Νίκο Πουρσανίδη, πώς βρέθηκες να παίζεις σε σειρά του Martin Scorsese;

Ο άλλος τίτλος θα ήταν: Τα πολλά πρόσωπα του Νίκου Πουρσανίδη. Ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος. Από τον Πουπουλένιο που επαναλαμβάνεται στο Σύγχρονο Θέατρο, στη σειρά-ντοκιμαντέρ Martin Scorsese Presents: The Saints και από εκεί, στο δεύτερο βιβλίο του, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς, αλλά και στον πιλότο σειράς σε δικό του σενάριο που ξεκινά γυρίσματα.

Μετά από τον παραπάνω υπότιτλο, που αντί για μία πρόταση, όπως είθισται, είναι από μόνος του μία παράγραφος -άνετα θα μπορούσε να είναι δηλαδή ο πρόλογος της συνέντευξης-, ας παραδεχτώ ότι δεν ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω για να μιλήσω για τον Νίκο Πουρσανίδη. Ή καλύτερα, για όλα αυτά που κάνει και που είναι – όχι μόνο φέτος, εδώ και πολλά χρόνια.

Το ευρύ κοινό τον γνώρισε μέσα από τη σειρά Η πολυκατοικία στο Mega (2008-2011), είχε προηγηθεί ωστόσο, ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Το λιβάδι που δακρύζει το 2004. Ακολούθησαν δεκάδες συμμετοχές του στην τηλεόραση, στο θέατρο, στο σινεμά. Καθώς το δεύτερο ήταν η αφορμή για τη συνάντησή μας, ας ξεκινήσω από αυτό.

Ο Νίκος Πουρσανίδης επιστρέφει τη φετινή σεζόν στο σανίδι με τον Πουπουλένιο που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του Martin McDonagh -θεατρικού συγγραφέα και κινηματογραφιστή, βραβευμένου με Όσκαρ (Academy Award for Best Live Action Short Film για το Six Shooter) και υποψήφιου για τις ταινίες Three Billboards Outside Ebbing, Missouri και The Banshees of Inisherin– στο ελληνικό θέατρο, με το κοινό να το ακολουθεί πιστά σε κάθε του ανέβασμα μέσα στα χρόνια. Στη σκηνή ανταμώνει με τους Αργύρη Αγγέλου, Γεράσιμο Σκαφίδα και τη νέα προσθήκη στον θίασο, τον Δημήτρη Πιατά.

Ποια είναι τελικά η επιτυχία του Πουπουλένιου;

Ο λόγος του Martin McDonagh. Ρεαλιστικός, καταιγιστικός, διεστραμμένος, γεμάτος χιούμορ και τρυφερότητα. Είναι δώρο για τους ηθοποιούς που επωμιζόμαστε να παίξουμε τους ρόλους αυτούς και όταν αυτό πετυχαίνει, είναι χαρά και για εμάς και για το κοινό.

Τι έφτανε πέρυσι στ’ αυτιά σας για την παράσταση από τους θεατές;

Αυτό που ακούγαμε πολύ για την παράσταση είναι ότι είναι μια θεατρική εμπειρία. Και αυτό είναι κάτι που σου δίνει ο ΜακΝτόνα από γραφής, αλλά φυσικά, μετά έχει να κάνει με το σκηνοθετικό όραμα τους σκηνοθέτη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λάτρης του συγγραφέα. Ο Νικορέστης πολλές φορές επιμένει στο να ειπωθούν οι ατάκες όπως είναι γραμμένες γιατί έτσι κρατιέται το χαρακτηριστικό ύφος του McDonagh.

Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ; Μία μαύρη κωμωδία; Ένα αιματοβαμμένο παραμύθι για την παιδική κακοποίηση; Ένα πολιτικό σχόλιο για την εξουσία της βίας; Τι από όλα αυτά είναι ο Πουπουλένιος; Πώς θα τον περιγράφατε;

Αυτή λοιπόν πιστεύω ότι είναι και κύρια επιτυχία του συγκεκριμένου έργου. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να το κατατάξεις σε μια μόνο κατηγορία. Είναι και μαύρη κωμωδία, είναι και αστυνομικό θρίλερ, μια σπουδή πάνω στην ελευθερία του λόγου και του καλλιτέχνη να εκφραστεί και μια βαθιά βουτιά στο «εγώ» των ανθρώπων και της βίας των σχέσεων μας· των σχέσεων μας μέσα στην οικογένεια, αλλά και της σχέσης μας με την εξουσία. Ο ίδιος ο McDonagh δεν θέλει να κατηγοριοποιεί το έργο του και αυτό είναι πιστεύω και μια νίκη της παράστασης μας, καθώς μιλώντας με τους θεατές ακούω πολλά και διαφορετικά πράγματα πάνω στα οποία επικεντρώθηκαν.

Φαντάζομαι είναι όλα τα παραπάνω που θέλει να φωτίσει το έργο.

Ζούμε σε μια εποχή που η βία, λεκτική και σωματική, ο πόλεμος και η κακοποίηση είναι, δυστυχώς, στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και στο οπτικό μας πεδίο. Είτε κυριολεκτικά μπροστά μας, είτε μέσα από τις οθόνες. Και όλο αυτό μας κάνει να νιώθουμε ανήμποροι, γιατί έρχεται από όλες τις κατευθύνσεις. Και αν είσαι ένας άνθρωπος ευαίσθητος και ευαισθητοποιημένος, όπου θέλει να βοηθήσει, δεν ξέρεις πού να πρωτοστραφείς.

Επίσης, θέλουμε να φωτίσουμε τη λογοκρισία, η οποία έχει επανέλθει εμφατικά στις ζωές μας και μάλιστα, σε δημοκρατικά κράτη. Αυτή η νέα «νόρμα» είναι ακόμα πιο τρομακτική σε μια δημοκρατία. Γιατί στις δικτατορίες, ο εχθρός της ελευθερίας είναι ξεκάθαρα το κράτος. Στις δημοκρατίες πια, έχει επιβληθεί μια λογοκρισία, όπως πρόσφατα είδαμε στις ΗΠΑ όπου απέλυσαν τον Jimmy Kimmel και τον Stephen Colbert, η οποία είναι κεκαλυμμένη με την πρόφαση του ελεύθερου λόγου. Πόσο παράλογο μπορεί να είναι αυτό;!

Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του Kimmel, που η αντίδραση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, που αντιστράφηκαν οι αποφάσεις. Ο απλός κόσμος κρατάει πια τη δημοκρατία στα χέρια του. Όχι οι αντιπρόσωποι του στη βουλή.

Η απίστευτη βιαιότητα της εποχής μας, από πού πιστεύετε ότι ξεκινάει;

Από το σπίτι. Έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό μια βαθιά αποξένωση των ανθρώπων, που αρχίζει, για μένα, μέσα από την οικογένεια. Πιστεύω πως όσο χάνουμε την ανθρωπιά μας και την επαφή μας με την κοινωνία μας, γινόμαστε και πιο άγριοι. Τι εννοώ; Εγώ μεγάλωσα σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και σε μια γειτονιά του Αιγάλεω όπου η επαφή με τη γειτονιά και τους ανθρώπους της ήταν κάτι το δεδομένο και κάτι που εν τέλει, βοηθούσε σε μια ισορροπία όλων. Θέλω να πω, και μόνο να ακούγαμε μια φωνή το βράδυ από το διπλανό σπίτι, θα έβγαινε ο κόσμος στα μπαλκόνια. Όχι γιατί ήμαστε ήρωες. Αλλά γιατί ενδιαφερόμασταν ο ένας για τον άλλο.

Δεν είναι ότι είμαι ρομαντικός, ή ότι δεν καταλαβαίνω ότι το να γνωρίζεσαι με τους συνανθρώπους σου είναι κάτι δύσκολο σε μια μεγαλούπολη ή ότι δεν γίνονται τέτοια εγκλήματα ξανά και ξανά σε χωριά και μικρές κοινωνίες. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν υπάρχει πραγματική επαφή του κόσμου και εμπιστοσύνη, οι παραβατικές συμπεριφορές θα γίνονταν πιο γρήγορα αντιληπτές και γνωστές και θα μπορούσε να προβλεφθεί το κακό σε πολλές περιπτώσεις.

