Dracula: 5 από τους πρωταγωνιστές μιλούν για την γκοθ παράσταση της χρονιάς
Αντώνης Μυριαγκός, Στέλλα Μπρούσκου, Αργύρης Πανταζάρας, Σίσσυ Τουμάση και Δημήτρης Δρόσος για τους σύγχρονους Δράκουλες· για ό,τι μας πίνει το αίμα σήμερα.
- 9 ΝΟΕ 2025
«Καλώς ήρθατε στο κάστρο μου! Περάστε ελεύθερα και φύγετε με το καλό κι αφήστε μου κάτι από την ευτυχία σας!», λέει ο Δράκουλας στις σελίδες του διάσημου, κλασικού μυθιστορήματος του Bram Stoker, που εκδόθηκε το 1897, αποτελεί αρχέτυπο της γοτθικής λογοτεχνίας, του τρόμου και της φρίκης που εμπνέει το αλλόκοτο και η μεταφυσική διαχρονικά.
Η ιστορία του Κόμη Δράκουλα ζωντανεύει φέτος στη θεατρική σκηνή από τον Θάνο Παπακωνσταντίνου – δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος σκηνοθέτης για να την παρουσιάσει στο ελληνικό θέατρο, τόσο λόγω αισθητικής, όσο και θεματολογίας. Υπηρετεί με συνέπεια το ενδιαφέρον του για έργα που διερευνούν την ταυτότητα, τον ερωτισμό, τον θάνατο και το όνειρο, με τα στοιχεία του τρόμου, του gore, της βίας, της μεταφυσικότητας και του splatter να τον γοητεύουν από πάντα σαν παραστασιακά υλικά, όπως είχε υπογραμμίσει σε παλαιότερη συνέντευξη που είχαμε κάνει με αφορμή τις Βάκχες στην Επίδαυρο.
Στο Dracula, ο Παπακωνσταντίνου μετατρέπει τον Δράκουλα σε μια φασματική μορφή: οδηγό, εραστή, δαίμονα, ηθοποιό. Στον πυρήνα της ανάγνωσης κυριαρχεί, η έννοια της εξάντλησης -σωματικής, ψυχικής, κοινωνικής- ως απόρροια μιας διαρκούς κατασκευής και κατανάλωσης επιθυμιών.
Μιλήσαμε με πέντε από τους πρωταγωνιστές της παράστασης για τους σύγχρονους Δράκουλες· για όλα όσα μας πίνουν το αίμα σήμερα.
Ποιος είναι ο ρόλος σου στο Dracula;
Αντώνης Μυριαγκός: Φέρω στη σκηνή το μυθικό πλάσμα της νύχτας, τον Κόμη Δράκουλα
Στέλλα Μπρούσκου: Κι εγώ του Βαν Χέλσινγκ. Γιατρός, φιλόσοφος και μεταφυσικός, γνώστης όχι μόνο των σύγχρονων μεθόδων της δυτικής ιατρικής, αλλά και των δεισιδαιμονιών και των λαϊκών θεραπειών. Είναι επιστήμονας. Πιστεύει στη λογική, στη γνώση, στη δύναμη της παρατήρησης. Είναι το κομμάτι του ανθρώπου που παλεύει να κρατήσει το φως, την πίστη, τη γνώση, την ηθική.
Αργύρης Πανταζάρας: Είμαι ο Τζόναθαν. Ένας νεαρός Άγγλος συμβολαιογράφος που ταξιδεύει στην Τρανσυλβανία για να διευθετήσει νομικές υποθέσεις για τον Κόμη Δράκουλα.
Σίσσυ Τουμάση: Ερµηνεύω τη Μίνα, η οποία στο µυθιστόρηµα του Bram Stoker, είναι από τους πιο πολυσύνθετους και αντιφατικούς γυναικείους χαρακτήρες της βικτωριανής λογοτεχνίας. Βρίσκεται στο κέντρο µίας έµφυλης σύγκρουσης, ανάµεσα στην παραδοσιακή «αγνή γυναίκα» και στη «Νέα Γυναίκα», του τέλους του 19ου αιώνα, που είναι µορφωµένη, ανεξάρτητη και κοινωνικά δραστήρια.
Δημήτρης Δρόσος: Επιχειρώ να προσεγγίσω και να αποδώσω τον κύριο Ρένφηλντ. Έναν διαταραγμένο ψυχικά άνθρωπο και πρώτο θύμα – ακόλουθο του Δράκουλα.
