Από το ψυχεδελικό τριπ των Glass Beams στην αλητεία των IDLES

Μία απρόσμενη, εξωκοσμική ανακάλυψη και δύο αποδείξεις ότι υπάρχει εκεί έξω σύγχρονο πανκ που σπαρταράει και κάνει θόρυβο για όλα εκείνα τα πράγματα τα οποία προστάζει η τωρινή, ανησυχητική συγκυρία που διανύουμε – κατά της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, κατά της ομοφοβίας, κατά των διακρίσεων.

Αυτή ήταν η ατμόσφαιρα που αποκόμισε σε γενικές γραμμές το κοινό της δεύτερης μέρας του φετινού Release Athens, τουλάχιστον όσοι και όσες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και κατέφτασαν στη συναυλία από την αρχή του line up, όσο ακόμη ο ήλιος έλουζε όλη την Πλατεία Νερού και το ρολόι στην οθόνη της σκηνής μετρούσε αντίστροφα για την πρώτη εμφάνιση των Sprints στην Ελλάδα, μία από τις μπάντες που συγκαταλέγονται στο «νέο κύμα» του ευρύτερου πανκ ήχου από το Δουβλίνο, έχοντας βιώσει μια ραγδαία εκτίναξη από πέρσι, με ενδεικτικό παράδειγμα το «άνοιγμα» στους Pixies στο RDS Simmonscourt, μπροστά σε 6.500 κόσμου.

Δεδομένης της ώρας, η υποδοχή στην Αθήνα θα ήταν αδύνατο να πλησιάσει αυτά τα μεγέθη. Ωστόσο, καθόλου δεν πτόησε αυτό την μπάντα από το Δουβλίνο, που απέδειξαν τη φήμη τους ως garage punk δυναμίτες. Κέρδισαν αμέσως το κοινό, όπως φάνηκε από τα συντονισμένα παλαμάκια και τις φωνές. Τι κρατήσαμε; Την αληθινή DIY ενέργεια που έδειχνε μια παρέα να «ζει το όνειρο», τα ωραία επαναλαμβανόμενα riffs και τα ξεκάθαρα πολιτικά μηνύματα που μετέφερε η frontwoman για την αξία της αλληλεγγύης σήμερα και του να προσέχουμε ο ένας τον άλλον.

Απ’ τα σχόλια που ακούστηκαν στις κουβέντες του κόσμου, επιβεβαιώσαμε ότι δεν ήταν δική μας εντύπωση – η νεαρή Karla Chubb έγινε ιδιαίτερα συμπαθής σε αυτή την πρώτη επαφή με το αθηναϊκό κοινό, χάρη όχι μόνο στον ήχο της μπάντας ή τις φωνητικές της δεξιότητες.

View this post on Instagram

A post shared by OneMan (@onemangr)

Έδειξε ότι επιδιώκει δεσμούς και ταύτιση με το κοινό, ειδικά απ’ όταν προλόγισε ότι «το επόμενο κομμάτι κανονικά δεν το παίζουμε ποτέ, αλλά επειδή τους το είχαν ζητήσει έντονα φαν από την Ελλάδα, θα το παίξουμε». Ποια μπάντα είναι τόσο κουλ σήμερα που να αλλάζει έτσι το setlist, στην πρώτη μάλιστα εμφάνιση που θεωρητικά μια μπάντα επιδιώκει να δώσει το στίγμα της σε νέο κοινό; Μπράβο.

Με τις καλύτερες των προσδοκιών και περισσότερο κόσμο να έχει καταφτάσει στην αρένα στην Πλατεία Νερού (χωρίς άλλο ήλιο για την ημέρα), το πρόγραμμα συνέχιζε με τους –επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα– μυστηριώδεις Glass Beams.

