Πώς ζήσαμε τις ιστορικές συναυλίες του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ

Δύο απανωτές συναυλίες, πέντε δημοσιογράφοι του OneMan που έχουν διαφορετικά ακούσματα και επίπεδο τριβής με τον ράπερ-φαινόμενο από τη Θεσσαλονίκη – κάποιοι οι οποίοι έσπευσαν να προλάβουν εισιτήριο περιμένοντας για ώρες στην ηλεκτρονική ουρά και άλλοι που παραβρέθηκαν απλώς για τη φάση ή από σύμπτωση, άλλοι για πρώτη φορά μπροστά στον ΛΕΞ και άλλοι για ακόμη μία, άλλοι το Σάββατο και άλλοι την Κυριακή.

Πώς αποχώρησαν από την όλη εμπειρία στη χωμάτινη αρένα μπροστά από το Τείχος των Εθνών στο ΟΑΚΑ, τελικά;

Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν επρόκειτο απλώς για μία συναυλία, αλλά για ένα mega καλλιτεχνικό γεγονός το οποίο βίωσαν κοντά 100.000 κόσμου δύο διαδοχικές νύχτες, από διαφορετικές θέσεις εντός του χώρου και με διαφορετικές προσδοκίες, σκεφτήκαμε ότι αντιπροσωπεύαμε μια ετερόκλιτη μικρογραφία για το εξίσου ετερόκλιτο κοινό που είχε καταφτάσει στον χώρο, για να δει από κοντά τον απόλυτο ράπερ του σήμερα, τον καλλιτέχνη που εκφράζει τη νέα γενιά, όπως γράφουν τα πρωτοσέλιδα και οι ιστοσελίδες.

Άξιζε το hype; Ήταν τελικά η συναυλία της χρονιάς; Πήραμε αυτό που περιμέναμε; Οι απόψεις διίστανται.

«Μια ταινία μόνο για την πρώτη σειρά»

Την ώρα του δειλινού, ένα πέλαγος από καπνογόνα φούντωσε μπροστά από το Τείχος των Εθνών, ένα πέλαγος που έφτανε όσο έπιανε το μάτι σου. Ήταν Σάββατο, στην πρώτη από τις δύο νύχτες του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ, με το σπουδαίο ρεκόρ των 60.000 εισιτηρίων που προδιέθετε για τη mega-συναυλία της χρονιάς – θα ήταν άραγε αυτό το αποτέλεσμα δυόμιση ώρες αργότερα, όταν θα άνοιγαν τα φώτα της λήξης και ο πρωταγωνιστής κατέβαινε λουσμένος από μοβ βροχή (για το ομώνυμο τραγούδι), χωρίς να επιστρέψει ποτέ για το καθιερωμένο encore;

Όχι, δυστυχώς, δεν θα ήταν.

Παρότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τη δουλεμένη προσπάθεια από πλευράς του Θεσσαλονικιού ράπερ: είχε επιμεληθεί τις δύο συναυλίες με έντονη κινηματογραφική ατμόσφαιρα – η σκηνή ήταν μεταμορφωμένη σε δρόμο, με ένα πραγματικό βενζινάδικο σεταρισμένο στη δεξιά πλευρά και την κεντρική οριζόντια οθόνη (σαν λωρίδα, πάνω από το stage) να μεταδίδει σινε-τοπία. Σειρήνες, φώτα, ομίχλη, βροχή. Έδινε την αίσθηση μιας βόλτας με τ’ αμάξι στη βροχερή Σαλούγκα, όπως και όλος ο τελευταίος δίσκος (Γ.Τ.Κ.), δείχνοντας ότι υπήρξε η ευρύτερη καλλιτεχνική προσέγγιση που προσδοκούσαμε από έναν καλλιτέχνη που μέσω τις τέχνης του φτιάχνει εικόνες και σύμπαντα.

Τι κρίμα όμως αυτή την «ταινία» να την παρακολουθεί μονάχα η «πρώτη σειρά» – ποσοστό μικρότερο του 25% σε σχέση με το πρωτοφανές πλήθος που είχε καταφτάσει, πολλοί επειδή λατρεύουν τα κομμάτια του, άλλοι για τη συγκλονιστική εμπειρία της μαζικότητας και άλλοι (ακόμη περισσότεροι) από τον φόβο του FOMO.

Σε συνδυασμό με τα λάθη της διοργάνωσης (π.χ. μηδενική πρόβλεψη για ορατότητα, λάθος θέση οι οθόνες), αυτό το συνονθύλευμα της mainstream φάσης του ΛΕΞ δεν ενώθηκε. Δεν πείστηκε. Τουλάχιστον στη μέση της αρένας όπου βρισκόμουν, η ατμόσφαιρα του κοινού ήταν υποτονική, κομμάτια όπως η «Καταδίκη» (που έβγαλαν τα Βόρεια Αστέρια από την αφάνεια) φάνηκαν άγνωστα σε πολλούς, ενώ κανείς –μα τι έκπληξη;– δεν φώναξε για την επιστροφή του καλλιτέχνη στη σκηνή στο τέλος της συναυλίας. Σαν να πήγαν απλώς για να πάνε.