Τι βλέπει όταν κοιτάζει τον εαυτό του/της στον καθρέπτη;
Δημήτρης Δρόσος: Συχνά όταν κοιτάζει την αντανάκλασή του στο καθρέφτη, ο Ρένφηλντ βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου του, Κόμη Δράκουλα.
Αντώνης Μυριαγκός: Αναρωτιέμαι αν υπάρχει, ένας καθρέφτης για τον Δράκουλα, δεν νομίζω αυτός ότι βλέπει κάτι τελικά. Στέκεται εκεί, μέσα στη σκιά, έτοιμος να πάρει όποια μορφή επιθυμήσει ο άλλος.
Στέλλα Μπρούσκου: Ο Βαν Χέλσινγκ είναι το ανεστραμμένο είδωλο του Δράκουλα. Συνεπώς, βλέπει την τερατώδη μορφή του μέσα από το κάλεσμα του.
Σίσσυ Τουμάση: Η Μίνα είναι εγκλωβισµένη σε έναν διπλό ρόλο, της υποδειγµατικής, «καλής» συζύγου και της γυναίκας που διεκδικεί ελευθερία και γνώση. Η σύγκρουση της έγκειται ανάμεσα στην αγνότητα και στην απαγορευμένη επιθυµία, στην υποταγή και στη δύναµη. Μία σύγκρουση που αντικατοπτρίζει τις αντιφατικές προσδοκίες που επιβάλλονταν στη γυναίκα και τότε, αλλά και σήµερα. Η γυναίκα πρέπει να είναι συγχρόνως αγνή, ερωτική, µητρική, ανεξάρτητη, παθητική και έξυπνη. Η Μίνα εκφράζει τον φόβο και την αγωνία της κοινωνίας απέναντι στη γυναικεία χειραφέτηση, τη στιγµή που η Γυναίκα αρχίζει να αποκτά φωνή.
Ο Stoker µέσα σπό τον χαρακτήρα της Μίνας προσπαθεί να οριοθετήσει τη γυναικεία ανεξαρτησία µέσα σε ένα παραδοσιακό πλαίσιο. Η γυναίκα δηλαδή, µπορεί να είναι κοινωνικά ενεργή, αρκεί να µην αποτελεί απειλή για την ανδρική εξουσία. Είναι ένας οριακός χαρακτήρας που συµβολίζει το µεταίχµιο ανάµεσα στον παλιό και τον νέο κόσµο. Ενώνει και συνοψίζει µέσα της το φως και το σκοτάδι, χωρίς να ανήκει ολοκληρωτικά σε κανένα από τα δύο.
Αργύρης Πανταζάρας: Ο Τζόναθαν βλέπει αυτό που επιθυµεί. Είναι ο καθρέφτης των επιθυµιών µας, της αφθονίας, σου επιστρέφει ό,τι τον ταΐζεις. Ζει από τους εφιάλτες, φιλοδοξίες, επιθυμίες, ζει από τη λαχτάρα σου.
Πώς επικοινωνεί με το σήμερα το διάσηµο µυθιστόρηµα του Bram Stoker;
Σίσσυ Τουμάση: Παραµένει αειθαλές διότι γεννιέται µέσα από έναν κόσµο διαποτισµένο από φόβο. Φόβο απέναντι στο «άλλο», στο ξένο, στο διαφορετικό. Φόβο απέναντι στη γυναικεία δύναµη και σεξουαλικότητα. Φόβο απέναντι στην απώλεια ελέγχου. Εκφράζει την αγωνία μίας κοινωνίας που πασχίζει να παραμείνει ίδια, απέναντι σε έναν κόσµο που αλλάζει µε ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Το Dracula είναι µία ιστορία για τη σύγκρουση ανάµεσα στο παλιό και το νέο, αλλά και για τον τρόµο που µας προκαλεί το «τέρας» µέσα µας. Αυτό το κοµµάτι του εαυτού µας που αρνούµαστε πεισµατικά να αντικρίσουμε, υποδυόµενοι ότι είµαστε φτιαγµένοι από φως.
