Στο φετινό Plisskën δεν έχει απλώς μεγάλα ονόματα

Ξέρεις ότι ένα φεστιβάλ ξεφεύγει από τον μέσο όρο, όταν από την αφίσα του και μόνο παθαίνεις FOMO. Όχι μόνο εσύ, αλλά και διάφοροι, άγνωστοι μεταξύ τους φίλοι που στέλνουν σχεδόν ταυτόχρονα DM δείχνοντας το ίδιο ανεβαστικό άγχος: «Θα πάμε Plisskën»; «Είδες ποιους φέρνουν φέτος στην Πειραιώς»; «Ποια μέρα θα είσαι»;

Δεν πρόκειται για κάποια τυχαία περίπτωση, άλλωστε.

Μεταφέροντας στην πλάτη του μια μακρά ιστορία, το Plisskën Festival έχει κερδίσει μια υψηλή θέση στο ημερολόγιο των ανήσυχων ακροατών αυτής της πόλης. Και απολύτως δίκαια: σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από πληθώρα διοργανώσεων, λογικό είναι να ξεχωρίζουν εκείνες που διακρίνονται από υψηλή ποιότητα και σεβασμό, τόσο προς την ίδια τη μουσική όσο και για το κοινό που διψάει για εκείνη.

Ένα κοινό το οποίο ψάχνεται μουσικά, ξέρει να λιώνει στο dancefloor και –δυστυχώς για άλλους– είναι όντως απαιτητικό, χωρίς να αρκείται π.χ. σε καλλιτέχνες που διαφημίζονται ως «θρυλικοί», ενώ στην ουσία έρχονται στη χώρα λίγο προτού αποσυρθούν (σόρι, αλλά η αλήθεια πονάει).

Κοινώς, ξέρεις ότι το Plisskën Festival δεν κάνει εκπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και φέτος, αλλά σε μία ακόμη πιο amplified εκδοχή που αγγίζει επίπεδα εξωτερικού: οι σκηνές από δύο αναβαθμίζονται σε τρεις (με διαφορετική αισθητική και μουσική ταυτότητα το καθένα), ενώ η διοργάνωση προετοιμάζει για την πιο εκρηκτική, πιο πολυσυλλεκτική χρονιά στην ιστορία του φεστιβάλ, πάντα στο ατμοσφαιρικό βιομηχανικό ακίνητο της Πειραιώς 260, για ένα γεμάτο διήμερο, στις 12 και 13 του Σεπτεμβρίου (προπώληση εδώ).

Πιο συγκεκριμένα, τα τρία stages χωρίζονται ως εξής: στο Live, το DJ και το La pista, με το καθένα να επιφυλάσσει ένα διαφορετικό μουσικό «σύμπαν» και όλα μαζί να αποκαλύπτουν μια συμπυκνωμένη γεύση από το μέλλον όλης της μουσικής – από ηλεκτρονική μουσική και μέχρι synth pop και darkwave. Να σταθούμε σε μερικά παραδείγματα.

Στο Live stage

Εάν κρατάς ανοιχτές τις αντένες σου στα charts του Spotify, εύκολα θα διαχωρίσεις τα ονόματα του φετινού line up που στο άκουσμα τους προκαλείται αυτομάτως ένα επιφώνημα έκπληξης: ξεχωρίζει ο Tommy Cash (13/9) – όχι για την πρόσφατη συμμετοχή του στην Eurovision, αλλά ακριβώς επειδή ήταν κουλ πριν την Eurovision. Μία οβίδα ενέργειας έτοιμη να σε ανατινάξει, μία τόσο μοναδική, σουρεαλιστική και ταυτόχρονα απολαυστική περσόνα που έχει τρελάνει το κοινό σε όλο τον πλανήτη (απόδειξη, τα 16 εκατ. views του “Little Molly”).

Ξεχωρίζει σίγουρα και ο King Krule, αυτός ο ιδιαίτερος πανκ ποιητής με το καροτί μαλλί από τη Βρετανία που ετοιμάζεται να απλώσει το σκοτεινό, συναισθηματικό του πέπλο στην Live σκηνή της πρώτης ημέρας του Plisskën (12/9), μαγεύοντας τα πλήθη. Ανεπιτήδευτα και με άπειρη γλυκύτητα. Ενώνοντας ιδιοφυώς το spoken word με το ρεύμα της post-punk και της τζαζ, σε ένα εσωστρεφές μείγμα που αγγίζει ιδιαίτερα τη νέα γενιά – και όχι μόνο.

Σε άλλο τόνο, αλλά στο ίδιο stage, αναμένονται δονήσεις μεγατόνων. Ο λόγος, οι Brutalismus 3000 που πρωτοστατούν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ (13/2), aka το πιο ασταμάτητο dance duo στην πλευρά του πλανήτη που κατοικούμε. Με ανελέητο in‑your‑face ήχο, χειμαρρώδη ηλεκτρική ενέργεια και ένα απίθανο sucess story στη μουσική βιομηχανία, το οποίο ξεκινά με το ντεμπούτο τους το 2023 και φτάνει (σε χρόνο-ρεκόρ) στο τωρινό απόγειο, με εμφανίσεις σε φεστιβάλ επιπέδου όπως το Coachella και το Primavera Sound, πριν την προσγείωσή τους στο αθηναϊκό stage.

