Το πρόσωπο του Steve Buscemi θα νικήσει το CGI

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, γιος του John Buscemi, βετεράνου στον πόλεμο της Κορέας, και της Dorothy Wilson που ήταν ξενοδοχοϋπάλληλος. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από την Ιταλία και πιο συγκεκριμένα από τη Σικελία. Η μητέρα του είχε ρίζεις στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία. Ο Buscemi μεγάλωσε ως καθολικός. Aποφοίτησε το 1975 από το Valley Stream Central High School. Την περίοδο μεταξύ 1980-1984 υπηρέτησε ως πυροσβέστης στη Νέα Υόρκη. Θέση στην οποία επανήλθε εθελοντικά κατά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Ως πυροσβέστης ήταν πολύ ντροπαλός. Μίλαγε ελάχιστα στους συναδέλφους του. Θεωρούσε ότι εκείνοι θα τον θεωρούν από την αρχή περίεργο. Μέχρι που μια μέρα, σε μια κοινή έξοδο, άρχισε πιωμένος να μιμείται όλους τους συναδέλφους του. Με όπως καταλαβαίνετε πολύ μεγάλη επιτυχία. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα, βρήκε έναν πολύ ισχυρό πυρήνα οπαδών που τον ακολουθούσε παντού. Δεν ξέρω πώς ήταν ως πυροσβέστης αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι το ίδιο καλός όσο είναι ως ηθοποιός.

Εγκαταλείποντας τη δουλειά του ως πυροσβέστης άρχισε να ασχολείται με την υποκριτική. To ‘Τhe Way It Is’ του Εric Mitchell ήταν η πρώτη του δουλειά στον κινηματογράφο, ενά χρόνο μετά την παραίτησή του από το πυροσβεστικό σώμα της Νέας Υόρκης, το 1985. Με την πάροδο των χρόνων ο Buscemi είχε γίνει ένα καλό παράδειγμα ανθρώπου που έπαιζε μεν σε καλές ταινίες αλλά έχοντας μικρούς ρόλους. Έτσι, συμμετείχε στο ‘Miller’s Crossing’, στο ‘Barton Fink’, στο ‘Coffee & Cigarrettes’. Μαζί σε διάφορες ταινίες του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Ο ρόλος όμως που τον έκανε να αλλάξει επίπεδο είναι προφανώς ο ρόλος του Mr Pink στο ‘Reservoir Dogs’ του Quentin Tarantino. Σε μια συνέντευξη του ως προς τη μέχρι τότε καριέρα του τόνιζε:

“Δεν έχω στόχο να μετακομίσω στο Hollywood προσπαθώντας να παίξω έναν ρόλο σε εμπορική ταινία. Δεν λέω ότι δεν θα το έκανα. Θα έπαιζα κάθε ρόλο που μου φαίνεται να έχει ενδιαφέρον και αν αυτός είναι πρωταγωνιστικός αυτό είναι τέλειο. Αλλά τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει μέχρι τώρα τα έκανα σε μικρότερους ρόλους και σε ρόλους χαρακτήρων”.

To ‘Reservoir Dogs’ υπήρξε μια ταινία που έγινε το μέσο για να αλλάξουν οι ζωές πολλές εκ των συντελεστών της. Ο Tim Roth, o Michael Madsen, ο ίδιος ο Quentin Tarantino. Και φυσικά ο Steve Buscemi. Το πρόσωπό του άρχισε να ξεχωρίζει και ο ίδιος να παίρνει μεγαλύτερους ρόλους. Σπάνια όμως τους καθαρά πρωταγωνιστικούς. Το 1996 επιστρέφει στις συνεργασίες του με τους αδερφούς Coen και παίζει τον Carl Showalter στο εμβληματικό ‘Fargo’. Ακολουθεί ο ίσως ακόμα πιο σημαντικός του ρόλος στο ‘Big Lebowski’ ως Donny Kerabatsos. Πάλι με τους αδερφούς Coen. Καταφέρνοντας ακόμα και εδώ να ξεχωρίσει, παρότι δίπλα του είχε έναν ερμηνευτικό τυφώνα όπως αυτόν που κατάφερε ο Jeff Bridges. Κι όμως στην αρχή ήταν σκεπτικός για τον ρόλο.