Αργύρης Πανταζάρας: Σήµερα αυτό που κάποτε ήταν σκοτάδι έχει µεταµορφωθεί σε κάτι άλλο. Το σκοτάδι πλέον φωτίζεται από οθόνες, από αµέτρητα προφίλ, από την ανάγκη να είμαστε «ζωντανοί» στα µάτια των άλλων. Ο Δράκουλας πια δεν κατοικεί σε κάποιο κάστρο, αλλά στο βλέµµα µας, ή καλύτερα στην αντανάκλαση του βλέµµατος. Είναι µέσα στις επιθυµίες µας, και στην ατέρµονη αναπαραγωγή της εικόνας µας. Τα νεκρά κύτταρά μας αποτελούνται από ένα άπειρο υλικό στιγµών µας που µας διατηρούν αιώνιους.
Τελικά, πόσο από τον εαυτό σου είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για µια «εφήµερη αιωνιότητα»;
Στέλλα Μπρούσκου: Το μυθιστόρημα μάς θυμίζει τη δύναμη του φόβου, του μυστηρίου και της αφήγησης – στοιχεία που συνεχίζουν να καθρεφτίζουν τις βαθύτερες ανησυχίες του ανθρώπου. Σήμερα, οι αναγνώσεις του μυθιστορήματος συνδέονται με την απελευθέρωση της επιθυμίας και την εξερεύνηση του διαφορετικού.
Δημήτρης Δρόσος: Υπάρχει ίσως ακόμα η ανάγκη να διαβάσουμε, να ακούσουμε, να δούμε ιστορίες που δημιουργούν μυστήριο και μας γοητεύουν. Ειδικότερα ιστορίες που εμπεριέχουν το «ανοίκειο», συστατικό-στοιχείο που εξάπτει τη φαντασία και μας προσκαλεί να το ανακαλύψουμε και να συγκινηθούμε.Ο Bram Stoker με τον Δράκουλα μας συγκινεί ακόμη και σήμερα γιατί εκτός του μυστηρίου, του ανοίκειου και του θρίλερ που έχει, είναι πάνω απ’όλα μία ιστορία αιώνιας αγάπης.
Αντώνης Μυριαγκός: Είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε πάνω από έναν αιώνα και ακόμα νιώθουμε την έλξη, τη σαγήνη, αλλά και την περιέργεια αυτού του σκοτεινού πλάσματος που διατρέχει ωκεανούς χρόνου, φτάνει σε εμάς σήμερα και μας διαπερνά, ίσως γιατί εντέλει, κατοικεί μέσα μας, συνυπάρχουμε.
Ποιος είναι ο Δράκουλας της εποχής μας;
Σίσσυ Τουμάση: Ο Δράκουλας του Stoker, αναλόγως την ανάγνωση, µπορεί να συµβολίζει τον βρικόλακα που ρουφάει τη ζωή, αλλά και εκείνο που την απελευθερώνει και φέρνει την αλλαγή. Η αλλαγή άλλωστε, βιώνεται πάντοτε ως τρόµος, είτε σηµαίνει γέννηση είτε θάνατο.
Στην κοινωνία µας, αυτό που ρουφάει τη ζωή των ανθρώπων είναι οι προκαταλήψεις, τα συστήµατα εξουσίας και ελέγχου, αλλά και κάθε µηχανισµός που επιβάλλει την υποταγή στο άδικο. Η µεγαλοµανία, ο εγωκεντρισµός και κυρίως η έλλειψη παιδείας και κριτικής σκέψης τρέφουν τις αυταρχικές συµπεριφορές και τη μισαλλοδοξία, συµβάλλοντας στην αέναη πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας προς τη σήψη. Ο Δράκουλας συµβολίζει το κακό που φωλιάζει εγγενώς µέσα µας, δηλαδή, το αδηφάγο και δηλητηριώδες ανθρώπινο «εγώ», που µας οδηγεί στην καταστροφή.
Στέλλα Μπρούσκου: Οτιδήποτε και όποιος τροφοδοτείται από τη ζωτική μας ενέργεια και απομυζά τη ζωή και την ελευθερία μας. Ο πιο ισχυρός Δράκουλας συχνά είναι το κράτος και ο καπιταλισμός.
Αντώνης Μυριαγκός: Η σύγχρονη κοινωνία, οι αγορές, το μάρκετινγκ μέσα από μια μηχανή ατέρμονων επιθυμιών και υποσχέσεων ότι μπορείς να τα έχεις όλα και για πάντα, ταΐζει τη σκοτεινή πλευρά μας στεκόμαστε μπροστά στο καθρέφτη και δεν ξέρω τι ακριβώς βλέπουμε.