Πόσες φορές δηλαδή, έχουμε δει γυναίκες να έχουν αρθρώσει αυτό που τους συμβαίνει και ο στενός κύκλος ή ακόμη και οι αρχές να μην ξέρουν τίποτα ή ακόμη χειρότερα να αδιαφορούν. Η αδιαφορία είναι μια μεγάλη πληγή για την εποχή μας. Κι ενώ στα social media πολλοί παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως ήρωες, στην πραγματικότητα δεν δρουν προς το κοινό καλό.

Στον Πουπουλένιο υποδύεστε τον πρωταγωνιστή του έργου, τον συγγραφέα Κατούριαν, ο οποίος ποιος είναι;

Είναι ένας συγγραφέας, σκοτεινών διηγημάτων/παραμυθιών, στο ύφος των Αδερφών Γκριμ, ο οποίος ζει σε μια χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς. Παράλληλα με τα γραπτά του, από τα οποία έχει εκδοθεί μόνο το ένα σε μια εφημερίδα, δουλεύει σε ένα σφαγείο και προσέχει τον μεγαλύτερο αδερφό του που έχει νοητική υστέρηση, λόγω βαριών εγκεφαλικών κακώσεων που έχει υποστεί στη μικρή του ηλικία.

Το έργο αρχίζει λοιπόν, με τον ίδιο να τον έχουν συλλάβει, γιατί κάποιος, κάνει πραγματικότητα τις ιστορίες που γράφει, διαπράττοντας φόνους. Είναι ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, που έχει μεγαλώσει μέσα στη βία και την κοινωνική και την οικογενειακή. Την έχει υποστεί και την έχει διαπράξει και προσπαθεί να τη διοχετεύσει στα γραπτά του.

Αυτό που με γοητεύει πολύ στον ήρωα είναι ότι σπάει τον τέταρτο τοίχο. Από εκεί δηλαδή που ζω, ως Κατούριαν, στη ροή της ιστορίας του έργου, ξαφνικά μόνος μου, έρχομαι κοντά στο κοινό και λέω τα παραμύθια που έχω γράψει και τα οποία παίζουν μείζονα ρόλο στην πλοκή του έργου.

Συμπτωματικά είστε και ο ίδιος συγγραφέας, εκτός από ηθοποιός.

Είναι μια ευτυχής συγκυρία, γιατί ξέρω εκ των έσω, τη λειτουργία του συγγραφέα, τη χαρά της δημιουργίας, το να ακουμπά αυτό που γράφεις σε κάποιον ή το να μην ακουμπά και φυσικά την ανάγκη για ελευθερία της έκφρασης.

Ο Κατούριαν, που είναι το alter ego του Martin McDonagh, λέει πως το πρωταρχικό καθήκον ενός παραμυθά, είναι να διηγηθεί ένα παραμύθι. Το πιστεύω ως ένα βαθμό. Πιστεύω δηλαδή πως είναι πολύ σημαντικό να γράφει κάποιος όπως ακριβώς νιώθει και να μην έχει δεσμεύσεις και λογοκρισία. Και είναι σίγουρο ότι ο καθένας που διαβάζει ένα βιβλίο, αποκομίζει διαφορετικά πράγματα, ανάλογα με τη δική του ευφυΐα, ευαισθησία και αισθητική. Αλλά πάντα υπάρχει ένας στόχος. Κάτι που θέλεις να πεις ή να ανακαλύψεις.

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε ιστορίες;

Έγραφα από πολύ μικρός, αλλά άρχισα να γράφω με στόχο να εκδοθεί κάτι ή να γίνει ταινία, πριν 11 χρόνια, όταν έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς. Ζούσα στο Λονδίνο τότε, με τη γυναίκα μου και η είδηση ότι θα αποκτήσουμε παιδί και η ανάγκη μου να εκφραστώ και να κάνω ό, τι περισσότερο μπορώ για να παρέχω τα πάντα στον γιο μου, μού έδωσε μια πραγματική πνοή να γίνω δημιουργικός μέσα από δικά μου κείμενα.

