Ζιγκ-ζαγκ και Dennis Rodman: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 44

Με τον Dennis Rodman, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Το περίμενα πώς και πώς μια εβδομάδα και δεν με απογοήτευσε. Το επεισόδιο του Last Dance με κεντρικό χαρακτήρα τον Dennis Rodman, ήταν απολαυστικό και έριξε φως στην πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των Chicago Bulls. Γενικά, μέχρι τις 18 του Μάη η Δευτέρα θα είναι η ημέρα του Last Dance, οπότε για μένα κύριε πρωθυπουργέ τα μέτρα θα χαλαρώσουν από την ερχόμενη Τρίτη αν δεν έχετε πρόβλημα.

Kανόνισε μαθήματα ιταλικών και κορεατικών η Νίκη Μπάκουλη

Είμαι από τους ανθρώπους που όταν έχουν ένα στρέμμα να παρκάρουν, κάνω 10 φορές μπρος-πίσω και αν είναι τσίμα-τσίμα, μπαίνω με τη μία. Γενικά, αν δεν έχω να διαχειριστώ παράλληλα 2-3 δεδομένα, γίνομαι πιο αργή από τον Επιτάφιο και ο θρίαμβος της αναποτελεσματικής. Αυτό είναι ο πρόλογος του θέματος μου. Το θέμα μου είναι ότι κανόνισα (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) να κάνω μαθήματα ιταλικών και κορεατικών. Σου ‘χα γράψει χθες για την αναποφασιστικότητα μου. Ήταν η δέσμευση για να περάσω απο τη θεωρία στην πράξη. Θα δοκιμάσω και μετά θα κρίνω τι θέλω να συνεχίσω -βλέπεις είμαι και της λογικής ‘μια δοκιμή θα σας πείσει’. Στη χθεσινή ‘άλωση’ της Νέας Σμύρνης με τη συναθλήτρια Μυσιρλού παρατήρησα πως ο κόσμος έχει ‘κόψει’ την καραντίνα νωρίτερα του προγραμματισμένο. Γεγονός που, για να είμαι ειλικρινής, δεν με επηρεάζει άμεσα, αφού στο σπίτι δεν υπάρχει ρίσκο (εννοώ μετρημένα κουκιά είμαστε, που τιμούμε το social distancing), ενώ δεν πρόκειται να πάω σε καφετέριες ή άλλους χώρους, όπου θα συγκεντρώνεται λαοθάλασσα ανθρώπων -με τα ακλόνητα επιχειρήματα α) ‘έχει ήλιο’, β) ‘πόσο ακόμα να αντέξουμε; Σκάσαμε’. Εφόσον οι γονείς επιλέγουν να θέτουν τα παιδιά τους και τους εαυτούς τους σε κίνδυνο -με συναθροίσεις σε πλατείες και προαύλιους χώρους εκκλησιών λες και έχει βρεθεί το εμβόλιο- ξεκάθαρα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αρκεί να μην με πλησιάζουν. Οι ίδιοι ή τα παιδιά τους -που δεν μου φταίνε σε τίποτα, αλλά δεν φταίω κι εγώ να πληρώνω τις… να μην πω τι, των γονιών τους.

Περπατώντας ζιγκ-ζαγκ ο Γιάννης Δημητρέλλος

Το θετικό σενάριο λέει πως αυτές τις μέρες στέλνουμε τα τελευταία SMS έξι για τον καθιερωμένο απογευματινό περίπατο της καραντίνας. Πλεον, ελάχιστα πράγματα στον Πειραιά θυμίζουν καραντίνα. Η Μαρίνα Ζέας είναι κάθε απόγευμα γεμάτη από κόσμο, ο οποίος εμφανίζεται σε παρέες των 4-6-8 ατόμων, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Η αίσθηση μου πως για να οδηγηθούμε κατά τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο σε μια κανονικότητα που να θυμίζει αρκετά αυτή που ζούσαμε πριν από τις 9 Μαρτίου 2020, τότε θα χρειαστεί και αρκετή τύχη, με τον ιο να επιστρέφει μεν, αλλά ενδεχομένως όχι τόσο δυνατός όσο τώρα. Δυστυχώς (ή ευτυχώς;) δεν μάθαμε να ζούμε με τη νοοτροπία της συλλογικής και πειθαρχημένης υπακοής σε μια εντολή και η καραντίνα εξελίχθηκε σε ένα χαλαρό ‘έλα μωρέ τώρα, με τους κολλητούς θα βγώ. Όλοι καλά είναι, Αφού τους άκουσα στο τηλέφωνο”. Καλώς ή κακώς δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο την πραγματικότητα. Κάποιοι φοβούνται υπερβολικά, άλλοι κάνουν σαν να μην συνέβη τίποτα, άλλοι ανατρέπουν την αλήθεια με θεωρίες συνομωσίας.

Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα να περπατάω σαν ανθρώπινο Pac-man στην Μαρίνα Ζέας ανάμεσα σε παρέες που βόλταραν κοπάδια σκύλων και γονείς που είχαν βγάλει παγανά όλη την εξαμελή οικογένεια τους. Ευτυχώς που υπάρχει ένας ορυμαγδός καλής τηλεόρασης, με το ‘Last Dance’, το ‘Plot Against America’ του David Simon, το καλό αλλά όχι τόσο εξελίξιμο ‘After Life του Ricky Gervais’ και το ‘Tales from The Loop’ που στοιχηματίζω πως μπορεί να γίνει ένα καινούριο Twilight Zone.

Απορεί με τη διαφαινόμενη απόφαση να ανοίξουν τα σχολεία ο Σταύρος Καραΐνδρος

Είμαι από αυτούς, τους γκρινιάρηδες, που απορούν με τη διαφαινόμενη απόφαση να ανοίξουν τα σχολεία και δη τα Δημοτικά. Αυτομάτως μου έρχεται η εύλογη απορία ‘για ποιον καθόμασταν τόσο καιρό μέσα;’ Για τους ηλικιωμένους είναι η -επίσης- εύλογη απάντηση. Οι ηλικιωμένοι, λοιπόν, οι παππούδες και οι γιαγιάδες, δηλαδή, θα κληθούν να κρατήσουν πάλι τα πιτσιρίκια στην επιστροφή στην κανονικότητα. Φτου και από την αρχή. Ο κίνδυνος θα ξυπνήσει ξανά, θα αρχίσουμε πάλι τη συζήτηση για τις ευπαθείς ομάδες, θα ξεκινήσει μία ατέρμονη κουβέντα για το πού ακριβώς πάμε και πώς. Η κανονικότητα δεν επιστρέφει από τη μία μέρα στην άλλη, η κανονικότητα επιστρέφει με προσοχή και με αποφάσεις που έχουν ως γνώμονα την κοινή λογική. Και η κοινή λογική αυτή τη στιγμή θέλει τα σχολεία να είναι ‘πηγή κινδύνου’ για τις ευπαθείς ομάδες.

Οκ, τα λύκεια το καταλαβαίνω, ειδικά η Γ’ Λυκείου όπου τα παιδιά ετοιμάζονται για τις Πανελλήνιες. Στο Δημοτικό δεν ξέρω ακριβώς ποιος ο σκοπός να επαναρχίσουν τα μαθήματα και τα πιτσιρίκια -εν δυνάμει φορείς του κορωνοϊού- να βάλουν σε… μπελάδες τους ηλικιωμένους. Διακρίνω μία πρόθεση της κυβέρνησης να ανακαλύψει τώρα την ανοσία της αγέλης και αυτό με τρομοκρατεί. Ειδικά τώρα που πλησιάζουμε στο τέλος της καραντίνας, ίσως όλο αυτό να είναι ψυχολογικό. Τις προάλλες ήμουν στο σούπερ μάρκετ και βρέθηκα στο ίδιο ράφι δίπλα-δίπλα με άτομο που ψώνιζε. Μηχανικά έκανα πίσω να απομακρυνθώ. Στην τελική, όταν τα βάλουμε κάτω και δούμε τι μας άφησε όλο αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι ο φόβος που καλλιεργήθηκε και μεγάλωσε ίσως να είναι μεγαλύτερος από αυτά, τα ζοφερά, που μας περιμένουν στο μέλλον σε οικονομικό επίπεδο. Με κάτι τέτοιες σκέψεις, έφτασε σχεδόν μεσάνυχτα για να δω τα δύο πρόσφατα επεισόδια του Last Dance για τα οποία η πλειοψηφία των ΜΜΕ φρόντισε να σποϊλάρει σε όλη τη διάρκεια της μέρας. Στην ‘Εκτη Αίσθηση’ ο Μπρους Ουίλις είναι φάντασμα. Να, για να μάθετε!

Ήρθε η ώρα να γίνει φαν του Τσουβέλα ο Ευθύμιος Σαββάκης

ΟΚ. Έχω αποδεχτεί ότι ανακαλύπτω πράγματα αρκετά μετά από τότε που έχουν γίνει τρεντ. Τελείωσα, ας πούμε, την πρώτη σεζόν του «The Sopranos», κάτι που μπορούσε να κάνει κάποιος και το 1999. Τίμιο. Χθες, λοιπόν, βούτηξα βαθιά και στον κόσμο που λέγεται Αλέξανδρος Τσουβέλας. Τον έβλεπα στην αρχική μου, σε διαφημίσεις, σε 72 sites, σε πάνελ, στοιχηματικές κτλ και έλεγα ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ; Ε ξεκίνησα με τις «Πέντε καταστάσεις από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των μπουζουκιών»  (νομίζω ότι ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΜΗΘΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΝ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ) και έφτασα μέχρι το βράδυ να γελάω μόνος μου με το μανταρίνι και τη δημόσια υπηρεσία. ΕΠΟΣ.