Προφανώς και δεν χάνονται.

Στα «δεν χάνονται» ανήκει και το ταξίδι μπροστά στον John Maus (13/9). Ειδικά για όσους αποζητούν τις βαθιές φωνές και τα lo-fi trips, πλησιάζει μια αξεπέραστη εμπειρία, στο μεταίχμιο μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Και εξηγούμε: Η ταυτότητα του αινιγματικού μουσικού με τα synthesizers και τη διεθνή αναγνώριση περιγράφεται συχνά ως ρετρο-φουτουριστική, χάρη στα 80s εργαλεία τα οποία χρησιμοποιεί για να αποδώσει τον αβέβαιο, μοναχικό και σίγουρα αλλόκοτο κόσμο του σήμερα.

Τι πιο επίκαιρο;

Στο DJ stage

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται φέτος από το Plisskën στο πεδίο της ηλεκτρονικής μουσικής, που ομολογουμένως αποτελεί το πιο εύφορο τα τελευταία χρόνια. Είτε είσαι κομμάτι της techno αναγέννησης στην πρωτεύουσα είτε ακόμη διστάζεις, αυτή είναι η ευκαιρία να μπεις στον παλμό.

Το πρόγραμμα του DJ stage επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές, που δεν φαντάζεσαι ότι υπήρχαν στον «ηλεκτρονικό» πλανήτη. Από τον μεγάλο «ευαγγελιστή» του old school rave από την Ισπανία Héctor Oaks (12/9) και τη σκληροπυρηνική techno-driven ενέργεια των Chloé Robinson και Daria Kolosova που μυρίζει Βερολίνο (13/9) μέχρι τελείως πιο «ανοιχτές» και φιλικές στο ευρύ μουσικό κοινό περιπτώσεις ηλεκτρονικής μουσικής, όπως ο Ισπανός DJ και παραγωγός John Talabot (γνωστός για το μοναδικό του στυλ που συνδυάζει την techno με στοιχεία από άλλες μουσικές παραδόσεις) και η Paula Tape που σκάει και αναστατώνει με acid latino vibes.

Εάν βέβαια έπρεπε να απονείμουμε τα σκήπτρα του DJ stage σε ένα και μόνο πρόσωπο, αυτό θα ήταν της KI/KI – για πολλούς, η κορυφαία DJ του acid techno αυτή τη στιγμή.

Πρόκειται για ένα κορίτσι-θαύμα από το Άμστερνταμ που βιώνει μια μετεωρική άνοδο από το 2018, γνωρίζοντας αμέτρητη αποδοχή και όχι άδικα. Είναι ίσως το πιο εμβληματικό παράδειγμα από μια νεότερη γενιά παραγωγών που ανοίγουν νέο δρόμο στην trance παράδοση, εφευρίσκοντας εκ νέου το είδος μέσα από πειραματισμούς και αστείρευτο πάθος. Το επιβεβαιώνει περίτρανα σε κάθε της εμφάνιση, όπως και αυτή για την οποία ανυπομονούμε στο Plisskën (13/9).

Στο La pista Stage

Το τρίτο και τελευταίο stage της φετινής οργάνωσης του Plisskën θα εκπέμπει αυστηρά αύρα καλοκαιριού – με chill vibe, ωραίες μουσικές και νοσταλγία. Ιδανικό για ένα διάλειμμα ανάμεσα στην «καταιγίδα» που μας περιμένει στο ακίνητο της Πειραιώς 260.

Τα ηνία στο La pista Stage έχει αναλάβει το Cannibal Radio, το ανεξάρτητο ιντερνετικό ραδιόφωνο της πόλης που έχει εγκαθιδρυθεί στη γενική συνείδηση σαν μια πλατφόρμα εξερεύνησης του παλλόμενου underground κόσμου, ιδιαίτερα της ηλεκτρονικής μουσικής αλλά κι όχι μόνο.

Για την ακρίβεια, όπως μέλλει να δούμε στο φεστιβαλικό takeover, προάγει τη μουσική χωρίς περιορισμούς, δίνοντας βήμα σε διαφορετικά υποείδη (από techno και house μέχρι experimental) και δείχνοντας ότι τελικά οι ταμπέλες είναι παρωχημένες.

Άλλωστε, η πολυσυλλεκτικότητα αποτελεί σταθερά τη μαγιά της διοργάνωσης του Plisskën. Τι άλλο έχουμε εμείς να περιμένουμε; Τις ημέρες να περάσουν, φροντίζοντας παράλληλα να παραλάβουμε τα εισιτήριά μας προτού κάνουν φτερά.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