Το πρώτο μου βιβλίο, το Πέρα από το Δάσος & Η Μαγεμένη Καρυδιά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο και απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Εφηβικού/Νεανικού βιβλίου, το Βραβείο του πρώτου pitching lab του Φεστιβάλ Ολυμπίας και μπήκε στις Χρυσές Λίστες του Περιοδικού Αναγνώστη. Είναι δύο διηγήματα βασισμένα σε ιστορίες των γονιών μου, όταν ήταν παιδιά στον Εμφύλιο και αμέσως μετά τον πόλεμο. Φέτος το καλοκαίρι, θα το σκηνοθετήσω ως μικρού μήκους.

Το δεύτερο μου βιβλίο, Ο Μύθος του Μοναχικού Άι Γιώργη, θα κυκλοφορήσει πάλι από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο, μέσα στον Μάρτιο του 2026. Αυτό το βιβλίο άρχισα να το γράφω ως απάντηση στον Πουπουλένιο. Δεν έχει σχέση το θέμα. Το βιβλίο μου έχει βάση τη γενοκτονία των Ποντίων. Κανείς δεν θα καταλάβει τη σχέση. Όμως εγώ το ξεκίνησα, γιατί ήθελα να γράψω για έναν ήρωα που σώζει ανθρώπους και κυρίως παιδιά. Γενικά στις ιστορίες μου έχω μέσα παιδιά – στις ιστορίες μου, όμως, πάντα θριαμβεύουν.

Γράφω και άλλα πράγματα.

Δηλαδή;

Σενάρια. Είμαι πολύ χαρούμενος που ένα σενάριο μου, Ο Βοσκός, το οποίο έχει η Filmiki Productions, έλαβε την επιχορήγηση για το development, από το ΕΚΚΟΜΕΔ και από το ΜEDIA Creative Europe και θα γίνει ταινία σε συμπαραγωγή με τη Γερμανία και τη Βουλγαρία. Η ιστορία έχει να κάνει με έναν πωλητή σουβενίρ, ο οποίος κηρύττει πτώχευση και ανακαλύπτει έναν αρχαίο Μακεδονικό τάφο κάτω από το μαντρί του παππού του και γίνεται αρχαιοκάπηλος.

Γενικά, καταλαβαίνω ότι…

… ότι με απασχολεί πολύ η κληρονομιά και η ταυτότητα μας και την ερευνώ πολύ μέσα από τα γραπτά μου.

Αυτό, ναι. Η έμπνευση αλήθεια πώς έρχεται και το χέρι ξεκινά να γράφει;

Ξαφνικά. Η ιδέα έρχεται όπως το είπες, ξαφνικά. Μπορεί από άσχετα πράγματα ή από ένα συναίσθημα που πρέπει να εξωτερικευτεί. Συνήθως, γράφω πάρα πολύ γρήγορα, πάρα πολλές σελίδες. Η ιδέα δηλαδή μου έρχεται σχεδόν ατόφια τις περισσότερες φορές. Μετά αφήνω το γραπτό στην άκρη, σκέφτομαι την ιδέα για μήνες και αργότερα, επιστρέφω και το διορθώνω. Ή δεν επιστρέφω. Γράφω πολλές ιδέες ταυτόχρονα. Με ξεκουράζει. Με αποφορτίζει. Πολλές φορές γράφω για να ξεκουραστώ, αντί να διαβάσω κάτι.

Ένα ταξίδι είναι αυτό που σας οδήγησε στη συγγραφή, ένα δεύτερο είναι εκείνο που σας οδήγησε σε συνεργασίες με σπουδαίους ηθοποιούς και δημιουργούς του Χόλιγουντ, από την Eva Green μέχρι τον Joseph Leonard Gordon-Levitt και από τον Stephen Frears στον Martin Scorsese.

