Η αχαλίνωτη ενέργεια των Prodigy κυρίευσε την Πλατεία Νερού
Μία συναυλία που έμοιαζε με αγώνα sprint με καύσωνα. Πρώτα οι Bob Vylan, μετά οι Pendulum και τέλος οι καταιγιστικοί Prodigy που μοίρασαν για ακόμη μια φορά αναμνήσεις (και μελανιές) στο Release Athens.
- 7 ΙΟΥΛ 2025
Να πούμε μια αλήθεια;
Δεν υπάρχει Αθηναίος που να αγαπά τις έξαλλες συναυλίες και να μην έχει τουλάχιστον μία ανάμνηση από Prodigy. Άλλος θυμάται τα πρώτα (και πιο ιστορικά) live από τη δεκαετία του ’90, στο Πεδίο του Άρεως, τον Άγιο Κοσμά ή το Θέατρο Βράχων με τον πετροπόλεμο. Άλλος θυμάται τον Keith Flint ακόμη εν ζωή, να τρέχει πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος στη σκηνή Μαλακάσα. Και άλλος την τιμημένη Πλατεία Νερού να σείεται από ποδοβολητό στο “Firestarter”, όπως θα συνέβαινε για ακόμη μία νύχτα αυτό το καλοκαίρι, τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής (4/7), με το Release Athens.
Από νωρίς το απόγευμα, η θερμοκρασία προμήνυε ένα από τα πιο καυτά συναυλιακά ραντεβού.
Παρατηρούσες ένα ηλικιακά ετερόκλιτο κοινό που είχε αρχίσει να συρρέει στο γνωστό σημείο δίπλα στη θάλασσα του Φαλήρου – ravers, πανκιά, νέες παρέες, μεγαλύτεροι που ίσως είχαν παρακινηθεί από τη νοσταλγία, πιτσιρίκια με energy drinks στα χέρια. Πριν τους Prodigy, η σκηνή του φεστιβάλ περίμενε να υποδεχθεί δύο επίσης high energy γκρουπ πρώτης γραμμής.
Πρώτοι, εμφανίστηκαν οι Bob Vylan.
Εννοείται με υψωμένη την παλαιστινιακή σημαία. Λίγες μόλις ημέρες είχαν περάσει απ’ την αναστάτωση που προκλήθηκε στο Glastonbury, επειδή είπαν απλώς τα αυτονόητα για τη γενοκτονία (και αμέσως μετά βρέθηκαν νο1 στα charts). Δεν έδειξαν να πτοούνται. «Θα συνεχίσουμε να υψώνουμε αυτή τη σημαία», δήλωσε ο Bobby στο αθηναϊκό κοινό, «συνήθως όταν πάμε κάπου [να παίξουμε], μας λένε πως δεν επιτρέπεται αλλά δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας χαρακτηρίσει ως μισαλλόδοξους επειδή δείχνουμε αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη – είμαστε άνθρωποι γεμάτοι αγάπη, όπως και οι Παλαιστίνιοι».
Πόσο ξεκάθαρο και αληθινό το μήνυμά τους. Όπως και η μουσική τους: το βρετανικό ντουέτο συνδυάζει στοιχεία πανκ και grime, για ένα αποτέλεσμα που μοιάζει με δυναμίτη, πάντα με έντονη πολιτική και κοινωνική χροιά. Τραγουδούν κατά του ρατσισμού, της ανισότητας, της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Συνθήματα απλώθηκαν στην αρένα, θυμίζοντας ότι δεν υπάρχει τέχνη χωρίς πολιτική συνείδηση (τουλάχιστον για όσους διατηρούν μέσα τους ευαισθησίες).
Αμέσως μετά, ακολούθησαν οι Pendulum.
Το συγκρότημα από την Αυστραλία σήμανε το πιο ταιριαστό ζέσταμα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν αμέσως μετά – με drum & bass ρυθμούς, «σκληρές» κιθάρες και σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε ένα μοναδικό μουσικό υβρίδιο που ευθύνεται για τη μεγάλη καταξίωση της μπάντας. Σε συνδυασμό με τα visuals (αλλά και τη ζέστη που αρνούνταν πεισματικά να αποχωρήσει παρότι έπεφτε ο ήλιος), οι δύο Βρετανοί έκαναν το σκηνικό να μοιάζει με αγώνα μάχης. Εντωμεταξύ, όλοι γνωρίζαμε ότι ο χρόνος μετρούσε πλέον αντίστροφα και έπρεπε να κρατήσουμε δυνάμεις, για λόγους αντοχής.
Διότι, αν κάτι έχουμε κρατήσει ως πληροφορία από τόσες και τόσες συναυλίες Prodigy όλα αυτά τα χρόνια, είναι η ταχύτητα και ο ρυθμός: ελάχιστα συγκροτήματα παραδίδουν συναυλίες που να μοιάζουν τόσο πολύ με αγώνες sprint. Οι συναυλίες των Prodigy δεν είναι για να τις «δεις» – είναι για να χτυπηθείς από την αρχή μέχρι το τέλος, να ιδρώσεις, να ξεδώσεις και τελικά να διαπιστώσεις εάν και κατά πόσο αντέχεις.
Και κάπως έτσι συνέβη: Το πρώτο drop ήρθε με το σαρωτικό“Voodoo People” και την αρένα να φιλοξενεί το πρώτο moshpit. Από εκεί και πέρα, δεν πήρε κανείς, μα κανείς ξανά ανάσα.
Έπαιξαν όλες τις επιτυχίες τους non stop, τη μία πίσω από την άλλη, ηλεκτρίζοντας κάθε κύτταρο του σώματός μας – από το “Breathe” μέχρι το “No Good (Start the Dance)” που βύθισε όλη την αρένα σε αχαλίνωτο ξεσάλωμα και το απόλυτο (για πολλούς) “Firestarter”.
Όπου έπιανε το βλέμμα σου, έβλεπες κόσμο να χορεύει αχαλίνωτα. Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, παιδιά, άλλοι που έρχονταν για πολλοστή φορά και κάποιοι άλλοι (λίγοι) για πρώτη. Ανάμεσα στο κοινό, και ένας τύπος με ολόσωμη στολή μυρμηγκιού (παρά τη ζέστη), να περιφέρεται και να χορεύει στη μέση των pit, κερδίζοντας δικαίως τον τίτλο του πιο πιστού φαν της θρυλικής μπάντας.
Το φινάλε ήρθε περίπου μιάμιση ώρα (και πολύ ιδρώτα) αργότερα, με το “Smack My Bitch Up”. Εικόνες χάους κατέκλυσαν τότε την Πλατεία Νερού. Και ενώ όλοι την ώρα εκείνη ευχόμασταν να μπορούσαμε να ζήσουμε ξανά τη συναυλία από την αρχή, βλέποντας ακόμη μιάμιση ώρα τους Prodigy στη σκηνή να οργιάζουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν, η αλήθεια είναι πως αδυνατούσαμε. Τα πόδια είχαν παραδώσει και η καρδιά χτυπούσε ασταμάτητα.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα ζήσουμε ξανά την εμπειρία των Godfathers of Rave (όπως έμειναν στην ιστορία), κρατάμε αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Όπως και τις μελανιές τις οποίες ακόμη μετράμε στο κορμί μας.
—
INFO
Τα επόμενα ραντεβού στην Πλατεία Νερού με το Release Athens 2025 είναι για τους London Grammar την Παρασκευή 11/7 και για τον Morrissey την Τετάρτη 16/7 (προπώληση εδώ). Ανυπομονούμε.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
