Σε ποια χώρα θα ξεκινούσες ένα Gap Year;

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Τι είναι το Gap Year; Το πρωτοάκουσα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια έξω από τον καθεδρικό του Μιλάνο όταν μια Καναδή μού ζήτησε να την βγάλω μία φωτογραφία. Μου εξήγησε ότι ταξίδευε μόνη για έναν ολόκληρο χρόνο, αμέσως μετά τις σπουδές της και πριν πιάσει δουλειά.

Αυτό είναι το Gap Year.

Το να κάνεις ένα διάλειμμα από την ζωή σου για έναν χρόνο για να ταξιδέψεις. Σκέψου 365 ημέρες ξεγνοιασιάς, έναν ολόκληρο χρόνο τον οποίο θα αφιερώσεις στο να γνωρίσεις νέους πολιτισμούς, να ανοίξει το μάτι σου και να ανακαλύψεις πώς είναι να γυρνάς τον κόσμο ως σύγχρονος Φιλέας Φογκ, απλά με το πάσο σου.

Πώς μας ήρθε η ιδέα να κάνουμε ένα θέμα για το Gap Year; Θα είμαστε ειλικρινείς μαζί σου. Ένας (τυχερός) συνάδελφος έλαβε αυτό το πακέτο.

Το οποίο τον ενημέρωνε για τον διαγωνισμό που τρέχει αυτή την στιγμή από το Havana Club και θα χαρίσει σε έναν τυχερό από ολόκληρο τον κόσμο την ευκαιρία να ταξιδέψει σε 12 χώρες μέσα σε 12 μήνες. Του προσφέρει δηλαδή ένα ιδανικό Gap Year. Πώς θα συμμετέχεις κι εσύ στον διαγωνισμό; Μπες στην σελίδα του διαγωνισμού στο Facebook, ακολούθησε τις οδηγίες και ίσως είσαι εσύ ένας από τους τυχερούς που θα ταξιδέψουν στην Κούβα για να διαγωνιστούν για το μεγάλο έπαθλο.

Αυτά σκεφτόμασταν κι εμείς πάνω από το πακέτο που είχε έρθει. Και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα μεγάλα ταξίδια που θέλει να κάνει ο καθένας. Μαγνητοφωνάκι δεν είχαμε ανοιχτό για να σας μεταφέρουμε τι είπε ο καθένας, γι’ αυτό και αποφασίσαμε να γράψουμε λίγες λέξεις ο καθένας για το μέρος από το οποίο θα ξεκινούσαμε το δικό μας Gap Year.

Θέλουμε φυσικά να μας πεις από που θα ξεκινούσες κι εσύ το δικό σου…

Στο Λάος θα ξεκινούσε το ταξίδι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω πολλά μέρη στο μυαλό μου. Πέρυσι είχα ετοιμάσει ολόκληρο πλάνο για ένα ταξίδι στις ζούγκλες της Τανζανίας και τα νησάκια γύρω από την Ζανζιβάρη. Φέτος σκεφτόμουν να κάνω ένα road trip στις Ανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ. Αλλά αν είχα πραγματικά πολύ χρόνο μπροστά μου θα έπαιρνα ένα αεροπλάνο να ταξιδέψω μέχρι το Λάος.

Έχω δύο ανθρώπους σε αυτή τη ζωή που μου έχουν μιλήσει για το ίδιο ακριβώς ταξίδι. Από την ενδοχώρα του Λάος, στα παράλια του Βιετνάμ και τα πάρκα της Καμπότζης. Δεν έχω ζηλέψει περισσότερο φωτογραφίες διακοπών από εκείνες της ξαδέρφης μου πάνω σε ένα ποδήλατο να περνάει χιλιόμετρα φυτειών ρυζιού στο Λάος ή μίας φίλης μου, περιτριγυρισμένης από παιδάκια μέσα σε ένα τρένο στο Βιετνάμ με κατεύθυνση την Καμπότζη. Αν είναι κάτι που μου έμαθε το μοναδικό “grande” ταξίδι στην ζωή μου, είναι ότι η χαλάρωση και η γαλήνη δεν βρίσκεται στις εξωτικές παραλίες κάτω από τους κοκοφοίνικες, αλλά στην ενδοχώρα, τις διαδρομές, τις στιγμές και τους ανθρώπους.

Από Ισλανδία θα ξεκινούσε το ταξίδι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ένα από αυτά που μετανοιώνω στη ζωή είναι που δεν πήγα GAP year. Πρακτικά άνεργος μετά τις σπουδές, με έκαιγε να βρω δουλειά, να μπω σε ένα δρόμο. Καθόμουν και ψηνόμουν στην Αθήνα αντί να το πάρω απόφαση και να κάνω μερικά καλά ταξίδια. Δεν ήθελα να ξοδέψω και τους “γέρους” βλέπεις. Και κατάλαβα το λάθος όταν -μάντεψε- μπήκα στην πρέσσα και έκανα μερικά χρονάκια μέχρι να πάρω κάπως μεγάλη άδεια που την ξόδεψα στη βόρεια Ευρώπη και την Ισλανδία. Και μιας και δεν το χάρηκα -ταξίδι και άγχος να γυρίσεις στη δουλειά δεν πάνε μαζί- από Ισλανδία θα ξεκίναγα και το δικό μου GAP. Απλά θα πεταγόμουν Καναδά για λίγη extreme φύση, μετά Κίνα για να δω τέλος πάντων που παράγεται ο υλικός μου πολιτισμός, Καμπότζη και Λάος για να βρω το Χατζηιωάννου και τέλος Νέα Ζηλανδία – Αυστραλία για να πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής.

