Οι Mogwai δεν θέλουν ακροδεξιούς στα live τους

Τη δεκαετία του ‘90 στο Νησί, η φάση ήταν Britpop. Oasis, Blur, Pulp και Suede έκαναν κουμάντα και συνυπέγραφαν το soundtrack της δικής τους εποχής. Δεν έκαναν όμως όλοι χάζι με αυτές τις μουσικές.

Οι Stuart Braithwaite και Dominic Aitchison, πιτσιρικάδες τότε, 18 και κάτι, δε βάιμπαραν καθόλου με αυτή την κουλτούρα και απείχαν από το debate Blur vs. Oasis. Ήθελα να κάνουν τη φάση τους αλλιώς και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Mogwai το 1995, μπαμπάδες ή έστω νονοί αυτού που ονομάζεται post-rock. 

Στα 30 χρόνια παρουσίας τους στο χώρο, κατεβάζουν μια εντεκάδα από δίσκους, μετρούν δεκάδες eps και soundtrack ταινιών και σειρών στο βιογραφικό τους, από το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μεγάλου Zinedine Zidane μέχρι το Black Bird, με τελευταία προσθήκη στο ενεργητικό τους το The Bombing of Pan Am που έκανε πρεμιέρα τον προηγούμενο Μάιο.

Έχουν παίξει σε όλο τον κόσμο και έχουν ζήσει αμέτρητα σκηνικά που δε χωρούσαν στο Mogwai: If The Stars Had A Sound, ντοκιμαντέρ που έφτιαξε με πολλή αγάπη για εκείνους ο σκηνοθέτης Antony Crook.

Τον περασμένο Μάρτη στην Ταϊπέι, ένας φίλος της μπάντας έσκασε στο live με τατουάζ Hardcore Will Never Die, but You Will στα στήθια, άλμπουμ των Mogwai που κυκλοφόρησε το 2011.

Με γέφυρα ένα κράμα progressive rock και μελαγχολικού shoegaze, το κοινό των Σκωτσέζων δεν είναι απλώς φίλαθλοι με διακριτικά, αλλά ultras με κουμπωμένα Fred Perry μπλουζάκια στο λαιμό και Barbour jackets, που δε διψούν όμως για σκηνικά και νταλαβέρια, αλλά για έντονα συναισθήματα.

O Stuart ζωγραφίζει στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο Dominic δίνει ρυθμό από το μπάσο, ο Martin Bulloch μαγειρεύει στα ντραμς και ο ελβετικός σουγιάς που ακούει στο όνομα Barry Burns, τα κάνει όλα.

---

Στις 9 Οκτωβρίου οι Mogwai επιστρέφουν στην Αθήνα και το Floyd για να σβήσουν μια τούρτα με τριάντα κεράκια σε ένα πάρτι εκκωφαντικής κάθαρσης και απόλυτης ομορφιάς.

Για να μπούμε στο κλίμα, τσατάραμε με τον Barry Burns και για να γεφυρώσουμε λίγο την απόσταση, τον ρωτάω αρχικά τι κοιτάζει τη στιγμή που μιλάμε έξω από το παράθυρο.

«Βλέπω τα 2 παιδιά μου να μαθαίνουν κολύμπι μέσα από ένα μικρό παράθυρο στο κολυμβητήριο», απαντά.

Πού βρισκόσουν πριν από 30 χρόνια όταν ξεκίνησε η μπάντα; Ίσως ακούγεται και κάπως γενικό σαν ερώτηση, αλλά γιατί πιστεύεις ότι δημιουργήθηκαν οι Mogwai εξαρχής;

Δεν ήμουν εκεί από την πρώτη στιγμή, παρ’ όλα αυτά μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση, λίγο-πολύ… Έπαιζα σε άλλα συγκροτήματα που μάλλον δεν ήταν πολύ καλά, αλλά ήθελα να κάνω καριέρα στη μουσική.

Ο Stuart και ο Dominic γνωρίστηκαν σε μια συναυλία στη Γλασκώβη και αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια μπάντα λίγο αργότερα. Δεν τους άρεσε καθόλου το Britpop, που ήταν αρκετά δημοφιλές εκείνη την εποχή, κι έτσι ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Γυρνώντας πίσω σε αυτήν την τριακονταετία θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας την πιο χαρούμενη και την πιο sad ιστορία που έζησες;

Η πιο χαρούμενη στιγμή ήταν ίσως μία από τις εμφανίσεις μας ως headliners στο Primavera ή το ότι παίξαμε στην Όπερα του Σίδνεϊ. Η πιο λυπηρή ήταν πιθανώς όταν αρρώστησε ο Martin και δεν μπορούσαμε να παίξουμε συναυλίες μαζί του.

