Η Δανάη Νίλσεν δεν θέλει η παράδοση να μπαίνει σε βιτρίνα

Μια πενταετία πίσω, μέσα στην καραντίνα, μ’ ένα κολλητικό τραγούδι-διασκευή της «Κοντούλας Λεμονιάς» σε ρέγκε-ποπ διάθεση, άνοιξε τα φτερά της η Δανάη Νίλσεν – μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού, ένα χαρισματικό dream pop πλάσμα που θα μπορούσε εύκολα να είχε δραπετεύσει από έργο της Ιαπωνέζας Yayoi Kusama. Σαν μία άλλη Αλίκη των Θαυμάτων, με χρώμα, φαντασία, ατμοσφαιρικά synths και γενικότερα μια ιδιαίτερα ονειρική αισθητική την οποίο φρόντιζε να αναπτύσσει στις εμφανίσεις και τα κλιπ της, μέσα από κοστούμια τα οποία κατασκεύαζε η ίδια.

Στην παρούσα φάση, έπειτα από αρκετό καιρό αποχής, ετοιμάζεται να επιστρέψει περισσότερο «γήινη», με νέο, γκρουβαριστό υλικό, όπως μου μεταφέρει η ίδια λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στη σκηνή του φετινού Athens Music Week – του ανοιξιάτικου φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί ως ζωντανός κόμβος για τον κόσμο της μουσικής και επιστρέφει με αμείωτη ενέργεια στις 7-10 Μαΐου, στην Τεχνόπολη όσο και σε μια σειρά από δορυφορικούς χώρους (προπώληση εισιτηρίων εδώ).

Η Ελληνοδανέζα μουσικοσυνθέτρια με το πειραματικό στυλ πρόκειται να συμμετάσχει σε ένα απ’ τα πάνελ της διοργάνωσης, αλλά και να παρουσιάσει πρώτη φορά το νέο υλικό από το επερχόμενο LP που ολοκληρώνει αυτή την περίοδο.

Όπως απαντάει η Δανάη για το νέο υλικό της, απηχεί ευγνωμοσύνη, συνειδητοποίηση και αισιοδοξία, συναισθήματα όλα τα οποία συνδέονται με τη ριζική αλλαγή που συνέβη στη ζωή της: τη μητρότητα. Μία διαδικασία σίγουρα μεταμορφωτική αλλά όχι εύκολη· πολύ «μοναχική με τον τρόπο που βιώνεται σήμερα στις πόλεις». Βαθύτερος στόχος της, όπως μεταφέρει χωρίς να χάνει το χαμόγελο και τη θετική ενέργεια που πάντοτε ανέβλυζε από μέσα της (όπως ακριβώς και στη μουσική της), να «μπορέσουν να συνδεθούν κι άλλες μαμάδες και να νιώσουν λιγότερο μόνες».

Άλλωστε, η Νίλσεν έκανε πάντα μουσική έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της όσα μας ενώνουν, μας συγκινούν και μας φέρνουν τελικά κοντά.

Πού σε βρήκε η ζωή όλο το τελευταίο διάστημα που έλειψες από συναυλίες;

Με βρήκε σπίτι με ένα brand new πλάσμα, brand new ανθρωπάκι το οποίο παρέλαβα χωρίς manual (γέλια). Μαγικά τρυφερή διαδικασία η μητρότητα. Με πολλές καινούργιες ανακαλύψεις, ευχάριστες κυρίως, Α-Π-Ε-Ι-Ρ-Η κούραση και νεύρα και πολλή αγάπη.

Μιας και τρέφεις μια ιδιαίτερη αγάπη για τη μυθολογία, πώς θα περιέγραφες τη μεταμορφωτική διαδικασία της μητρότητας με λίγο φαντασία;

Οι μαμάδες αποκτούν ξαφνικά μια σούπερ δύναμη: μπορείς να μένεις άυπνη για μέρες και να είσαι λειτουργική (λέμε τώρα). Τρέφεις με το σώμα σου ένα πλάσμα που δημιουργήθηκε μέσα στο σώμα σου. Απίστευτο! Ανακτάς υπερ-ακοή και αναγνωρίζεις από μεγάλη απόσταση το κλάμα του μωρού και τρέχεις. Από τη μια στιγμή στην άλλη, παύεις να είσαι μονάδα. Εξαφανίζεται εντελώς ο προσωπικός χρόνος – αυτό είναι το bug του υπερήρωα.

