβιο νοσοκομείο και εμπλέκονται σε ζητήματα καρδιάς με κλασικό βρετανικό και καταιγιστικό χιούμορ. Ο,τι πρέπει για να το δεις μονορούφι σε ένα απόγευμα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν συνεχίστηκε τούτο το έπος.

Έκανε διατριβή στους gangsta στίχους ο Νίκος Σταματέλος

Ξέρουν κάτι τα κανάλια και μας το κρύβουν; Μέσα σε μία εβδομάδα είδα τον World War Z, το Zombieland και χθες τον Πόλεμο των Κόσμων. Ελληνική τηλεόραση προσπαθείς να μου στείλεις κάποιο υποσυνείδητο μήνυμα; Αν ναι, κάν’ το λίγο πιο clear, γιατί το μόνο που αντιλήφθηκα χθες ήταν το πόσο underrated ηθοποιός είναι τελικά ο Tom Cruise. Γι’ αυτό ξαναείδα το Jerry Maguire. Κάπου στα μισά βέβαια θυμήθηκα το επικό crossover Πόλεμος των Κόσμων και Michael Jackson στο Scary Movie 4. Το ένα έφερε το άλλο, και αναπόλησα τις εποχές που έβλεπα 10 φορές τη μέρα το rap battle από το Scary Movie 3. Και κάπως έτσι κατέληξα να βλέπω το 8 mile. Δεν ξέρω αν θα έχω δει ολόκληρη ταινία μέχρι να λήξει η καραντίνα, αλλά το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι αυτοί οι απροσδιόριστοι συνειρμοί που έχω, μου χαρίζουν κάθε τόσο μερικά διαμαντάκια σαν αυτόν τον στίχο.

Με το Instagram του Pierpaolo Rovero ο Ευθύμιος Σαββάκης

Μέσα σε ένα 24ωρο που θα έβγαζε με απόλυτη πλειοψηφία νικήτριες τις πυτζάμες, ανακάλυψα το instagram account του Ιταλού illustrator Pierpaolo Rovero. Σπίτια, πόλεις, άνθρωποι, αγκαλιές, μικρογραφίες, φωτισμένα παράθυρα. Σκάναρα όλο το (φανταστικό) υλικό του. Πόση νοσταλγία μπορεί να κρύβει μία illustration δημιουργία; Για πράγματα που μέχρι πριν από λίγες ημέρες φαίνονταν κάτι παραπάνω από αυτονότητα.

Κατάφερε να κάνει καλή χοιρινή μπριζόλα η Ναστάζια Καπέλλα

Γενικά το έχω λίγο με τη μαγειρική, με την χοιρινή μπριζόλα όμως όσες φορές και να είχα δοκιμάσει δεν κατάφερνα ποτέ να βγάλω ωραία γεύση. Εχτές λοιπόν αποφασισμένη, βρήκα μία συνταγή στο ίντερνετ με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι, βαλσάμικο και μέλι και την ακολούθησα, παραλάσσοντάς τη με πράγματα που είχα στο ψυγείο και στο ντουλάπι. Το μέλι μου είχε τελειώσει γι’ αυτό έβαλα (ω, θεοί) maple syrup, το βαλσάμικο δεν μου πολυαρέσει γι’ αυτό έβαλα (μη με βρίσετε) τσάτνι σύκου, φασκόμηλο και θυμάρι δεν είχα, έτσι έβαλα τριπλό δεντρολίβανο. Είχα μία φοβία ότι πάλι χάλια θα μου βγει η μπριζόλα, αφού δεν τα ακολούθησα όλα όπως έπρεπε. Κι όμως. Μεγάλη επιτυχία. Από τα καλύτερα γεύματα που έχω κάνει στην καραντίνα.

O Σταύρος Καραΐνδρος βρήκε νέα ασχολία

Βρήκαμε νέα ασχολία. Ή μάλλον βρήκα, για να το θέσω πιο σωστά. Πάω και τρομάζω τον μικρό την ώρα που παίζει στο δωμάτιό του και τον τραβάω video. Μετά καθόμαστε, το βλέπουμε και γελάμε. Θέλει να το ανεβάζω στο youtube για να το βλέπει και στην τηλεόραση. Έχει αρχίσει να με τρομάζει και αυτός μόνο που δεν έχει κινητό να το καταγράφει. Χα! Είναι δεδομένο, πλέον, ότι όταν περάσει όλο αυτό θα έχει αφήσει κατάλοιπα στο παιδί λόγω του μπαμπά του. Μετράω αντίστροφα, πλέον, για την 3η σεζόν του Ozark. Μέχρι τις 27 Μαρτίου θα συνεχίζω να τρομάζω τον μικρό.