---

Και την πιο αστεία.

«Είναι πάρα πολλές, και οι περισσότερες δε θα έκαναν ιδιαίτερα καλές ιστορίες, αλλά αν πρέπει να πω μία, ίσως ήταν όταν παίξαμε για 20 άτομα στο Jackson Hole»

Αν μου επιτρέπεις, πώς αντιμετώπισες το οικογενειακό θέμα υγείας το τελευταίο διάστημα; Είχε η μουσική και η μπάντα ένα κάπως θεραπευτικό ρόλο σε αυτή την προσωπική διαδικασία;

Η μπάντα ήταν εξαιρετική όλο αυτό το διάστημα, δε θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι. Δεν «αντιμετωπίζεις» πραγματικά τέτοια πράγματα, απλά συνεχίζεις και περιμένεις να έρθει μια περίοδος μετατραυματικού στρες μετά.

Δεν άκουγα πολλή μουσική εκείνη την περίοδο, απλά έβλεπα πολλές καλές και κακές σειρές/ταινίες. Μου φαινόταν πιο εύκολο με κάποιο τρόπο.

Μένοντας λίγο στο θέμα, ακολουθούν μερικά σχόλια στο YouTube κάτω από το τραγούδι “Take Me Somewhere Nice.”

• Ο πιο ρεαλιστής ζωγράφος είναι η μουσική. Σχεδιάζει κάτι στο μυαλό σου που δεν μπορείς να περιγράψεις αλλά το νιώθεις βαθιά. Είναι επίσης η πιο αληθινή μορφή μεταφοράς, σε ταξιδεύει σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ και δεν θα πας ποτέ.
• Αυτό το τραγούδι με έχει βοηθήσει να περάσω πολλές δύσκολες στιγμές.
• Θυμάμαι να ακούω αυτό το τραγούδι πριν από 20 χρόνια στο υπόγειο της μαμάς μου ενώ ήμουν μαστουρωμένος. Και απόψε, έπεσα ξανά πάνω του στο YouTube ενώ είμαι μαστουρωμένος. Ρε φίλε, ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα. Αλλά αυτό το τραγούδι είναι διαχρονικό.

Αυτές είναι μερικές πολύ εύστοχες απαντήσεις και καταλαβαίνω σίγουρα τι εννοούν. Σίγουρα από τα πιο όμορφα σχόλια στο YouTube!

Ο πλανήτης βρίσκεται σε οριακό σημείο, με τους ανθρώπους να παλεύουν να κρατήσουν την ισορροπία τους σε ένα τεντωμένο σκοινί. Σε επηρεάζει αυτό;

«Είναι μια σκατένια εποχή για να ζεις και θα γίνει πολύ χειρότερη. Νιώθω ότι ως άνθρωποι φτάσαμε στο peak μας πριν από πολύ καιρό και αυτή τη στιγμή με τρομοκρατεί η ηλιθιότητα που επιδεικνύει αυτή η ηλίθια και σκληρή δεξιά. Γ*μησε τους».

Αν η ζωή των Mogwai γινόταν ταινία, τι είδους θα ήταν και ποιος θα τη σκηνοθετούσε;

«Μια μαύρη, μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία Akiva Schaffer. Γιατί όχι».

Πώς σου φαίνεται η Αθήνα; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σου έχει μείνει στην πόλη;

«Η γυναίκα μου! Αρραβωνιαστήκαμε στην Αθήνα και έχουμε επισκεφθεί την Ελλάδα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος. Θα πάμε σε ένα νησί αμέσως μετά τη συναυλία στην Αθήνα με τα παιδιά. Την αγαπάμε».

---

Και για να κλείσουμε, όταν κοιτάζεις τώρα έξω από το παράθυρό σου, τι βλέπεις; Έχει αλλάξει κάτι;

«Όχι. Η μικρότερη κόρη μόλις πήδηξε στο νερό. Όλα κυλούν όπως πρέπει».

Οι θρυλικοί Mogwai επιστρέφουν στην Αθήνα, την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου, στο Floyd Live Music Venue.

Εισιτήρια, εδώ

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.