Μια επιλογή η οποία ομολογουμένως δεν συνάδει μουσικά με το υπόλοιπο της βραδιάς, αλλά τελικά λειτούργησε πέρα από κάθε προσδοκία, αποδεικνύοντας ακόμη πιο εμφανώς την υπέρτατη μουσική ποιότητα αυτού του τρίο που λίγοι πιστεύω ότι γνώριζαν πριν τη συναυλία, αλλά σχεδόν όλοι πείστηκαν να ψάξουν αμέσως μετά.

Για τα credits, να δώσουμε ότι φέρουν εκατομμύρια views στην πλάτη (ειδικά μετά την παρουσίαση στα sessions του KEXP) και ότι είχαν μόλις εμφανιστεί στο φεστιβάλ του Coachella, απολαμβάνοντας διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτικούς.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα χωράει σε λέξεις η πολυεπίπεδη, σχεδόν εξωκοσμική ταυτότητα των Glass Beams.

Η τεχνική αρτιότητα και οι γνώσεις τους επάνω σε ένα ευρύ μουσικό φάσμα τούς έχουν οδηγήσει να διαμορφώσουν το δικό τους, μοναδικό κράμα – ένα fusion το οποίο χωράει μέσα του Ανατολή και Δύση, το έθνικ και τα ινδικά φωνητικά chants, τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα ντραμς, μέχρι τα αναλογικά synths και την EDM χορευτική μουσική. Στη ζωντανή εμφάνιση, αυτό το υπέροχο συνονθύλευμα πολλών οργάνων και μουσικών παραδόσεων πήρε ακόμη μεγαλύτερη διάσταση, μέσα από αυτοσχεδιασμούς και «γεμίσματα» ανάμεσα στα περάσματα, διαμορφώνοντας ένα συνεχόμενο παλλόμενο σύμπαν χωρίς λόγια, ικανό να σε μαγέψει.

Από το δεύτερο-τρίτο κομμάτι, ο κόσμος είχε αφεθεί, όπως επιβεβαίωναν τα πλάνα στις οθόνες. Εκείνοι συνέχιζαν αμίλητοι το έργο τους, πίσω απ’ τις ιδιαίτερες μάσκες-κοσμήματα που τους χαρακτηρίζουν. Να τονίσουμε ότι η όλη αισθητική τους ήταν σαγηνευτική: το χρυσοποίκιλτο φόρεμα του Rajan Silva, ο διάχυτος καπνός στη σκηνή που διατηρούσε την αίσθηση του μυστηρίου, μέχρι κάθε μικρή λεπτομέρεια (όπως ένα μικροσκοπικό Μάτι του Ώρου σκαλισμένο επάνω στις ξύλινες κονσόλες).

Πρέπει να αναγνωρίσουμε εν ολίγοις ένα απολαυστικό και άρτιο σε κάθε του νότα perform από την μπάντα, μία μουσική μυσταγωγία που έφτασε σε απόγειο με ένα αυτοσχεδιαστικό κρεσέντο από distortions στα synths και το κεντρικό –πάντα ανώνυμο– μέλος των Glass Beams, με κόμμωση σφιχτής μακριάς κοτσίδας, να φαντάζει στα μάτια μας σαν new age ιερατική φιγούρα που έχει αναλάβει να σε καθοδηγεί στο ψυχεδελικό «τριπ».

Και με αυτή την αίσθηση, χωρίς να έχουν μοιραστεί καμία λέξη με το κοινό, αποχώρησαν, λειτουργώντας τελικά σαν ένα γενικότερο “tune down” μεταξύ της σκληρής πανκίλας που είχε προηγηθεί και εκείνης που θα ακολουθούσε – και θα ακολουθούσε μπόλικη από δαύτη.

Τα φώτα σβήνουν και απ’ τα ηχεία διαχέεται σαν εμβατήριο η βραδύκαυστη, πωρωτική εισαγωγή του “Colossus” από το Brutalism. Είχε φτάσει λοιπόν η ώρα για τους καταιγιστικούς, τους ασυμβίβαστους, τους μεγάλους IDLES. Η πρώτη συναυλία τους στη χώρα μετά το (πιο εσωτερικό και βαθύ) άλμπουμ Tangk θα σήμαινε μια νύχτα ασταμάτητης έντασης και παροξυσμού.