Από Ουρουγουάη θα ξεκινούσε το ταξίδι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Εποφθαλμιώντας τον γύρο της Λατινικής Αμερικής, ή έστω της μισής, το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης θα φάνταζε ως η ιδανική αφετηρία για το Gap Year μου, για μερικούς προφανείς λόγους που έρχομαι να σου εξηγήσω. Πρώτον, θα ήμουν ο πρώτος από όσους ξέρω που πηγαίνει εκεί. Δεύτερον, κανείς δεν λέει “αχ, ένα ταξιδάκι τώρα θα ήταν ό,τι πρέπει, ας πάω μέχρι την Ουρουγουάη”. Τρίτον, ακόμη κι αν το πλάνο ενός ολόκληρου γύρου της Λ. Αμερικής αποτύχει, θα μπορέσεις σχετικά εύκολα να πας από πάνω στην Βραζιλία, από κάτω στην Αργεντινή και στο αριστερό σου χέρι, στην Παραγουάη. Εντάξει, στην χειρότερη θα χρωστάς μια πολύ τίμια (κι εμπειρία ζωής) Κολομβία, αλλά ποιος μπλέκει τώρα με τα καρτέλ και τους Εσκομπάρηδες.. Ξεκίνημα, λοιπόν, (και βλέπουμε) από τη χώρα που τα μωρά γεννιούνται και ξέρουν να χτυπάνε την μπάλα με φάλτσο. Ή τον αντίπαλο. Με φάλτσο ή χωρίς.

Πρώτη στάση Νέα Ζηλανδία για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Μάλλον θα το έριχνα κορώνα-γράμματα. Είτε να ξεκινήσω από Νέα Ζηλανδία και να τελειώσω στις ΗΠΑ, είτε το ανάποδο. Ναι, νέα Ζηλανδία. Με τα τοπίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τους Μαορί, τους “All Blacks” και τους “Tall Blacks” (τη θρυλική ομάδα). Αν και νομίζω ότι τελικά θα προτιμούσα το ανάποδο. Να ξεκινήσω από τις ΗΠΑ, την αγαπημένη χώρα του Μπάτη. Σουλάτσο στη “Route 66” με ανοιχτή Μάστανγκ μαζί με Τζόνι, Δημήτρη και Παύλο. Ξεκίνημα από το Σικάγο, πέρασμα από το Μιζούρι, το Κάνσας, την Οκλαχόμα για να μετρήσουμε κόκκινους σβέρκους, πέταγμα λάσο στο Τέξας (“το κάποτε στο Τέξας” θα αποκτήσει επιτέλους νόημα), κάψιμο λαστίχων στην έρημο της Αριζόνα, ενδιάμεση στάση στο Λας Βέγκας (για να μπορώ επιτέλους να πω με ύφος “What happens in Vegas, stays in Vegas”) και τερματισμός στο Λος Άντζελες και ενός λεπτού σιγή (με μύτες αλοιμένες με αντιηλιακό) εις το όνομα του Ντέιβιντ Χάσελχοφ. Αυτοκίνητο θα ‘χουμε, καλή παρέα θα ‘μαστε, οπότε θα κάνουμε και μια παράκαμψη με προορισμό πολιτείες όπως η Λουιζιάνα, το Τενεσί και ο Μισισιπής με στόχο να γίνουμε μπλουζ μπάντα και να μείνουμε εκεί για πάντα.

Από το Τόκιο θα έκανε την αρχή ο Μάνος Μίχαλος

Καταρχήν, θα χρειαζόμουν πολλές βαλεριάνες για να είμαι ήρεμος στα αεροπλάνα και να μην αναγκαζόμουν να έμπλεκα με αυτοκίνητα, τρένα και πλοία. Επίσης, βάζω το Τόκιο σαν αφετηρία, διότι αποτελεί “όνειρο” να κάνω ένα ταξίδι εκεί και επειδή με ξέρω καλά, αν το άφηνα για το τέλος με τη “δεν βαριέσαι” που με τυρρανάει, στο τέλος δεν θα πήγαινα, θα προτιμούσα να τελειώσω ένα μήνα αρχύτερα το gap year μου. Αν ξεκινήσεις όμως από το Τόκιο θα έχεις αρκετά λεφτά (προφανώς και το να κάνω gap year σαν ζήτουλας, δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον, θέλω χορηγό) για να χαλάσεις στην πιο ακριβή πόλη του πλανήτη και μετά να μπεις σε ζούγκλες, Ινδίες, Ασίες, να περάσεις από Ευρώπη (σίγουρα Σκωτία, να πετάς τάπες σε κανά βαρέλι με ουίσκι) και στη συνέχεια να κατέβεις προς Ισπανίες, να κάνεις καμιά βόλτα στα νησιά εκεί τα ωραία, να χορτάσεις ήλιο και Ισπανίδες και πάνω στο καλύτερο να μπεις σε ένα αεροπλάνο και να φτάσεις στην Αμερική.