Πώς ήταν οι πρώτες στιγμές όταν τελικά επέστρεψες στο στούντιο για να γράψεις;

Επέστρεψα στο στούντιο ακριβώς 11 μήνες αργότερα (μέχρι τότε ηχογραφούσα και ενορχήστρωνα καινούργιες ιδέες όταν κοιμόταν το μωρό, έγραφα στίχους ενώ τάιζα, ηχογραφούσα γρήγορες μελωδίες στο κινητό ενώ ήμασταν βόλτα για να κοιμηθεί). Ήταν υπέροχο το συναίσθημα. Ένιωσα ελευθερία, ότι ξαναβρίσκω τη χαμένη Δανάη. Ένιωσα ότι με φροντίζω. Και παράλληλα ένιωσα και πολύ καλύτερη μαμά. Να προσθέσω πως ξεκίνησα στούντιο με τον Νίκο Αγκλούπα, εξαιρετικός παραγωγός και πολύ ωραίος άνθρωπος.

Το φουτουριστικό πλάσμα της Nielsen πώς θα επιστρέψει στη σκηνή;

Θα επιστρέψει γήινη η Νίλσεν! Plot twist. Θα ξεφορτωθώ το καμουφλάζ και την προστασία, θα εμφανιστώ ευάλωτη κι ανθρώπινη. Ρε τι πάθαμε (γέλια).

Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνεις ένα καινούργιο ελληνόφωνο άλμπουμ, μέρος του οποίου θα ακούσουμε πρώτη φορά στο AMW. Πες μας δύο λόγια. Εάν το άλμπουμ Who Are They ήταν η μουσική ενηλικίωση για εσένα, τώρα τι ακολουθεί;

Ακολουθεί η ευγνωμοσύνη. Και η συνειδητοποίηση! Αν μπορώ να το θέσω έτσι με δύο λέξεις.

Η νέα μου δουλειά είναι βαθιά επηρεασμένη από τη μεταμορφωτική εμπειρία της μητρότητας – δεν θα μπορούσε αλλιώς. Τα περισσότερα κομμάτια είχαν γραφτεί το διάστημα της εγκυμοσύνης, ενώ ανυπομονούσα και αγωνιούσα ταυτόχρονα για αυτήν την τεράστια αλλαγή που θα έρθει, όλο το σώμα μου άλλαζε. Γράφτηκαν κομμάτια και τους πρώτους μήνες που ήμουν σπίτι με ένα βρέφος. Έχει κάτι ειλικρινές, γκρουβάτο, ακριβώς όπως το μωρό που κλαίει non stop. Παράλληλα, είναι ανεβαστικό – ήθελα να πω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά, είχα πολύ ανάγκη να το ακούσω αυτό.

Ξέρεις, είναι μοναχική η μητρότητα όπως βιώνεται πλέον στην πόλη, στις σημερινές κοινωνίες. Η μαμά παύει να κάνει ό,τι έκανε ως τότε. Κλείνεται σπίτι με ένα μωρό και τέσσερις τοίχους. Πώς να την παλεύεις έτσι; Μακάρι, ακούγοντάς το νέο υλικό, να μπορέσουν να συνδεθούν κι άλλοι άνθρωποι, μαμάδες κυρίως, και να νιώσουν λιγότερο μόνες.

Είσαι τόσο αισιόδοξη και ονειροπόλα όσο η μουσική σου;

Είμαι! Είμαι αισιόδοξη και ανά φάσεις γκρινιάρα και απαισιόδοξη. Προσπαθώ να βρίσκω χιούμορ στην καθημερινότητα και να σκέφτομαι δύο-τρία θετικά πράγματα πριν κοιμηθώ. Προσπαθώ, δεν είναι πάντα εφικτό. Είναι μέρες που ζω το δράμα και το θέλω το Δ-Ρ-Α-Μ-Α (γέλια). Βρίσκω λύσεις, ψάχνω να βρω τρόπους και λύσεις. Ονειροπόλα ήμουν πάντα, πολλές φορές κάπου στον αέρα ανεμίζω κι αρνούμαι να πατήσω πόδια στη γη και να προχωρήσω προς την κατεύθυνση που πρέπει.