“Όταν διάβαζα τον ρόλο του Donny, δεν τον καταλάβαινα. Ένιωθα άσχημα για τον τύπο. Σκεφτόμουν γιατί ο Walter του κάνει bullying όλη την ώρα και μετά, όσο τον διάβαζα, σκεφτόμουν πώς θα πω στον Joel και τον Ethan ότι δεν θέλω να το κάνω αυτό; Aλλά μετά έφτασα στην τελευταία σκηνή του Donnie…Κατάλαβα τη σχέση. Κατάλαβα πόσο ο Walter αγαπάει τον Donnie και πώς είναι σαν αδέρφια και το βρήκα πολύ συγκινητικό”.

Ο Steve Buscemi είχε ήδη γίνει μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ηθοποιών που κατάφερναν με έναν μαγικό τρόπο να αποτελούν μια απόδειξη ότι η ταινία στην οποία συμμετέχουν θα είναι σίγουρα από ένα επίπεδο και πάνω. Και αν αυτό δεν είναι περίεργο για ηθοποιούς που παίρνουν πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι για ανθρώπους σαν τον Buscemi. Ηθοποιούς-ρολίστες που είναι εκεί για να κάνουν κάτι και θα το κάνουν πολύ καλά. Mάλιστα ο Jim Jarmusch που επιλέγει πολύ συχνά τον Buchemi στις ταινίες του μια φορά είχε κάνει πλάκα μιλώντας για ‘φόρο Steve Buscemi, εξηγώντας με αυτόν τον τρόπο την παρουσία του Buscemi σε πολλές ταινίες. “Ήταν σαν να σου λέει κάποιος ότι αν θες να κάνεις ταινία πρέπει να έχεις μέσα τον Buchemi”. Ξέρετε κάτι σαν αυτό που λέμε τώρα για τον Samuel Jackson.

Μαχαιρώματα και λεωφορεία

Η ζωή του όμως είχε και κάτι μικρό από τους ρόλους που έπαιζε. Για παράδειγμα όπως η ιστορία που αφηγήθηκε στη συνέντευξή του στο GQ κατά την οποία μπλέχτηκε σε έναν καυγά με έναν άγνωστο, όταν είχε βγει έξω με τον συνάδελφό του Vince Vaughn. “Έφτασα κοντά στον θάνατο, αυτό ήταν το πιο κόντα που έχω φτάσει ποτέ, εκτός από τη φορά που με χτύπησε ένα λεωφορείο”. Αυτό συνέβη στο Brooklyn, όταν εκείνος ήταν μόλις 4 ετών. Πάντως μπορώ να φανταστώ πολύ εύκολα την ατάκα “όταν με μαχαίρωσαν έφτασα πιο κοντά από ποτέ στον θάνατο, εκτός από τότε που με χτύπησε λεωφορείο” ως ατάκα σε κάποια ταινία των αδερφών Coen.

Ένα πάντως τελείως ξεχωριστό κομμάτι της ζωής του υπήρξε η σύζυγος και σύντροφος της ζωής του ήδη από το 1987. Πρόκειται για τη χορογράφο Jo Andres με την οποία ο ίδιος είχε αναπτύξει μια αξιοζήλευτη σχέση. Η σύζυγός του πέθανε λόγω καρκίνου τον Ιανουάριο του 2019. Mέχρι τον θάνατό της, ο Buscemi δεν είχε σκεφτεί ποτέ πραγματικά τον θάνατο.

“Αν είναι να μην πεθάνω ξαφνικά, ελπίζω να το αντιμετωπίσω όπως το αντιμετώπισε η Jo. Ήταν αυτή που είχε τον έλεγχο της κατάστασης. Περικυκλωμένη όμως από συγγενείς και φίλους. Πραγματικά το πάλεψε και ειλικρινά πιστεύω ότι δεν φοβήθηκε τον θάνατο”.

Έναν χρόνο και κάτι μετά τον θάνατό της, ο Buscemi αρχίζει να βρίσκει κάπως τον εαυτό του. Είχαν μεσολαβήσει ο θρήνος και έντονες κρίσεις άγχους που τον εμπόδιζαν ακόμα και να δουλέψει. Τελικά όμως ο Buscemi στα 62 του χρόνια πρέπει να συνεχίσει.

“Το γεγονός ότι όλοι περνάνε κάτι τέτοιο, κάνει την απώλεια κάπως λιγότερο μοναχική, το νιώθω σαν να είναι κάτι που το κάνουμε μαζί”.