Θα στα πω όλα από την αρχή (γελάει). Κάνω σινεμά από τα 16 μου, από όταν συνεργάστηκα με τον Βασίλη Βαρέα στο Κάθε Σάββατο. Μετά στα 18 μου με πήρε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στον κεντρικό ρόλο στο Λιβάδι που Δακρύζει, για το οποίο ήμουν και υποψήφιος στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Με αυτό ως εφόδιο, έψαχνα από τότε να δουλέψω στο εξωτερικό, ειδικά από τη στιγμή που συναναστράφηκα, από μικρή ηλικία με δημιουργούς, όπως ο Pedro Almodóvar, ο Wim Wenders, ή ο Mike Leigh. Οπότε όταν μάζεψα κάποια χρήματα, φύγαμε μαζί με την Κατερίνα (τη σύζυγό του) το 2011 για το Λονδίνο, κυνηγώντας το όνειρο.

Δούλεψα με τον Frears στην ταινία The Program (2015), έκανα πολύ θέατρο και η Κατερίνα έγινε μια εξαιρετική ατζέντης. Αυτό ήταν και η βάση για τη μετέπειτα πορεία μας – για μένα, η βάση για μια πορεία στο εξωτερικό και για την Κατερίνα η βάση για να εργάζεται ως ατζέντης και να συνεργάζεται με τους μεγαλύτερους casting directors του εξωτερικού. Οπότε εκείνη είναι που με προτείνει σε αυτές τις δουλειές, χωρίς βέβαια να ξέρουν ότι είμαι ο άντρας της. Δεν θα είχε κανένα νόημα αυτό, γιατί στις μεγάλες αυτές παραγωγές, τέτοια πράγματα δεν έχουν καμία σημασία. Αν σε θέλουν για τον ρόλο θα σε πάρουν. Αν όχι, τελείωσε.

Χαίρομαι, γιατί έχω καταφέρει να πάρω σημαντικούς ρόλους σε τέτοιες παραγωγές όπως αυτές του Frears, της Maggie Gyllenhaal (The Lost Daughter, 2021) και του Scorsese και νιώθω ευγνώμων που οι περισσότεροι με ζητούν οι ίδιοι για να ξαναδουλέψω μαζί τους. Ο Ιρανός σκηνοθέτης Νταβούντ Μιρμπακερί με τον οποίο συνεργάστηκα στο Σαλμάν Φαρσί, το έχει κάνει ήδη πράξη, μεταμορφώνοντας με και δίνοντας μου έναν ακόμη ρόλο στην ίδια σειρά. Ο Martin Campbell ο οποίος με σκηνοθέτησε στο Dirty Angels (2024) με πρωταγωνίστρια την Eva Green, με έχει ζητήσει και για την επόμενη του ταινία (σ.σ. την ίδια χρονιά, τον είδαμε και στο Killer Heat να συμπρωταγωνιστεί με τον Gordon-Levitt), ενώ από το docudrama που έχει κάνει την παραγωγή ο Scorsese, ο οποίος είναι και ο αφηγητής της σειράς (και εκείνος που είχε την ιδέα για τη δημουργία της), μού έχουν πει ότι θα με φωνάξουν πάλι του χρόνου.

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Ε, τι να πω, σπουδαία. Έλαβα μέρος στη δεύτερη σεζόν της σειράς Martin Scorsese Presents: The Saints, που θα μεταδοθεί από τον Νοέμβριο στο FoxNation και την Apple TV. Ο Scorsese δεν ήταν εκεί εκείνη την περίοδο, αλλά τη σειρά τη σκηνοθετεί η κόρη του, Francesca και ο συνδημιουργός και συμπαραγωγός του Matti Leshem, με τον οποίο δούλεψα υπέροχα.