Αυτό ήταν αναμενόμενο από πλευράς μου, που έχω παρακολουθήσει όλη την πορεία (και πολλές από τις παλιές συναυλίες) του ΛΕΞ. Το μη αναμενόμενο (και το απογοητευτικό) ήταν ότι η διοργάνωση έδειξε να μην το έλαβε υπόψη. Προσωπικά, πέρασα υπέροχα, τραγούδησα, χόρεψα, το έζησα – αλλά σίγουρα δεν αποτελώ το τυπικό παράδειγμα του μαζικού αυτού καλλιτεχνικού γεγονός. Να μην ξεχάσω, salute στον Σαντάμ που «κουβάλησε» την ενέργεια.

Άγγελος Κλάδης

«Στον ΛΕΞ για τη φάση»

Πήγα στον ΛΕΞ εντελώς φασαίικα. Ήταν το 4ο συνεχόμενο βράδυ που θα είχα συναυλία και ο καύσωνας είχε φτάσει στο peak του, άρα τα κουράγια ήταν περιορισμένα. Άργησα να φτάσω, σκάναρα το εισιτήριο μου την ώρα που ξεκινούσε η συναυλία και όταν μπήκα πλέον στο field, άστραφταν μπροστά μου βεγγαλικά και καπνογόνα. Στην πραγματικότητα, αυτό επιζητούσα όταν έκλεισα εισιτήριο. Να δω από κοντά τον χαμό, τον παλμό για έναν καλλιτέχνη που έκανε τη ραπ mainstream – και όχι τόσο για τον ίδιο, τον οποίο κατά τ’ άλλα εκτιμώ πολύ ως στιχουργό.

Φυσικά δεν έφτασα μπροστά. Ήμουν στη μέση προς τα πίσω, σε ένα σημείο όπου έβλεπες δύσκολα τον ΛΕΞ και ήταν συνολικά δύσκολο να απολαύσεις τη συναυλία μέσα από τις μικρές οθόνες (για τον χώρο) που υπήρχαν δεξιά και αριστερά. Πιθανόν, και εγώ ως φασαίος, να είμαι μέρος του προβλήματος που περιγράφω. Ότι δηλαδή δημιουργήθηκε από κάτω ένα ετερόκλητο κοινό το οποίο (ειδικά σε αυτή τη θέση) αδυνατούσε να συγχρονιστεί με το (υποτονικό για συναυλία) ραπ και τους φανατικούς, οπότε βασιζόταν σε ένα σόου το οποίο πρακτικά για τους πιο πολλούς ήταν αόρατο.

Αυτό έριξε την όρεξη και με έκανε να εμπεδώσω ότι ένας σπουδαίος στιχουργός σαν τον ΛΕΞ μπορεί να είναι πιο επιδραστικός σε ένα μικρότερο venue και κοινό και όχι σε ένα αχανές σαν αυτό του ΟΑΚΑ. Ή απλώς σε ακρόαση στο Spotify. Δεν πειράζει όμως. Και μόνο που βρέθηκα σε μια ιστορική συναυλία, ήταν αρκετό.

Γιώργος Περράκης

«Κατάλαβα ότι στις συναυλίες του ΛΕΞ δεν πας για τον ίδιο τον ΛΕΞ»

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν ανήκω στους φανατικούς του ΛΕΞ, ξέρω όμως τη μουσική του και έχω ακούσει όλους του δίσκους του αρκετές φορές, χωρίς να έχω καταφέρει βέβαια να συγκρατήσω το σύνολο των στίχων. Αυτός ήταν και ο λόγος μάλλον που ξεχώριζα σαν τη μύγα με το γάλα από τους γύρω μου στη συναυλία του Σαββάτου (ίσως, πάλι, να έφταιγε το total white outfit μου).

Βρισκόμουν αρκετά μπροστά και γύρω ο κόσμος δεν έχανε ούτε ένα στίχο, σαν να έψελνε ύμνους. Και με κάθε λεπτό που περνούσε τους φώναζαν ακόμα και πιο δυνατά.

Σε όσες συναυλίες και αν έχω πάει, κάτι τέτοιο δεν το έχω ξαναδεί. Και κάπως έτσι κατάλαβα πως στις συναυλίες του ΛΕΞ μάλλον δεν πας για τον ίδιο τον ΛΕΞ. Πας για τα αισθήματα που γεννούν τα τραγούδια του στους από κάτω. Αυτή η συλλογική εμπειρία (τουλάχιστον για εμένα που βρισκόμουν αρκετά μπροστά στο σόου, μέσα στην ατμόσφαιρα) ήταν που έκανε τη συναυλία αυτή ανεπανάληπτη. Να βλέπεις μικρούς και μεγάλους να δίνουν ψυχή.