Τυχαίνει, τώρα με τον γιο μου, να ξανάρχεται το όνειρο και η αισιοδοξία μ’ έναν απρόσμενο τρόπο. Πάντως, απολαμβάνω πολύ να φαντάζομαι πράγματα που με χαλαρώνουν, καταστάσεις που με ενθουσιάζουν, που με εξελίσσουν, που μας ενώνουν.

Εάν δεν ήταν ο ήλιος και η θάλασσα, θα έφευγες από την Αθήνα; Ειδικά με το δεδομένο της νέας μητέρας.

Ναι, θα έφευγα. Είναι αφιλόξενη χώρα η Ελλάδα για τους κατοίκους της. Τρομερά φιλόξενη με τους τουρίστες που έρχονται και φεύγουν.

Η καθημερινότητα εδώ είναι μια μόνιμη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων. Είναι άπειρα τα θέματα. Ένα μικρό παράδειγμα το οποίο είδα έντονα με τη μητρότητα είναι η αδιαφορία στους πεζούς και ειδικά στις ράμπες. Ξέρεις, όταν λόγω μωρού έχεις καρότσι στην Αθήνα και τα πράγματα δυσκολεύουν, ξαφνικά αλλάζει η οπτική γωνία. Άλλοι άνθρωποι το ζουν από πάντα και καθημερινά. Αναρωτιέμαι, τα άτομα που έχουν ανάγκη τα αναπηρικά αμαξίδια για να μετακινηθούν τι κάνουν; Πώς μπορούν; Είναι τόσο κρίμα, η ασέβεια είναι τεράστια.

Είμαστε ο καθένας στη φούσκα του, στην ταχύτητά του, στον μικρόκοσμό του.

Το όνειρο είναι ένα καταφύγιο, αλλά τι κάνουμε με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει; Σε ανησυχεί το μέλλον, πολιτικά και κοινωνικά;

Βέβαια! Δεν γίνεται να μη σε ανησυχεί με όλα αυτά που συμβαίνουν σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ξέρω πώς μπορώ να συμβάλλω για να αλλάξει αυτό. Με απασχολεί αυτή η σκέψη: τι μπορώ να κάνω για όλα αυτά; Μου είναι τρομερά δύσκολο να διαχειριστώ αυτές τις πληροφορίες και την παγκόσμια ενημέρωση χωρίς να βουλιάζω. Πόλεμοι, γενοκτονία, παιδική κακοποίηση, βιασμοί, γυναικοκτονίες, διαφθορά, δεν έχει τελειωμό. Και πολλές φορές επιλέγω συνειδητά να μη διαβάζω, να μην ξέρω, γιατί γίνομαι μη λειτουργική.

Κλείνοντας, να μην ξεχάσω να ρωτήσω: Ποιο είναι το πιο άκυρο σχόλιο που σου έχουν πει για την “Kontoula Lemonia”;

Χα! Κάτσε να ψάξω. «ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΤΕ ΤΗΝ». Θα με πάνε στο Πωγώνι να με λιθοβολήσουν (γέλια).

Πολλοί προσβλήθηκαν που πείραξα την παράδοση, τους ενόχλησε η προφορά και η όλη αισθητική. Ιεροσηλία. Oh well… φαντάσου να διασκευάσω το Χριστός Ανέστη (γέλια). Η παράδοση μένει ζωντανή όταν την ακουμπάμε και την ξαναφέρνουμε στο τώρα, όχι όταν τη βάζουμε σε βιτρίνα. Η “Kontoula Lemonia” άντεξε τον χρόνο, δεν θα αντέξει λίγη ρέγγε με αθηναϊκή προφορά;

***

ΙΝFΟ

Η Δανάη Νίλσεν πρόκειται να παρουσιάσει το νέο της LP στο πλαίσιο των showcase συναυλιών του Athens Music Week, του φεστιβάλ που διοργανώνεται στην Τεχνόπολη και άλλους «δορυφορικούς» χώρους, από 7 έως 10 Μαΐου. Παράλληλα, θα συμμετάσχει σε ένα από τα πάνελ της διοργάνωσης σχετικά με τις πρακτικές διασύνδεσης των μουσικών στο εξελισσόμενο τοπίο της βιομηχανίας σήμερα.

Περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια για το φεστιβάλ εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