Το ποδήλατο θα έπρεπε να είναι το βασικό μεταφορικό μέσο στην επαρχία

Το μεσημέρι πήγαινες με αυτό στα αγγλικά και αργότερα να βρεις τους φίλους σου στην πλατεία, μέχρι να περάσει η ώρα για να πας στο επόμενο φροντιστήριο. Με αυτό κατέβαινες στην αλάνα για μπάλα με την αντίπαλη γειτονιά και όταν βράδιαζε έκανες «καταδρομικές» πεταλιές περνώντας κάτω από το σπίτι του κοριτσιού που σου άρεσε, μόνο και μόνο για να δηλώσεις την παρουσία σου.

Πολλές φορές, κοιτώντας τα γόνατά σου, έρχονται στο μυαλό διάφορες επικές τούμπες, μικρά ενθύμια. Έχεις σίγουρα μια ιστορία από κόντρα που κατέληξε σε φιάσκο αφού κάποιος είχε καλύτερο και μεγαλύτερο ποδήλατο από το δικό σου.

Κι ενώ το ποδήλατο σου έχει χαρίσει όλες αυτές τις αναμνήσεις, στα 18 δε θες να το ξαναδείς. Το αφήνεις στην άκρη, μπορεί και να αρχίζεις το κάπνισμα – λες και αυτό σηματοδοτεί την ενηλικίωσή σου. Γιατί να κάνεις 500 μέτρα μέχρι την πλατεία με το ποδήλατο; Προτιμάς κάτι με μίζα και εξάτμιση. Λογικό, αφού αυτό κάνουν οι μεγάλοι.

Αυτό που είναι δεν είναι και τόσο λογικό όμως, είναι το να μεγαλώνεις και να βλέπεις ακόμα το ποδήλατο ως παιχνίδι, ειδικά αν εξακολουθείς και ζεις στην ελληνική επαρχία. Εκεί είναι όλα πιο φιλικά για τον ποδηλάτη αλλά και το ίδιο το ποδήλατο.

Στην πόλη ή το χωριό οι «πίστες» έχουν χαμηλότερο βαθμό δυσκολίας απ’ ό,τι στην Αθήνα και οι στάσεις γίνονται με λιγότερο άγχος. Με το ποδήλατο μπορείς να πας στη δουλειά και να ξεκινήσεις την ημέρα σου με καφέ και κουβέντα. Να συνεχίσεις τις δραστηριότητές και την κοινωνική σου ζωή παρέα με το δίτροχο που σε πάει παντού.

Το ηλεκτρικό πατίνι είναι η αιχμή του δόρατος στο αντιποδηλατικό τόξο

Θα περίμενα το ποδήλατο να γνωρίζει ημέρες δόξας και τιμής, αλλά δυστυχώς αυτό είναι μόνο στη φαντασία μου. Η «e-λαίλαπα» αρχίζει και πετάει τη στάχτη της πάνω στη διαχρονική αξία του ποδηλάτου.

Το ηλεκτρικό πατίνι είναι ο Pikachu και το ποδήλατο ο Pichu. Αυτή η εξέλιξη αλά Pokemon κάνει το ποδήλατο να φαίνεται ξεπερασμένο και να ξεχνάς δια παντός τις μάχες που έχεις δώσει με τον Pichu για να ανέβεις level.

Τι δε μου αρέσει στο ηλεκτρικό πατίνι; Μάλλον το ότι αγοράζεις κάτι που εκ προοιμίου δεν μπορείς να διατηρήσεις σε καλή κατάσταση. Στις πρώτες 2-3 εβδομάδες ένα ολοκαίνουριο και καλοσχεδιασμένο ηλεκτρικό πατίνι είναι γεμάτο χτυπήματα από τις λακκούβες στα μικρά ροδάκια και στο σασί καθώς και σκονισμένες πατημασιές.

Φαντάσου έναν άνθρωπο που χτίζει σπίτια, να δουλεύει στην οικοδομή έχοντας στην τσέπη ένα ακριβό smartphone χωρίς θήκη, χωρίς προστατευτικό τζάμι, χρησιμοποιώντας το καθημερινά.

Κάνε τη ζωή σου πιο εύκολη

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο βρίσκω λόγους το ποδήλατο στην επαρχία να αποτελεί το βασικό ατομικό μεταφορικό μέσο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχεις αυτοκίνητο ή μηχανή.

Προφανώς, εκτός Αθηνών δεν είναι όλοι χαλαροί, κι εκεί βρέχει και χιονίζει, έχει και εκεί γονείς που πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο και μετά τρέχουν στις δουλειές τους. Το ποδήλατο από τη φύση του δεν είναι για κάθε μέρα, αλλά δεν παύει να είναι μέσο που μπορεί να εξυπηρετήσει τον καθένα. Είναι ευέλικτο, αξιόπιστο, (σχετικά) γρήγορο και σίγουρα μπορεί να κάνει τη ζωή σου πιο εύκολη.

Θέλεις και άλλους λόγους για να πας μέχρι την αποθήκη να το ξεσκονίσεις και να το ρίξεις και πάλι στο δρόμο;