Στα πιο υποκειμενικά, περίμενα ο ΛΕΞ να μπορεί να γεμίζει περισσότερο τη σκηνή με την παρουσία του. Τον ήθελα λιγότερο εσωστρεφή και περισσότερο διαδραστικό με το κοινό, κάτι που βέβαια κατανοώ ότι μπορεί να μην του βγαίνει φυσικά, ενώ φάνηκε να μην ενοχλεί καθόλου την υπόλοιπη παρέα μου, η οποία παρεμπιπτόντως δύο εικοσιτετράωρα αργότερα συζητάει ακόμη για το live.

Για το τέλος θα πω μόνο: Σ-Α-Ν-Τ-Α-Μ-Α-Ρ-Ο-Σ.

Ντενίσα Μπαϊρακτάρι

«Ένιωθες ότι συμμετείχες σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα, σαν μαζική εξομολόγηση»

Σάββατο βράδυ στο ΟΑΚΑ, πρώτη φορά σε live του ΛΕΞ. Ήμουν η μία από τους 60.000. Ήμουν επίσης από εκείνους που πήγαν για την εμπειρία – από περιέργεια να δω πώς είναι να βλέπεις ζωντανά τον καλύτερο ράπερ αυτή τη στιγμή στη χώρα.

Μπήκαμε ακριβώς την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή και η αρένα είχε ήδη πάρει φωτιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καπνογόνα παντού, χέρια στον αέρα, στόματα να φωνάζουν «Που ‘σαι ρε ΛΕΞ». Η ατμόσφαιρα προκαλούσε ταχυκαρδία. Με το «Άιντα Τζόνυ» έγινε η έναρξη ενός live που κράτησε σχεδόν 2,5 ώρες.

Οι στίχοι, κοινωνικοί, υπαρξιακοί, ωμοί. Έδεναν με το πλήθος το οποίο τραγουδούσε κάθε λέξη με τέτοιο πάθος που δονούνταν τα σώματα. Ένιωθες ότι συμμετείχες σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα – σαν μια μαζική εξομολόγηση, σαν μία λαϊκή επανάσταση ενάντια στην αδικία και τη σήψη. Αυτό για μένα ήταν υπέροχο σαν συναίσθημα, απελευθερωτικό και είναι αυτό που τελικά, κρατάω από το «πρώτη φορά στον ΛΕΞ».

Από την άλλη, με χάλασε αρκετά το ότι ουσιαστικά παρακολούθησα το live μέσα από την οθόνη, και αυτό οριακά, καθώς δυστυχώς η σκηνή και οι τρεις κάθετες οθόνες ήταν αρκετά χαμηλά τοποθετημένες.

Δώδεκα παρά βγήκα από το ΟΑΚΑ μέσα στη σκόνη από τη χωμάτινη αρένα και τη στάχτη από τα καπνογόνα, έχοντας ξορκίσει έστω και για λίγο όλη τη σαπίλα αυτού του κόσμου.

Χριστίνα Φαραζή

«Το hype δικαιώθηκε»

Είμαι από αυτούς που πήγαν στη συναυλία του ΛΕΞ την Κυριακή και συγκρίνοντας αυτό που έζησα με όσα είδα και άκουσα για την πρώτη μέρα, τολμώ να πω ότι μου βγήκε σε καλό. Ο ελαφρώς λιγότερος κόσμος, μας επέτρεψε να πλησιάσουμε αρκετά κοντά στη σκηνή και να ζήσουμε το live πραγματικά και όχι μέσα από τις γιγαντοοθόνες.

Δεν είδαμε τη Χαρούλα Αλεξίου που ήταν σίγουρα μια δυνατή στιγμή του Σαββάτου, όμως είδαμε από κοντά τον Ιταλό ράπερ Gué Pequeno στη συνεργασία του με τον ΛΕΞ αλλά και σε ένα δικό του κομμάτι.

Κατά τα άλλα, ως η πρώτη «ΛΕΞική» συναυλία που παρακολουθώ από κοντά, τολμώ να πω ότι το hype δικαιώθηκε. Άψογη παραγωγή, εξωπραγματικά μελετημένο σόου, με την τεράστια σκηνή με το 24ωρο (βενζινάδικο), τους χορευτές και τα προπς να μη σε αφήνουν να πάρεις τα μάτια σου απ’ όσα γίνονται on stage, ένα setlist ζυγισμένο με πιο παλιά κομμάτια αλλά και αρκετά από το τελευταίο άλμπουμ. Και όλα αυτά, μαζί με ένα κοινό πολύ ζεστό, με τις φωτοβολίδες, να ξέρει απ’ έξω τους στίχους.

Αρκετοί ήταν και το Σάββατο εκεί, για να ζήσουν την εμπειρία back to back και το μόνο βέβαιο είναι πως καμία πρόβλεψη για το φαινόμενο ΛΕΞ δεν είναι ασφαλής, αφού κάθε του λάιβ στην Αθήνα, είναι και μεγαλύτερο και περνάει τα όρια μιας απλής συναυλίας Είναι ένα πολιτισμικό γεγονός, ένα statement.

Τελευταία παρατήρηση: Η μόδα με τα τσαντάκια μέσης, φαίνεται να περνάει. Ευτυχώς.

Κωνσταντίνος Αμπατζής

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