Οι νέες εκθέσεις που ανατρέπουν το αναμενόμενο στην Αθήνα
Βράχια από ζυμάρι, τα παράξενα φρούτα των Callas και το μεγάλο ερώτημα: κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο; Βρήκαμε τις εκθέσεις που το επόμενο διάστημα θα συζητηθούν.
- 23 ΟΚΤ 2023
Τουλάχιστον 78.000 κόσμου αναφέρεται ότι επισκέφτηκαν την έκθεση που διοργανώθηκε στην Πεταλούδα από τον Κώστα Πράπογλου, ένα νούμερο πέρα από κάθε προσδοκία, το οποίο φέρνει παράλληλα και την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πάψει η σύγχρονη τέχνη να απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο, κάπως κλειστό και «μυημένο» κοινό, και οι εκθέσεις θα δοκιμάζουν ανοιχτά να αναμετρηθούν με την κοινή γνώμη, ενώ οι θεατές, από την άλλη, δεν θα φοβούνται μια επίσκεψη σε γκαλερί μήπως και δεν «καταλάβουν τι βλέπουν», αναγνωρίζοντας τελικά ότι το θέμα δεν είναι να καταλάβουν κάτι, αλλά να αισθανθούν.
Ακολουθεί μια επιλογή από τις εκθέσεις που παρουσιάζονται το επόμενο διάστημα σε γκαλερί και μουσεία. Έργα τολμηρά, φωσφορίζοντα, ζυμαρένια αλλά και ψηφιακά, μέσα από σύγχρονα εργαλεία προσομοίωσης, τα οποία επιχειρούν να ταρακουνήσουν τον θεατή, να τον βγάλουν από την εύκολη θέση του και να τον μετακινήσουν σε ένα νέο σημείο οπτικής.
Kι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο | ΕΜΣΤ
Τυχαίο αλλά καθόλου άσχετο, ακριβώς 40 χρόνια πριν από σήμερα και το νέο κύκλο εκθέσεων που ετοιμάζει το ΕΜΣΤ, στην Αμερική έκαναν την εμφάνισή τους οι προβοκατόρισσες Guerilla Girls, στηλιτεύοντας τον σεξισμό στον κόσμο της τέχνης, με αφορμή μια διεθνή έκθεση που διοργανωνόταν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, και από τους 169 επιλαχόντες καλλιτέχνες μονάχα οι 13 ήταν γυναίκες. Σαν να απαντάει σε αυτή την άτυπη επέτειο (στο μεσοδιάστημα από την οποία, το πρόβλημα της ανισότητας παρέμεινε ριζωμένο, αλλά ευτυχώς όχι κρυμμένο), το ΕΜΣΤ προχωρά σε μια κίνηση-statement, παραδίδοντας όλο το κτίριο της Συγγρού σε έργα του γυναικείου φύλου.
«Πρόθεση και στόχος μας είναι να υπερβούμε την κυρίαρχη αφήγηση και να ανατρέψουμε συμβολικά, και όχι μόνο, την πραγματικότητα εκείνη της χρόνιας υπο-εκπροσώπησης των γυναικών δημιουργών σε όλα τα πεδία της τέχνης», δήλωσε η Κατερίνα Γρέγου, διευθύντρια του μουσείου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αναδρομικές εκθέσεις καλλιτέχνιδων με ανεξίτηλο αποτύπωμα, όπως της Λήδας Παπακωνσταντίνου και της Χρύσας Ρωμανού, περιλαμβάνει την πρώτη παρουσίαση έργων απ’ τη Δωρεά Συλλογής Δ. Δασκαλόπουλου (έργα των γυναικών Ghada Amer, Helene Appel, Bertille Bak, Hera Buyuk Tasciyan, Μαρίνα Γιώτη κ.ά.), περιλαμβάνει την πρώτη στη χώρα ατομική έκθεση της Βελγο-Ελληνίδας Δανάης Ανεσιάδου, μεταξύ άλλων, όπως και την πλήρη αναμόρφωση των ορόφων της μόνιμης συλλογής, με έργα αποκλειστικά γυναικών και ατόμων που προσδιορίζονται ως θηλυκότητες.
Νέο βλέμμα στο ΕΜΣΤ, λοιπόν, από τα μέσα του ερχόμενου Δεκέμβρη.
Τα παράξενα φρούτα των Callas | Γκαλερί Δύο Χωριά
Ποπ-φολκ ψυχεδέλεια, συνειρμοί από το ατέλειωτο μωσαϊκό της τέχνης και όρεξη για ρήξη με το αναμενόμενο. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει την εμπειρία του ο θεατής απ’ την ατμοσφαιρική έκθεση των The Callas που είχε διοργανωθεί πέρσι στο υπόγειο της Στέγης, ένα ανάλογα μυστήριο οδοιπορικό θα υποδεχτεί το κοινό στην γκαλερί Δύο Χωριά από την 1η του Νοέμβρη, αλλά σε πιο μακάβριο τόνο:
Θα είναι μια διαδρομή από την είσοδο και τους «νυχτερινούς πίνακες» μέχρι το υπόγειο.