Είναι μια σειρά όπου κάθε επεισόδιο είναι αφιερωμένο στη ζωή ενός ιστορικού προσώπου που υπήρξε Άγιος. Δεν μπορώ να πω παραπάνω για τον ρόλο μου, αλλά η χαρά ήταν μεγάλη, καθώς γύρισα σκηνές ιστορικές από την ιστορία του Ιησού, στη Ματέρα της Ιταλίας, όπου ο Mel Gibson γύρισε Τα Πάθη του Χριστού. Ένιωσα ότι είμαι μέρος μιας μεγαλύτερης κινηματογραφικής παράδοσης, όπου σπουδαίοι δημιουργοί, καταπιάνονται με αυτή τη μεγαλειώδη ιστορία. Αυτή η συνεργασία μού άνοιξε ήδη έναν μεγαλύτερο δρόμο για τις δουλειές του εξωτερικού.

Σας έχει περάσει από το μυαλό να τα μαζέψετε και να φύγετε έξω;

Όπως είπα και πριν, το έχω κάνει αυτό, μαζί με τη γυναίκα μου και ήταν μια καθοριστική εμπειρία και για τους δυο μας. Από τη στιγμή όμως που ο γιος μας πηγαίνει εδώ σχολείο και από τη στιγμή που η πορεία της Κατερίνας και η δική μου δεν επηρεάζεται από το πού βρισκόμαστε, θέλουμε η βάση μας να είναι στην Ελλάδα.

Έτσι κι αλλιώς, η Κατερίνα πηγαινοέρχεται στο Λονδίνο και εγώ ταξιδεύω συχνά για τα γυρίσματα.

Είχατε όμως και εδώ γυρίσματα, για τον Δικαστή του Νίκου Απειρανθίτη σε σκηνοθεσία Κώστα Αναγνωστόπουλου, που παίζεται στον ANT1+ και σύντομα και στον ANT1.

Ναι ακριβώς. Η ιστορία είναι βασισμένη στην αμερικανική δραματική σειρά Your Honor με τον Bryan Cranston. Εκεί, υποδύομαι λοιπόν, έναν αστυνομικό ρεπόρτερ που θα προσπαθήσει να λύσει το κεντρικό έγκλημα της υπόθεσης. Είναι πολύ ενδιαφέρον και μεγάλη ευθύνη να υποδύεσαι έναν δημοσιογράφο στην εποχή μας. Πόσο μάλλον έναν αστυνομικό ρεπόρτερ που η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο ανά πάσα ώρα και στιγμή. Από την έρευνα που έχω κάνει με πραγματικούς ρεπόρτερ, ειλικρινά η πρώτη ερώτηση που τους κάνω είναι «πώς κοιμούνται τα βράδια». Είναι όμως κάτι σ’ αυτή τη δουλειά, η αδρεναλίνη και η ανάγκη να βρουν την είδηση και την αλήθεια, που τους κάνει να συνεχίζουν ακάθεκτοι. Και αυτό προσπαθώ να μεταφέρω στον ρόλο.

Επίσης, αρχίζω γυρίσματα για έναν πιλότο τηλεοπτικής σειράς, με ένα δικό μου σενάριο. Ο Βασίλης Θωμόπουλος θα σκηνοθετεί και εγώ με τον Μάκη Παπαδημητρίου θα υποδυόμαστε ένα ιδιότυπο ζευγάρι ντετέκτιβ, σαν τον Σέρλοκ Χολμς‎‎ και τον Τζον Γουάτσον. Έχουμε συζητήσει ήδη με τους περισσότερους ηθοποιούς και τους συνεργάτες μας, τους οποίους ευχαριστώ συνεχώς για την όρεξη, τη στήριξη και την πίστη που έχουν στη συγκεκριμένη δουλειά.

Είναι αυτά τρία στοιχεία που αναζητάτε στη δουλειά και στις συνεργασίες σας;

Είναι ο τρόπος που πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται τα έργα μας. Με όρεξη, αλληλοεκτίμηση, πίστη και όραμα.

***

Πουπουλένιος

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Ιωάννα Καλαβρού
Μουσική: Γιάννης Μαθές
Κίνηση: Φαίδρα Νταϊόγλου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιωάννα Αγγελίδη
Φωτογραφίες & Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Social media: Loox media
Διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Συμπαραγωγή: Νέο Σύγχρονο Θέατρο ΑΜΚΕ – Σκαφίδας – Δωροπούλου Ε.Ε. {Γ.Ι.Δ.Σ.}