Όχι τις ΗΠΑ, την Αμερική γενικά. Πρώτα κάτω, στη Νότια που θα το παίξεις επαναστάτης, θα κάνεις ό,τι κραιπάλη θες στη Βραζιλία, τη Βολιβία και θα δεις που περπάτησε ο Μαραντόνα, δεν θα κοιτάξεις καν το Μεξικό (μην μπλέξουμε σε κανά καρτέλ και χαλάσει η φάση) και θα πας μετά στις ΗΠΑ. Εκεί θα κάνεις τα κλισέ. Άσε τα Μιζούρι και το Μισσιππή που καίγεται, κάτσε 10 μέρες στην Καλιφόρνια να δεις κανά πλαστικό κώλο και μετά κράτα 15 μέρες για τη Νέα Υόρκη. Εκεί, θα έρθεις στο δίλημμα αν θα κάτσεις για πάντα στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού ή θα γυρίσεις πίσω. Εγώ λογικά, θα γυρίσω. “Δεν βαριέσαι…”

Νέα Ορλεάνη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ισχύει η γραφικότητα αυτή για τη Νέα Ορλεάνη, εκείνο το πράγμα που νομίζεις ότι γνωρίζεις μια πόλη επειδή την έχεις δει σε πολλές ταινίες και την έχεις ακούσει σε πολλές μουσικές; Ε, αυτό. Αγαπώ τόσα διαφορετικά πράγματα που αφορούν σε αυτή την πόλη, αγαπώ τη μουσική της, αγαπώ το “Treme”, αγαπώ τη σύγχρονη μυθολογία της. Στο NFL γιατί είμαι New Orleans Saints; Για τον ίδιο λόγο. Επειδή θέλω να περπατήσω σε αυτή την πόλη, να πιω και να ακούσω μουσική, να κάνω κάθε γραφικότητα που έχω στο μυαλό μου συνδεδεμένη με τη Νέα Ορλεάνη- μόνο για να διαπιστώσω πως όλα αυτά είναι απλώς η επιφάνεια, και να γνωρίσω, να αγγίξω, να γευτώ την αλήθεια της. Τη Νέα Ορλεάνη τη λατρεύω πριν καν πατήσω εκεί το πόδι μου. Κι εξάλλου, φαντάζεται κανείς πιο ιδανικό μέρος για να αρχίσει κανείς ένα γεμάτο ξεκούραση, διασκέδαση και αλκοόλ gap year; Το μόνο αρνητικό είναι πως, πιθανώς, δε θα έφευγα ποτέ για να πάω στον δεύτερο προορισμό.

Από την Playa Del Carmen στο Μεξικό θα ξεκινούσε ο Πάνος Κοκκίνης

Έχοντας περάσει το καλοκαίρι του 2004 εκεί τον μήνα του μέλιτος μου, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να επιστρέψω. Με την ίδια γυναίκα στο πλευρό μου, αλλά για πολύ περισσότερες από δέκα μέρες. Νομίζω ότι ένα τρίμηνο είναι ότι πρέπει για να προλάβω να χορτάσω την πιο λευκή άμμο που έχω πατήσει στην ζωή μου (σ.σ. έτη φωτός καλύτερη από τις αντίστοιχες σε Phi Phi και Μαλδίβες). Καθώς επίσης τις βουτιές στον Ατλαντικό κάτω από τα ερείπια του ναού των Ίνκας στο Tulum, το σαφάρι στα τροπικά δάση του γειτονικού Belize και τις τυλιγμένες σε φύλλα μπανάνας αφράτες γαρίδες που τσάκιζα από το πρωί ως το βράδυ. Τους υπόλοιπους εννιά μήνες θα τους περνούσα σουλατσάροντας στο Manhattan. Γιατί τι νόημα έχει το gap year αν είναι να το σπαταλήσεις σε ρουμάνια και στέπες; Ειδικά από την στιγμή που η καρωτίδα του πλανήτη  βρίσκεται πάνω σε αυτό το μικρό νησάκι.

Εσύ, σε ποια χώρα θα ξεκινούσες το δικό σου Gap Year;

Το πώς θα τα καταφέρεις, το είπαμε ήδη. Μπαίνεις Facebook, συμμετέχεις, ελπίζεις. Τι ελπίζεις; Ότι θα πας σε ένα από αυτά τα μέρη.

Gap Year