Επάνω, ο χώρος θα είναι ντυμένος σε σκούρα χρώματα, αλλά γεμάτος άνθη, «μια πολύ διακριτική υπόμνηση θνητότητας», ενώ στο κέντρο θα έχει τοποθετηθεί η «μεγαλοπρεπής» μαρμάρινη στήλη των Callas, ένα αντιμνημείο, κατασκευασμένο από παλιά πεζοδρόμια της Αθήνας. Είναι μια αναφορά στην πόλη μου ρημάζει; Η συνέχεια του «μυστηρίου» έχει κατάβαση στην ενότητα έργων που χαρακτηρίζει την κολεκτίβα, τις ταπισερί με νέον που σχεδιάζονται από τους ίδιους αλλά φιλοτεχνούνται από τη μητέρα και τη θεία τους.
Αναθεωρήσεις και Υστερόγραφα | Misc Athens
Το σημείο εκκίνησης για τη νέα ενότητα έργων προσομοίωσης του εικαστικού Μιχάλη Ζαχαρία που εγκαινιάστηκε μόλις στο Misc Athens, ήταν το έργο το οποίο προκάλεσε το περισσότερο σούσουρο στο εικαστικό φεστιβάλ των φιόρδ της Δανίας το 2018: η Villa Savoye, το σπουδαίο έργο του Le Corbusier, ένα έμβλημα για το κίνημα του μοντερνισμού, μέσα στα νερά. Ήταν η πλωτή εγκατάσταση του Asmund Havsteen-Mikkelsen, με τον οποίον συνεργάστηκε στο μεσοδιάστημα ο Ζαχαρίας για το αποτέλεσμα που παρουσιάζεται τώρα στην Αθήνα – μια ανασκοπική ματιά επάνω στην καθαίρεση των μνημείων, μέσα απ’ τα σύγχρονα εργαλεία της ψηφιακής προσομοίωσης.
Στην έκθεση, τόσο η πλωτή-εγκατάσταση του Δανού καλλιτέχνη όσο και εμβληματικές εγκαταστάσεις σχετικές με την καταστροφή των συμβόλων, όπως το τρακαρισμένο αμάξι του Francis Alÿs, αποκτούν ζωή μέσα από τρισδιάστατα μοντέλα, τα οποία όμως επικοινωνούν με το σήμερα, αφού τροφοδοτούνται με τα τωρινά καιρικά δεδομένα των σημείων όπου παρουσιάστηκαν οι εγκαταστάσεις.
Μια έκθεση-διάλογος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, εικαστικής παρουσίασης και επιμέλειας.
Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος | Ίδρυμα Θεοχαράκη
Οι συλλογές μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων, όπως της Τράπεζας Ελλάδος επί προκειμένω, αποτελούν παραδοσιακά τα πλουσιότερα αλλά και τα πιο αφανή αποθετήρια της εικαστικής κληρονομιάς. Έχουν συνέπεια στην αγορά έργων μέσα στον χρόνο, παραθέτοντας τελικά δίπλα-δίπλα «ανθούς» διαφορετικών εποχών, που διαμορφώθηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες. Αυτό το παιχνίδι συνέχειας και ρήξης μέσα στο χρόνο περιμένει τους επισκέπτες του Ιδρύματος Θεοχαράκη από 2 Νοεμβρίου.
Τα αθηναϊκά τοπία του Παναγιώτη Τέτση και του Σπύρου Βασιλείου δίπλα από εκείνα του Ζάφου Ξαγοράρη. Η ανθρώπινη μορφή μέσα από τον Ιακωβίδη, τον Τσαρούχη, αλλά και τον Γιώργο Ρόρρη, τον Τάσο Μαντζαβίνο και τον Μάκη Θεοφυλακτόπουλος. Οι αλληγορίες στα έργα της Ρένας Παπασπύρου, της Όπυς Ζούνη, του Γιάννη Αδαμάκου και της Λήδας Παπακωνσταντίνου. Ο μύθος του Νικόλαου Γύζη μέχρι τον μύθο του Ηλία Παπαηλιάκη. Περί τα 70 έργα θα είναι συγκεντρωμένα για να παρουσιαστούν, διαμορφώνοντας μικρούς και μεγάλους κύκλους «παράλληλης θέασης».
Η φωνή των πραγμάτων | Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη»
Η δουλειά της Κατερίνας Κατσιφαράκη εμπνέεται και καθορίζεται από τους νόμους της φύσης – τον νόμο της υπομονής που απαιτείται για να δημιουργηθεί κάτι, τον νόμο της φθοράς και του αναπόφευκτου τέλους, του κενού, που καθορίζει τα πάντα γύρω μας, και εμάς τους ίδιους. Στην έκθεση στο μουσείου του ΟΠΑΝΔΑ, το άγριο βραχώδες τοπίο πρωταγωνιστεί εν τη απουσία του: η Κατσιφαρακη ανέπτυξε μια πρακτική πιστής αναπαράστασης των βράχων σε τρεις διαστάσεις μέσα από ζυμαρένια καλούπια. Τα γλυπτά αυτά συμπληρώνονται από εικόνες των απόκοσμων αλυκών της Σικίνου.
Η έκθεση παροτρύνει να δούμε το σώμα μας ως το έδαφός μας. Εγκαίνια 24 Οκτωβρίου.
