The Instagram Project

«Το παιδί έχει πρόβλημα», «μόλις βγήκε από το ίδρυμα και δεν μπορεί να συναναστραφεί με κόσμο», «θα πούμε καμιά κουβέντα ή θα παίζεις όλη την ώρα με το κινητό σου;». Ναι, με κράζουν. Συνέχεια. Τους τη δίνει που βγάζω φωτογραφίες κάθε μέρα, εδώ και περίπου ένα μήνα, από τότε δηλαδή που το Instagram αποφάσισε να βγει από τον κλειστό κύκλο της Apple και να κάνει επέλαση στις μάζες του Android.

Το παράδεχομαι κύριε πρόεδρε. Έχω κολλήσει μαζί του. Και σκέψου ότι πριν μπλέξω με τα φίλτρα του, είχα ανεβάσει μόνος μου τέσσερις όλες κι όλες φωτογραφίες στο προφίλ μου στο Facebook (οι τρεις ήταν για Facebook Profile), δεν έβγαζα φωτογραφία ακόμη και αν πήγαινα ταξίδι στη Disneyland, εχώ ελάχιστες φωτογραφικές αναμνήσεις από διακοπές με φίλους, έχω οδηγήσει ένα βήμα από το χωρισμό την κοπέλα μου, επειδή δεν ήθελα να βγάλω όχι μόνο ζουζουνίστικες φωτογραφίες, αλλά ούτε απλά μία, έστω για δείγμα, από το χιονισμένο χωριό του Μότσαρτ (το οποίο είναι πολύ ωραίο, αλλά δεν έχω ούτε μία φωτογραφία για να στο αποδείξω). Και μόνο αν με ταγκάρουν (εκ του tag) άλλοι, βλέπω πώς πέρασα στο πάρτι των 30 του κολλητού μου ή σε κάποια άλλη στιγμή  ου θεωρητικά θα έπρεπε να κρατήσω σε ένα digital άλμπουμ.

Να σημειωθεί εδώ, ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να βλέπω φωτογραφίες. Τόσα χρόνια στα περιοδικά, θα έπρεπε να είμαι εντελώς αναίσθητος, ακαλαίσθητος και όλα τα –αίσθητος που έχει η ελληνική γλώσσα, για να μην έχω συλλάβει την αξία μιας πολύ καλής φωτογραφίας, η οποία είναι ψέμα πώς αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Παραπάνω κάνει, απλώς έχει επικρατήσει το κλισέ και δεν έχει τολμήσει κάποιος να πει «ένα εκατομμύριο λέξεις».

Το πρόβλημά μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν με το να βγω εγώ ο ίδιος φωτογραφία ή ακόμη χειρότερα, να μου πουν «βγάλε μας μια φωτογραφία». Γιατί; Βαριέμαι. Τέντωσε τον αγκώνά σου, τράβα λίγο προς τα πίσω τον κορμό σου, πάτα το κουμπί και εντάξει είσαι. Πρέπει να σε καδράρει ο Newton δηλαδή, για να νιώσεις τη στιγμή;

Αυτά έλεγα. Αυτά πίστευα.

Όχι πια. Τώρα, έχω το Instagram, και όλα είναι αλλιώς.

Να πως.

α) Στο Instagram μπορείς να κάνεις μια μέτρια φωτογραφία, πολύ καλή και να το παίξεις και art τύπος, επειδή το έχεις κάνει εσύ. Χωρίς κόπο, χωρίς ιδιαίτερο τρόπο. Έχει συγκεκριμένα φίλτρα (τα οποία βέβαια, θέλουν καμιά ανανέωση που και που), πατάς δύο κουμπιά και τελείωσες. Ούτε βιζουαλιζέισον, ούτε καλιμπρέισον, ούτε ροτέισον (όχι, αυτό το κάνει ο Ομπράντοβιτς, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω).

β) Το να ακολουθείς κόσμο στο Instagram έχει ελάχιστο θόρυβο. Ούτε tweets που σε απειλούν «γέλα τώρα, αλλιώς φύγε από τους followers μου», ούτε ξεκατινιάσματα και καφενειακές συζητήσεις όπως στο Facebook. Η σιωπή είναι χρυσός και η φωτογραφία έχει αρχίσει να με πείθει ότι μετριέται κι αυτή σε καράτια.

γ) Πριν το Instagram, δεν είχα σουβλίσει ποτέ αρνί. Όταν το γνώρισα, και σούβλισα και το φωτογράφησα (δεν ξέρω, μήπως το σούβλισα για να το φωτογραφήσω κιόλας). Με ένα φίλτρο, μάλιστα, έκανα τα πρόσωπα των φίλων μου να είναι πιο αναψοκοκκινισμένα από το εντεράκι στο κοκορέτσι. Μαγεία.

δ) Αν ακολουθήσεις το Photo of the Day, θα δεις ότι με το Instagram όλα μοιάζουν πιο ωραία. Ακόμη και ο Πύργος του Άιφελ, για παράδειγμα, είναι πολλά περισσότερα από ένα μάτσο σίδερα (εντάξει, δεν το πιστεύω αυτό, απλώς για να δώσω έμφαση το γράφω).

ε) Αν η καλλιτεχνία δεν είναι το φόρτε σου, σημείωσε και αυτό το tumblr. Θα δεις, ότι η φωτογραφία που επέλεξα, είναι η πιο appropriate από όλες. Μπορεί η ανωμαλία να είναι ένας λόγος για να ασχοληθείς κι εσύ με το Instaram.

Μήπως φταίνε τα 30;

Βέβαια, μπορεί το Instagram να είναι απλώς μια καλή δικαιολογία και μια πολύ φωτεινή και χρωματιστή κρυψώνα (δεν παίζω πολύ με τα ασπρόμαυρα φίλτρα) για να μαζέψω πλέον και καμιά φωτογραφία, για να έχω όταν μεγαλώσω. Ίσως, αυτή η στροφή των 30, την οποία παίρνει ο άντρας άθελά του και χωρίς εξαίρεση, να είναι όντως γεμάτη ψυχολογικά παρακλάδια.

Σκέφτομαι, άλλωστε, ότι είτε για το Instagram, είτε για τα 30 έχω αρχίσει και ψάχνω φωτογραφίες σε παλιά laptop ή σε άλλων τα profiles στο Facebook, μπας και με βρω κάπου, την κατεβάσω, με ταγκάρω και αρχίσω και φτιάχνω άλμπουμ, αντί να τις έχω χύμα, χωρίς λεζάντα και απλώς πεταμένες μέσα στο Account μου, σαν τις είχα ανακατεμένες στη ντουλάπα του σπιτιού μου, κάτω από παλιά ρούχα και παπούτσια.

Απλώς, έχω αποφασίσει τις περισσότερες από αυτές (αν όχι όλες), να τις περάσω από το Instagram. Να τις φτιάξω λίγο καλύτερα. Να τις κάνω σαν καινούριες.