Στις αυθεντικές ντίσκο της Αθήνας χορεύουν ακόμη ως το ξημέρωμα
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, καταγράφουμε τις ντισκοτέκ που ζουν μια δεύτερη εποχή δόξας ακριβώς επειδή ο κόσμος ξέρει πως εκεί θα χορέψει με τη ψυχή του ώσπου να ξημερώσει.
- 29 ΑΠΡ 2024
Είναι δυό ώρες μετά τα μεσάνυχτα και το Σάββατο με βρίσκει κάτω από ντισκόμπαλες και φωτορυθμικά, με τον «ύμνο της αγάπης» από τη Donna Summer, το I Feel Love, να λύνει επιτέλους το σώμα μου, καθώς όλα γύρω φαίνονται σαν να κινούνται σε stop motion από το στρόμπο που αναβοσβήνει. Είχαν φύγει πλέον και οι τελευταίοι δισταγμοί, όχι τόσο λόγω του αλκοόλ, όσο του ότι τόση ώρα παρατηρούσα με πραγματική χαρά ένα ολόκληρο μαγαζί να χορεύει με την ψυχή του, χωρίς να έχει πάρει ανάσα.
Χόρευαν εντελώς ακομπλεξάριστα, ανέμελα, χωρίς να σκέφτονται το πώς φαίνονται και εάν τελικά είναι τόσο καλοί και επιδέξιοι όσο άλλοι, διπλανοί τους, στην πίστα. Από το ντύσιμο ξεχώριζες τους πιο σταθερούς θαμώνες του μαγαζιού – λαμέ καμπάνα παντελόνι, σκαρπίνι και βάτες στα σακάκια. Άλλοι, πάλι, είχαν επιλέξει για τη συγκεκριμένη έξοδο απλά ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, αφού περισσότερο νόημα είχε να αισθάνονται πραγματικά άνετοι ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε τέσσερις, πέντε, έξι ώρες στις μύτες των ποδιών. Για τέτοια ενέργεια μιλάμε.
«Βλέπεις πώς διασκέδαζε ο κόσμος παλιότερα, πόσο πολύ χόρευε», με ρωτάει μια φίλη από την παρέα που διανύει τώρα τα δεύτερα -άντα. Ούτε εκείνη είχε προλάβει τη χρυσή εποχή της ντίσκο με τα μυθικά κέντρα όπως η Αυτοκίνηση και η Dorian Gray στη Βουλιαγμένης. Αλλά, όπως μου εξηγεί, έρχεται συχνά απ’ όταν ανακάλυψε πόσο πολύς και διαφορετικός κόσμος τις επισκέπτεται σταθερά, ακριβώς για να χορέψει με την ψυχή του ως το πρωί.
Με την ευκαιρία, ρίχνω ένα πιο προσεκτικό βλέμμα παρατηρώντας τις ηλικίες και διαπιστώνω ένα ευχάριστο μιξ το οποίο κυμαίνεται ισόποσα από 30άρηδες μέχρι 50άρηδες και 60άρηδες που μάλλον ήταν από τους «καρεκλάδες» της εποχής, όπως αποκαλούνταν οι θαμώνες των ντίσκο απ’ τους «αντίπαλους» ροκάδες. Τώρα, όλοι δείχνουν ευτυχισμένοι μέσα στην αγνή, απελευθερωμένη διασκέδαση των 80s.
Εάν κάνουμε νοερά ένα zoom out από τον παράδρομο της λεωφ. Κηφισού και το Roxy Disco όπου βρισκόμαστε, θα δούμε ότι υπάρχουν διευθύνσεις όπου αναβιώνει η αυθεντική ατμόσφαιρα της ντισκοτέκ σήμερα, πράγμα που φαντάζει ιδανικό για να τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Χορού (29/4). Στη λίστα δε συμπεριλάβαμε χώρους που έχουν απλά την αισθητική της ντίσκο (π.χ. το γνωστό Cinderella στο Κολωνάκι ή το μπαρ Ντισκομπάλα το οποίο λειτουργεί μετά την πανδημία απέναντι από τον Ιπποπόταμο), αλλά χώρους όπου συρρέει κόσμος για να λιώσει το παρκέ.