Δημήτρης Δρόσος: Ό,τι μας πίνει το αίμα, οτιδήποτε μας απομυζά και μας αδειάζει από ενέργεια. Για παράδειγμα, το συνεχές κυνήγι για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, που συχνά δεν ξέρουμε αν είναι πραγματικές, δικές μας, αληθινές δικές μας, αλλά συχνά είναι μια σειρά παρορμήσεων που ακολουθούμε από τον καταιγισμό των πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά.
Αργύρης Πανταζάρας: Ο σύγχρονος Δράκουλας είναι αυτός που µας στραγγίζει, δηλαδή εµείς· εµείς και η εντύπωση του εαυτού µας. Ο κόσµος και η εντύπωση που έχουµε για τον κόσµο. Ζούµε στο απόλυτο σκοτάδι, ακόµα και αν κάθε µέρα ξηµερώνει. Οι οθόνες µας έχουν µεταµορφωθεί σε µικρά προσευχητάρια που φωτίζουν το πρόσωπό μας µέσα στη νύχτα, παντού – πάντα και για πάντα. Κρατάµε στα χέρια µας στις άκρες των δακτύλων µας όλες µας τις επιθυµίες και τις λαχτάρες µας: τη λαχτάρα να αγαπηθείς, τη λαχτάρα για αθανασία, ευμάρεια, µονιµότητα, αλλά και την ελπίδα, τους φόβους, τους φθόνους, τις απογοητεύσεις σου, τις ανοµολόγητες ηδονές. Είναι αυτό που τρέφουµε και µας τρέφει, το τροφοδοτούµε και µας τροφοδοτεί.
Αν το σκεφτείς ο θάνατος είναι αιώνιος και τον ταΐζουµε κάθε µέρα µε ζωή. Το δικό µας κοφίνι πλέον αντέχει και τη µέρα και τη νύχτα, δεν υπάρχει πλέον χρόνος, µέρα-νύχτα. Υπάρχει µόνο το τάισµα των ταπεινών ενστίκτων, της µανίας για κατανάλωση σχέσεων, εικόνων, εννοιών, τσιτάτων, τίτλων, ηδονών, καταπραϋντικών, αναλγητικών, ανασταλτικών, διεγερτικών, φίλτρων οµορφιάς, µαγικών φίλτρα, ευεξίας, αιωνιότητας, αυτή είναι η δίψα µας – η δίψα που την ταΐζουμε µε δίψα ή δίψα για απόδραση από το παρόν σε ένα αιώνιο µέλλον, µε κάθε τρόπο είτε µέσα από τη δουλειά, την εξουσία, τη σπουδαιότητα, τη µάταιη επεκτατικότητά µας. Και όσο πιο πολύ απογοητευόµαστε, όσο πιο πολύ πονάµε και υποφέρουµε, τόσο περισσότερο ενισχύουµε τη λαχτάρα µας – δεν µπορούµε να κερδίσουµε το κατασκεύασµα των επιθυµιών µας.
Η σηµερινή κουλτούρα βασίζεται στην αδηφαγία και τον φθόνο. Η συµπεριφορά µας πλέον και ένας αόρατος αλγόριθµος που σε ταΐζει ακριβώς µε αυτό που επιθυµείς, παρακολουθεί τις συζητήσεις σου, τις κρυφές σηµειώσεις σου, τις κρυφές αναζητήσεις σου. Ξέρει τι σε ενοχλεί, ξέρει τι σε ερεθίζει, ξέρει τι σε µουδιάζει. Και σου το δίνει!
***
Dracula
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Μολέσκη
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Πρωτότυπη μουσική: Άντης Σκορδής
Κίνηση: Μαριάννα Καβαλλιεράτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαριέττα Παυλάκη
Βοηθός Σκηνοθέτης, Sound Design: Φάνης Σακελλαρίου
Βοηθοί Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Ζωή Κελέση, Πάρης Παρασκευόπουλος
Trailers: Adam Csoka Keller
Photos: Evelyn Benčičová
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Αγγελική Τρικόγια
Σχεδιασμός κομμώσεων: Κωνσταντίνος Κολιούσης
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων: Όλγα Παυλάτου
Social Media: POP Communications – Κάλλη Μαυρογένη
Παραγωγή: Prime Entertainment
Info: έως 28/12 κάθε Τετάρτη με Κυριακή. Θέατρο Πόρτα (Μεσογείων 59, Αμπελόκηποι, τηλ. 210-7711333). Προπώληση εδώ.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.