Εννοείται πολιτικοί, εννοείται αυθεντικοί, εννοείται μάχιμοι. Την ατμόσφαιρα έντυναν τα ασπρόμαυρα πλάνα σε έντονο κοντράστ από τις οθόνες.

Δεκαπέντε και κάτι χρόνια από την ίδρυσή τους στο Μπρίστολ, έχοντας τόσο ο Joe Talbot όσο κι οι υπόλοιποι φτάσε τα σαράντα (και όχι με εύκολο ή ανώδυνο τρόπο), οι IDLES απέδειξαν πόσο πιστοί παραμένουν στη φλόγα του πανκ-ροκ, πάντα με τον δικό τους anti-masculin, anti-toxic τρόπο.

Από κάτω, η αρένα δεν ήταν κατάμεστη, αλλά ίσως αυτό βοήθησε τελικά στο να χορεύει πιο ελεύθερα το πλήθος. Και βέβαια, οι τρελοί Άγγλοι με την εξεγερσιακή ενέργεια έχουν αποδείξει επαλειμμένα πόσο καλοί είναι στο να ενεργοποιούν το κοινό – μεταξύ άλλων, στην τωρινή συναυλία είχαμε πολλά moshpit, με τον κιθαρίστα Mark Bowen να «σερφάρει» αρκετές φορές με την κιθάρα του στα χέρια του κοινού και τον κόσμο να παραληρεί.

Δεν υπήρξε τίποτα το επιτηδευμένο, τίποτα το προσποιητό.

Οι IDLES έτρεξαν έναν κανονικό μαραθώνιο επάνω στη σκηνή, εστιάζοντας στην πιο σκληροπυρηνική και πανκ πτυχή τους (με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, όπως το “The Beachland Ballroom” που λειτούργησε σαν ιντερμέτζο πριν το μεγάλο σερί του φινάλε. Απτόητος μέχρι το τέλος, ο Joe έδωσε όλο το πάθος, όλη την ένταση που θέλαμε, με τις φλέβες του διαρκώς πρησμένες στο λαιμό και το κορμί του άλλοτε να συσπάται κι άλλοτε να λικνίζεται, κάνοντας τα πλήθη να παραμιλούν από το “Car Crash” μέχρι το “Never Fight a Man With a Perm” και το “Dancer”. Ανά τακτά διαστήματα, όλοι φωνάζαμε συνθήματα για την Παλαιστίνη.

Πρέπει να ένιωσε λίγο παραπάνω Έλληνας όταν πριν το φινάλε εμφανίστηκε μήνυμα low battery στην οθόνη της σκηνής – ένα απρόσμενο που χειρίστηκε με χιούμορ λέγοντας ότι λόγω αυτού είναι μάλλον η ώρα να ολοκληρώσουν τη συναυλία.

Για το τέλος κράτησαν το “Danny Nedelko” (αφιερώνοντας το στον ράπερ των Kneecap που αντιμετωπίζει κατηγορίες για τρομοκρατία) και το χαοτικό “Rottweiler”, «ένα κομμάτι αφιερωμένο σε όλους εμάς που ήμασταν απόψε εδώ», αφήνοντας το κοινό να χορεύει με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει και στο μυαλό μας χαραγμένη την εικόνα του Joe Talbot να χτυπά μανιασμένα τα πιατίνια, με ένα τσιγάρο στα χείλη.

—

INFO

Τα επόμενα ραντεβού στην Πλατεία Νερού με το Release Athens 2025 είναι Παύλος Παυλίδης και Κ. Βήτα το Σάββατο 21/6 και Fontaines D.C. την Παρασκευή 27/6 (προπώληση εδώ). Ανυπομονούμε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