Roxy Disco δίπλα στο «ποτάμι»
Σε έναν παράδρομο της λεωφ. Κηφισού στο ύψος των Αγίων Αναργύρων, θα βρεις την ταμπέλα με το όνομα από το θρυλικό venue του Σέφιλντ. Η αθηναϊκή Roxy Disco κοντεύει αισίως τα δέκα χρόνια λειτουργίας, έχοντας φτιάξει ένα μεγάλο κύκλο θαμώνων που περιμένει με ανυπομονησία κάθε Παρασκευή και Σάββατο να αδειάσει τις μπαταρίες του στο dancefloor ως το ξημέρωμα. Τον σκοπό αυτό εξυπηρετεί εγγυημένα το πρόγραμμα των djs που μιξάρουν τις πιο μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες από τις δεκαετίες του ’70, του ’80 και του ’90, μαζί με άλλα old time classic κομμάτια σε ντίσκο βερσιόν, κάνοντας την εμπειρία αξέχαστη είτε είσαι νέος είτε παλαίμαχος στον χώρο.
Disco Barbarella στη Νέα Σμύρνη
Εδώ πρόκειται για κανονικό blast from the past. Η Disco Barbarella είχε περάσει με χρυσά γράμματα στην αθηναϊκή ιστορία των 80s, έχοντας μια απ’ τις πιο μεγάλες –και μάλιστα φωτιζόμενες– πίστες εκείνη την εποχή. Έπειτα, ήταν η ντίσκο που έκλεισε τελευταία στο κέντρο (το έτος 1994), ενώ απ’ το 2010 που επέστρεψε με πρωτοβουλία του Πέτρου Μπρατάκου (του dj που αποτελεί την παντοτινή ψυχή της συγκεκριμένης ντισκοτέκ), η Barbarella ζει μια δεύτερη εποχή δόξας. Η πίστα είναι υπερυψωμένη, όπως απαιτούσε ο κανόνας των 80s, αλλά πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις πως όλο το μαγαζί είναι ένα τεράστιο και ακομπλεξάριστο dancefloor.
Disco 33 Στροφές δίπλα στο Divani Caravel
© 33 Strofes
Άνοιξε το 2018, με στόχο να φέρει την αυθεντική ατμόσφαιρα των 80s στο σήμερα με έναν εξελιγμένο τρόπο (βλ. το εντυπωσιακό setting με τα κάθετα νέον φώτα πίσω από το ξύλινο παρκέ της πίστας) αλλά αμετακίνητη σταθερά την ίδια τη μουσική, που εδώ επιμελείται κατά βάση ένας παλαίμαχος των deck με εμπειρία στα μεγαλύτερα clubs της χρυσής εποχής των 80s εντός αλλά και εκτός Ελλάδας – ο Γιώργος Ιωαννίδης. Μάλιστα, η disco 33 Στροφές δηλώνει ότι διαθέτει την πιο πλούσια δισκοθήκη σε αυθεντικά βινύλια στο είδος, έχοντας τον τρόπο να εθίσει και τους πιο δύσκολους στην αθώα διασκέδαση της ντίσκο νύχτας. Συχνά, γίνονται residencies σε γνωστούς djs από εξωτερικό.
Boom Boom στις Τζιτζιφιές
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η πιο ιστορική από άποψη ηλικίας ντίσκο στην Αθήνα, αν συνυπολογίσουμε και την πρώτη φάση που λειτουργούσε στην Καστέλα. Την τελευταία δεκαετία, η Boom Boom βρίσκεται σε ένα στενό δρομάκι στις Τζιτζιφιές, σταθερά στα χέρια του κύριου Σούλη, που φαίνεται πως κερδίζει χρόνια κάθε φορά που σηκώνει όλη την πίστα στο πόδι. Η αισθητική είναι όσο cult φαντάζεσαι, με υπέροχες animal print καρέκλες και στρωμένα τραπέζια στραμμένα προς το ξύλινο παρκέ της (υπερυψωμένης) πίστας μπροστά, ακριβώς όπως ήταν το setup στα 80s.
Station One Discotheque στην Πατησίων
Πολλές ντισκομπάλες, εντυπωσιακά φωτορυθμικά και καπνοί, ένα μεγάλο video wall που αλλάζει χρώματα και σχήματα, κάθετοι νέον σωλήνες και μεγάλος πρωταγωνιστής το εντυπωσιακό booth του dj μπροστά στην πίστα με την oldschool «σκακιέρα». Χωρίς αμφιβολία, το Station One στην Πατησίων είναι μια ντίσκο με αυθεντική αισθητική από 80s-90s αλλά με τα πολυμέσα του σήμερα που κάνουν level up την εμπειρία. Να τονίσουμε ότι λειτουργεί ακριβώς στον ίδιο χώρο που λειτουργούσε (με ίδιο όνομα) τη δεκαετία του ’80, έχοντας όμως κάνει ένα διάλειμμα και μια γενναία ανακαίνιση στο ενδιάμεσο.
